Μαδρίτη: Η δυστοπία πέρα από τον κορωνοϊό – ή πώς η αριστερά παραδίδει την διαμαρτυρία στον φασισμό.
Μαδρίτη. Ισπανική επικράτεια. Ανάλυση της κυριάρχησης της διαμαρτυρίας από την ακροδεξιά και των λόγων που διατυπώνει η αριστερά. Οι αναρχικοί ισχυρίζονται για διαφορετικές καταστάσεις συγκρούσεων στους δρόμους τους τελευταίους μήνες.
Αρχικά δημοσιεύθηκε από την Barcelona Indymedia . Μεταφράστηκε από το Enough 14.
Την αυγή της 1ης Νοεμβρίου στις 00:00, η απαγόρευση της κυκλοφορίας άρχισε στο ισπανικό κράτος. Ταυτόχρονα, υπήρχαν καλέσματα στους δρόμους για την αμφισβήτηση αυτού του περιορισμού. Οι διαμαρτυρίες είχαν διεθνή απήχηση, καθώς τελείωσαν με συγκρούσεις εναντίον της αστυνομίας, σπασίματα βιτρινών, οδοφράγματα και σποραδικές λεηλασίες. Η αριστερά σύντομα αδιαφόρησε για τα καλέσματα, δείχνοντας την ακροδεξιά, η οποία ήταν όντως σε μεγάλο βαθμό πίσω από τα καλέσματα εκείνο το βράδυ. Δυστυχώς, δεν ήταν εύκολο να συμμετάσχετε στις διαδηλώσεις εκείνο το βράδυ και να μην συναντηθείτε με μια ομάδα ναζί, τουλάχιστον στη Μαδρίτη. Αλλά υπήρχαν πολλοί άλλοι άνθρωποι που βγήκαν στους δρόμους εκείνη την ημέρα, πολλοί ούτε καν δεξιοί, και υπήρχαν πιθανώς περισσότεροι από ένας νέοι χωρίς χαρτιά, το είδος των ανθρώπων που δεν αρέσουν πολύ στους Ναζί. [1] Υπήρξαν αντιπαραθέσεις με την αστυνομία σε διάφορα μέρη της ισπανικής επικράτειας όπως η Μούρθια, η Σεβίλλη, η Βαλένθια, η Μαδρίτη,
Ο ακόλουθος προβληματισμός δεν προσπαθεί να αρνηθεί την περισσότερο από αποδεδειγμένη συμμετοχή και ακόμη και το κάλεσμα των φασιστικών ομάδων σε μερικές από αυτές τις διαμαρτυρίες. Ούτε προσπαθούμε να νομιμοποιήσουμε τη συμμετοχή της αριστεράς σε αυτές τις διαμαρτυρίες, γιατί απέχουμε από το να μοιραζόμαστε τα οδοφράγματα με τα ναζιστικά σκουπίδια.
Είμαστε έκπληκτοι με το πόσο ευκίνητα πρόθυμη ήταν η αριστερά στο να δείξει με το δάχτυλό της την δεξιά άκρη των γεγονότων. Είναι σαφές ότι η πολιτική βία θεωρείται πάντοτε από τη δημοκρατία ως όπλο απόρριψης για να απονομιμοποιήσει τα «άκρα» (αφού το κράτος είναι το μόνο που μπορεί να ασκήσει βία με νόμιμο και ηγεμονικό τρόπο). Για να μπορεί να ποζάρει ως το ουδέτερο, το μεσαίο έδαφος και το πιο νόμιμο. Το ενοχλητικό είναι ότι υπάρχουν συγκεκριμένες συλλογικότητες στην αριστερά , αυτοανακηρυγμένες ως αντι-καπιταλιστικές, που συμμετέχουν σε αυτήν την φάρσα.
Ενώ ορισμένες φασιστικές ομάδες (που είχαν υποκινήσει τις κινητοποιήσεις) απομακρύνουν την ευθύνη από τον εαυτό τους και κατηγόρησαν τους αντισυστημικούς (ένας όρος που χρησιμοποιείται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για τους αντι-συστηματικούς ταραξίες, τα τσιμπούρια) και τους “menas” για αυτό που συνέβη, τα κοινωνικά δίκτυα γεμίστηκαν με αντιδράσεις από τα αριστερά με τη μορφή άρθρων και εικόνων. [2] Ορισμένες από αυτές τις αντιδράσεις είναι κατανοητές, στο βαθμό που απαντούν σε δηλώσεις που δεν είναι απολύτως αληθείς.
Αυτό που δεν αμφισβητείται από εμάς, ωστόσο, είναι οι ίδιες οι συγκρούσεις, η ζημιά σε πολυεθνικές εταιρείες και τράπεζες και οι τραυματίες αστυνομικοί. Ούτε οι λόγοι πίσω από αυτά τα καλέσματα, επειδή το ισπανικό κράτος, όπως και άλλοι, τους χρησιμοποιεί για να ενοποιήσει ένα ολοένα και πιο ολοκληρωτικό αστυνομικό κράτος με το πρόσχημα της πανδημίας.
Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι: δεν ήταν οι αναρχικοί που βγήκαν στους δρόμους εκείνο το βράδυ για να προκαλέσουν προβλήματα. Αλλά θα μπορούσε να ήταν, και όντως θα ήταν επιθυμητό να ήμασταν εμείς και όχι αυτοί.
Είναι σαφές ότι υπάρχουν βίγκαν Ναζί, Ναζί που αγωνίζονται για τα εργασιακά τους δικαιώματα, και πολλοί βγήκαν στους δρόμους όταν ξέσπασαν οι διαμαρτυρίες μετά την τελευταία κρίση το 2008, αν και τα καλέσματα προέρχονταν κυρίως από την αριστερά και πάντα αποβάλλονταν από τις διαδηλώσεις.
Μπορούμε να μοιραστούμε ορισμένες συγκρούσεις ενάντια στην εξουσία με ορισμένους τομείς της δεξιάς, που συχνά εκφράζονται με «αντικυβερνητικούς» λόγους και αισθητική. Και αυτό δεν σημαίνει ότι οι αγώνες μας στο σύνολό τους έχουν το ελάχιστο κοινό. Αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια παλιά στρατηγική του φασισμού που μεταμφιέζεται ως υποστηρικτική, επαναστατική και μαχητική. Το ατυχές είναι ότι σε αυτήν την κρίση, που έχει τεράστιο εύρος κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό, αφήνουμε τις διαμαρτυρίες στους φασίστες. Γιατί;
Φαίνεται ότι το ισπανικό κράτος έχει τώρα «την πιο προοδευτική κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια». Ένα εγκάρδιο χειροκρότημα για τους Podemos. Τώρα πρέπει να είμαστε ήρεμοι, απλά πρέπει να περιμένουμε να δούμε. Από την αρχή αυτής της κρίσης, υπήρξαν πολλές δηλώσεις στον τύπο και στα κοινωνικά δίκτυα που προσπάθησαν να προστατεύσουν αυτήν την κυβέρνηση και να αποδώσουν οποιαδήποτε πιθανή διαμαρτυρία ή διαφωνία σε μια επίθεση από τα δεξιά. «Δεν είναι η ώρα να διαφωνήσουμε, πρέπει να είμαστε ενωμένοι». Οι λίγες διαμαρτυρίες που έχουμε δει από τα αριστερά περιορίστηκαν σε συγκεκριμένους τομείς όπου θα μπορούσαν να στρέφονται κατά της περιφερειακής κυβέρνησης, φυσικά ελεγχόμενες απο την δεξιά. Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε πώς τα κοινωνικά κινήματα είναι σε θέση να ζήσουν με αυτές τις συνθήκες χωρίς να αισθάνονται σαν μαριονέτες των πολιτικών κομμάτων.
Από τη μία πλευρά, θέλουμε να επισημάνουμε ότι ο φασισμός εκμεταλλεύεται τη δυσαρέσκεια για να μεγαλώσει, αλλά επίσης ότι δεν το κάνει χωρίς τη βοήθεια της αριστεράς, η οποία προσπαθεί να κάνει τη διαφωνία αόρατη και κατηγορεί κάθε κριτική ως φασιστικούς, συνωμοτικούς και συνομοσιολογικούς λόγους. Ωστόσο, βλέπουμε από τις αναρχικές μας ιδέες την επείγουσα ανάγκη για αντιπαράθεση και πρακτική δράση εναντίον του κράτους και της τρέχουσας κατάστασης, η οποία θα αντιμετωπίζει επίσης τον φασισμό και δεν αφήνει τους δρόμους στους φασίστες. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα προσποιηθούμε ότι το covid δεν υπάρχει ή θα υπερβούμε τα όρια των ανθρώπων που πρέπει να αισθάνονται ασφαλείς ενόψει αυτής της κατάστασης υγείας.
Πιστεύουμε ότι είναι απαραίτητο να αναζητήσουμε μια διαχείριση (των αγώνων,)) που βασίζεται στην αυτονομία και την ατομική και συλλογική ευθύνη, που δεν υπακούει στις επιβολές οποιασδήποτε εξουσίας και λαμβάνει υπόψη την ποικιλία εμπειριών και αναγκών. Φυσικά, δεδομένης της απόπειρας της εξουσίας να τη μετατρέψει σε επέκταση των μηχανισμών κοινωνικού ελέγχου και, όπως έχουμε κάνει πάντα, να αμφισβητήσουμε οποιαδήποτε αρχή. Υπό αυτήν την έννοια, θέλαμε να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία να κάνουμε μια συλλογή αναρχικών ενεργειών και συνεισφορών στους δρόμους τους τελευταίους μήνες.
Όταν η κυβέρνηση μόλις μας επέτρεψε να φύγουμε από το σπίτι για λίγες ώρες την ημέρα, θα μπορούσατε να δείτε αντικυβερνητικές συγκεντρώσεις και όχλους να ξεκινούν σε διάφορα μέρη στις γειτονιές, που χρηματοδοτούνται κυρίως από συντηρητικούς υψηλού εισοδήματος και παρακολουθούνται από φασίστες. Ευτυχώς, σε πολλές περιπτώσεις υπήρχε μια απάντηση, συχνά με τη συμμετοχή ή την οργάνωση αναρχικών ομάδων.
Όμως, δεν βγήκαν μόνο οι τρελοί ή το κόμμα που οργανώθηκε απο την δεξιά στους δρόμους για να κάνει την κριτική της πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης ορατή. Υπήρξαν κάποιες μικρές αναρχικές διαδηλώσεις σε διαφορετικές γειτονιές. Όλες τους οργανώθηκαν μεταξύ συντρόφων χωρίς να κάνουν δημόσιο κάλεσμα, αλλά κάποιες από αυτες δημοσιοποιήθηκαν αργότερα. [3] Αξίζει να σημειωθεί ότι μία από αυτές τις διαδηλώσεις στο Lavapiés τελείωσε με ρατσιστική επίθεση που απαντήθηκε με κλωτσιές και γροθιές και μαζί με μερικούς μετανάστες που ζουν καθημερινά στη γειτονιά, η επίθεση σταμάτησε και η αστυνομία εκδιώχθηκε μέχρι ότου μπόρεσαν να φέρουν ενισχύσεις για να αποκαταστήσουν την «ηρεμία» στην πλατεία. [4]
Πρόσφατα, υπήρξαν επίσης διαδηλώσεις, μη εξουσιοδοτημένες από τις αρχές, στις οποίες συμμετείχαν περίπου εκατό άτομα, έσπασαν παράθυρα τραπεζών, κτηματομεσιτικά γραφεία και καταστήματα στοιχημάτων, και μπλοκάροντας την κυκλοφορία με σκουπιδοντενεκέδες και έχοντας νοικιασμένες μοτοσικλέτες πίσω τους, σε επιφυλακή έναντι πιθανής αστυνομικής παρέμβάσης, οι οποία σε καμία περίπτωση δεν ήταν έγκαιρη. Μία από αυτές πραγματοποιήθηκε ως απάντηση στην έξωση του Ateneo Libertario στο Vallekas στις 23 Οκτωβρίου. Μία άλλη με την ευκαιρία την 20Ν, μετά την ακύρωση του αντι-αυταρχικού καλέσματος [5], όπου η διαδήλωση όχι μόνο προκάλεσε αρκετές επιθέσεις εναντίον αυτού του είδους επιχειρήσεων, αλλά αντιμετώπισε επίσης μια ομάδα ναζί που έπρεπε να φύγουν, αφήνοντας δύο από αυτούς τραυματίες.
Τέλος, μια ομάδα αναρχικών οργάνωσε πρόσφατα μια δράση αλληλεγγύης μπροστά από τη φυλακή απέλασης όταν οι άνθρωποι που φυλακίστηκαν εκεί ξεκίνησαν απεργία πείνας ζητώντας το κλείσιμο της εγκατάστασης αφού αυτή άνοιξε ξανά μετά την απομόνωση. Αυτό έγινε σε γειτονιά σε καραντίνα και κατά παράβαση των κυβερνητικών περιορισμών που δεν επιτρέπουν τη συγκέντρωση σε ομάδες άνω των 6 ατόμων. Αυτό συνέβη επίσης με ένα κλειστό κάλεσμα που δεν δημοσιοποιήθηκε και πραγματοποιήθηκε ανάμεσα σε λίγα άτομα που είχαν κοινή σχέση μεταξύ τους. [6]
Για μερικούς αναρχικούς, δεν έχει καμία σχέση με απαιτητικές παραχωρήσεις από την εξουσία η έξοδος στους δρόμους. Ούτε σκοπεύουμε να δείξουμε ότι είμαστε πολλοί, φυσικά δεν είμαστε. Για εμάς, το να κάνουμε τους αγώνες να γίνονται ορατοί είναι ένα νόμιμο πράγμα από μόνο του, και όταν αυτό είναι δυνατό, η πρότασή μας στοχεύει πάντα στην επίθεση κατα του κράτους και του καπιταλισμού σε όλες τις πιθανές μορφές του, και στην κατάρρευση της κοινωνικής ειρήνης που συνεπάγεται ταλαιπωρία και φτώχεια πολλών ανθρώπων.
Για αυτόν τον λόγο, θα θέλαμε να είμαστε στα καλέσματα που αμφισβήτησαν την απαγόρευση της κυκλοφορίας, έσπασαν κάθε παράθυρο στη Gran Vía και τραυμάτισαν τρεις ή περισσότερους αστυνομικούς. Το πιο λυπηρό για αυτό το ζήτημα είναι ότι ο φασισμός δεν έχει την αντιπαράθεση που πρέπει να επιδιώξουμε.
Θα συνεχίσουμε να επιτιθέμεθα στην εξουσία όσο μπορούμε και θα προσπαθήσουμε να σπάσουμε με αυτήν την άδικη πραγματικότητα. Αν ανταποκριθούμε στα καλέσματα της αριστεράς θα το κάνουμε για να προωθήσουμε τη σύγκρουση, όπως κάναμε στο Βαλέκα [7] και σε πολλές άλλες διαδηλώσεις, στιγμές και μέρη. Και θα προσπαθήσουμε επίσης να δημιουργήσουμε τα δικά μας καλέσματα και αυθόρμητες κινητοποιήσεις ενάντια στην «ειρήνη» και τη σιωπή που θέλουν να επιβάλουν σε αυτήν την ολοένα και περισσότερο επιδεινούμενη κατάσταση. Όπως τους τελευταίους μήνες, είμαστε ολοένα και περισσότερο πεπεισμένοι ότι δεν χρειαζόμαστε μαζικές δράσεις ή τη συγκατάθεση της αριστεράς και των πολιτικών.
Δεκέμβριος 2020, Μαδρίτη,
Μερικοί αναρχικοί.
[1] Τους τελευταίους μήνες, τουλάχιστον στη Μαδρίτη, έχουν πραγματοποιηθεί αρκετές «διαδηλώσεις», καθώς και επιθέσεις από τους Ναζί εναντίον του λεγόμενου «MENAS», που είναι ανήλικοι νέοι χωρίς χαρτιά. https://elpais.com/espana/madrid/2020-10-15/manifestacion-ultra-en-madrid-al-grito-de-san-blas-sera-la-tumba-de-los-menas.html
[2] https://www.elsaltodiario.com/opinion/el-comodin-del-anarquismo
[3] http://panopticon.blogsport.eu/2020/06/14/madrid-die-pandemie-ist-die-gehorsamkeit-lasst-uns-die-strasse-zurueckerobern-kleine-intervention-in-den-strassen-von-vallecas/
[4] https://www.elmundo.es/madrid/2020/06/28/5ef8e30d21efa0d3488b45a9.html
[5] https://contramadriz.espivblogs.net/2020/11/24/algo-despierta-en-madrid-/
[6] https://contramadriz.espivblogs.net/2020/11/03/madrid-comunicado-sobre-las-detenciones-el-pasado-27-de-octubre-frente-al-cie/
[7] http://panopticon.blogsport.eu/2020/10/16/madrid-wenn-die-polizei-trainingsanzuege-traegt-25-09-2020-chronik-einer-verratenen-demonstration/
