Ακυβέρνητοι: Μια συνέντευξη με τον Lorenzo Kom’boa Ervin
O ανεξάρτητος συγγραφέας και δημοσιογράφος William C. Anderson συζητάει με τον Lorenzo Kom’boa Ervin, μαύρο (αφροαμερικάνο) αναρχικό, πολιτικό κρατούμενο και πρώην μέλος του κινήματος των Μαύρων Πανθήρων, επάνω στην παρούσα συγκυρία στις ΗΠΑ, τον ρατσισμό, τον φασισμό, την σημασία και το νόημα του Μαύρου Αναρχισμού. Η συνέντευξη είναι αλιευμένη από το σάιτ της Black Rose Federation . Η μετάφραση έγινε από τον συντάκτη του άρθρου.
Εισαγωγή από τον William C. Anderson
Η νουβέλα του κορονοϊού, επίσης γνωστή και ως COVID-19, έχει επισημάνει τις καθημερινές καταστροφές του καπιταλισμού. Η έλλειψη υγειονομικής περίθαλψης, ασφαλούς περιβάλλοντος, στέγασης και τροφής είναι καθημερινό ζήτημα για ένα όλο και αυξανόμενο τμήμα ευάλωτων ανθρώπων. Αυτή η κατάσταση έχει προκαλέσει αξιοσημείωτο ενδιαφέρον σχετικά με τον αναρχισμό για πολλούς. Οι αποτυχίες του κράτους έγιναν σαφείς μέσα από τις αναποτελεσματικές λύσεις, την εσκεμμένη παραμέληση και την απόλυτη αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή. Έφερε επίσης στην επιφάνεια βαθύτερα ερωτήματα (για ορισμένους) σχετικά με την πιστότητα των κρατιστικών λύσεων. Σε αρμονία με όλα αυτά, οι αρχές άρχισαν να παρατηρούν (το ενδιαφέρον για τον αναρχισμό), κάτι που αποδεικνύεται από τις αυξανόμενες επιθέσεις τους και την μετατροπή των αναρχικών σε αποδιοπομπαίους τράγους. Ο Πρόεδρος Τραμπ και πολλοί άλλοι φαίνονται να αναγνώρισαν μια σειρά πολιτικών θέσεων τις οποίες βρήκαν απειλητικές και αξίζουν να κατηγορηθούν. Αυτό δεν είναι τυχαίο και ακολουθεί ένα ιστορικό μοτίβο.
Ως συνήθως, ο αναρχισμός στερήθηκε της πολυπλοκότητάς του, μέσα από ρηχές, εσκεμμένα λάθος αναγνώσεις. Η πολυπλοκότητα των διαφόρων τάσεων των αναρχικών πολιτικών θέσεων, αρχών και προσεγγίσεων μειώθηκε στην αλληγορία του τρομοκράτη-βομβιστή. Ακόμα και όταν οι αναρχικοί οργανώνονται και συμμετέχουν σε προγράμματα αμοιβαίας βοήθειας σε όλη τη χώρα κατά τη διάρκεια αυτής της πανδημίας, αυτό δεν είναι κάτι που αντιπροσωπεύει τον αναρχισμό για πολλούς ανθρώπους. Εν μέσω μιας παγκόσμιας πανδημίας, η αποτελεσματικότητα αυτού του είδους δράσεων, σε συνδυασμό με άλλα προγράμματα επιβίωσης, έχει γίνει ιδιαίτερα σημαντική. Αν και, για τους αντιπάλους (του αναρχισμού), το ίδιο σημαντική έγινε και η ανάγκη επίθεσης σε αυτές τις πολιτικές, από όλες τις πλευρές. Παρ’ όλα αυτά, το αυξανόμενο ενδιαφέρον για τον Μαύρο αναρχισμό παρέμεινε αδιάβλητο.
Ο μαύρος αναρχισμός έχει από καιρό υποστηριχθεί μέσα από τα έργα συχνά παραγνωρισμένων στοχαστών και επαναστατών. Ανάμεσά τους είναι ο Lorenzo Kom’boa Ervin. Γνώρισα για πρώτη φορά το Lorenzo το 2012 σε ένα οργανωτικό εργαστήριο, το οποίο βοήθησα να καθοδηγηθεί, μαζί με διάφορους άλλους διοργανωτές σε ολόκληρο τον Νότο. Ένας φίλος μου (που είχε την ιδέα) κάλεσε τον Lorenzo να μιλήσει, βασισμένος στις συστάσεις κάποιου που γνώριζε. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για τον Lorenzo και τη σύντροφό του JoNina Ervin να μου κάνουν σαφείς τις αλήθειες του αναρχισμού. Με βοήθησε να ξεκινήσω το ταξίδι μου και να αγκαλιάσω πλήρως τον Μαύρο αναρχισμό.
Ο Lorenzo έχει ζήσει μια επαναστατική -το λιγότερο- ζωή . Αφού εισήχθη στον αναρχισμό από τον Martin Sostre, δικηγόρο των φυλακών, ο οποίος ήταν ένας από τους αρχιτέκτονες του κινήματος για τα δικαιώματα των κρατουμένων όπως το γνωρίζουμε σήμερα, έπρεπε να παλέψει και να διαφύγει από τις αρχές των ΗΠΑ περισσότερες από μία φορές. Έζησε σε όλο τον κόσμο διδάσκοντας και οργανώνοντας. Αυτοί είναι μόνο μερικοί από τους λόγους για τους οποίους είναι σημαντικό να ακούσει κανείς τις θέσεις του σχετικά με την τρέχουσα κατάσταση που αντιμετωπίζουμε.
Μίλησα με τον Lorenzo σχετικά με την αυτονομία των Μαύρων, τον φασισμό και τι είναι σημαντικό να κάνουμε καθώς αντιμετωπίζουμε την κρίση.
ΕΡ: Τι πιστεύετε για τις τρέχουσες εξεγέρσεις σε όλη τη χώρα ως απάντηση στην αστυνομική βία;
Lorenzo : Νομίζω ότι οι εξεγέρσεις είναι καλές, αλλά βλέπουμε ότι έχουν περιορισμούς ως μια επαναστατική εξέγερση. Αυτοί οι περιορισμοί επιτρέπουν στο κράτος να διαστρέψει τη φύση των εξεγέρσεων καθώς και τα ζητήματα τους, ως απλές μεταρρυθμίσεις. Το κράτος και οι φιλελεύθεροι και άλλοι πολιτικοί είναι σε θέση να το χρησιμοποιήσουν αυτό ενάντια στο κίνημα. Τέτοιου είδους διαδικασίες συμβαίνουν εδώ και αρκετό καιρό. Έχω παρακολουθήσει 60 χρόνια διαμαρτυριών και λεγόμενων «ταραχών», ξεσηκωμών και εξεγέρσεων σε μεγάλες και μικρές πόλεις όπως το Ferguson του Missouri. Έχω παρακολουθήσει εδώ και 60 χρόνια, από το 1964 με την εξέγερση του Χάρλεμ της Νέας Υόρκης. Είχε πάντα κάτι να κάνει με την αστυνομία. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σκοτώνουν κάποιον, χτυπούν κάποιον, ή απλά έρχονται στην κοινότητα και κάνουν κάποιο είδος φρικαλεότητας. Και οι άνθρωποι απαντούν με μια αντεπίθεση. Αυτό που επιτρέπεται να συμβεί σε αυτήν την περίπτωση είναι ότι οι άνθρωποι επαναστατούν, οι άνθρωποι αντεπιτίθενται και οι άνθρωποι παρουσιάζουν ένα μαζικό μέτωπο διαδηλώσεων. Στη συνέχεια, οι πολιτικοί και οι άλλοι ισχυρίζονται ότι χρησιμοποιούν τα ζητήματά τους ή την προσπάθειά τους, ώστε να προτείνουν κάποιες φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, που δεν είναι καθόλου φιλελεύθερες στην πραγματικότητα.
Αυτό που βλέπουμε είναι ότι, κάθε φορά, η αστυνομική τρομοκρατία ή ο ρατσισμός επιδεινώνονται ή απλώς παρατείνονται. Πρέπει λοιπόν να αναρωτηθούμε: «Εντάξει, κάνουμε διαμαρτυρίες. Στρεφόμαστε ενάντια στην εξουσία. Αλλά δεν καταλαβαίνουμε επίσης ότι ο ρόλος μας εδώ είναι να μεταμορφώσουμε την κοινωνία στο σύνολό της; ». Δεν προσπαθούμε μόνο να πετύχουμε κάποια «διακοπή χρηματοδότησης της αστυνομίας» ή κάτι τέτοιο. Η κυβέρνηση δεν δίνει τίποτα, και, ακόμη και με τις διαμαρτυρίες που την πιέζουν, δεν έχει ακόμη καταλήξει σε οποιουδήποτε είδους πρόγραμμα για την αποτροπή περαιτέρω φρικαλεοτήτων εναντίον των μαύρων. Υπήρξαν χιλιάδες άνθρωποι που σκοτώθηκαν από την αστυνομία στις Ηνωμένες Πολιτείες και η κυβέρνηση έδωσε ατιμωρησία στους δολοφόνους μπάτσους.
Αυτή είναι, κατά την άποψή μου, μια μορφή ταξικού πολέμου ή φασιστικής αστυνόμευσης, και πρέπει να το καταλάβουμε αυτό. Χρησιμοποιούν τα πιο βίαια κρατιστικά στοιχεία, ειδικά στη Μαύρη κοινότητα και σε φτωχές κοινότητες. Τα χρησιμοποιούν για να χτυπήσουν οποιαδήποτε πολιτική αντιπολίτευση “από-τα-κάτω”. Τα χρησιμοποιούν για να δημιουργήσουν ένα νέο είδος ποινικού συστήματος, στο οποίο κατηγορούν μαζικά ανθρώπους και τους βάζουν στη φυλακή για μεγάλα χρονικά διαστήματα με δρακόντειες ποινές. Και αυτό συνεχίζεται εδώ και αρκετό καιρό. Λοιπόν εξεγέρσεις είναι σπουδαίες. Είναι υπέροχο, είναι σπουδαίο να βλέπεις ανθρώπους να ορθώνουν το ανάστημά τους. Μόνο που, ξέρετε την άποψή μου ως παλιός ακτιβιστής μακράς διάρκειας και τα σχετικά, προσπαθώ να κοιτάξω την πραγματική ουσία ενός αγώνα, όχι μόνο το γεγονός ότι αυτός συμβαίνει. Ο προσανατολισμός του αγώνα σήμερα μοιάζει πολύ με αυτό που είδα στα τελευταία στάδια του κινήματος των πολιτικών δικαιωμάτων. Βλέπετε να κερδίζουν μεταρρυθμίσεις, αλλά δεν μεταμορφώνουν το ίδιο το σύστημα. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ επαναστατών και μεταρρυθμιστών, εμείς θέλουμε να καταστρέψουμε το κράτος εντελώς.
ΕΡ: Τι είδους συμβουλή θα δίνατε στους νέους ριζοσπάστες που θέλουν να μεταμορφώσουν αυτήν την κοινωνία; Τι συμβουλή έχετε για όσους έχουν πολιτικοποιηθεί και αναζητούν κάποια κατεύθυνση για το πώς να κάνουν τα πράγματα που εσείς νομίζετε ότι πρέπει να γίνουν;
Lorenzo : Εμείς ως ακτιβιστές, ως οργανωτές, πρέπει να καταστήσουμε τους εαυτούς μας και τις κοινότητές μας ακυβέρνητους (σ.τ.μ. με την έννοια του μη κυβερνήσιμου, αυτού που δεν μπορεί να κυβερνηθεί από κανέναν). Ξέρω ότι έχετε ακούσει αυτόν τον όρο στο παρελθόν. Σημαίνει αυτό ακριβώς που καταλαβαίνετε. Πρέπει να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε ένα νέο είδος δικού μας πολιτικού συστήματος, είτε πρόκειται για δυαδική εξουσία, είτε για επαναστατική άμεση δημοκρατία, όπως και αν θέλουμε να το ονομάσουμε αυτήν την περίοδο. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα τέτοιο κίνημα, ένα μαζικό αντιφασιστικό κίνημα από τη μία πλευρά. Και από την άλλη πλευρά, πρέπει να έχουμε την ικανότητα, σε μαζική κλίμακα, να οικοδομήσουμε μια τάση μαζικής οικονομικής επιβίωσης με βάση την κοινότητα, με βάση συνεταιρισμούς στα γκέτο για τη στέγαση των φτωχών, την ανοικοδόμηση των πόλεων και τη φροντίδα των υλικών αναγκών των φτωχών. Πρέπει να είμαστε σε θέση να το οικοδομήσουμε αυτό. Δεν είμαι αντίθετος σε ορισμένες από αυτές τις ομάδες που δημιουργούνται επειδή, παρόλο που δεν είναι τώρα ριζοσπαστικές, πιθανώς θα μπορούσαν να μετατραπούν σε κάτι άλλο. Αλλά αυτό που πρέπει να συμβεί είναι ότι πρέπει να προσεγγίσουμε τις μάζες των φτωχών ανθρώπων στις πόλεις με αυτά τα προγράμματα. Δεν αγωνιζόμαστε μόνο για να έχουμε μια σέχτα ή μια ομάδα ή μερικούς ηγέτες. Παλεύουμε για να θέσουμε την δύναμη στα χέρια των ανθρώπων σε μια νέα κοινωνία. Υποθετικά, οι επαναστάτες γνωρίζουν κάποια πράγματα σε ορισμένους τομείς της οργάνωσης, που δεν γνωρίζουν οι υπόλοιποι άνθρωποι. Πρέπει λοιπόν να τους εκπαιδεύσουμε, πρέπει να τους εξοπλίσουμε ώστε να γίνουν ανεξάρτητοι από αυτήν την πολιτική δομή. Πιστεύω επίσης ότι το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων είχε δίκιο, πρέπει να έχουμε προγράμματα επιβίωσης και πρέπει μάλιστα να υπερβούμε αυτά που είχαν εκείνοι. Πρέπει να προσπαθήσουμε να οικοδομήσουμε την οικονομία της επιβίωσης, αυτήν την περίοδο, αυτή τη στιγμή.
Πρέπει να προχωρήσουμε πέρα από αυτήν την περίοδο, όπου υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που κατανοούν ή ασκούν την “αμοιβαία βοήθεια”, αλλά οι μάζες δεν το κάνουν. Γι ‘αυτό πρέπει να προχωρήσουμε πέρα από την “απλή βοήθεια”, να εργαστούμε πάνω σε και προς ένα είδος διαφορετικής οικονομίας, μια οικονομία επιβίωσης, καθ’ οδόν για τον πλήρη αναρχικό κομμουνισμό. Ίσως αυτό είναι το όνομα που γνωρίζουμε, ως αναρχικοί, αλλά σε ορισμένα μέρη του κόσμου, το αποκαλούν «αλληλέγγυα οικονομία » ώστε να καταφέρουν να επιβιώσουν στον καπιταλισμό. Όπως κι αν λέγεται, πρέπει να πράξουμε έτσι, ώστε να μην εξαρτόμαστε πλήρως από το καπιταλιστικό κράτος. Δεν ισχυρίζομαι ότι τα ξέρω όλα, αλλά ξέρω κάποια πράγματα και ξέρω ένα πράγμα που δεν πρόκειται να λειτουργήσει – και αυτό είναι όταν επιτρέπετε στους ίδιους διεφθαρμένους, ρατσιστές αστυνομικούς να ισχυριστούν ότι έχουν μεταρρυθμιστεί τώρα πια ή όταν έχετε τους ίδιους πολιτικούς να ισχυρίζονται ότι «Λοιπόν, αυτό δεν είναι το ίδιο σύστημα, δεν βρήκαμε ποτέ τρόπο να αποχρηματοδοτήσουμε την αστυνομία, αλλά την αναδιοργανώνουμε, οπότε υπομονή!» Ο Τζορτζ Τζάκσον, ένας ριζοσπάστης κρατούμενος στην Καλιφόρνια και μέλος του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων στη δεκαετία του 1960, είπε ο ίδιος ότι τέτοιες μεταρρυθμίσεις της αστυνομίας ή των φυλακών δεν είναι παρά η περαιτέρω άνοδος του φασισμού. Βοηθούν το φασισμό να γίνει αποδεκτός από τους ανθρώπους.
Το έχουμε αντιμετωπίσει αυτό εδώ και χρόνια, επειδή βλέπετε πώς η αστυνομία χρησιμοποιεί διάφορα είδη ψυχολογικού πολέμου και ψευτο-εκστρατειών όπως το Weed and Seed, ή την “αστυνόμευση της κοινότητας” όλα αυτά τα χρόνια. Αυτά τα πράγματα σχεδιάστηκαν για να θέσουν την αστυνομία στην εξουσία πάνω από την κοινότητα. Ήταν σκόπιμα μέτρα δημιουργίας φυλετικού προφίλ και ελέγχου και πρέπει να καταλάβουμε τι έχει συμβεί μέχρι τώρα. Όλα αυτά με τον Τραμπ είναι μόνο το αποκορύφωμα ή το τελικό στάδιο της οικοδόμησης του φασισμού τους. Έφτιαξαν το σύστημα φυλακών, που είναι το μεγαλύτερο στον κόσμο. Το έχτισαν πριν από χρόνια. Άρχισαν να χρησιμοποιούν παραστρατιωτική αστυνόμευση πριν από χρόνια, ειδικά στη Μαύρη κοινότητα. Όλα αυτά τα πράγματα που βλέπουμε, αυτές οι μορφές που θα αποτελούσαν ένα φασιστικό κράτος σε άλλη χώρα, δεν χρειάζεται να τα χτίσουν. Έχουν ήδη ενσωματωμένα τέτοια (φασιστικά) τμήματα στην Αμερική.
Πρέπει να αναρωτηθείτε σχετικά με μερικά πολύ κρίσιμα ζητήματα, όπως το πώς επιτρέπεται καν να συμβεί αυτό, σε μια περίοδο που έχετε όλους αυτά τους λεγόμενους αντιρατσιστές, αντιφασίστες κατ’ όνομα. Αλλά ούτε και αυτοί κάνουν τίποτα για να αντιμετωπίσουν αυτό το είδος φασιστικού αγώνα. Βγαίνουν στον δρόμο και αντιμετωπίζουν μερικούς μεθυσμένους Ναζί, κάποια χαμηλού βαθμού οργανωτική εκστρατεία. Χρειαζόμαστε περισσότερα από αυτό σε αυτήν την περίοδο, ειδικά στο άμεσο μέλλον. Χρειαζόμαστε τη δυνατότητα να έχουμε μια μαζική βάση, όχι μόνο τη νεολαία αλλά και τις κοινότητες, ένα ευρύ τμήμα του λαού. Χρειαζόμαστε αυτή τη μαζική βάση να προστεθεί σε ένα νέο είδος πολιτικής, όπου ο λαός θα έχει τον έλεγχο, παρά οι πολιτικοί ή οι ιεροκήρυκες ή οποιονδήποτε άλλος από αυτούς τους ανθρώπους που έχουν επιλέξει. Να πούμε στη νεολαία να χτίσει κινήματα από τη βάση. Να φτιάξουμε κινήματα αντίστασης και να χτίσουμε ένα αρκετά μεγάλο κίνημα που δεν θα μπορεί να ελεγχθεί από το κράτος, έτσι, όπως είπα προηγουμένως, να είναι ακυβέρνητο. Και το “ακυβέρνητος” (μη κυβερνήσιμος) σημαίνει διάφορα πράγματα για τους ανθρώπους στο κίνημα αυτή τη στιγμή: σημαίνει το είδος της τακτικής που ακολουθούμε στο δρόμο, σημαίνει το πώς οργανώνεται η κοινότητα, ότι δεν χρειάζεται να εξαρτάται από αυτούς τους πολιτικούς, σημαίνει μαζικό μποϊκοτάζ των καπιταλιστικών εταιρειών, μια νέα μεταβατική οικονομία και πολλά άλλα πράγματα ως κομμάτι αυτής της αντίστασης.
Ένα πράγμα που ανυπομονώ να πω στους ανθρώπους είναι πως δεν μπορούμε να οργανωνόμαστε με τον ίδιο τρόπο που το κάναμε πίσω στην δεκαετία του ’60, ούτε αν όπως οργανωνόμασταν πριν 30 ή 20 χρόνια. Πρέπει να βρούμε νέε πολιτικές βάσεις, νέα πολιτική θεωρία και νέες πολιτικές τακτικές. Αυτές δεν προέρχονται μόνο από ένα άτομο ή μια ομάδα, αλλά πρέπει να τα αποφασίσουν οι άνθρωποι από μόνοι τους.
ΕΡ: Μπορείς να μιλήσεις λίγο σχετικά με το γιατί ξεκινήσατε την Μαύρη Αυτονομία και τι είναι;
Lorenzo : Η Μαύρη Αυτονομία ήταν κάτι που ξεκίνησα, προσπαθώντας να αντιμετωπίσω το γεγονός ότι μέσα στο αναρχικό κίνημα, υπήρχαν πολύ λίγοι μαύροι. Η Μαύρη Αυτονομία σχεδιάστηκε επίσης ώστε να είναι μια ομάδα πίεσης ενάντια στον θεσμικό ρατσισμό εντός του αναρχικού κινήματος. Εκείνη την εποχή, οι λευκοί αναρχικοί στις ΗΠΑ δεν συσχέτιζαν πραγματικά την πολιτική τους κατεύθυνση με τη μαύρη κοινότητα και δεν ενδιαφέρονταν για τους μαύρους οργανωτές. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν ένα πραγματικό αντιρατσιστικό κίνημα εκείνη την περίοδο. Και τελικά έφτασα στο στάδιο όπου είπα ότι αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να δημιουργήσουμε μια αφρο-αμερικανική / μαύρη τάση μέσα στο αναρχικό κίνημα, που να είναι αρκετά ισχυρή ώστε να σταθεί από μόνη της. Και αυτό μπορεί να προκαλέσει τη λευκή φύση του αναρχικού κινήματος. Αυτός ήταν ο ίδιος λόγος που ξεκίνησα να γράφω το βιβλίο “Αναρχισμός και Μαύρη Επανάσταση”, ένα βιβλίο που έθετε τις αντιφάσεις γύρω από τη φυλή και την αποικιοκρατία και την καταπίεση, και ζήτησα από τους Αναρχικούς να οξύνουν τη συνείδησή τους. Δεν το είχαν εξετάσει ποτέ ως πρόβλημα ή ζήτημα στο παρελθόν. Ποτέ δεν σκέφτηκαν σχετικά με τους Αφρικανούς ή τους Μαύρους στην Αμερική, εκτός και αν προσπαθούσαν απλά να στρατολογήσουν μαύρους ανθρώπους στις τάσεις τους, αλλά ακόμη και αυτό δεν συνέβαινε όταν έφτασα (σ.τ.μ. στο αναρχικό κίνημα) στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Ήμουν ο μόνος Μαύρος Αναρχικός στις ΗΠΑ και ακόμη και σε άλλα μέρη του κόσμου για χρόνια, στην πραγματικότητα για δεκαετίες.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι συνθήκες εργασίας και διαβίωσης των Μαύρων ήταν πάντοτε διαφορετικές από τον λευκό πληθυσμό, από την εποχή της δουλείας. Κάτι που ο ίδιος ο Μαρξ είπε ήταν ότι το «βάθρο» για τη δημιουργία του καπιταλισμού στις ΗΠΑ ήταν η Μαύρη δουλεία. Προσπάθησα να κάνω τους αναρχικούς να το καταλάβουν και να το σκεφτούν πιο κριτικά, αλλά θύμωναν πολύ μαζί μου και είχαν πολύ αμυντική στάση. Δημιουργήσαμε λοιπόν τη δική μας ιδεολογική δομή και οργάνωση -που δεν ήταν τέλεια, και δημιουργήθηκε κάτω από κάποιες πραγματικά δύσκολες συνθήκες, αλλά την δημιουργήσαμε. Έγινε εν μέσω φόβου, ενοχής και εχθρότητας από τους λευκούς αναρχικούς. Δεν έδωσαν πραγματική υποστήριξη στη Μαύρη Αυτονομία, άρχισαν να μας αποκαλούν «στενούς εθνικιστές» και διάφορα άλλα.
Δημιουργήσαμε αυτό που ήταν ουσιαστικά μια συλλογικότητα, πρώτα στην Ατλάντα. Ξέρετε, ήμουν εγώ και νομίζω ότι υπήρχαν επτά άλλοι κοινοτικοί οργανωτές και επτά ή οκτώ φοιτητές από το Clark College και το Πανεπιστήμιο Morehouse. Έγιναν μέρος αυτής της συλλογικότητας ακριβώς εκείνη την εποχή. Τελικά η ομάδα έχτισε μια εθνική ομοσπονδία δέκα πόλεων και μια ομάδα στο Λονδίνο.
Κάναμε πολιτικές συζητήσεις και ούτω καθεξής στην Ατλάντα, σχετικά με την κατεύθυνση που έπρεπε να ακολουθήσουμε. Έτσι, αυτοί που προέρχονταν από τον δρόμο είπαν: «Λοιπόν, κοιτάχτε, πρέπει να οργανώσουμε τη Μαύρη κοινότητα ενάντια στις συνθήκες που μας συμβαίνουν». Και ξεκινήσαμε να οργαννωνόμαστε γύρω από την αστυνομική δολοφονία στην Ατλάντα, ενός αδελφού που ονομαζόταν Jerry Jones το 1995 και ξεκινήσαμε επίσης να οργανωνόμαστε γύρω από την προσπάθεια των αρχών της πόλης να πάρουν το σύστημα συγκοινωνιών από τους φτωχούς και εργαζόμενους εντός της πόλης και να το δώσουν στους ανθρώπους στα προάστια. Ξέρετε, επρόκειτο να αυξήσουν τα μεταφορικά ναύλα τόσο πολύ, ώστε οι άνθρωποι που ζούσαν στην πόλη δεν θα μπορούσαν να τα πληρώσουν. Ξεκινήσαμε λοιπόν το Κίνημα Επιβίωσης των Φτωχών. Και από αυτό προήλθε η Ένωση Επιβατών της Atlanta. Αγωνιζόμασταν ενάντια στις Αρχές που διέθεταν το σύστημα συγκοινωνιών και αρχίσαμε να θέτουμε αντιφάσεις σχετικά με τη φυλή, την τάξη και τη φτώχεια που υπήρχαν εδώ και χρόνια μέσα από τις Αρχές της πόλης. Ήταν μια επιτυχημένη καμπάνια. Καταφέραμε να νικήσουμε τους επίσημους φορείς των συγκοινωνιών για χρόνια ενάντια στην εφαρμογή της αύξησης των ναύλων. Κάναμε τους πλούσιους, την κυβέρνηση της πόλης και τις εταιρείες να το επωμιστούν, αντί για τους φτωχούς ή τους εργαζόμενους που δεν είχαν άλλες επιλογές μετακίνησης.
Η ίδια η Μαύρη Αυτονομία ήταν μια αναρχική οργάνωση, αλλά επίσης αντιλαμβανόταν ότι οι πολιτικές της βασίστηκαν στην πραγματικότητα της καταπίεσης των Μαύρων στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε όλο τον κόσμο. Οργανωθήκαμε γύρω από πράγματα που εξακολουθούμε να βλέπουμε να συμβαίνουν σήμερα: μαζική φυλάκιση μαύρων ανθρώπων και δολοφονίες με πυροβολισμούς από την αστυνομία ή εθελοντές φασίστες. Οργανωθήκαμε σε πολλές πόλεις τη δεκαετία του 1990 και ακόμη και τη δεκαετία του 2000. Η διαδήλωση κατά της KKK το 2013 στο Μέμφις του Τενεσί ήταν το μεγαλύτερο αντιφασιστικό συλλαλητήριο εκείνη τη χρονιά, με 1.500 έως 2.000 άτομα. Οργανωθήκαμε επίσης σε αρκετές πόλεις κατά της αστυνομικής τρομοκρατίας για χρόνια.
Έτσι, η Μαύρη Αυτονομία άρχισε επίσης να οργανώνεται και να προσπαθεί να δημιουργήσει μια πολιτική δομή δυαδικής εξουσίας, προσπαθώντας να δημιουργήσει ιδέες που μπορούν να επηρεάσουν τους νέους και προσπαθώντας να καταπολεμήσει τις φυλακές ως οντότητα. Όχι μόνο τη καταπολέμηση των δικαστών και όλων αυτών των σκουπιδιών, αλλά η πραγματική αντιμετώπιση των ίδιων των φυλακών, που χρησιμοποιούνται ως εργαλείο καταπίεσης των Μαύρων και των φτωχών. Δυστυχώς, δεν μπορέσαμε να συγκεντρώσουμε αρκετές δυνάμεις γύρω μας επάνω σε αυτό το ζήτημα, ώστε να χτίσουμε ένα κίνημα ευρείας βάσης ενάντια στη μαζική φυλάκιση. Προσπαθήσαμε να πείσουμε ομάδες όπως ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός για να μας βοηθήσουν, αλλά αποτύχαμε όταν ενώθηκαν με την εξουσιαστική αριστερά.
ΕΡ: Γιατί πιστεύετε ότι η τρέχουσα Προεδρία ακονίζει τα δόντια της ενάντια στους αναρχικούς και τους Antifa (Αντιφασιστές);
Lorenzo : Από την μια, ο Τραμπ χρειάζεται έναν αποδιοπομπαίο τράγο. Οι Antifa είναι πρόθυμοι να καταπολεμήσουν τους φασίστες στο δρόμο και το έχουν κάνει εδώ και αρκετό καιρό. Έτσι, ο Τραμπ είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει αυτή τη «βία» για να δικαιολογήσει τις πολιτικές του και θα γίνει πιο καταπιεστικός σε αυτό καθώς περνάει ο καιρός. Πιστεύω πραγματικά ότι θέλει να τους επιβάλει διώξεις στο ομοσπονδιακό δικαστήριο με κατηγορίες για «προδοσία». Θέλουν να προβάλλουν τους Antifa ως «εχθρούς του κράτους». Νομίζω ότι θα είχε χρησιμοποιήσει το DOJ (σ.τ.μ. το Υπουργείο Δικαιοσύνης) και τους ομοσπονδιακούς του μπράβους για να τους καταστρέψει μέχρι τώρα, εάν δεν υπήρχε στη μέση το γεγονός ότι πρέπει να διεκδικήσει ξανά το αξίωμα και δεν έχει εντελώς λυμένα τα χέρια του. Και επίσης, θεωρώ ότι πιστεύει, και σε κάποιο βαθμό μπορεί να είναι αλήθεια, ότι πολλά από τα πράγματα που συμβαίνουν στο δρόμο, είναι από αναρχικούς που φαίνονται να έχουν μαζική υποστήριξη.
Το θέμα είναι ότι, για σχεδόν 100 χρόνια, η κυβέρνηση θεωρούσε ανέκαθεν τους αναρχικούς ως σοβαρή απειλή για αναταραχές. Κατά το παρελθόν, υπήρχαν πάντα κύματα καταστολής κατά των αναρχικών. Αλλά τα τελευταία χρόνια, οι αναρχικοί δεν έχουν κάνει ακριβώς κάτι που θα δικαιολογούσε αυτό το είδος καταστολής. Είμαι έκπληκτος που έρχεται τώρα, αλλά δεν εκπλήσσομαι από μία άποψη, επειδή είμαστε ένας βολικός αποδιοπομπαίος τράγος, ως η πιο επικίνδυνη τάση στα αριστερά. Οι κομμουνιστές; Ω, οι κομμουνιστές έχουν όλοι ξεπουληθεί! (γελάει) Έχουν ξεπουληθεί και τρέχουν θέσεις και άλλα τέτοια. Και σε κάποιο βαθμό (γελάει) είναι αλήθεια, για να είμαι ειλικρινής. Δεν μιλάω για τους πάντες, αλλά βλέπουμε πολλά κομμάτια του κομμουνιστικού κινήματος που “βρίσκονται στο κρεβάτι” με το κράτος και με τους καπιταλιστές αυτήν τη στιγμή.
Το Υπουργείο Δικαιοσύνης και το FBI θέλουν να βρουν τον αποδιοπομπαίο τράγο στο κίνημα διαμαρτυρίας των Μαύρων. Δεν κατάφεραν ακόμη να το κάνουν με το κίνημα των Μαύρων, παρόλο που, ξέρεις, εφήυραν αυτό το λεγόμενο πρόγραμμα κρατικής ασφάλειας κάποια στιγμή στο παρελθόν, με οποίο επρόκειτο να κυνηγήσουν τους Μαύρους ακτιβιστές, ξέρετε, τους «εξτρεμιστές».
ΕΡ: «Εξτρεμιστές της μαύρης ταυτότητας»
Lorenzo : Έτσι ακριβώς το ονόμασαν και προσπάθησαν να το χρησιμοποιήσουν για εκφοβισμό, αλλά για τον οποιονδήποτε λόγο, δεν μπόρεσαν να έχουν δημόσια υποστήριξη σε αυτό το βαθμό. Θέλουν να το κάνουν με το Black Lives Matter. Αλλά νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι έχουν πειστεί τώρα ότι το Black Lives Matter χρησιμοποιεί μόνο μη βίαιες τακτικές. Έτσι, ο αμερικανικός λαός δεν υποστηρίζει τόσο πολύ την ιδέα ότι το κράτος ή η κυβέρνηση τους καταδιώκει έτσι. Μπορεί ακόμα να συμβεί πριν ή μετά την αποχώρησή του (σ.τ.μ. του Τραμπ), εάν η τάση διαμαρτυρίας των Μαύρων γίνει πιο ριζοσπαστική ή αλλάξει τακτική.
ΕΡ: Θα ήθελα να σe ρωτήσω για την αυξανόμενη δημοτικότητα του Μαύρου αναρχισμού. Υπάρχουν πολλοί μαύροι που ενδιαφέρονται περισσότερο για τον αναρχισμό. Πολλοί από αυτούς τους Μαύρους ενδιαφέρονται για τo έργο σας. Μπορείς να μιλήσεις για αυτό και γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει; Και μπορείς επίσης να μιλήσεις σχετικά με αυτό που ελπίζεις ότι θα συμπεράνουν απότο έργο σου επάνω στον Μαύρο Αναρχισμό;
Lorenzo : Πρώτον, ήταν έκπληξη για μένα και μόνο το να ανακαλύψω ότι υπήρχαν νέες αναρχικές τάσεις, μαύρες αναρχικές τάσεις, στη σκηνή. Και το ανακάλυψα μόνο τον τελευταίο χρόνο, φέτος στην πραγματικότητα. Αλλά από τη μία πλευρά, αυτό λέει πολλά για το έργο που κάναμε με τη Μαύρη Αυτονομία. Οποιαδήποτε λάθη κι αν κάναμε και η αποτυχία μας να χτίσουμε μια μαζική τάση πριν από χρόνια, σημαίνει πολλά γι αυτό το έργο . Νομίζω ότι αν δεν είχα γράψει το “Αναρχισμός και Μαύρη Επανάσταση” και δεν έκανα άλλα πράγματα που έκανα με τους συντρόφους με τους οποίους συνεργάστηκα, οι άνθρωποι σήμερα δεν θα ήξεραν καν για τις ιδέες του Μαύρου Αναρχισμού.
Το άλλο είναι ότι υποστηρίζω έναν τύπο αναρχισμού που είναι ένας αναρχισμός του ταξικού αγώνα . Η προοπτική μου και η κατανόησή μου επάνω σε αυτά που διάβασα πριν από χρόνια είναι ότι ο αναρχισμός προέρχεται από το σοσιαλιστικό κίνημα. Στην πραγματικότητα είναι αυτο-διοικούμενος σοσιαλισμός ή ελευθεριακός σοσιαλισμός. Οι ιδέες του αυτο-διοικούμενου σοσιαλισμού και όλα αυτά προήλθαν από τον Μπακούνιν, και το αναρχικό κίνημα ήταν μέρος του πρώτου διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Έτσι, θέση μου είναι πως, εάν οι άνθρωποι θέλουν να αποκτήσουν μια αναρχική προοπτική ή μια μαύρη αναρχική πολιτική θέση, πρέπει να καταλάβουν ότι οφείλουμε να οικοδομήσουμε ένα κίνημα που αφορά τον αγώνα για την δύναμη στα χέρια του λαού (Power to the People). Αυτός δεν είναι απλώς ένας όρος της τέχνης, αλλά εμείς παλεύουμε ώστε να μην έχουμε μόνο ένα κόμμα ή μια σέχτα ή κάποια ηγεσία. Παλεύουμε ώστε οι άνθρωποι που ρίσκονται στον πάτο, στην βάση, να αρχίσουν να χτίζουν μια νέα ζωή για τον εαυτό τους και μια νέα κοινωνία. Υπάρχουν όλα τα είδη συζητήσεων σχετικά με το πώς μπορεί να μοιάζει αυτή η κοινωνία ή ποια είναι τα μεταβατικά στάδια μάχης και οικοδόμησης μιας νέας κοινωνίας που πρέπει να περάσουμε.
Πιστεύω ότι θα πρέπει να περάσουμε από ένα μεταβατικό στάδιο. Αλλά σε αυτό το σημείο, αυτή τη στιγμή, πρόκειται για την επαναστατική οργάνωση της κοινότητας, όχι μόνο «ειρηνικές διαμαρτυρίες» για να απευθύνουμε έκκληση στην κυβέρνηση. Πρέπει να υιοθετήσουμε νέους τρόπους σκέψης σχετικά με την αντίσταση και την ανοικοδόμηση των κοινοτήτων, έτσι ώστε να μπορούμε να είμαστε ακυβέρνητοι (σ.τ.μ. μη κυβερνήσιμοι) από το κράτος. Πρέπει να σκεφτούμε ανθρώπους να χτίζουν επαναστατικές κοινότητες και άλλες μορφές ανεξάρτητων πολιτικών οντοτήτων. Αυτή τη στιγμή πρέπει να σκεφτούμε τους εκατομμύρια άστεγους που έρχονται και να μιλήσουμε για το πώς θα τους δώσουμε ένα μέρος για να ζήσουν. Πώς αντιμετωπίζουμε την κυβέρνηση για να την αναγκάσουμε να παρέχουν αυτούς τους πόρους και, πώς πολεμάμε την κυβέρνηση ώστε να αναλάβουμε εξ ολοκλήρου το θέμα της στέγασης; Θα πρέπει να δώσουμε εκτεταμένη απαντητική μάχη με τη μορφή καταλήψεων ή απλώς να αναλάβουμε κτίρια με τη βία. Με το είδος του ταξικού πολέμου που υπάρχει στις Ηνωμένες Πολιτείες, θα πρέπει να σηκώσεις το όπλο εάν θέλεις να αλλάξεις την κοινωνία. Δηλαδή, δεν λέω ότι η ένοπλη πάλη είναι η μόνη τακτική, αλλά ο επαναστατικός εμφύλιος πόλεμος έρχεται αναπόφευκτα. Η κυβέρνηση θα σε πολεμήσει, είτε είσαι έτοιμος για πόλεμο είτε όχι.
Αναγνωρίζω ότι μια μαζική τάση που χρησιμοποιεί τη μη-βία, σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό στάδιο, μπορεί να αναγκάσει την κυβέρνηση κάνει πίσω, και αυτό είναι που συμβαίνει τώρα. Ναι, το κίνημα διαμαρτυρίας σπρώχνει την κυβέρνηση προς τα πίσω, την στριμώχνει στον τοίχο, αλλά δεν της αποστερεί την ζωή. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι το είδος του επαναστατικού κινήματος που μπορεί να στερήσει την ωή από το κράτος και να δημιουργήσει μια νέα κοινωνία εξολοκλήρου. Αυτές οι οργανώσεις για τις οποίες μιλάμε, καταπνίγονται από μικροαστική συνείδηση, μικροαστική οργάνωση, μικροαστική ηγεσία και ούτω καθεξής, αυτό δημιουργεί ένα συγκεκριμένο είδος κινήματος. Ένα συγκεκριμένο είδος κινήματος που δεν θα πάει στο σημείο «να τα παίξει όλα για όλα» όπως έλεγαν παλιά. Πιστεύω πραγματικά ότι έχουν ενσωματωμένους περιορισμούς στην ικανότητά τους ή στην προθυμία τους να ανατρέψουν το κράτος ή ακόμη και να μιλήσουν γι ‘αυτό. Το αστείο είναι ότι πρέπει να συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο: να ανατρέψουμε το κράτος, όχι να κερδίσουμε κάποιες μεταρρυθμίσεις. Δεν θα σας πω ότι ποτέ δεν θα πρέπει να κερδίζετε μεταρρυθμίσεις εάν μπορείτε, με την άμεση έννοια. Αλλά σε αυτό το στάδιο, έχουμε πάει πολύ μακριά πια για να αρκεστούμε σε αυτόν τον ρεφορμισμό ξανά και ξανά, ειδικά αυτήν τη στιγμή. Αυτή η στιγμή είναι μια επαναστατική στιγμή και άλλα πράγματα έχουν συμβεί για να γίνει αυτό, όχι απλά οι διαμαρτυρίες.
Το ίδιο το σύστημα ταλαντεύεται λόγω του ιού COVID και όλων όσων συμβαίνουν με τη Wall Street. Όλα αυτά συμβαίνουν και βάζουν το κράτος στην πιο αδύναμη θέση που υπήρξε ποτέ. Ακόμα και ο Τραμπ ή όποιος άλλος αναλαμβάνει και προσπαθεί να δημιουργήσει ένα φασιστικό κράτος, δεν το κάνει από μια θέση ισχύος. Δεν προσπαθούν να επιβάλουν τη δικτατορία από μια θέση ισχύος, προσπαθούν να την επιβάλουν από μια θέση αδυναμίας και φόβου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είπα ότι πρέπει να οικοδομήσουμε μια εναλλακτική, ριζοσπαστική δύναμη, ώστε να μπορεί στη συνέχεια να λειτουργήσει με τρόπο που ποτέ δεν είχε συμβεί ποτέ πριν, να ανατρέψει ολόκληρο το σύστημα. Όχι απλά Δημοκρατικοί ή Ρεπουμπλικάνοι – ξέρετε ότι οι άρχοντες θέλουν τέτοιες μαλακίες. Τις θέλουν, γιατί είναι ασήμαντες. Δεν σημαίνουν τίποτα απολύτως. Στην τελική ανάλυση, ο Τραμπ μπορεί να θέλει μια δική του, προσωπική δικτατορία. Αλλά ο άλλος [Μπάιντεν], είναι στοιχείο του κράτος και είναι καταπιεστής από μόνος του. Βοήθησε να φτάσει το σύστημα των φυλακών στο σημείο που είναι σήμερα. Η συνοδοιπόρος του, η Καμάλα Χάρις, – είναι και η ίδια μέρος του κατεστημένου των Δημοκρατικών, εξίσου με αυτόν. Είναι εξίσου υπέρ της χρήσης της αστυνομίας και της κυβέρνησης εναντίον των φτωχών. Πρέπει να είμαστε σε θέση να εκπαιδεύσουμε τις μάζες ανθρώπων σχετικά με αυτά τα πράγματα, ενώ δημιουργούμε μια εναλλακτική λύση, ώστε να μην ξεγελαστούν. Χρειαζόμαστε μια νέα κοινωνία και έναν νέο κόσμο, όχι περισσότερο καπιταλισμό.
