Ο θυμός ξεσπά στη Σενεγάλη
Τις τελευταίες ημέρες, μια κοινωνική έκρηξη έχει συγκλονίσει τη Σενεγάλη. Το κίνημα, φαινομενικά από το πουθενά, πήρε γρήγορα εξεγερσιακά χαρακτηριστικά και το κράτος έχει χάσει εντελώς τον έλεγχο των μεγάλων περιοχών της πρωτεύουσας Ντακάρ από τους διαδηλωτές.
Του Ben Morken Δημοσιεύτηκε στις 14 Μαρ 2021 στο Lucha de clases
Οι New York Times περιέγραψαν τη Σενεγάλη ως μία από τις πιο σταθερές χώρες της Δυτικής Αφρικής. Ωστόσο, κάτω από την επιφάνεια της φαινομενικής ηρεμίας, ισχυρές δυνάμεις έχουν ενεργοποιηθεί. Έχουμε δει την ξαφνική έκρηξη, ταξικής πάλης, εξεγερτικών κινημάτων και επαναστάσεων στη μια χώρα μετά την άλλη κατά την τελευταία περίοδο, καθώς αντικειμενικές συνθήκες αναγκάζουν εκατομμύρια ανθρώπους να αναζητήσουν λύσεις στην απαράδεκτη πίεση που μας ασκεί ο καπιταλισμός. Αυτό ακριβώς συμβαίνει στη Σενεγάλη.
Η άμεση αιτία του μαζικού κινήματος ήταν η σύλληψη ενός από τους κύριους πολιτικούς αντιπάλους του καθεστώτος, του Ousmane Sonko. Ο Σόνκο κλήθηκε να εμφανιστεί στο δικαστήριο την περασμένη Τετάρτη, κατηγορούμενος για βιασμό νεαρής γυναίκας που εργαζόταν σε αίθουσα μασάζ. Οι υποστηρικτές του πιστεύουν ότι η κατηγορία έχει πολιτικά κίνητρα και αναφέρονται σε έναν μακρύ κατάλογο παρόμοιων κατηγοριών από την κυβέρνηση εναντίον άλλων πολιτικών αντιπάλων.
Ωστόσο, πριν μπορέσει να φτάσει στο δικαστήριο για να αντιμετωπίσει αυτές τις κατηγορίες, συνελήφθη ξαφνικά και φυλακίστηκε για “απρεπή συμπεριφορά” επειδή αρνήθηκε να ακολουθήσει ορισμένη διαδρομή για να φτάσει στο κτίριο του δικαστηρίου. Πλήθος εκατοντάδων υποστηρικτών του συγκεντρώθηκαν μπροστά από το δικαστήριο.
Στη συνέχεια, η αστυνομία χτύπησε τους διαδηλωτές με δακρυγόνα για να προσπαθήσει να διαλύσει τη διαδήλωση. Αυτό χρησίμευσε μόνο ως προσθήκη καυσίμου στη φωτιά. Συγκρούσεις ξέσπασαν γύρω από το κτίριο του δικαστηρίου, οι οποίες εξαπλώθηκαν γρήγορα σε όλο το Ντακάρ. Μεγάλα πλήθη νεαρών πέταξαν πέτρες στην αστυνομία, η οποία απάντησε με δακρυγόνα.
Τις επόμενες μέρες, το κίνημα εξαπλώθηκε σε όλη τη Σενεγάλη. Μεγάλο μέρος του Ντακάρ μετατράπηκε σε ζώνη πολέμου την περασμένη εβδομάδα όταν η αστυνομία συγκρούστηκε με χιλιάδες οργισμένους διαδηλωτές. Πολλά καταστήματα, πρατήρια καυσίμων και τράπεζες έκλεισαν για μέρες.
Το κράτος προσπάθησε με την ανάπτυξη αστυνομίας και στρατιωτών να καταστείλει τις διαμαρτυρίες. Ωστόσο, σε πολλές περιπτώσεις το κίνημα ήταν τόσο ισχυρό που ξεπέρασε τις κατασταλτικές δυνάμεις. Πράγματι, το κίνημα είχε επαναστατικά χαρακτηριστικά την Παρασκευή, με πλήθη να επιτίθεται στα αστυνομικά οχήματα, στο κεντρικό δικαστήριο, σε κυβερνητικά κτίρια και ακόμη και σε σπίτια πολιτικών προσώπων.
Μετά από ειδήσεις για το θάνατο ενός 17χρονου που πυροβολήθηκε, διαδηλωτές από τη νότια πόλη Diaobe εισέβαλαν στο αστυνομικό τμήμα και το κατέστρεψαν εντελώς. Οι διαδηλωτές έστησαν στη συνέχεια οδοφράγματα στο Ντακάρ. Επιτέθηκαν επίσης σε γαλλικές εταιρείες επειδή, όπως το έθεσε ένας διαδηλωτής, «με τον [Πρόεδρο] Μάκι Σαλ, η Γαλλία έχει επεκτείνει τα οικονομικά της συμφέροντα στην πρώην αποικία».
Το λεπτό πέπλο της «δημοκρατίας»
Ωστόσο, για να κατανοήσουμε τις πραγματικές αιτίες της τεράστιας έκρηξης θυμού που ακολούθησε τη σύλληψη του Sonko, είναι απαραίτητο να κοιτάξουμε πέρα από αυτήν τη συγκεκριμένη περίπτωση. Από τότε που ήρθε στην εξουσία το 2012, ο Sall φάνηκε να έχει τον πλήρη έλεγχο της κατάστασης. Στις προεδρικές εκλογές του Φεβρουαρίου 2019, κέρδισε μια δεύτερη θητεία. Το 2017, ο συνασπισμός με επικεφαλής το κόμμα του, Benno Bokk Yakaar, κέρδισε 125 από τις 165 έδρες στην Εθνοσυνέλευση.
Αλλά υπάρχει μια πιο σκοτεινή πλευρά. Για χρόνια, όλοι οι πιο επιφανείς αντίπαλοί του, ο ένας μετά τον άλλο, συνελήφθησαν και κατηγορήθηκαν για κάθε είδους κατηγορία, καθιστώντας τους μη επιλέξιμους να ανταγωνιστούν εναντίον του. Περιέργως, οι Financial Times συνδέουν αυτό το γεγονός με την παρέμβαση των Γάλλων:
«Η Γαλλία διατηρεί τους στενότερους δεσμούς με τις πρώην αποικίες της από οτι οι περισσότερες πρώην αποικιακές δυνάμεις στη Δυτική Αφρική. Η Γαλλία είναι πιο αφοσιωμένη στους προέδρους και τους προεδρικούς υποψηφίους που υπερασπίζονται τα συμφέροντα της Γαλλίας. Αυτό περιλαμβάνει τον Πρόεδρο της Σενεγάλης, Μάκι Σαλ, ο οποίος κατηγορείται ότι στοχεύει τους πολιτικούς του αντιπάλους με έρευνες που τους αποκλείουν από το αξίωμα.
Όποιος αντιτίθεται στον Sall καταστέλλεται συστηματικά και συνεχώς. Ο Abdou Karim Gueye, ένας ράπερ και ακτιβιστής, συνελήφθη αφού δημοσίευσε ένα ζωντανό βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που ενθαρρύνει τους ανθρώπους να συμμετάσχουν σε μια ειρηνική διαμαρτυρία μετά την ανεπίσημη ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των προεδρικών εκλογών του 2019. “και για ” προσβολές μέσω του τύπου “. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενός μηνός με αναστολή και πρόστιμο.
Μετά τις προεδρικές εκλογές, τουλάχιστον 17 υποστηρικτές της αντιπολίτευσης συνελήφθησαν για “δημόσια αναταραχή και υποκίνηση εξέγερσης”.
Στις 16 Ιουλίου του ίδιου έτους, ο ακτιβιστής Guy Marius Sagna συνελήφθη και ανακρίθηκε για τις δημοσιεύσεις του στο Facebook σχετικά με την έλλειψη επαρκών ιατρικών εγκαταστάσεων στη Σενεγάλη και για μια ανάρτηση στο Facebook σχετικά με τη γαλλική στρατιωτική παρουσία στην Αφρική. Στις 5 Αυγούστου κατηγορήθηκε για “ψευδή τρομοκρατική προειδοποίηση” και φυλακίστηκε στη φυλακή Rebeuss στο Ντακάρ. Απελευθερώθηκε με εγγύηση στις 16 Αυγούστου.
Ο Adama Gaye, δημοσιογράφος, συνελήφθη στις 29 Ιουλίου μετά τη δημοσίευση μηνυμάτων που επικρίνουν τον Πρόεδρο Sall στο Facebook. Κατηγορήθηκε για «προσβολή του Αρχηγού Κράτους» και «ενεργώντας σε κίνδυνο της δημόσιας ασφάλειας» και αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση στις 20 Σεπτεμβρίου.
Στις 22 Νοεμβρίου, ο Oudy Diallo, οικολόγος, συνελήφθη και φυλακίστηκε στη φυλακή Κέδουγου αφού δημοσίευσε μια ανάρτηση στο Facebook καταγγέλλοντας τις ποσοστώσεις γης που είχαν ανατεθεί στις διοικητικές αρχές. Καταδικάστηκε σε δίμηνη ποινή με αναστολή και απελευθερώθηκε στις 2 Δεκεμβρίου.
Στις 14 Ιουνίου, οι αρχές απαγόρευσαν μια διαδήλωση στο Ντακάρ, που διοργανώθηκε από κόμματα της αντιπολίτευσης και οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών για να διαμαρτυρηθούν για φερόμενες πρακτικές διαφθοράς που εμπλέκουν τον δήμαρχο Guediawaye, τον αδελφό του προέδρου, σε σχέση με έργα εξόρυξης μεταλλευμάτων. Πετρέλαιο και φυσικό αέριο στη χώρα. Συνελήφθησαν τουλάχιστον 20 διαδηλωτές.
Ο Guy Marius Sagna, ο καθηγητής Babacar Diop και επτά άλλοι ακτιβιστές συνελήφθησαν στις 29 Νοεμβρίου σε μια ειρηνική διαμαρτυρία. Κατηγορήθηκαν για “συμμετοχή σε μη εξουσιοδοτημένη συγκέντρωση”. Ο Sagna, ο οποίος απελευθερώθηκε με εγγύηση μετά τη σύλληψή του τον Ιούλιο για δημοσιεύσεις στο Facebook, κατηγορήθηκε για “υποκίνηση της συγκέντρωσης” και “εξέγερση”.
Στα μάτια των μαζών, που έχουν παρακολουθήσει αυτά τα γεγονότα για χρόνια, η σύλληψη του Sonko ήταν μέρος αυτού του μοτίβου. Με την απομάκρυνση του Sonko, ο Sall θα έπαιζε σχεδόν χωρίς αντίπαλο στις επόμενες εκλογές του 2024. Επιπλέον, ο Sall ξεκίνησε μια διαδικασία συνταγματικής μεταρρύθμισης που οδήγησε να μιλήσει ότι θα μπορούσε να αλλάξει το Σύνταγμα ώστε να του επιτρέψει να υπερβεί το τρέχον όριο των δύο εντολών του. Η σύλληψη του Sonko ήταν το τελευταίο άχυρο.
Η εξαφάνιση του Σοσιαλιστικού Κόμματος
Υπάρχει μια άλλη πτυχή που πρέπει να ληφθεί υπόψη. Το τεράστιο κενό που άφησε η κρίση στο Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) διευκόλυνε την άνοδο του Ousmane Sonko. Για τα 40 χρόνια πριν από τον Μάρτιο του 2000, η Σενεγάλη κυβερνήθηκε από το PS του Leopold Sedar Senghor, τον πρώτο πρόεδρο της Σενεγάλης από την ανεξαρτησία το 1960, και τον διάδοχο του, Abdou Diouf, ο οποίος έγινε πρόεδρος το 1981. Οι άνθρωποι προσχώρησαν σε αυτό το κόμμα λόγω της αντι-αποικιακής ιστορίας που συνέχισε να υπάρχει για λίγα χρόνια μετά την ανεξαρτησία.
Ωστόσο, το PS συνέχισε να κυβερνά τη χώρα με καπιταλιστικό τρόπο με την εμφάνιση μιας νέας καπιταλιστικής ελίτ, η οποία ήταν δεμένη με το χέρι στον γαλλικό ιμπεριαλισμό. Προήδρευαν καθώς οι οικονομικές ανισότητες αυξήθηκαν, ιδίως μεταξύ των περιφερειών της Σενεγάλης. Αυτό δημιούργησε σταδιακή αντίθεση στις κυβερνήσεις του Σενγκόρ και αργότερα τον Ντιόφ. Υλοποίησαν επίσης ένα πρόγραμμα οικονομικής διαρθρωτικής προσαρμογής κατά τη δεκαετία του 1980, το οποίο προκάλεσε τεράστια πτώση του βιοτικού επιπέδου.
Ως αποτέλεσμα της αυξανόμενης δυσαρέσκειας και της λαϊκής κινητοποίησης για να αλλάξει το status quo, ένας συνασπισμός των κομμάτων της αντιπολίτευσης της Σενεγάλης, με επικεφαλής τον Abdoulaye Wade και του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Σενεγάλης (PDS), νίκησε τον PS που ήταν στην εξουσία στον δεύτερο γύρο των εκλογών του 2000. Αλλά, όπως το PS, το PDS δεν ήταν καθόλου σοσιαλιστικό και συνέχισε αποτελεσματικά με το ίδιο φιλο-καπιταλιστικό πρόγραμμα των προκατόχων του, οδηγώντας τελικά στην ανατροπή του το 2012 ως αποτέλεσμα μαζικής κινητοποίησης.
Το PS εντάχθηκε στη συνέχεια στον Macky Sall και, ως ανταμοιβή για την ένταξή του στο «Macky 2012», ο αρχηγός του κόμματος, Tanor Dieng, διορίστηκε Ύπατος Αρμοστής για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Δύο άτομα από το περιβάλλον της έλαβαν επίσης κυβερνητικές θέσεις: Aminata Mbengue Ndiaye (Υπουργός Κτηνοτροφίας, τότε Υπουργός Αλιείας) και Sérigne Mbaye Thiam (Υπουργός Παιδείας, τότε Υπουργός Νερού και Υγιεινής).
Τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα όταν το Σοσιαλιστικό Κόμμα διπλασίασε την προσπάθειά του να μην παρουσιάσει υποψήφιο στις προεδρικές εκλογές του 2019. Οι ηγέτες του Κόμματος δήλωσαν ότι η απόφαση οφείλεται στη συνεχιζόμενη συμμαχία του με την πλειοψηφία. Αυτές οι αποφάσεις έθεσαν τα θεμέλια για την πλήρη εξαφάνιση του κόμματος. Τα τελευταία χρόνια, το PS υπήρξε de facto μέλος του κυβερνώντος συνασπισμού, με επικεφαλής τον Benno Bokk Yakaar. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της μακράς παρακμής του κόμματος λόγω της πολιτικής ταξικής συνεργασίας του.
Ένας εισβολέας ως υποψήφιος
Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να γίνει κατανοητή η φιγούρα του Ousmane Sonko. Ήταν πονόδοντος για την ελίτ του Ντακάρ τα τελευταία χρόνια. Απολύθηκε από τη δουλειά του πλήρους απασχόλησης ως φορολογικός επιθεωρητής για να καταγγείλει δημόσια τις σκιερές συμβάσεις του δημόσιου τομέα και τη διεφθαρμένη σχέση μεταξύ των ελίτ της Σενεγάλης και των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών. Αλλά μετά την απόλυση του, αποδείχθηκε ακόμη μεγαλύτερος κριτικός της ελίτ από έξω.
Εμφανίστηκε σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές αποκαλύπτοντας τα ψέματα των πλούσιων και ισχυρών. Σε μια συνέντευξη είπε: «Θεωρητικά, κανένας πολιτικός στη Σενεγάλη δεν πρέπει να είναι πολύ, πολύ πλούσιος, γιατί συχνά γνωρίζουμε από πού προέρχεται ο πλούτος των πολιτικών. Είναι ένας πλούτος που προέρχεται από την υπεξαίρεση δημόσιων πόρων. Με τέτοιες δηλώσεις, έδωσε φωνή σε βαθιές οικονομικές ανισότητες και ανησυχία για το βιοτικό επίπεδο των νέων.
Αυτό τον έκανε πολύ δημοφιλή, ειδικά στους νέους, που είναι εκείνοι που υποφέρουν περισσότερο από την οικονομική κρίση. Ταυτόχρονα, ήταν μια τεράστια αμηχανία για τους πλούσιους και ισχυρούς του Ντακάρ.
Από αυτήν την πλατφόρμα, εξελέγη αναπληρωτής χάρη στην υποψηφιότητά του κατά του συστήματος Το πρόγραμμά του περιελάβανε τη μείωση του χρέους των φοιτητών και των μικρών επιχειρήσεων, μέτρα κατά της φτώχειας, μέτρα κατά της επισιτιστικής ανασφάλειας, μέτρα κατά της υποχρηματοδότησης των συστημάτων υγείας και εκπαίδευσης και κατά της διαφθοράς. Το 2014 δημιούργησε το δικό του κόμμα, Pastef-Les Patriotes, για να συμμετάσχει στις επόμενες τοπικές και νομοθετικές εκλογές.
Με τους περισσότερους από τους πιο εξέχοντες αντιπάλους να απαγορεύονται να εκλεγούν εναντίον του Macky Sall για κάθε είδους ποινική κατηγορία, ο Sonko ήταν ο τελευταίος σοβαρός διεκδικητής. Όπως σημειώνεται, είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στους νέους για τις έντονες και εκδικητικές του επιθέσεις σε αυτό που αποκαλεί «σύστημα». Σε μια περίπτωση, είπε ότι «υπάρχει τεράστιο δυναμικό σε αυτή τη χώρα. Είναι απαράδεκτο να βλέπουμε τα δεινά των ανθρώπων μας. Οι πολιτικοί μας είναι εγκληματίες. Εκείνοι που κυβερνούν τη Σενεγάλη από την αρχή αξίζουν να πυροβοληθούν.
Κοινωνική και οικονομική κρίση
Η ρίζα όλων αυτών είναι η οικονομική και κοινωνική κρίση που έχει επηρεάσει τη χώρα. Όπως το έθεσε ένας δημοσιογράφος της Al Jazeera: «Έχουμε την αίσθηση ότι δεν πρόκειται μόνο για πολιτική, αλλά για ένα κοινωνικό κίνημα».
Η Σενεγάλη ήταν μια από τις πιο σταθερές χώρες της Αφρικής, με τρεις μεγάλες ειρηνικές πολιτικές μεταβάσεις από την ανεξαρτησία της το 1960 πίσω από αυτήν. Η οικονομική της ανάπτυξη ήταν από τις υψηλότερες στην Αφρική μεταξύ 2014 και 2018, παραμένοντας πάνω από 5% ετησίως. Η αύξηση του ΑΕΠ ήταν 6,7% το 2016 και 5,3% το 2019, από 6,3% το 2017.
Ωστόσο, ακόμη και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το 40% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Ήταν σαφές ότι μόνο μια μικρή ελίτ επωφελήθηκε από την υψηλή οικονομική ανάπτυξη. Η απογοήτευση και ο θυμός συσσωρεύτηκαν βαθιά μέσα στην κοινωνία. Η πανδημία COVID-19, με τους περιορισμούς της στις μικρές επιχειρήσεις, η οποίες αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας, επιδείνωσε την κρίση. Ήδη τον Ιανουάριο υπήρχαν σημάδια επερχόμενης έκρηξης όταν ξέσπασαν συγκρούσεις λόγω της επιβολής απαγόρευσης της κυκλοφορίας.
Η οικονομική ανάπτυξη στην Σενεγάλη έχει επιβραδυνθεί σημαντικά σε λιγότερο από 1,3% το 2020, με υπηρεσίες όπως ο τουρισμός, οι μεταφορές και οι εξαγωγές να επηρεάζονται ιδιαίτερα. Η κυβέρνηση ανταποκρίθηκε με αυτό που αποκαλεί «μέτρα περιορισμού» και «συνολικό σχέδιο οικονομικής τόνωσης». Ωστόσο, τα δίχτυα ασφαλείας είχαν τεράστιες τρύπες. Εκατομμύρια άνθρωποι έπεσαν στη φτώχεια, ειδικά εκείνοι στον μεγάλο άτυπο τομέα. Για να επιδεινωθούν τα πράγματα, το σύστημα υγείας κατέρρευσε λόγω της πανδημίας.
Υπάρχει μια βαθιά κρίση του καπιταλισμού στη Σενεγάλη, και αυτό είναι που βρίσκεται στο επίκεντρο της τρέχουσας έκρηξης. Οι μάζες μισούν ολόκληρο το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, μαζί με τους ιμπεριαλιστικούς υποστηρικτές τους στο Παρίσι. Με τη δραστική πτώση του βιοτικού επιπέδου, οι μάζες αισθάνονται ότι όλα ξεφεύγουν από τα χέρια τους. Αυτό που βλέπουμε τώρα είναι η αρχή μιας διαδικασίας στην οποία οι μάζες προσπαθούν να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους.
Ο Ousmane Sonko έχει προγραμματιστεί να εμφανιστεί ξανά στο δικαστήριο. Η αντιπολιτευτική συμμαχία γνωστή ως Κίνημα για την Άμυνα της Δημοκρατίας (M2D), η οποία περιλαμβάνει το κόμμα Pastef του Sonko, ζήτησε τρεις ημέρες διαμαρτυριών που ξεκίνησαν εχθές, προτρέποντας τους ανθρώπους να «βγουν μαζικά». Αυτό ισοδυναμεί με μια τριήμερη γενική απεργία. Εν τω μεταξύ, όλα τα σχολεία έχουν κλείσει και οι φοιτητές έχουν φύγει. Φοιτητές από το Πανεπιστήμιο του Ντακάρ βγήκαν στους δρόμους για να απαιτήσουν την απελευθέρωση των κρατουμένων δασκάλων.
Μεγάλος αριθμός στρατιωτών έχει αναπτυχθεί πριν από τις σημερινές διαμαρτυρίες. Επομένως, υπάρχει η πιθανότητα μαζικών συγκρούσεων τις επόμενες μέρες. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι τα στρατεύματα αναπτύχθηκαν επίσης την Παρασκευή, αλλά δεν χρησιμοποιήθηκαν στο παρασκήνιο της αδελφοποίησης με τους διαδηλωτές. Σε αυτήν την κατάσταση, η χρήση των στρατευμάτων θα μπορούσε να είναι αντιπαραγωγική και να προκαλέσει μια πλήρη εξέγερση, η οποία θα μπορούσε να είναι δύσκολο για το κράτος να ελέγξει. Το Ντακάρ βρίσκεται στην άκρη του ξυραφιού μπροστά σε ακροάσεις και διαδηλώσεις στο δικαστήριο.
Αυτά τα γεγονότα ακολουθούν το κίνημα #ENDSARS στη Νιγηρία. Παρακολουθούνται στενά σε ολόκληρη την περιοχή της Δυτικής Αφρικής. Αυτό συμβαίνει επειδή οι ίδιες διαδικασίες πραγματοποιούνται στη μια χώρα μετά την άλλη. Παρόμοιες συνθήκες τείνουν να παράγουν παρόμοια αποτελέσματα.
Οι αρχές της Νιγηρίας έχουν κλείσει την πρόσβαση στο Διαδίκτυο και κατηγόρησαν έναν πρώην πρωθυπουργό ότι προσπάθησε να ανατρέψει την κυβέρνηση μετά τις αμφιλεγόμενες εκλογές του περασμένου μήνα. Στο Τσαντ, οι δυνάμεις ασφαλείας πολέμησαν στο σπίτι του ηγέτη της αντιπολίτευσης, όπου σκοτώθηκε η μητέρα του, πριν από τις εκλογές του επόμενου μήνα. Στο Μπενίν, όπου διεξάγονται επίσης εκλογές τον Απρίλιο, οι υποψήφιοι της αντιπολίτευσης αποκλείστηκαν χάρη στην πρόσφατη αλλαγή του εκλογικού νόμου.
Όλες αυτές οι χώρες πάσχουν από τα ίδια πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Αυτό που βλέπουμε στη Σενεγάλη σήμερα θα μπορούσε να εξαπλωθεί στην υπόλοιπη Δυτική Αφρική, οδηγώντας σε ένα επαναστατικό κύμα στην περιοχή που θα μπορούσε να εξαλείψει όλα τα σάπια καθεστώτα που βρίσκονται σήμερα στην εξουσία και τους ιμπεριαλιστικούς ευεργέτες τους.
