Ανακοίνωση της Ανοιχτής Συνέλευσης Αναρχικών-Αντιεξουσιαστ(ρι)ών Ηρακλείου Κρήτης
Αυτές τις μέρες κλείνουμε ένα χρόνο γενικευμένου lockdown. Στο διάστημα αυτό ακούσαμε ένα σωρό αντιφατικές προτροπές και οδηγίες από την επιτροπή λοιμωξιολόγων και τους κάθε λογής «ειδικούς», που προσπαθούσαν να τεκμηριώσουν επιστημονικά τις σπασμωδικές κινήσεις της κυβέρνησης. Πλέον είναι σαφές σε όλους ότι η επιλογή των εκάστοτε μέτρων βασίστηκε κυρίως σε πολιτικά και όχι σε υγειονομικά κριτήρια.
Παρόλα αυτά η ευθύνη πολιτικών και επιστημόνων, μέσω της προπαγάνδας των τηλεοπτικών καναλιών, δεν έπαψε ποτέ, μεταμορφωμένη σε ατομική ευθύνη, να μετατοπίζεται στις πλάτες μας, με την κυβέρνηση μονάχα να καρπώνεται τις όποιες “επιτυχίες”. Για την αποτυχία των μέτρων στοχοποιούνται ακόμη-ανάλογα την περίσταση- οι νέοι, ολόκληρες κοινωνικές ομάδες, όπως οι Ρομά και οι μετανάστριες, οι υγειονομικοί και άλλοι κλάδοι εργαζομένων που διεκδικούν τα δικαιώματα τους, αλλά και όσα θέλουν να πάρουν μια ανάσα ελευθερίας διαμαρτυρόμενα για το διαρκή εγκλεισμό, τον ασφυκτικό έλεγχο, τη βία και την τρομοκράτηση.
Το «Μένουμε σπίτι ασφαλείς» δεν ισχύει για όλους
Ένα χρόνο μετά, η πλειοψηφία της κοινωνίας βρίσκεται σε πολλαπλά αδιέξοδα (ψυχολογικά, οικονομικά κ.α.), αλλά κάποια κομμάτια της αντιμετωπίζουν ακόμα μεγαλύτερες δυσκολίες και κινδύνους: γυναίκες και παιδιά που υφίστανται ενδοοικογενειακή βία (κατακόρυφη είναι η αύξηση των καταγγελιών στις τηλεφωνικές γραμμές υποστήριξης από την έναρξη του lockdown), άνεργες και επισφαλώς εργαζόμενες που αγωνιούν για το αν και πως θα επιβιώσουν, φυλακισμένα και άστεγα ή έγκλειστα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, μετανάστες που βιώνουν διπλό εγκλεισμό με περιορισμένα ή ανύπαρκτα μέτρα προστασίας, άτομα με χρόνιες παθήσεις ή αναπηρίες που στερούνται της απαραίτητης φροντίδας, ηλικιωμένες σε απόλυτο και καταθλιπτικό κατ’ οίκον περιορισμό. Όσο για τα άτομα με ψυχολογικές παθήσεις και διαταραχές, συναισθηματικά ή ψυχοκοινωνικά προβλήματα, ο παρατεταμένος εγκλεισμός έχει λειτουργήσει καταλυτικά στην κατεύθυνση της επιδείνωσης.
Το κράτος δεν διαχειρίζεται την πανδημία, αλλά την κοινωνία
Όπως έχει φανεί, Αυτή η κρατική διαχείριση δεν έχει καμία σχέση με την αναμενόμενη ενίσχυση του συστήματος υγείας, τη στελέχωση των νοσοκομείων με επιπλέον υγειονομικό προσωπικό, τον εξοπλισμό με ιατρονοσηλευτικό υλικό και επαρκή αριθμό κλινών ΜΕΘ, την επίταξη ιδιωτικών κλινικών και τη λεπτομερή ιχνηλάτηση των κρουσμάτων. Αντίθετα, ακούσαμε για αναστολή ή «περιορισμό» προγραμματισμένων χειρουργικών επεμβάσεων έως και 80%, την απόκρυψη κρουσμάτων κατά την τουριστική σεζόν, την παραβίαση της σειράς εμβολιασμού από γαλάζια στελέχη, τους διορισμούς φιλοκυβερνητικών σε διοικήσεις νοσοκομείων και άλλα.
Την ίδια στιγμή οι πολιτικές προτεραιότητες προβλέπουν την αύξηση των αμυντικών δαπανών κατά 30% και υπαγόρευσαν την πρόσληψη τουλάχιστον 5.200 αστυνομικών και την αγορά νέου στόλου οχημάτων και εξοπλισμού παρακολουθήσεων πολιτών, σε μια χώρα που βρίσκεται στη δεύτερη θέση στην Ε.Ε σε αναλογία αστυνομικών ανά 100.000 κατοίκων, ενώ ταυτόχρονα διαθέτει τους λιγότερους νοσηλευτές. Παράλληλα 1.030 αστυνομικοί σχεδιάζεται να εγκατασταθούν στα πανεπιστήμια, με το κόστος της μισθοδοσίας τους και το συνοδό κόστος πολλών εκατομμυρίων για έργα σχετικά με την «φύλαξη και ασφάλεια» των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων, θα ξεπερνούν το ήμισυ της ετήσιας χρηματοδότησης της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.
Στη λίστα των προτεραιοτήτων προστίθεται η φημισμένη (πρώτη) λίστα Πέτσα και η πρόσφατη ενίσχυση της για την πλουσιοπάροχη ανταμοιβή της αλήτικης και «κομψής» δημοσιογραφίας, με πρωταγωνιστές προσωπικότητες τύπου Πορτοσάλτε και Οικονόμου αλλά και η ενίσχυση της εισβολής του κράτους στην ιδιωτική μας ζωή: παρατεταμένη απαγόρευση κυκλοφορίας, παρακολούθηση της κάθε μας κίνησης μέσω των sms και την παροχή των προσωπικών μας δεδομένων σε εταιρίες παρακολούθησης (βλ. σκάνδαλο Palantir).
Ακόμα πιο άμεσα, η ασφυκτική παρουσία των μπάτσων και η αναγωγή τους σε διαχειριστές της δημόσιας υγείας, η κατά βούληση επιβολή εξαντλητικών προστίμων ή ακόμη και βίαιες ενέργειες από πλευράς τους, όπως απέδειξε το πρόσφατο περιστατικό στην πλατεία της Ν. Σμύρνης, έχει στόχο να εμπεδωθεί το αίσθημα της διαρκούς επιτήρησης και να καλλιεργείται ο φόβος στην κοινωνία, ακόμα και τις ελάχιστες ώρες που μας επιτρέπεται να βρισκόμαστε έξω μετά τη δουλειά.
Μ’ ένα σμπάρο, δυό τρυγόνια
Η παρατηρούμενη στρατηγική τρομοκράτησης όμως έχει μεγαλύτερο βάθος και δεν αφορά μόνο τη διαχείριση της πανδημίας. Η κυβέρνηση φαίνεται πως επιδιώκει να πετύχει ταυτόχρονα δύο στόχους. Αρχικά, την απόσβεση του πολιτικού κόστους που προκύπτει από την αποτυχημένη διαχείρισή της. Επιδιώκει τη δημιουργία σκηνικού ακραίας πόλωσης της κοινωνίας με τη βοήθεια των φιλοκαθεστωτικών ΜΜΕ, ελπίζοντας να συσπειρώσει το συντηρητικό κομμάτι των ψηφοφόρων της αλλά και να ξεμπερδεύει με τους πολιτικούς της αντιπάλους. Σημαντικό παράδειγμα αυτής της στρατηγικής αποτέλεσε η εργαλειακή διαχείριση της υπόθεσης του απεργού πείνας Δ. Κουφοντίνα: η αλληλεγγύη συλλογικοτήτων, κομμάτων, πολιτών και νομικών στη διεκδίκηση του νόμιμου δικαιώματος του, ταυτίστηκε σκόπιμα με την υποστήριξη της ένοπλης δράσης της 17Ν. Το γεγονός ότι η εξαίρεση στο πρόσωπό αυτού του κρατούμενου ουσιαστικά θέτει σε αμφισβήτηση και κίνδυνο τα δικαιώματα όποιου βρεθεί σε αντιπαράθεση με τις ορέξεις μιας εκδικητικής εξουσίας, οι φωνές που εξέθεταν την εκστρατεία κυβερνητικών ψευδών και αυθαιρεσιών αλλά και η ιστορική βαρύτητα ενός τυχόν νεκρού απεργού πείνας, καλύφθηκαν από τα κατευθυνόμενα ρεπορτάζ των επιτελικών δημοσιογράφων, με σκοπό τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης.
Ο δεύτερος στόχος είναι η υλοποίηση απορρυθμίσεων, μέσω της ριζικής αναδιάρθρωσης όλων των πτυχών της κοινωνικής ζωής και της οικονομικής δραστηριότητας. Ένα πλήθος νομοσχεδίων έχει ψηφιστεί με κατεπείγοντα τρόπο τον τελευταίο χρόνο, επιβάλλοντας ένα νέο εργασιακό πλαίσιο με την θεσμοθέτηση του δεκάωρου, την επέκταση της κατάργησης της Κυριακάτικης αργίας και την πρόβλεψη ποινικών περιορισμών στη συνδικαλιστική δράση, όπως και άλλων πολλών “μεταρρυθμίσεων”, στην εκπαίδευση, στο ασφαλιστικό και τις συντάξεις, νόμους που επικυρώνουν την καταστροφική διαχείριση του φυσικού πλούτου της χώρας, ακόμη και την περιστολή του δικαιώματος σε διεκδίκηση ή διαμαρτυρία με τον νέο νόμο περί διαδηλώσεων.
Στην επίτευξη των παραπάνω στόχων, ξεχωριστό ρόλο έχουν αναλάβει και οι δημοσιογράφοι που αναλαμβάνουν να λειτουργούν ως φερέφωνα της κυβέρνησης. Το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε ένα αναβαθμισμένο επίπεδο προπαγάνδας, με πολλαπλά περιστατικά λογοκρισίας αλλά και απόκρυψης ή παραποίησης γεγονότων και στοιχείων. Βίντεο και ηχητικά ντοκουμέντα έχουν μονταριστεί από τηλεοπτικά κανάλια όπως το Star και ο ΣΚΑΪ, χωρίς καμία ανησυχία για το γεγονός ότι είναι πολύ εύκολο πια να εντοπιστεί η όποια παραποίηση. Επιπλέον, στα ευρέως χρησιμοποιούμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (κυρίαρχα στο facebook), καταγγέλθηκαν χιλιάδες περιστατικά λογοκρισίας από χρήστριες (μεταξύ των οποίων και δημοσιογράφοι που ασκούν κριτική και ερευνούν) και ανεξάρτητων μέσων πληροφόρησης, λόγω της αυθαίρετης διακοπής πρόσβασης στο λογαριασμό τους είτε της εξαφάνισης δημοσιεύσεων τους εάν συμπεριλάμβαναν (απαγορευμένες;) λέξεις-κλειδιά.
Και όλα αυτά συμβαίνουν ενώ οι χώροι εργασίας και τα πανεπιστήμια, δύο κατεξοχήν πεδία κοινωνικής αλληλεπίδρασης και πολιτικής ζύμωσης, αποτελούν πλέον νεκρές ζώνες λόγω της παρατεταμένης συνθήκης τηλε-εργασίας και τηλε-εκπαίδευσης, στερώντας σε μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού την ευκαιρία να συνομιλήσει και να αντισταθεί συλλογικά στην ολομέτωπη επίθεση του κράτους.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στη Νέα Σμύρνη…
Ήταν θέμα χρόνου πότε θα συμβεί ένας ακόμη αναίτιος ξυλοδαρμός πολίτη. Η στιγμή που κάποιος παρευρισκόμενος υποστήριξε μια οικογένεια η οποία τραμπουκιζόταν από μέλη της ομάδας “ΔΙΑΣ” στην κεντρική πλατεία της περιοχής, οδήγησε σε ένα κρεσέντο ακραίας αστυνομικής βίας. Η συνέχεια της ιστορίας περιλαμβάνει την αποκάλυψη των προσωπικών δεδομένων του συλληφθέντα παρευρισκόμενου από τον πρώην εκπρόσωπο τύπου και βουλευτή της ΝΔ Κυρανάκη, ο οποίος απέδειξε ή και υπενθύμισε ότι οι φάκελοι κοινωνικών φρονημάτων των πολιτών, υπάρχουν ακόμη στα υπόγεια του κράτους.
Η απάντηση που δόθηκε, μετά τα περιστατικά εκείνης της Κυριακής, ήταν μαζικότατη, με χιλιάδες κόσμου να διαδηλώνει ως απάντηση στον επιχειρούμενο ολοκληρωτισμό της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Οι ένστολες συμμορίες της ομάδας “Δράσης” εξαπέλυσαν αδιάκριτη επίθεση, ως συνηθίζουν, στις διαδηλώτριες κορυφώνοντας τη βία με δεκάδες ξυλοδαρμούς και συλλήψεις, έπειτα από τον τραυματισμό ενός «συναδέλφου» τους, τον οποίο παράτησαν κακήν κακώς για να σώσουν τα τομάρια τους.
Και για να προλάβουμε την απλοϊκή και αποπροσανατολιστική εξίσωση του δόγματος «Καταδικάζω τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται» ή ότι «φταις εσύ που αντιδράς το ίδιο με αυτούς που κακοποιούν» που επιχειρεί να διαφυλάξει τα συμφέροντα της αστικής σκέψης, θέλουμε να θυμίσουμε ότι η βία που δεχόμαστε από το κράτος δεν είναι μόνο σωματική, αλλά έχει πολλαπλές μορφές ορατές και αόρατες: φτώχεια, εγκλεισμός, ψυχολογική/σεξουαλική καταπίεση, κοινωνική αδικία. Η δράση είναι διαφορετική από την αντίδραση. Ο αυταρχισμός, η κρατική καταστολή, η αυθαιρεσία και αλαζονεία της εξουσίας, η λογοκρισία, τα σκάνδαλα και ο επιχειρούμενος κοινωνικός διχασμός είναι το φυτίλι για την κοινωνική έκρηξη, την αναμενόμενη και εύλογη βίαιη αντίδραση και έμπρακτη αμφισβήτηση των κυρίαρχων θεσμών.
Στη Νέα Σμύρνη καθώς και σε πολλές άλλες γειτονιές της Αθήνας και σε άλλες πόλεις, χιλιάδες κόσμου φώναξε ΩΣ ΕΔΩ. Να μη συνηθίσουμε τη δυστοπία που μας επιβάλλεται. Να βρεθούμε να συζητήσουμε και να διώξουμε συλλογικά το φόβο. Αμφισβητώντας την παντοδυναμία του κράτους, να δημιουργήσουμε κοινότητες αγώνα και να αντισταθούμε στην αδιάκοπη υποτίμηση των ζωών μας. Ενάντια στον περιορισμό της συλλογικής ζωής, να οργανωθούμε χωρίς ιεραρχίες, χωρίς φυλετικούς και έμφυλους διαχωρισμούς, σε γειτονιές, χώρους εργασίας, σχολεία, πανεπιστήμια, πάρκα και δρόμους και να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Να αντεπιτεθούμε στον αυταρχισμό. Να μη ζήσουμε σα δούλοι.
Είναι η ώρα ο φόβος να αλλάξει πλευρά!
ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ- ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ
