Με πλήρη επισημότητα και με ψήφους 138 έναντι 53, η ουγγρική βουλή αποφάσισε χτες και τυπικά την κατάργηση της αστικής δημοκρατίας, αφού το νομοσχέδιο που ενέκρινε παραχωρεί το δικαίωμα στον Βίκτορ Όρμπαν να κυβερνά με διατάγματα για «απροσδιόριστο διάστημα» (το οποίο θα καθορίσει ο ίδιος!), ενώ για όποιον διαφωνεί «διαδίδοντας ψευδείς ή διαστρεβλωμένες ειδήσεις» προβλέπεται φυλάκιση 5 ετών. Η πρώτη τυπική κατάργηση αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην Ευρώπη μετά το μεσοπόλεμο είναι γεγονός και έρχεται με αιτιολογία έναν «αόρατο εχθρό». Ο Όρμπαν που τα προηγούμενα χρόνια ηγεμόνευσε πολιτικά με την ξενοφοβική του ρητορική, το αντιμεταναστευτικό του μένος (παρότι ολόκληρη η Ουγγαρία δέχεται μόλις 30 με 40 πρόσφυγες το χρόνο!) και τις εθνικιστικές του κορώνες περί «εβραιομασώνων σιωνιστών της παγκοσμιοποίησης και του Τζωρτζ Σόρος», σήμερα βρίσκει αφορμή τους 15 θανάτους από τον ιό στη χώρα για την ανακήρυξή του σε δικτάτορα.
Στις μέρες μας, τις μέρες του μονοπωλιακού καπιταλισμού σε διαρκή κρίση, όπου τα μεσαία αστικά στρώματα που αποτελούσαν άλλοτε το ιδεολογικό και υλικό θεμέλιο του αστικού κοινοβουλευτισμού, προλεταριοποιούνται ραγδαία, χάνοντας αρχικά την οικονομική τους αυτονομία, και ακολούθως, και την πολιτική, στις μέρες μας, που το σύνολο των διαύλων προπαγάνδας κατέχονται από μονοπωλιακούς καπιταλιστικούς ομίλους —φορείς της ίδιας ακριβώς αισθητικής «αλήθειας»— ενώ το κράτος, ως κόμμα του μεγάλου αφεντικού, επιστρατεύει πρωτοφανείς μηχανισμούς ελέγχου / πειθάρχησης / καταστολής, στις μέρες μας, που εξαιτίας του λυσσαλέου ανταγωνισμού της αγοράς, η οικονομική μηχανική οδηγεί στην πλήρη επικράτηση ελαχίστων ισχυρών, οι πολιτικοί θεσμοί δεν μπορούν παρά να τείνουν στη μορφή μιας κεφαλαιοκρατικής δικτατορίας. Γιατί η δικτατορία είναι το μόνο πολιτικό σύστοιχο της οικονομικής μορφής του μονοπωλίου. Όμως, αυτή η «αφανής δικτατορία» για να αποσπά ακόμα τη συναίνεση τής πλειοψηφίας, έχει την ανάγκη ενός κοινοβουλευτικού μανδύα —ακόμα κι αν τα κοινοβούλια έχουν μετατραπεί από καιρό σε σαχλές οπερέτες. Αργά η γρήγορα, όμως, το βάθος της παρούσας διαρκούς κρίσης «αναγκάζει» τους κυρίαρχους σε ακόμα μεγαλύτερη εμβάθυνση της κοινωνικής λεηλασίας, σε ακόμα μεγαλύτερη συσσώρευση κεφαλαίων. Και μια τέτοια επίθεση είναι πολύ πιθανόν να άρει και τις όποιες θεσμικές δημοκρατικές δικλείδες υπάρχουν ακόμα. Η Ουγγαρία από αυτήν την άποψη είναι πρωτοπόρος της Ευρώπης, δείχνει το μέλλον των κοινωνιών μας τους αμέσως επόμενους μήνες. Είναι ένα ακόμα προμήνυμα κινδύνου, θα το ακούσουμε;
