Εργαζόμενοι δημοσιογράφοι των καθεστωτικών ΜΜΕ, η εργατική τάξη σας περιμένει χρόνια.
Οι δημοσιογράφοι δεν είναι απλοί εργαζόμενοι. Εργάζονται σε μέσα ιδεολογικής προπαγάνδας των αφεντικών και αναπαράγουν την αστική προπαγάνδα άκριτα. Σίγουρα, οι κακοπληρωμένοι ρεπόρτερ πρώτης γραμμής δεν έχουν σε καμία περίπτωση την ίδια ευθύνη με τους μεγαλοδημοσιογράφους και τους καναλάρχες αφεντικάνους τους. Ωστόσο δεν είναι άμοιροι ευθυνών, κάνουν εκτελεστική δουλειά. Ειδικά στην Ελλάδα το φαινόμενο αυτό της ελεγχόμενης δημοσιογραφίας, από τον διευθυντή σύνταξης και τον anchorman, μέχρι τον ρεπόρτερ πρώτης γραμμής, είναι τρομακτικό σε έκταση.
Ευτυχώς, υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις στον κανόνα. Και φυσικά δεν μιλάω για τις έμμισθες πένες της αντιπολίτευσης ή μεγαλοδημοσιογράφους που το παίζουν αριστεροί και έχουν απλήρωτους και ανασφάλιστους τους εργαζόμενους στα Μέσα τους.
Μιλάω για τις περιπτώσεις εκείνες των ρεπόρτερ που έχουν σταθεί στο ύψος τους, που έχουν ελέγξει την εξουσία και το έχουν πληρώσει, που έχουν απαθανατίσει ουκ ολίγες φορές την αστυνομική βία, που δεν θα “κόψουν” τον αγανακτισμένο φτωχό άνθρωπο όταν θα εκφράσει τον θυμό του, ενάντια στα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα των εργοδοτών τους. Που έχουν κάνει ερευνητικό ρεπορτάζ και πολιτικό ντοκιμαντέρ πρώτης τάξεως.
Έχοντας πει όλα τα παραπάνω, να τονίσω πως κάθε θρασύδειλη επίθεση από φασίστες τραμπούκους εναντίον ανθρώπων που την δεδομένη χρονική στιγμή κάνουν μια πολύ δύσκολη δουλειά, για ένα μικρό μεροκάματο, ανάμεσα στις φλόγες (κάτι που τους αναγκάζει η εργοδοσία να κάνουν, σίγουρα θα προτιμούσαν να μην είναι εκεί πέρα), είναι όχι απλά καταδικαστέα, αλλά είναι και μια κίνηση που δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη.
Και ίσως -λέω ισως- είναι και μια καλή (αλλά μάλλον πολύ κακή και δυσάρεστη) αφορμή για τους ίδιους τους εργαζόμενους να αμφισβητήσουν την δουλειά που κάνουν. Η οποία, επαναλαμβάνω, δεν είναι μια απλή δουλειά, αλλα έχει ιδεολογικό πρόσημο, ενώ διαχρονικά έχει θρέψει το φαινόμενο του φασισμού, του έχει δώσει υπόσταση και πολύτιμο ζωτικό χώρο έκφρασης.
Κάθε φορά λοιπόν που ένας ρεπόρτερ, ένας παρουσιαστής, ένας δημοσιογραφίσκος κάνει την δουλειά της αστυνομίας με άρθρα “Δούρειους Ίππους” της καταστολής ή φιλοξενεί χωρίς τύψεις φασιστικές γκρούπες και τις απόψεις τους, ας έχει στα υπόψιν ότι οι γκρούπες αυτές , σε μια δεδομένη στιγμή ισχύος, θα προσπαθήσουν να τους εξαφανίσουν. Οι δε μπάτσοι, που τους στέλνουν συστημένα τα αστυνομικά ρεπορτάζ, δεν θα κάνουν τίποτα για να τους εμποδίσουν.
Γιατί ο φασισμός μπορεί να είναι παιδί της ίδιας της αστικής τάξης που ταΐζει και τα ΜΜΕ, τα μπάσταρδα αδελφάκια του, αλλά είναι παιδί άστατο και όχι εύκολα ελέγξιμο. Ιδιαίτερα προς τα “αδέρφια” του, αν όχι τους “γονείς” του.
Εργαζόμενοι δημοσιογράφοι της βάσης: Η εργατική τάξη θα σας περιμένει πάντα να απολέσετε την ταυτότητα του ταξικού προδότη. Μαζί μπορούμε να τσακίσουμε φασίστες και αφεντικά.
