Αποικιοκρατία του 21ου αιώνα: Η περίπτωση του Καζακστάν
Έχουν περάσει μόλις λίγες ημέρες από την έναρξη των διαδηλώσεων στο Καζακστάν. Η αποφασιστικότητα των διαδηλωτών μετέτρεψε γρήγορα τις διαδηλώσεις σε μια ολοκληρωμένη επανάσταση κατά του καθεστώτος Ναζαρμπάγιεφ/Τοκάγιεφ. Καταλήψεις διοικητικών κτηρίων, απεργίες και πορείες σάρωσαν όλη τη χώρα. Μέχρι το βράδυ της 5ης Ιανουαρίου το Αλμάτι ήταν εντελώς ελεύθερο από την άρχουσα ελίτ.
Στη ραγδαία επιτυχία των διαδηλωτών ο Τοκάγιεφ απάντησε με πυροβολισμούς, δολοφονίες και την εισαγωγή του στρατού σε διάφορες πόλεις της χώρας. Για άλλη μια φορά, με την ελπίδα να διατηρήσει τη δική του εξουσία, ο δικτάτορας άρχισε να χύνει το αίμα του λαού. Αλλά η δικτατορία του Καζακστάν, όπως και η δικτατορία της Λευκορωσίας υπάρχει στη σφαίρα της ρωσικής πολιτικής επιρροής. Γι’ αυτό, λίγες ώρες μετά την απελευθέρωση του Αλμάτι έγινε πολύς λόγος για παρέμβαση της Μόσχας κατασταλτικά προς την εξέγερση.
Πρώτα απ’ όλα, θυμήθηκαν την CSTO, δηλαδή τη δομή εκείνη με βάση την οποία είχε προβλεφθεί εξ αρχής ο ρόλος του χωροφύλακα για τον Πούτιν, ώστε να είναι έτοιμος να σβήσει τη φωτιά της απελευθέρωσης στις φιλορωσικές δικτατορίες. Το αίτημα για βοήθεια ήταν μια τυπική διαδικασία και οι βήμα προς βήμα ενέργειες είχαν πιθανότατα συμφωνηθεί σε εκείνη ακριβώς την τηλεφωνική επικοινωνία μεταξύ Πούτιν, Λουκασένκο και Τοκάγιεφ.
Η εισβολή της Μόσχας στο Καζακστάν εν μέσω των διαδηλώσεων κατά του καθεστώτος δείχνει στον κόσμο ότι ο Πούτιν βλέπει τις χώρες της CSTO ως αποικίες, στις οποίες το σύστημα εξαρτάται άμεσα από τη Ρωσία θα υπάρχει, μέχρι ο αφέντης να αποφασίσει ότι ήρθε η ώρα να αλλάξει κάτι. Κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων του 2020 στη Λευκορωσία πολλοί φοβήθηκαν την είσοδο ρωσικών στρατευμάτων, για να βοηθήσουν τον Λουκασένκο. Τότε ο δικτάτορας τα κατάφερε μόνος του χωρίς περιττές διεθνείς συγκρούσεις. Οι διαμαρτυρίες των τελευταίων ημερών, χωρίς εξωτερική παρέμβαση, πιθανότατα θα είχαν τερματίσει το καθεστώς που οικοδόμησε η φατρία Ναζαρμπάγεφ μέσα σε λίγες ημέρες ή εβδομάδες.
Αλλά τώρα μια τιμωρητική εκστρατεία έχει ήδη εισέλθει στη χώρα, με στόχο ακριβώς τη σταθεροποίηση της δικτατορίας. Οι όποιες ιστορίες για την αποκατάσταση της ειρήνης και της φιλίας είναι κατάφωρα ψέματα των προπαγανδιστών της Μόσχας, οι οποίοι προσπαθούν να κατηγορήσουν τις εξωτερικές δυνάμεις για την οργάνωση των διαδηλώσεων, ενώ την ίδια στιγμή δημοσιεύουν εθνικιστικά βίντεο την πορεία των ρωσικών στρατευμάτων προς το Καζακστάν.
Δε θα πρέπει να περιμένει κανείς μεγάλη αγανάκτηση στο εσωτερικό της ρωσικής κοινωνίας από έναν τέτοιο αποικιοκρατικό πόλεμο. Η καταστολή οποιασδήποτε πολιτικής ομάδας δύσκολα αφήνει περιθώρια για την οργάνωση διαδηλώσεων. Στη Λευκορωσία, η κατάσταση με την καταστολή είναι ακόμη πιο δύσκολη. Η μόνη ενδιαφέρουσα περίπτωση είναι το Κιργιστάν, το κοινοβούλιο του οποίου δεν ενέκρινε την υποστήριξη της επιχείρησης της CSTO στην περιοχή.
Οι ενέργειες του Πούτιν δείχνουν ότι είναι έτοιμος να υποστηρίξει τα δικτατορικά καθεστώτα της CSTO που είναι πιστά σε αυτόν. Για τους απλούς ανθρώπους στις χώρες επιρροής της Μόσχας, τέτοιες ενέργειες απειλούν κάθε προσπάθεια οικοδόμησης μιας ελεύθερης κοινωνίας. Η ρωσική αυτοκρατορία συνεχίζει να είναι μια φυλακή των λαών. Και η απελευθέρωση του Καζακστάν, της Λευκορωσίας ή άλλων περιοχών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης γίνεται ζήτημα όχι μόνο για τους ανθρώπους αυτών των χωρών, αλλά και για όλους εκείνους που πρέπει να ζήσουν στην ίδια αυτή αυτοκρατορία.
Εμείς, με τη σειρά μας, ελπίζουμε μόνο πως ο λαός του Καζακστάν θα δείξει αρκετή αποφασιστικότητα, για να τσακίσει και να ανατρέψει όχι μόνο τον Τοκάγιεφ, αλλά και τον Πούτιν.
Πηγή: Pramen
