Ουκρανία

Συμπεράσματα από την κρίση στην Ουκρανία και την Ρωσική εισβολή

από | 11 Μαρ, 2022

Συμπεράσματα από την κρίση στην Ουκρανία και την Ρωσική εισβολή.

Και η φιλελεύθερη προσπάθεια παγκοσμιοποίησης απέτυχε.

Τριάντα χρόνια μετά το επισφράγισμα της αποτυχίας ενός συγκεκριμένου σοσιαλισμού να καταργήσει τα σύνορα με γεωπολιτικούς όρους (που ακολούθησε την αποτυχία των επαναστατικών κινημάτων να κάνουν το ίδιο από τα κάτω) ήρθε και η σειρά της αποτυχίας του φιλελεύθερου οράματος παγκοσμιοποίησης. Η κατάργηση των συνόρων για χρήμα και εμπορεύματα, οι διεθνείς ανεξάρτητες αρχές, το «παγκόσμιο χωριό» του ίντερνετ, η ταχύτητα των μετακινήσεων, η άνοδος του βιοτικού επιπέδου, η Θατσερικής έμπνευσης αποδόμηση τoυ κοινωνικού ιστού, δεν στάθηκαν ικανά να σταματήσουν τις μεγάλες δυνάμεις από το να ανταγωνίζονται με τον παλιό καλό τρόπο. Να διεξάγουν αναμεταξύ τους πόλεμο προπαγάνδας, να επιβάλλουν εκδικητικούς δασμούς, εθνικές λογοκρισίες, proxy wars, και έτσι λίγο-λίγο φτάσαμε σε τεθωρακισμένα να σπάνε σύνορα Ευρωπαϊκών κρατών και νόμιμα αποκτημένες περιουσίες Ρώσων κεφαλαιοκρατών στο εξωτερικό να απαλλοτριώνονται υπονομεύοντας κάθε έννοια διεθνούς οικονομικής πίστης.

Οι πολιτικές ελίτ και οι αστικές τάξεις διατήρησαν επίμονα μεγάλο μέρος του εθνικού τους χαρακτήρα. Το παγκοσμιοποιητικό φιλελεύθερο σχέδιο, δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει το ένστικτο επιβίωσης του έθνους-κράτους αλλά και την αναπαραγωγή της διεθνούς  ιμπεριαλιστικής ιεραρχίας στον μετασοβιετικό χώρο και χρόνο. Και πως να συμβεί διαφορετικά αφού το 1991 δεν σηματοδότησε μόνο την νίκη ενός οικονομικού συστήματος αλλά κυρίως την νίκη ενός ιμπεριαλιστικού πόλου, των Η.Π.Α.  που φυσιολογικά, ήθελε να συνεχίσει να παραμένει νικητής στο διηνεκές.

Το πεδίο των συγκρούσεων μεγάλων και μικρών δυνάμεων, σχηματισμού ανταγωνιστικών μπλοκ, και ροών Ευρωπαίων προσφύγων μέσα στο καπιταλιστικό κέντρο, επιστρέφει στις εποχές πριν την συνθήκη της Γιάλτας, εξατμίζοντας την εμπειρία παγκοσμίων πολέμων, τα διδάγματα επαναστάσεων, και εκατομμύρια τόνους χαρτιού γεμάτα καθεστωτικές η επαναστατικές αναλύσεις σίγουρες ότι τέτοια πράγματα συμβαίνουν ακόμα μόνο στην καπιταλιστική περιφέρεια.

Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί γίνονται ακόμα πιο απολίτιστοι και θανάσιμοι.

Κάναμε λάθος όσοι/ες επιμέναμε, ότι η Ουκρανική κρίση είναι ένα παιχνίδι με μπλόφες ανάμεσα στους ιμπεριαλισμούς στην προοπτική μιας, αρχικής έστω, συναινετικής αναδιανομής του κόσμου. Προτιμήσαμε να θεωρήσουμε ότι οι μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α. τρομολαγνούν, ή ήταν συνέταιροι στην μπλόφα όταν προέβλεπαν τις ημερομηνίες της Ρωσικής εισβολής, παρά να υποψιαστούμε πως η Ρωσική πλευρά μας τρολάρει με στυλ.

Διατρέχει κάθετα αρκετες πολιτικές αναλύσεις το πνεύμα που αναζητεί μια ανώτερη σφαίρα διαπάλης ανάμεσα σε δυνάμεις που έχουν πόρους, δύναμη και συμφέροντα τέτοιων διαστάσεων τον 21ο αιώνα. Πρόκειται για ιδεαλιστικές αυταπάτες σε μια κομψή συνωμοσιολογία που εξυπηρετούν και ανάγκες καθησυχασμού. Κανέναν δεν συμφέρει να ισχύει αυτό που επιδεικτικά φαίνεται να ισχύει. Να μοιάζει δηλαδή ο (σε επίπεδο κορυφής) ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός με πόλεμο καρτέλ ναρκωτικών. Τα σαράντα πέντε χρόνια πολέμου ΗΠΑ-ΕΣΣΔ που κατάφερε και έμεινε ψυχρός, συν άλλα τριάντα χρόνια παγκοσμιοποίησης και δυτικής μονοκρατορίας έδειχναν να επιβεβαιώνουν αυτό το πνεύμα, παρά τα προμηνύματα όπως η επίθεση στην Γιουγκοσλαβία το 1999 και τα μέτωπα του Ρωσικού κράτους στον χώρο της πρώην ΕΣΣΔ.

Και να που φτάσαμε σήμερα.

Η ωμότητα  των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων είτε άμεσα (πχ Ιρακ) είτε μέσω αντιπροσώπων είναι φημισμένη. Το σφαγείο της Συρίας είναι εδώ να μας το υπενθυμίζει σε πραγματικό χρόνο.

Και δεν είναι η πρώτη φορά που ηγέτης επιτιθέμενης υπερδύναμης λέει ψέματα που γνωρίζει ότι πρόκειται σύντομα να αποκαλυφθούν. Με την ίδια άνεση που ο Πούτιν μας κορόιδευε στα μούτρα μας πως δεν θα εισβάλει, ο Μπους κάποτε μας διαβεβαίωνε ότι το Ιράκ έχει χημικά όπλα.

Αυτό που άλλαξε είναι πως όλα αυτά συμβαίνουν σε ευρωπαϊκό έδαφος και με τις υπερδυνάμεις να ερίζουν ένοπλα στην συνοριογραμμή τους. Η «απειλή βίας» δεν είναι πια το τελευταίο επιχείρημα στις διαπραγματεύσεις. Το τελευταίο επιχείρημα είναι η ίδια η πολεμική βία και το ύστατο διαπραγματευτικό εργαλείο από δω και πέρα έχει να κάνει με τον πυρηνικό αφανισμό των πάντων όπως απείλησαν και οι δύο πλευρές.

Κατά συνέπεια εκτός από το πολιτικό συμπέρασμα βγαίνει και ένα αντίστοιχο μεθοδολογικό. Στον υπο δημιουργία πολυπολικό κόσμο, αν μια υπερδύναμη συγκεντρώνει στρατεύματα απέναντι σε χώρα που θεωρεί απειλούμενο ζωτικό της χώρο συμπεραίνουμε πως θα επιτεθεί, θα στείλει δολοφόνους στον αντίπαλο αρχηγό, θα βομβαρδίσει πόλεις και δεν χρειάζεται δικαιολογίες, πάρα μόνο το δίκαιο της κατάκτησης. Μπροστά στο δίκαιο αυτό ακόμα και  το ψυχροπολεμικό ταμπού της πυρηνικής καταστροφής έχει ξεπεραστεί.

Οπισθεν ολοταχώς

Απέχουμε πολύ από το να σχηματιστεί η πλήρης εικόνα του νέου πολυπολικού κόσμου. Μόλις  μπήκαμε στο στάδιο που η καθεστωτική προπαγάνδα τολμά να ονοματίσει αυτό που συμβαίνει. Ακούμε για Δυτικό μπλοκ, Ρωσοκινεζικό μπλοκ. Ρωσικό, Κινέζικο, Αμερικανικό ιμπεριαλισμό, ζώνες επιρροής, συμμαχίες, οικονομικό πόλεμο, φίμωση του λόγου που απειλεί τα εθνικά συμφέροντα του κράτους ή αυτά του ιμπεριαλιστικού πάτρωνα. Φτάσαμε να ακούμε μέχρι και για θυσίες στην καθημερινή, Ευρωπαϊκού επιπέδου ζωή μας, για να δοθεί ένα μάθημα στον «δικτάτορα». Ολόκληροι κλάδοι της οικονομίας θα πληγούν από τις κυρώσεις ενώ η ακροδεξιά ρητορεία χτίζει fast track αφήγημα για τον Ρωσικό κίνδυνο και τους πράκτορές του αντικαθιστώντας τον μέχρι προχθές Ισλαμικό κίνδυνο με κάτι γνώριμο από τα παλιά. Και από ότι φαίνεται το αναμενόμενο παγκόσμιο new deal για να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση δεν θα γίνει στην Δύση μεσω φαραωνικών δημόσιων έργων και παγκόσμιου εγγυημένου εισοδήματος αλλά με μαζικούς εξοπλισμούς που ανάμεσα στα άλλα σημαίνουν και ανάδειξη της πολεμικής βιομηχανίας σε ρόλο ατμομηχανής της πολυπολικής οικονομίας.

Είμαστε μόλις στην αρχή. Μόνο μετά την λήξη της Ουκρανικής κρίσης θα αρχίσουμε να βλέπουμε το πραγματικό αποτέλεσμα. Τι στάση άραγε θα κρατήσει η τρίτη υπερδύναμη, η Κίνα, τι στάση θα κρατήσουν οι περιφερειακοί ιμπεριαλισμοί όπως αυτός της Τουρκίας, του Ιράν, της Βραζιλίας, της Ινδίας; Απέναντι στην Δύση θα σταθούν ένα ή δύο μπλοκ; Θα υπάρχουν και με ποια ισχύ ενδιάμεσοι/αδέσμευτοι; Πως θα επηρεαστούν άλλα ανοιχτά διεθνή μέτωπα όπως η μέση ανατολή, η βόρειος Αφρική ο νότιος Ειρηνικός;. Πόσοι άλλοι πόλεμοι θα γίνουν και στο κέντρο και στην περιφέρεια του καπιταλισμού; Ποιο το περιεχόμενο άλλωστε του καπιταλιστικού «κέντρου» και της «περιφέρειας» όταν διαχωρίζονται σφαίρες που αφορούν την οικονομική πίστη, τα ΜΜΕ, το ίντερνετ;

Στην ιστορία οι συνθήκες που επικυρώνουν παγκόσμιες  ισορροπίες γίνονται όταν όλα τα μέσα έχουν χρησιμοποιηθεί και είτε υπάρχει θανάσιμο αδιέξοδο είτε ο ηττημένος είναι στα γόνατα. Τίποτα από τα δύο δεν φαίνεται να ισχύει σήμερα, η όποια νέα Γιάλτα απέχει πολύ. Και ενώ τα πάντα ανασχεδιάζονται, οι μόνες πηγές και αναλυτικά εργαλεία που υπάρχουν για έναν τέτοιου τύπου κόσμο έρχονται από το παρελθόν. Και φαίνεται ότι οι πάντες, από τους πρωταγωνιστές του πολέμου έως τους θεατές του, αναζητούν εκεί αναφορές και αναλογίες. Πρώτος και δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, Ανατολικό μπλοκ, αποικιοκρατία και 19ος αιώνας κι ακόμα πιο πίσω. Ας έχουμε όμως στο νου μας ότι τα εργαλεία των ιστορικών αναλογιών δεν είναι ούτε ακριβή ούτε αντικειμενικά και όταν μπλέκονται με πολιτικά θυμικά συχνά συσκοτίζουν αναλύσεις. Μια έμφαση στον Α.ΠΠ θα οδηγούσε σε διαφορετικά μονοπάτια επιλογών από μια έμφαση στον Β.ΠΠ, η αντίστροφα τέτοιες αναλογίες μπορεί να γίνονται για να ντύσουν θέσεις και όχι για να τις παράγουν.

Σε κάθε περίπτωση όμως το είδος της βαρβαρότητας και της δυστυχίας που βλέπουμε (σε ένα δυτικό/λευκό/χριστιανικό περιβάλλον που θυμίζει ανατριχιαστικά το δικό μας) έρχεται από το παρελθόν και είναι μια υπόμνηση πως τίποτα στον κόσμο δεν άλλαξε τόσο τα τελευταία χρόνια ώστε να δικαιολογεί αμφιβολίες για την ολική αποτυχία του συστήματος να εξασφαλίσει την ειρήνη, έστω στο κέντρο του. Τα βήματα μπροστά που μας είπαν ότι κάναμε τελικά οδήγησαν πίσω.

Το πεδίο καθορίζει τις εξελίξεις όσο και τα στρατηγικά σχέδια

Αν η πολιτική είναι το πρελούδιο του πολέμου με άλλα μέσα τότε και γι’ αυτή ισχύει ο αφορισμός που θέλει όλα τα σχέδια να διαλύονται μόλις πέσουν οι πρώτοι πυροβολισμοί. Δεν μπορούμε να μη δούμε στην Ρωσική εισβολή τον καθοριστικό ρόλο του πεδίου στις εξελίξεις. Αν ο Ρωσικός στρατός είχε κατορθώσει να ανατρέψει την Ουκρανική κυβέρνηση (όχι να καταλάβει την Ουκρανία) τις πρώτες δύο μέρες η Δύση δεν θα είχε ούτε τον χρόνο ούτε το μέγεθος του αποτροπιασμού των δυτικών κοινωνιών ώστε να συγκεντρώσει το πολιτικό κεφάλαιο μιας τόσο αποφασιστικής πολιτικής ενότητας. Αν ο Ρωσικός στρατός αντιμετώπιζε την φιλική ουδετερότητα του πληθυσμού που αντιμετώπισε στην Κριμαία το 2014 και έμεναν να αμύνονται 2-3000 ναζιστές, όλα θα είχαν τελειώσει, ο Ουκρανικός στρατός θα το είχε βάλει στα πόδια και οι ναζί θα ήταν πτώματα. Ο πειρασμός να αποδώσουμε στις μεγάλες δυνάμεις και τους καπιταλιστές πίσω τους, έναν πανταχού παρόντα στρατηγικό σχεδιασμό που με σκακιστικούς όρους καθορίζει τις εξελίξεις είναι φενάκη και πολύ συχνά συγκαλυμένη ηττοπάθεια. Αν ο Ζελένσκυ είχε επιλέξει μια γρήγορη φυγή, όπως πάντα κάνουν τέτοιου τύπου ευκαιριακές ηγεσίες, πάλι θα είχαν όλα τελειώσει και πιθανόν η ιστορία του κόσμου να εξελίσσονταν διαφορετικά τα επόμενα χρόνια. Τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη και η Ρωσική πολιτική κολλάει στην λάσπη παράγοντας αποτελέσματα που κανείς δεν είχε προβλέψει. Στο γεωπολιτικό παιχνίδι υπάρχει ζάρι και αυτό παίζει μεγάλο ρόλο.

Να το πάρουμε απόφαση ότι είμαστε έρμαια και της τύχης. Σε συνθήκες κρίσης. η χαοτική «ευαίσθητη εξάρτηση από αρχικές συνθήκες» καταστρέφει κάθε plan A και αυτό είναι που  δίνει ιστορικό ρόλο στον βολονταρισμό και την τόλμη είτε αυτό εκφράζεται σε επιλογές της κορυφής είτε σε επιλογές της βάσης.

Η προπαγάνδα δεν είναι μόνο τα fake news.

Προπαγάνδα είναι μια φωτογραφία από τον πόλεμο της Συρίας που κάποιοι την παρουσιάζουν ως Ουκρανική. Προπαγάνδα είναι οι Ουκρανικές προβοκάτσιες στους πυρηνικούς αντιδραστήρες μπας και τρομοκρατηθούν οι μεσοαστοί της Δύσης και πιέσουν τις κυβερνήσεις τους να στείλουν αεροσκάφη. Προπαγάνδα είναι οι αστειότητες με τα παιδάκια νηπιαγωγείου στο Ντονπάς που ετοιμάζονταν δήθεν να βαδίσουν τον δρόμο της προσφυγιάς στην Ρωσία πριν μπουν τα Ρωσικά τανκς να τα σώσουν. Προπαγάνδα είναι οι αριθμοί των νεκρών από κάθε πλευρά στρατιωτών ή αμάχων, τα βίντεο με πτώματα ή το spanking σε δεμένους με μονωτικές ταινίες σε κολώνες.

Προπαγάνδα είναι η κάθε πλευρά να χρησιμοποιεί τον όρο «γενοκτονία» για να περιγράψει όσα γίνονται τώρα και τα τελευταία δέκα χρόνια στην Ουκρανία

Αυτές όμως είναι οι πιο ακίνδυνες και βραχυπρόθεσμες μορφές της προπαγάνδας

Σε αυτόν τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό υπάρχουν πολύ πιο επικίνδυνες.

Μια τέτοια είναι το στερεότυπο πως η Ρωσία δεν είναι μια «ελεύθερη χώρα». Όχι γιατί είναι, αλλά γιατί έτσι αποδέχεσαι ότι είναι «ελεύθερες χώρες» οι αντίπαλοί της. Αφήνοντας στην άκρη αναρχικούς και ριζοσπάστες που πάντα και παντού θα στοχοποιούνται, το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι στην Δύση οι κοινωνικές βάσεις απολαμβάνουν περισσότερα δικαιώματα σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο αγνοεί το άλλο γεγονός, ότι μέχρι στιγμής αυτές οι ελευθερίες δεν έχουν απειλήσει στρατηγικές επιλογές κρατών και αστικών τάξεων.

Στην Ρωσία δεν υπάρχει πρόβλημα με την αντιπολίτευση του Κομμουνιστικού κόμματος για παράδειγμα. Ο ηγέτης του Ζουγκάνωφ μπορεί ελεύθερα να ζητάει εθνικοποιήσεις του πλούτου των Ρώσων καπιταλιστών και επιστροφή στις μέρες του Μπρέζνιεφ.. Ήταν όμως ο Ζουγκάνωφ που έφερε στην Ρωσική βουλή την πρόταση αναγνώρισης της ανεξαρτησίας των Λ.Δ. Λουγκάνσκ και Ντονέτσκ, το εναρκτήριο λάκτισμα του πολέμου στην Ουκρανία. Το πρόβλημα του Πούτιν είναι η φιλοδυτική αντιπολίτευση και γι’ αυτό την έχει στα μπουντρούμια. Ό,τι ακριβώς έχει κάνει η κυβέρνηση Ζελένσκυ στην Ουκρανία με την κομμουνιστική, φιλορωσική αντιπολίτευση. Ο Ερντογάν είναι πολύ ανεκτικός απέναντι στον Μπαχτσελί που τον αποκαλεί κλέφτη αλλά πλειοδοτεί σε εθνικισμό. Το HDP είναι που έθεσε εκτός νόμου. Προπαγάνδα λοιπόν είναι να θεωρείς ότι οι Πούτιν, Ζελένσκυ και Ερντογάν έχουν ως κοινό τους γνώρισμα τον αυταρχισμό, γιατί η αλήθεια είναι ότι το κοινό ανάμεσα τους είναι ότι έχουν, σε αντίθεση με τους Δυτικούς ομολόγους τους, ικανούς να τα καταφέρουν αντιπάλους που απειλούν την εθνική γραμμή. Μπορεί κάποιος να βρει μία δυτική χώρα που να υπάρχει ισχυρή νόμιμη αντιπολίτευση, που πραγματικά να απειλεί την εθνική γραμμή;

Όλοι θυμόμαστε τι έγινε στην Ελλάδα όταν ο Σύριζα, απείλησε έστω και εμμέσως αυτή την γραμμή με το δημοψήφισμα το 2015.

Προπαγάνδα επίσης είναι αυτό που κάνει η Ρωσική πλευρά εδώ και δεκαετίες. Ο πόλεμος χάους με ενίσχυση κάθε παράγοντα αποσταθεροποίησης των δυτικών καθεστώτων και κοινωνιών,  κατά κύριο λόγο ακροδεξιού και ανορθολογικού χαρακτήρα, είτε είναι η Ευρωπαϊκή ακροδεξιά, είτε η αμερικανική alt-right είτε πλευρές του αντιεμβολιασμού και της συνωμοσιολογίας. Είναι εξοργιστικό να ζητάει αντιφασιστικά ένσημα ο Ρωσικός μηχανισμός που πρακτικά, αντικατέστησε την παγκόσμια ιδεολογική του επιρροή στην αριστερά με την παγκόσμια επιρροή του στην πολιτική και ιδεολογική μούργα του πλανήτη.

Προπαγάνδα επίσης είναι η άθλια προσπάθεια εργαλειοποίησης από την Δύση προταγμάτων που αφορούν αστικές ελευθερίες και ατομικά δικαιώματα και συνδέονται με ιστορικά κινήματα. Αγώνες δεκαετιών, αιματηροί, αγώνες καταπιεσμένων για το δικαίωμα στην διαφορετικότητα, για την ισότητα των φύλων, για την ελευθερία του τύπου, επιχειρούνται να αποπολιτικοποιηθούν και να  χρησιμοποιηθούν ως δούρειοι ίπποι της Δύσης για την Ρωσική (και όχι μόνο) κοινωνία. Και είναι εντυπωσιακό το πως η Ρωσική προπαγάνδα αρπάζει αυτή την σκυτάλη και κλείνει το μάτι στα δυτικά ακροδεξιά ακροατήρια δαιμονοποιόντας το BLM, το gay pride, τους περιβαλλοντικούς αγώνες.

Το «φρούριο Δύση» θα έχει πολλά κανόνια, και λίγο βούτυρο.

Το επισημαίνουν πολλές αναλύσεις, και έχουν δίκιο ο μεγάλος νικητής αυτής της κρίσης είναι οι Η.Π.Α. Θα ελέγξουν ενεργειακά την Ευρώπη, θα την επαναφέρουν στους κόλπους του παλιού ΝΑΤΟ, το κεφάλαιό τους θα αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα σε σχέση πρώτα από όλα με τους συμμάχους τους. Οι αμερικανικές επενδύσεις στην παραγωγή, μεταφορά, αποθήκευση και διανομή του υγροποιημένου αερίου θα πιάσουν τόπο και εδώ μην ξεχάσουμε κι ένα μπράβο στον ελληνικό εφοπλισμό που φρόντισε να αποκτήσει έναν νέο στόλο μεταφοράς αυτού του αερίου λίγο πριν αυτός χρειαστεί.

Δεν έχει ακόμα διασαφηνιστεί ποια κομμάτια του πλανήτη και ποιες αγορές θα ελέγχει, μέσα ή έξω από το ΝΑΤΟ, αλλά η Δύση επικυρώνει, δια μέσου των κυρώσεων προς την Ρωσία,  την οντότητά της ως πλέγμα κυριαρχίας στον κόσμο. Και φαίνεται να αναγνωρίζει την πολυπολική αρένα επανεφεύρωντας τον δικό της «πατριωτισμό» αν και τα λάβαρα του «ελεύθερου κόσμου» και της «δημοκρατίας» που έδιναν κάποτε περιεχόμενο σε αυτόν τον μη εθνικό πατριωτισμό, έχουν γίνει κουρέλι από καιρό. Ακούγονται και είναι τόσο προσχηματικά όσο το αφήγημα του αντιφασιστικού αγώνα που διεξάγει το Ρωσικό κράτος.

Πέρα από το τι πλασάρουν οι προπαγάνδες, δεν υπάρχει ιδεολογικό περιεχόμενο σε αυτή την αναδιαπραγμάτευση του κόσμου. Ούτε ναζισμός, ούτε αστική δημοκρατία ούτε υπαρκτός σοσιαλισμός, ούτε αντιφασισμός, ούτε δικαιώματα.

Αλλά θα υπάρξει. Το ιδεολογικό περιεχόμενο είναι εργαλείο νοηματοδότησης κάθε πολέμου και ακρογωνιαίος λίθος της κοινωνικής συναίνεσης σε αυτόν.

Και το μόνο διαθέσιμο ιδεολογικό περιεχόμενο είναι αυτό που έρχεται από την τελευταία φορά που ο κόσμος ήταν πολυπολικός. Από το παρελθόν.

Αυτό που διαβάσαμε στην ανάλυση του ίδιου του Πούτιν, με τις απλοϊκές αναφορές σε εθνικές συνέχειες, με τις μεσαιωνικές ιστορίες, τους μύθους και τις μεγαλοϊδεατικές κατασκευές. Μια παραπλήσια  εκδοχή της ιστορίας μας λένε και τα σύμβολα των αμυνόμενων στην Ρωσική εισβολή ουκρανών που τώρα διαμορφώνουν την εθνική τους συνείδηση και γράφουν το εθνικό αφήγημα που ο Πούτιν έλεγε πως δεν υπάρχει. Μια κοντινή αφήγηση επίσης με αυτή στην γειτονική Πολωνία ή στην Ουγγαρία με τα εθνικιστικά καθεστώτα.

Γελιούνται οι φιλελεύθεροι αν νομίζουν ότι στο «φρούριο Δύση» που τόσο επιδιώκουν θα κουμαντάρουν τους ακροδεξιούς συμμάχους τους.

Δεν κατάφεραν να το κάνουν όταν έπαιζαν στο γήπεδο της παγκοσμιοποίησης. Δεν θα το κάνουν τώρα που γίνονται μάχες στο Χάρκοβο. Ο Μακαρθισμός επανεμφανίστηκε ήδη στην δημόσια σκηνή φρέσκος από τον τάφο, κρατικά κανάλια «του εχθρού» απαγορεύονται, καλλιτέχνες πρέπει να κάνουν δημόσιες αποκηρύξεις της Ρωσικής εισβολής. Και αύριο να κάνουν παύση όλα αυτά η πρόβα τους έγινε. Και δεν οδηγεί στο φρούριο της «ελευθερίας», της «δημοκρατίας» και της «ανεκτικότητας», όπως δεν το έκαναν οι επεμβάσεις στο Ιρακ και το Αφγανιστάν. Οδηγεί στην κοινή χριστιανική παράδοση των «Δυτικών εθνών», την «πάλη κατά του κομμουνισμού» και του «εθνομηδενισμού».Οδηγεί στην ξενοφοβία, στους περιορισμούς της διακίνησης της πληροφορίας, την διεύρυνση και όξυνση της κρατικής καταστολής, στην ενίσχυση του κράτους πρώτα από όλα ιδεολογικά. Το «φρούριο Δύση» που συγκροτείται, ενάντια σε Ρωσία και Κίνα ξεκινάει και θα συνεχίσει στραμμένο τέρμα δεξιά με τα μισά του κανόνια να κοιτάνε προς τα μέσα.

Στο μεταξύ είναι λογικό να περιμένουμε τεκτονικές αλλαγές σε όσα έως τώρα θεωρούσαμε δεδομένα σε διάφορα κρίσιμα ζητήματα.

Πόσο θα βαστήξει για παράδειγμα το πείραμα των Α.Π.Ε. και της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής μέσα σε συνθήκες ενεργειακής σπάνης;

Τι θα γίνει με το ζήτημα της μετανάστευσης,  όταν η Δύση, όπως κάθε φρούριο, περικυκλωθεί με τείχη ενώ οι αυξανόμενοι πόλεμοι συσσωρεύουν μάζες απελπισμένων απ’ έξω;

Τι θα συμβεί με τα κέντρα βιομηχανικής παραγωγής που βρίσκονται στην Ανατολή σε περίπτωση που η Δύση, στο επόμενο στάδιο συγκρουστεί με τον Κινεζικο ιμπεριαλισμό;

Μην αγνοούμε ότι όλα αυτά συμβαίνουν εν μέσω πανδημίας, εν μέσω μιας τεράστιας παγκόσμιας πιστωτικής φούσκας, εν μέσω γήρανσης του πληθυσμούν και των τριών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, απανωτών τεχνολογικών επαναστάσεων, και μιας οικονομικής κρίσης που έχει και δικά της, έξω από τους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς, αίτια. Απέναντι σε προβλήματα που θέτουν σε κίνδυνο την συστημική σταθερότητα ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός χρειάζονταν επειγόντως μια νέα κρίση που θα υπέτασσε τις υπόλοιπες και θα αναζωογονούνε την επιρροή  του στα χρόνια που έρχονται. Ακόμα και αν δεν υπήρχε η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ θα έπρεπε να την εφεύρουν αλλιώς θα ήταν υποχρεωμένες να δουν την παγκόσμια ισχύ τους να φθίνει αργά και βασανιστικά ξυπνώντας γεωπολιτικούς εφιάλτες για το αγγλοσαξονικό μπλοκ κυριαρχίας, όπως η προσέγγιση του Ρωσικού με τον Γερμανικό ιμπεριαλισμό, που θα άλλαζαν ιστορικά τις ισορροπίες.

Θα μπορέσει η Δύση σε αυτές τις συνθήκες να δώσει επαρκές βούτυρο στις μάζες όταν πρέπει να φτιάξει τόσα κανόνια και στρατούς να τα δουλέψουν;

Φαίνεται στα όρια του θαύματος. Κι επειδή δεν γίνονται θαύματα το βαθύ κράτος έχει ήδη κάνει την εμφάνισή του. Η επιδεικτική ομοφωνία στο σύνολο του επίσημου δημόσιου λόγου των Δυτικών μέσων, και στην Ελλάδα με ακόμα μεγαλύτερο ενθουσιασμό, βρωμάει πιέσεις. Πιέσεις αδιαπραγματευτης συμμόρφωσης με την εθνική αντιρωσική γραμμή. Δεν είναι ποτέ δύσκολο να περάσει η «εθνική γραμμή» στα καθεστωτικά ΜΜΕ αλλά αυτό δεν αναιρεί την αγωνία του Ελληνικού κράτους να εξασφαλίσει ησυχία στο εσωτερικό μέτωπο για στρατηγικές εθνικές επιλογές. Όταν μάλιστα, ακόμα και στον «πειραγμένο μετρητή χειραγώγησης», τις δημοσκοπήσεις, η «εθνική γραμμή» δεν γίνεται αποδεκτή από την κοινωνία που φαίνεται να θεωρεί συνυπεύθυνους τους ιμπεριαλισμούς για ότι συμβαίνει στην Ουκρανία.

Τέτοια πίεση άλλωστε ασκείται ήδη εδώ και καιρό και για άλλα κρίσιμα εθνικά θέματα όπως το πνίξιμο των μεταναστών στο Αιγαίο. Και αν μη τι άλλο το μετεμφυλιακό ελληνικό κράτος είναι καλλιτέχνης στο να ακολουθεί την γραμμή των ΗΠΑ και δεν διστάζει όταν πρέπει να την επιβάλει στο εσωτερικό του.

Τέλειωσαν τα ψέματα για την Ρωσία.

Η Ρωσία είναι μια ιμπεριαλιστική δύναμη πρώτης γραμμής φέρεται και πρέπει να αντιμετωπιστεί ως τέτοια από τις κοινωνικές βάσεις. Η εισβολή στην Ουκρανία, ο τρόπος με τον οποίο την προετοίμασε και την φέρνει σε πέρας εξαλείφει κάθε αμφιβολία που είχε απομείνει σε όσους δεν πείστηκαν από το τι έγινε κάποτε στην Τσετσενία, στην Γεωργία, στην Συρία, στην Λιβύη, και, μην μας διαφεύγει, τι συνέβη στην Αρμενία όταν εξέλεξε φιλοδυτική ηγεσία. Είδαμε τον Ρωσικό παράγοντα να στήνει μηχανισμούς αποδόμησης της δημόσιας σφαίρας στις Δυτικές κοινωνίες, να ταΐζει ακροδεξιούς και συνομωσιολόγους. Να στηρίζει τους Βαλκανικούς διχασμούς και τη μαυρίλα των Μακεδονομάχων. Να έχει πόδι, και μάλιστα το πιο αντιδραστικό, μέσα στον πιο αντιδραστικό πόλο εξουσίας στην Ελλάδα που λέγεται εκκλησία.

Τρία πράγματα κράτησαν ζωντανή μια άτυπη «υποβάθμιση» του επιθετικού παγκόσμιου ρόλου της Ρωσίας στις ριζοσπαστικές αναλύσεις πέρα από την αντιΝΑΤΟική φόρα της αριστεράς. Η κληρονομιά της ΕΣΣΔ, η αίσθηση της αδυναμίας της σε σύγκριση με τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το Ουκρανικό ζήτημα.

Το πρώτο δεν είναι παρα ενσωμάτωση της σοσιαλιστικής περιόδου στο νέο εθνικό ιμπεριαλιστικό αφήγημα. Αν η Ρωσία θέλει να φτάσει τον μεγαλοϊδεατισμό της στα σύνορα της ΕΣΣΔ οι μεγαλορωσικές αφηγήσεις, δεν φτάνουν, δεν φτάνει καν ο παλιός πανσλαβισμός. Χρειάζεται οπωσδήποτε η ιδεολογική λάμψη της αντεπίθεσης του κόκκινου στρατού και της προέλασης ως το Βερολίνο.

Από την άλλη, αν κάποιος είναι αρχηγός κράτους ή εθνικός ηγέτης (ή έστω σκοπεύει να γίνει) είναι λογικό να συγκινηθεί με την ατιμία της Δύσης που δεν κράτησε την υπόσχεσή της να μην επεκτείνει το ΝΑΤΟ ανατολικά και περικύκλωσε αδίκως μια ιστορική υπερδύναμη. Αν όμως είσαι εργαζόμενος 8ωρο που δεν έχεις να πληρώσεις το ρεύμα, αυτό δεν είναι επιχείρημα για τίποτα, μπορεί να είναι κουβέντα καφενείου ή συναισθηματική συμπαράσταση σε αναξιοπαθούντα ιμπεριαλισμό.

Η κρίση στην ανατολική Ουκρανία όμως είναι άλλο θέμα τουλάχιστον μέχρι την εισβολή. Ένα κράτος, το ουκρανικό, επέλεξε να συμμαχήσει με τον ρωμαλέο αλλά μειοψηφικό εσωτερικό φασισμό του και ξεκίνησε διωγμό μιας μεγάλης εθνικής μειονότητας. Διωγμό που είχε και  πολιτικά, αντικομμουνιστικά χαρακτηριστικά. Δικαίως το μεγαλύτερο τμήμα του ριζοσπαστικού κινήματος στην Ελλάδα συντάχθηκε στο πλευρό αυτού του διωκόμενου κόσμου και αυτό στην συνέχεια μετουσιώθηκε στην υπεράσπιση των Λ.Δ του Λουγκάνσκ και του Ντονέτσκ. Και σήμερα είναι αυτονόητη θέση πως καμία ειρήνη δεν μπορεί να επιτευχθεί σε αυτή την κρίση αν δεν εξασφαλιστεί και η ειρήνη των Ουκρανών και η ειρήνη των ρωσόφωνων κατοίκων της Α. Ουκρανίας, κομμουνιστών ή μη. Ο ιδιαίτερος αντιφασιστικός χαρακτήρας που πήρε η υπεράσπιση των Ρωσόφωνων  χάρισε, αφελώς, αντιφασιστικά ένσημα στην Ρωσική πολιτική που τους στήριξε αποφασιστικά. Τα οποία όμως η ίδια φαίνεται πως υπερεκτίμησε προσπαθώντας σήμερα να πείσει ότι ο βομβαρδισμός του Κιέβου είναι αντιναζιστικός αγώνας.

Ο Ρωσικός στρατός χρησιμοποίησε σαν εργαλείο τους Ρωσόφωνους και από την στιγμή που πέρασε τα όρια της υπεράσπισής τους, τόσο ο «αντιφασισμός» του όσο και το σύνολο του «προοδευτικού» πολιτικού κεφαλαίου που κακώς είχε συλλέξει, πήγε περίπατο.

Για να μην γίνονται όμως εύκολες γενικεύσεις ένα μέρος του ριζοσπαστικού κόσμου έχει μια άλλη αφετηρία που τον οδηγεί να δει με μεγαλύτερη «ανοχή» τον ρωσικό παράγοντα. Αυτή αφορά ένα ιστορικό πολιτικό ερώτημα, για την ίδια την επαναστατική υπόθεση. Τι είδους διεθνής συνθήκη ευνοεί το ξέσπασμα απελευθερωτικών κοινωνικών αγώνων;

Ξεκαθαρίζοντας ότι αυτή είναι μια εντελώς ακαδημαϊκή συζήτηση (αφού η δύναμη των απελευθερωτικών κινημάτων σήμερα παγκόσμια, ακόμα και αν μπορούσε να συντονιστεί δεν επαρκεί για να εκτρέψει την παγκόσμια αρχιτεκτονική κυριαρχίας) το επιχείρημα που λέει ότι ένας πολυπολικός κόσμος θα ανοίξει περισσότερες προοπτικές για επαναστατικά κινήματα έχει βάση. Η ιστορία έχει αποδείξει πως το χάος των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, υπό συνθήκες, αφήνει τρύπες στον χάρτη για μεγάλους απελευθερωτικούς αγώνες κι ένας μονοπολικός κόσμος, η συνέχιση της μονοκρατορίας των ΗΠΑ εν προκειμένω, είναι ένα χέρι πάντα έτοιμο να συντρίψει κάθε απόπειρα αλλαγής. Ο αντίλογος μπορεί να είναι πως ένας πολυπολικός κόσμος ευνοεί τις εθνικιστικές αφηγήσεις και παράγει εθνικές συγκρούσεις που γίνονται αυτές το χέρι που συντρίβει κάθε κοινωνική αλλαγή. Σε κάθε περίπτωση όμως η κουβέντα θα παραμείνει θεωρητική και γιατί το τι θα κάνουν τα ριζοσπαστικά απελευθερωτικά κινήματα εξαρτάται λιγότερο από την άποψή τους και  περισσότερο από τη θέση τους. Στον χάρτη.

Κοινή πολεμική στους ιμπεριαλισμούς ναι, ίσες αποστάσεις δεν γίνεται

Είναι απαραίτητο να διαχωριστεί η ευρύτερη πολιτική θέαση από την έμπρακτη πολιτική και τις χειροπιαστές της συνέπειες. Ένα κοινωνικό κίνημα, κάθε αγωνιζόμενο υποκείμενο δρά σε ένα συγκεκριμένο τόπο κι εμείς δρούμε εδώ. Μπορεί να φανταζόμαστε ότι μας ακούει το πνεύμα της ιστορίας αλλά στην πραγματικότητα η φωνή μας έχει μια συγκεκριμένη ακτίνα απεύθυνσης. Δεν υπάρχει τρόπος να επηρεάσουμε ούτε την πολιτική της Κίνας ούτε την πολιτική της Ρωσίας ούτε να απαυθυνθούμε στις κοινωνικές τους βάσεις. Μπορούμε μόνο να καταδικάζουμε τον Ρωσικό και Κινέζικο ιμπεριαλισμό και το πιο σημαντικό, να αντιμαχόμαστε την προπαγάνδα τους εδώ που ζούμε. Δεν μπορούμε να αγνοούμε ότι αυτό που έχουμε τη δύναμη να επηρεάσουμε είναι το πεδίο εξουσίας του ΝΑΤΟικού ελληνικού κράτους. Έχοντας τους ίδιους στόχους με το ηρωικό Ρωσικό αναρχικό κίνημα που τολμά και σηκώνει ανάστημα στο Ρωσικό κράτος, μαζί με τους τους αντιφασίστες Ουκρανούς που πολεμούν από τα δικά τους μετερίζια την εισβολή, από εδώ που είμαστε κάνουμε αυτό που μπορούμε όχι μόνο για να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία αλλά και να για να μην τον ακολουθήσει μεγαλύτερος. Αυτό είναι το πιο επείγον να εξασφαλιστεί για κάθε κοινωνική βάση εδώ και τώρα. Δεν μπορεί να υπάρχει άλλο πρόταγμα από την άμεση ειρήνη και την αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων.

Κι αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να αντισταθούμε σε κάθε εμπλοκή. Τα όπλα που στέλνει η Ελλάδα και οι άλλες χώρες του ΝΑΤΟ σκοπό έχουν την παράταση της σύγκρουσης όχι την αποχώρηση του Ρωσικού στρατού. Σκοπό έχουν να πλήξουν τον γεωπολιτικό ανταγωνιστή τους όχι να ενισχύσουν τους ανθρώπους που βομβαρδίζονται, κι αυτά τα δύο δεν ταυτίζονται. Το ερώτημα αν πρέπει να ενισχυθεί μια αντίσταση που θεωρείται δίκαιη δεν είναι άσχετο ως ερώτημα ούτε με το «ποιος», ούτε με το «πως» ούτε με το «πότε» πρόκειται να την βοηθήσει, ούτε με τι ανταλλάγματα, γιατί ποιός φαντάζεται ότι το ΝΑΤΟ είναι ανιδιοτελώς αλληλέγγυο στο δράμα των Ουκρανών;  Η ευθύνη για την εισβολή βαραίνει τον Ρωσικό ιμπεριαλισμό, η ερμηνεία του γιατί το έπραξε δεν αποτελεί δικαιολογία. Αυτό που μπορούμε εμείς να κάνουμε είναι να πιέσουμε ώστε το ΝΑΤΟ να μην πάει την ρωσική εισβολή ένα βήμα παραπέρα σε μια κλιμάκωση που από ότι φαίνεται έχουν μπει πρόθυμα και οι δύο αντίπαλοι σε βάρος όχι μόνο των Ουκρανών.

Κι αυτό σημαίνει ότι στην πράξη δεν υπάρχουν ίσες αποστάσεις αφού οτιδήποτε κάνουμε, όχι μόνο σε σχέση με την Ουκρανική κρίση αλλά και στο σύνολο του αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση ενισχύει την κοινωνία που ζούμε αλλά αποδυναμώνει το κράτος που την εξουσιάζει. Ένα κράτος που τυχαίνει να είναι μέλος του ΝΑΤΟ. Οι σύντροφοί σε Ρωσία και Λευκορωσία διώκονται βασανίζονται και δολοφονούνται στα μπουντρούμια του Πούτιν και του Λουκασένκο ενώ για εμάς υπάρχουν τα ΝΑΤΟικά μπουντρούμια. Δουλειά μας βέβαια είναι και να εμποδίσουμε σε ΝΑΤΟικό έδαφος τις αυταπάτες της βάσης για τον Ρωσικό και κάθε άλλο ανταγωνιστικό των ΗΠΑ Ιμπεριαλισμό, δουλειά των συντρόφων στην Ρωσία να κάνουν το ίδιο με τις ευρωνατοικές αυταπάτες της βάσης. Δουλειά μας επίσης είναι να προστατεύουμε τους αγώνες συντρόφων στην Ρωσία, την Ουκρανία, την Λευκορωσία από την πολιτική συκοφαντία περί φιλοαμερικανισμού, αναγνωρίζοντας το αυτονόητο, πως όπως και εμείς ούτε αυτοί μπορούν να έχουν «ίσες αποστάσεις». Μόνο ένα ισχυρό, διεθνές, επαναστατικό (και όχι απλά φιλειρηνικό) κίνημα μπορεί στην πράξη να έχει, εκτός από κοινή πολεμική και «ίσες αποστάσεις» ανάμεσα στους ιμπεριαλισμούς. Και μόνο αυτό μπορεί να συγκροτήσει την μαχητική διεθνιστική προοπτική που απαιτούν οι καιροί.

Αλλά κάτι τέτοιο για την ώρα δεν υπάρχει. Για την ώρα είναι ο καθένας μονος του αντιμέτωπος με το ιμπεριαλιστικό καρτέλ της περιοχής του.

Ειρήνη, κοινωνικός επανεξοπλισμός και να μαθαίνουμε από τις καταστροφές των άλλων

Το ζήτημα του πολέμου οφείλει να συσπειρώσει ένα πλατύ διεθνές φιλειρηνικό κίνημα που ως σύνολο θα στρέφεται ενάντια σε κάθε ιμπεριαλισμό,  χωρίς πολλά-πολλά. Σε αυτό το κίνημα δεν έχει μεγάλη σημασία τι πιστεύει κανείς για τον πολυπολικό κόσμο, για τις ιστορικότητες των συγκρούσεων, για τα εμβόλια ή για τον Στάλιν. Ότι πίεση μπορεί να ασκηθεί αυτή τη στιγμή για ειρήνη καλή είναι αλλά αυταπάτες για τα φιλειρηνικά και αντιπολεμικά κινήματα να μην έχουμε. Έχουν την σημασία  τους, αν κατορθώσουν να γίνουν μαζικά, αλλά σύντομα, μόλις σταματήσουν οι εικόνες βίας ή γίνουν συνηθισμένες απομαζικοποιούνται.

Το βασικό πρόβλημα που έχουμε απέναντι στους ιμπεριαλισμούς είναι το ίδιο με το πρόβλημα που έχουμε σε όλο το φάσμα του κοινωνικού αγώνα. Η κοινωνική βάση για την ώρα δεν ενεργεί, κάνει υπομονή, μοιρολατρεί ίσως, και έτσι δεν χτίζει πόλους αντίστασης στις κυρίαρχες επιλογές που πια αναδιαμορφώνουν τον κόσμο με ταχύτητα φωτός. . Η κοινωνική βάση είναι πρακτικά άοπλη ενάντια σε έναν καταιγισμό πυρών που δέχεται από όλες τις κατευθύνσεις. Οικονομικά, περιβαλλοντικά, υγειονομικά, αξιακά. Και ενώ κάνουμε όπισθεν ολοταχώς, μια διαφορά από το παρελθόν είναι πως τότε  τα κινήματα ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από ότι είναι τώρα και παρότι δεν κατάφεραν να εμποδίσουν το μακελειό δύο πολέμων, κατόρθωσαν τουλάχιστον να γεννήσουν επαναστάσεις στις στάχτες του.

Χρειαζόμαστε άμεσα κοινωνικό επανεξοπλισμό.

Κάτι που σημαίνει σχέδιο, οργάνωση και αγώνα σε όλα τα επίπεδα και πάνω από όλα γείωση με τη κοινωνική βάση και τις πραγματικές συνθήκες απειλής που την περικυκλώνουν. Γείωση που επιτρέπει στον βολονταρισμό και την τόλμη (αν βεβαια αυτά υπάρχουν) να «λυγίσουν την πραγματικότητα» τις στιγμές της ιστορικής ασυνέχειας. Αυτό δεν αφορά μόνο την αποτροπή του πολέμου άμεσα αλλά και την ίδια την εξέλιξη των κοινωνιών που ζούμε στο κοντινό μέλλον. Το πάθημα της Ουκρανίας και η συνθήκη που λαϊκές ακροδεξιές δυνάμεις, παρότι αρκετά μειοψηφικές, κερδίζουν ιδεολογική ηγεμονία και σαρώνουν το πολιτικό πεδίο στην κοινωνική βάση  θα πρέπει να μας ανησυχεί όσο και ένας πόλεμος, αυτά τα δύο άλλωστε είναι αχώριστοι φίλοι.

Η Χρυσή Αυγή δεν υπάρχει αλλά η σκύλα που τη γέννησε είναι πάλι σε οίστρο. Οι κρίσεις που έρχονται θα είναι μεγαλύτερες από αυτές των εποχών δόξας της Χρυσής Αυγής.

Η ήττα που βίωσε και το Ουκρανικό αναρχικό κίνημα και η αριστερά στην πλατεία Μαιντάν είχε αιτίες  που πρέπει να εξετάσουμε. Για κάποιους λόγους οι φασίστες κέρδισαν την άγρια νεολαία, κέρδισαν το πεζοδρόμιο, κατάφεραν την ώρα της εξέγερσης να πάρουν κεφάλι ενώ επίσης για κάποιους άλλους λόγους οι αντίπαλοι τους έχασαν κυριολεκτικά το δικό τους κεφάλι.

Ως κάτοικοι της Βαλκανικής και μέτοχοι της πολιτικής της ιστορίας αντιλαμβανόμαστε ως οικεία την πολιτική ιστορία της Ουκρανίας και τις δυναμικές που αυτή έχει αναδείξει. Ασαφή εθνικά σύνορα, μικτοί πληθυσμοί, μεσαιωνικές αφηγήσεις, ρευστές ταυτότητες, διωγμοί, εθνικιστικές ελίτ δυτικόφιλες ή ρωσόφιλες που ψάχνουν οικόπεδο να κυβερνήσουν, εκκλησιαστικές έριδες και παπαδαριό στην πολιτική,  φασίστες προβοκάτορες, συνεργάτες των Γερμανών, κομμουνιστική αντίσταση, σταλινικές διώξεις, εθνικοί ανταγωνισμοί και επεμβάσεις. Τα διλήμματα των Ουκρανών συντρόφων, από το Μαϊντάν έως τον τωρινό πόλεμο, μπορεί σύντομα να γίνουν και δικά μας.

Να φροντίσουμε, στον κόσμο που ακολουθεί την ήττα της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της μονοκρατορίας των ΗΠΑ, να μην έχουμε ούτε ως κινήματα ούτε ως κοινωνίες την τύχη των Ουκρανών. Και ένας απαραίτητος όρος είναι να αντιληφθούμε το πεδίο ανταγωνισμού για τα μυαλά και τις καρδιές των ανθρώπων της τάξης μας στις πραγματικές συνθήκες που κάθε φορά βιώνουν και να δώσουμε τις απαντήσεις γιατί αν δε δώσουμε τις δικές μας θα δώσουν οι φαιοί τις δικές τους

 Αλλιώς υπάρχουν διάφοροι άλλοι δρόμοι, από το καβάτζωμα στην απόδοση συλλογικής ευθύνης στις μάζες που δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, μέχρι το να γίνεις κλακαδόρος ιμπεριαλισμών ή να κλαψουρίζεις με το υποδεκάμετρο των ίσων αποστάσεων. Δρόμοι που ταυτόχρονα έρχονται από την ήττα και οδηγούν σε αυτή..

Σπύρος Δαπέργολας

11/3/2022

Το alerta.gr αποτελεί μια πολιτική προσπάθεια διαρκούς παρουσίας και παρέμβασης, επιδιώκει να γίνει κόμβος στο πολύμορφο δικτυακό τοπίο για την διασπορά ριζοσπαστικών αντιλήψεων, δράσεων και σχεδίων στην κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης… Η συνεισφορά είναι ξεκάθαρα ένα δείγμα της κατανόησης της φύσης του μέσου και της ανάγκης που υπάρχει για να μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει και να μεγαλώνει. Για όποιον/α θέλει να συνδράμει ας κάνει κλικ εδώ

«Οι Πειρασμοί της Αγροτικής Δημαγωγίας»

«Οι Πειρασμοί της Αγροτικής Δημαγωγίας» Ⅰ Πριν από πολλά χρόνια και, πιο συγκεκριμένα, το 1931 είχε κυκλοφορήσει η πρωτοποριακή, για την εποχή της, μελέτη του Κ(ωνσταντίνου) (Δημητρίου). Καραβίδα με τίτλο «Αγροτικά» και υπότιτλο «Μελέτη Συγκριτική». Το «επίμετρον Δ΄»...

Ενημέρωση από τα Δικαστήρια Θεσσαλονίκης για τα 49 συλληφθέντα άτομα (+ βίντεο/φωτορεπορτάζ)

Ενημέρωση από τα Δικαστήρια Θεσσαλονίκης για τα 49 συλληφθέντα άτομα (+ βίντεο/φωτορεπορτάζ) Αναβλήθηκε η αυτόφωρη δίκη των 49 ατόμων για τις 29 Μαρτίου. Εκατοντάδες άτομα συγκεντρώθηκαν έξω από το Δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης σε ένδειξη αλληλεγγύης στις...

Ενημέρωση από τα 49 συλληφθέντα άτομα της 16ης Μαρτίου

Ενημέρωση από τα 49 συλληφθέντα άτομα της 16ης Μαρτίου Ενημέρωση από τα 49 συλληφθέντα για την σημερινή πρόταση της εισαγγελίας και την παράταση της κράτησης τους. "Μετά από πρόταση της εισαγγελίας, η κράτησή μας παρατάθηκε και τη σημερινή μέρα, καθώς μάλιστα μας...

Καταστροφές από την αστυνομία στη ΣΘΕ ΑΠΘ – Συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης

Καταστροφές από την αστυνομία στη ΣΘΕ ΑΠΘ - Συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης Οι συντονιστικές επιτροπές των φοιτητικών συλλόγων Φυσικού και Γεωλογικού καταγγέλλουν πως μετά την επιχείρηση εκκένωσης της φοιτητικής κατάληψης του κτιρίου, οι...

[Βίντεο] Εισβολή της ΕΛ.ΑΣ. στις Φοιτητικές Εστίες του Πανεπιστημίου Αθηνών και 3 συλλήψεις (ΦΕΠΑ) | Αθήνα, 16-3-24

[Βίντεο] Εισβολή της ΕΛ.ΑΣ. στις Φοιτητικές Εστίες του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΦΕΠΑ) | Αθήνα, 16-3-24 https://youtu.be/bPcPsKvRs8M Το Σάββατο ήταν μια καλή μέρα για την καταπολέμηση του εγκλήματος στη νοικοκυρεμένη Ελλάδα 2.0. Πέρα από την εισβολή της ΕΛ.ΑΣ. στη Σχολή...

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΣΒΕΟΔ EFOOD – Συλλογική σύμβαση εργασίας

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΣΒΕΟΔ EFOOD – Συλλογική σύμβαση εργασίας Γιατί η efood με κέρδη 55,1 εκ. ευρώ δίνει τον κατώτατο βασικό μισθό στους διανομείς και δεν υπογράφει Συλλογική Σύμβαση Εργασίας; Διεκδικούμε: Αυξήσεις στους μισθούς Επίδομα επικινδυνότητας / γάμου / πολυετίας Η...

Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για δημόσια και δωρεάν παιδεία λένε τα 49 συλληφθέντα άτομα από τη ΣΘΕ ΑΠΘ

Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για δημόσια και δωρεάν παιδεία λένε τα 49 συλληφθέντα άτομα από τη ΣΘΕ ΑΠΘ Ανακοίνωση εξέδωσαν μέσα από τα κρατητήρια της ΓΑΔΘ τα 49 συλληφθέντα άτομα από την κατασταλτική επιχείρηση και την εισβολή της αστυνομίας στη Σχολή Θετικών...

Κατασταλτική επιχείρηση με 49 συλλήψεις στη Σχολή Θετικών Επιστημών του ΑΠΘ

Κατασταλτική επιχείρηση με 49 συλλήψεις στη Σχολή Θετικών Επιστημών του ΑΠΘ Με διμοιρίες ΜΑΤ και τη συνδρομή ΕΚΑΜ πραγματοποιήθηκε σήμερα το μεσημέρι επιχείρηση στη Σχολή Θετικών Επιστημών (ΣΘΕ) στο ΑΠΘ. 49 άτομα συνελήφθησαν και κρατούνται στη ΓΑΔΘ. Για μια ακόμα...

Συγκέντρωση – Πορεία ενάντια στην εισβολή της αστυνομίας στο άσυλο

Συγκέντρωση - Πορεία ενάντια στην εισβολή της αστυνομίας στο άσυλο Σήμερα στις 16/3, στα πλαίσια ημέρας επανοικειοποίησης του Πλατάνου που πραγματοποιούνταν από τον σύλλογο φυσικού ,στο βιολογικό του ΑΠΘ και ενώ το τμήμα φυσικού, όπως και άλλα τμήματα της ΣΘΕ τελούσε...

Συγκέντρωση στον Άρειο Πάγο για τους 11 αγωνιστές από την Τουρκία

Συγκέντρωση στον Άρειο Πάγο για τους 11 αγωνιστές από την Τουρκία Το ελληνικό κράτος θέλει να ξανά καταδικάσει τους 11 αγωνιστές από την Τουρκία, ως αποτέλεσμα της συνεργασίας του με τον ιμπεριαλισμό ΗΠΑ-ΕΕ και το τούρκικο κράτος. ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟΝ ΑΡΕΙΟ ΠΑΓΟ: ΤΡΙΤΗ 19...