Για την “συγγνώμη” του Ηλία Κανέλλη στον Ινδαρέ και την αξιοπρέπεια του κλάδου
Διάβασα, λίγο καθυστερημένα είναι η αλήθεια, καθότι δυστυχώς το τελευταίο διάστημα απέχω από την ανάγνωση του αστικού τύπου, την “συγγνώμη” του δημοσιογράφου των “Νέων”, Ηλία Κανέλλη, στην οικογένεια Ινδαρέ, ΜΕΤΑ την αθώωση τους φυσικά στα δικαστήρια. Σε μια δίκη που, ΑΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ, θα έπρεπε να έχει συμβεί αντίστροφα και να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα, δηλαδή κατήγορος να είναι ο κος Ινδαρές και η οικογένειά του και κατηγορούμενοι το Κράτος και οι δυνάμεις καταστολής. Και το αποτέλεσμα να είναι καταδικαστικό. Αλλά, τι τα θες, τέτοιες “δίκες” θα γίνουν μόνο μετεπαναστατικά, από τα “δικαστήρια” της νικήτριας εργατικής τάξης προς τους ηττημένους εχθρούς της. Πάμε παρακάτω.Ο Κανέλλης ζήτησε μια “συγγνώμη” από την οικογένεια Ινδαρέ και από το κοινό του, που σε πρώτη ανάγνωση φαντάζει ειλικρινής και χωρίς “ναι μεν αλλά”, επειδή, λέει, διακίνησε τις ημέρες εκείνες την πληροφορία (μια “φήμη που δεν αποδείχτηκε” την χαρακτήρισε), ότι ο Ινδαρές και οι γιοι του έκαναν κάποιες βίαιες ενέργειες κατά την διάρκεια της εκκένωσης της κατάληψης και πως μάλιστα οι γιοι του συμμετείχαν στην κατάληψη, κλπ. Πληροφορία την οποία είχε πάρει, όπως και ο ίδιος ομολογεί, όχι διασταυρώνοντας κάποια πηγή, ως όφειλε, αλλά απευθείας από τα ΕΓΚΑΤΑ ΤΗΣ ΓΑΔΑ -όπως και όλοι οι συνάδελφοι του άλλωστε- από όπου γενικά και διαχρονικά βγαίνει η “γραμμή” που αναπαράγουν οι δημοσιογράφοι σε τέτοιες περιπτώσεις καταστολής και βίας απέναντι στο κίνημα και τους αναρχικούς πιο συγκεκριμένα.Αμέσως μετά την δημοσίευση της “συγγνώμης” πολλοί συνάδελφοι του, αλλά και “ψαρωμένοι”, καλόπιστοι πες καλύτερα, δημοκρατικοί πολίτες, έσπευσαν να την αναδημοσιεύουν σε sites και social media και να τον συγχαρούν, λέγοντας πως “αυτό είναι το σωστό να γίνεται”, πως “όταν κάποιος κάνει ένα τόσο σημαντικό λάθος πρέπει να ζητάει μια τέτοια, ξεκάθαρη συγγνώμη”. Και, όντως, είναι σπάνιο να βλέπουμε “συγγνώμες” για άρθρα που έχουν γράψει καθεστωτικοί δημοσιογράφοι. Οι περισσότεροι απλά νιώθουν ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο και μπορούν να γράφουν ότι θέλουν, να μην διασταυρώνουν τις πληροφορίες που έχουν, π.χ. από την αστυνομία, μέχρι να βρεθούν προ ΝΟΜΙΚΩΝ ευθυνών και να ανακαλέσουν με μικρές υποσημειώσεις σε γωνίτσες εφημερίδων. Οπότε, η “συγγνώμη” του Κανέλλη, σε κάποιον αμαθή στα κόλπα του επαγγέλματος και σε κάποιον καλόπιστο, μοιάζει ευχάριστη έκπληξη και εξαίρεση.Ωστόσο, μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν αρκετές λεπτομέρειες, βασικά δεν είναι καν λεπτομέρειες αλλά ΚΑΙΡΙΑ σημεία της υπόθεσης, που δεν λαμβάνονται υπόψιν. Και αν ληφθούν, ξεσκεπάζουν την “ειλικρίνεια” της “συγγνώμης” Κανέλλη, ως αυτό που είναι πραγματικά: Υποκρισία και φόβος.Πρώτον, ο κύριος Κανέλλης θα μπορούσε κάλλιστα να έχει ποινικές ευθύνες για την ψευδή πληροφορία που αναπαρήγαγε, μετά και την αθώωση του Ινδαρέ και της οικογένειάς του στα δικαστήρια και τυπικά. Πιθανότατα μάλιστα να αποτελεί η “ντόμπρα” συγγνώμη του, ακριβώς αυτό: Μια προσπάθεια να εξευμενίσει το θύμα της συκοφαντίας του, προκειμένου αυτό να μην τον κυνηγήσει νομικά, σε δεύτερο χρόνο. Ο κύριος Ινδαρές δέχθηκε ισχυρό πλήγμα στην εικόνα του ως επαγγελματίας, αλλά και ως άνθρωπος πρώτα και κύρια, αφού είδε το σπίτι του και την οικογένειά του να γίνονται το αντικείμενο αστυνομικής βίας τεραστίου μεγέθους και έντασης, έζησε σκηνές που πιθανότατα να είχε δει νωρίτερα μόνο στα κανάλια (αυτά τα ίδια που απασχολούν δημοσιογράφους της “ποιότητας” του κυρίου Κανέλλη). Οπότε, είναι πολύ πιθανό, μετά από όλα αυτά, να θέλει να κινηθεί δικαστικά ενάντια σε αυτούς που, αποδεδειγμένα πλέον, τον κατασυκοφάντησαν δημόσια. Και ο κύριος Κανέλλης το ξέρει.Δεύτερον, όσο απομακρυνόμασταν από την ίδια την υπόθεση της εισβολής της αστυνομίας στο σπίτι του Ινδαρέ και όσο απαγκιστρωνόταν η κοινή γνώμη από τα δεκάδες θεαματικά ρεπορτάζ, γεμάτα ψέματα, επίσης φτιαγμένα με πληροφορίες από την ΕΛΑΣ, έγινε παντελώς ξεκάθαρο ότι ο περισσότερος κόσμος βρισκόταν στο πλευρό του Ινδαρέ και θεωρούσε αυτό που έγινε την ημέρα εκείνη ως ξεκάθαρη αστυνομική αυθαιρεσία. Και δεν μιλάμε μόνο για τους ιδεολογικά προσκείμενους στην αριστερά ή το αναρχικό κίνημα, αλλά και τους απλούς, καθημερινούς ανθρώπους, οι οποίοι, βλέποντας την υπόθεση πλέον πιο καθαρά, με περισσότερα στοιχεία από διαφορετικές πηγές, έβγαζαν ακριβώς αυτό το συμπέρασμα. Άρα, ο κύριος Κανέλλης θα είχε να αντιμετωπίσει, πέραν των πιθανών νομικών ευθυνών, και την κοινωνική και επαγγελματική απαξίωση, σε περίπτωση που, μετά την δική, το όνομα του συνέχιζε να συνδέεται με αυτούς που κακολόγησαν και συκοφάντησαν το θύμα και την οικογένειά του.Τώρα, μπορεί οι αστοί δημοσιογράφοι να μην δίνουν δεκάρα τσακιστή από προσωπικής και πολιτικής άποψης για το τι πιστεύει η “πλέμπα” που τους διαβάζει, ωστόσο, από οικονομικής και επαγγελματικής άποψης, εξαρτώνται, θέλουν δεν θέλουν, από το αν η πένα τους είναι αρεστή στο κοινό των Μέσων στα οποία εργάζονται. Ο Ηλίας Κανέλλης, αισθητικά, ιδεολογικά, πρακτικά, δεν είναι ένας δημοσιογράφος που θα μπορούσε εύκολα να μεταπηδήσει στο στρατόπεδο του ακροδεξιού εθνολαϊκισμού, κάπου δηλαδή, σε κάποιο Μέσο που δεν θα χρειαζόταν να ζητήσει συγγνώμη για τα γραφόμενα του. Είναι ένας “μετριοπαθής”, “δημοκράτης”, “φιλελεύθερος”, “αστός” δημοσιογράφος, του οποίου το προφίλ ταιριάζει ακριβώς στα Μέσα στα οποία απασχολείται. Για να μην μιλήσουμε για την “στροφή στην ποιότητα” που θέλουν να κάνουν τα κεντροδεξιά Μέσα, εφημερίδες και κανάλια, τώρα μετά την ολοκληρωτική ρήξη μιας συγκεκριμένης μερίδας του Κεφαλαίου με τον Μητσοτάκη.Τρίτον και κυριότερο, ο Κανέλλης δεν ζήτησε συγγνώμη για την μέθοδο που χρησιμοποίησε, αλλά για τον τρόπο που χρησιμοποίησε αυτή την μέθοδο. Δεν έθιξε το ζήτημα στην ρίζα του. Δεν είπε σε καμιά γραμμή του άρθρου του την απόλυτη αλήθεια: Ότι τόσο αυτός όσο και οι συνάδελφοι του, έκαναν -και κάνουν συστηματικά – ρεπορτάζ με πηγές αποκλειστικά από την ΕΛΑΣ, κάτι που επ’ ουδενί δεν πρέπει να θεωρείται σωστό μεθοδολογικά και με βάση την δημοσιογραφική ηθική και δεοντολογία. Και να παραδέχεται μάλιστα μετά, εντελώς κυνικά, ότι είναι δυνατόν -και γενικά συμβαίνει- κάποιος δημοσιογράφος να αναπαράγει ως αληθή πληροφορία, μια…”φήμη” της αστυνομίας! Ακόμη δηλαδή και αν υπήρχε η εξιδανικευμένη εικόνα μιας ΕΛΑΣ που αποτελεί αντικειμενικό και ουδέτερο πόλο εξουσίας, κοινά αποδεκτό από όλη την κοινωνία, χωρίς καμία πολιτική ή οικονομική σκιά και πρόσημο να την βαραίνει, ούτε και τότε θα έπρεπε ένας δημοσιογράφος να αρκείται σε αυτήν για πηγή χωρίς να την διασταυρώσει. Πόσο μάλλον τώρα, που μιλάμε για μια ΕΛΑΣ η οποία καθημερινά δείχνει το δομικά ταξικό και πολιτικά ακροδεξιό της περιεχόμενο. Μια ΕΛΑΣ που είναι βουτηγμένη σε σκάνδαλα και καταχρήσεις εξουσίας, μια ΕΛΑΣ που έχει επανειλημμένα αποδειχθεί πως παραποιεί στοιχεία για να κάνει ανενόχλητη την “δουλειά” της.Μια “πραγματική συγγνώμη”, λοιπόν, του Ηλία Κανέλλη στον Ινδαρέ και στο κοινό του, θα ασκούσε έστω μια μετριοπαθή κριτική στο φαινόμενο που θέλει αυτός και οι συνάδελφοι του να θεωρούν τις πληροφορίες της ΕΛΑΣ ως αντικειμενικές και να τις αναπαράγουν άκριτα. Θα ασκούσε μια κριτική στο να συστρατεύονται χωρίς δεύτερη σκέψη οι δημοσιογράφοι με την ΕΛΑΣ σε οποιαδήποτε απόφαση και ενέργειά της. Αλλά μια τέτοια “συγγνώμη” δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να ειπωθεί από το στόμα, όχι μόνο του Ηλία Κανέλλη, αλλά οποιουδήποτε καθεστωτικού, αστού δημοσιογράφου. Καθότι θα προϋπέθετε μια παραδοχή για τον πραγματικό ρόλο που παίζουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ, δηλαδή την αναπαραγωγή της κρατικής προπαγάνδας και των συμφερόντων του Κεφαλαίου. Γι’αυτό και αν διαβάσετε την “συγγνώμη” του Κανέλλη, δεν αναφέρει πουθενά ότι μπορεί οι ίδιες πηγές (η ΕΛΑΣ) να του μετέφεραν μια λανθασμένη εικόνα ΓΕΝΙΚΑ για την υπόθεση της εκκένωσης των καταλήψεων, των ρόλο και τη στάση των εγχειρημάτων αυτών, την σχέση τους με την γειτονιά και την τοπική κοινωνία κλπ. Αυτά ΔΕΝ πρέπει να αμφισβητηθούν ποτέ και ΠΡΕΠΕΙ οι δημοσιογράφοι να υπερασπιστούν την αφήγηση της ΕΛΑΣ και του Κράτους με κάθε κόστος, όσον αφορά αυτό το κομμάτι.Ο Κανέλλης -και ο κάθε Κανέλλης- είναι ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΆ ταγμένος με την μεριά του Κράτους και της Καταστολής, ως δομικά στοιχεία του κόσμου που υπερασπίζεται, του κόσμου στον οποίο θέλει να ζει. Το ζήτημα Ινδαρέ ήταν ένα μικρό “λάθος διαχείρισης” αυτών των δομών, των δυνάμεων καταστολής. Και ως τέτοιο μπορεί να αντιμετωπιστεί “κριτικά” ακόμη και από τους πιο συστημικούς δημοσιογράφους. Άλλωστε τέτοια λάθη βλάπτουν την εικόνα των θεσμών που οι ίδιοι οι αστοί δημοσιογράφοι υπερασπίζονται και μπορεί να εγείρουν αμφιβολίες στους καταπιεσμένους και να ξυπνήσουν συνειδήσεις. Οπότε είναι θεμιτό και να τους ασκήσουν κριτική και να ζητήσουν και οι ίδιοι ένα “συγγνώμη” που αναπαρήγαγαν κομμάτι του “λάθους”.Τέλος, θα πρέπει να θίξουμε και κάτι πολύ σημαντικό, ίσως το σημαντικότερο όλων, καθότι το πιο πολιτικό σε αυτό το άρθρο: Το κομμάτι που αφορά τον ρόλο των δημοσιογράφων και των αστικών ΜΜΕ, ειδικά στις περιπτώσεις κρατικής καταστολής απέναντι σε αναρχικούς και στα κινήματα. Ο ρόλος των δεκάδων ρεπορτάζ, των άρθρων σαν αυτό του Ηλία Κανέλλη κλπ, δεν είναι να μας δώσουν απλά κάποια πληροφόρηση – έστω και λανθασμένη, έστω και μερική – σχετικά με την εκάστοτε περίσταση, ούτε απλά να διηγηθούν την “μια πλευρά της ιστορίας”, όπως κάνουν έτσι κι αλλιώς. Αντίθετα, σε τέτοιες περιπτώσεις, τα αστικά ΜΜΕ ουσιαστικά “επιστρατεύονται” από το Κράτος για να δημιουργήσουν εκείνη την αίσθηση της βεβαιότητας περί της ορθότητας γύρω από τις ενέργειες της ΕΛΑΣ και των δυνάμεων καταστολής. Να περιθωριοποιήσουν, με το μονοπώλιο στον δημόσιο λόγο, με τις προσβάσεις τους στην κοινωνία κι σε κάθε σπίτι, με τον όγκο της πληροφορίας τους και τον αριθμό των “επιστρατευμένων” πεννών, (καμερών, μικροφώνων, κλπ) οποιαδήποτε εναλλακτική διαφορετική, ανταγωνιστική αφήγηση σχετικά με το γεγονός. Να “ποινικοποιήσουν” και να εξαφανίσουν κάθε αντίθετη άποψη.Υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν, ο κύριος Κανέλλης δεν έκανε κανένα “λάθος” στα όσα έγραψε τότε, καθώς το αφήγημα “ευθύνης Ινδαρέ” ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της καθεστωτικής και αστυνομικής θέσης και προπαγάνδας για το συμβάν, τόσο την ημέρα της εκκένωσης και της εισβολής, όσο και το αμέσως επόμενο διάστημα. Από κάποιο σημείο και μετά, όσο, όπως είπαμε, η κοινή γνώμη σχημάτιζε εντελώς άλλη εικόνα και άποψη από αυτή που παρουσίαζαν τα ΜΜΕ, έχοντας πλέον στην διάθεση της και άλλες πηγές, ξεκίνησε να γίνεται λόγος δειλά – δειλά και στα ΜΜΕ για “υπέρμετρη βία” -κάτι που βέβαια δεν αφορούσε το ίδιο το γεγονός ότι, σύμφωνα με την κυρίαρχη αφήγηση, όντως υπήρχε “ευθύνη Ινδαρέ”, αλλά ασκούσε μια κριτική στο πώς αυτή η “ευθύνη” αντιμετωπίστηκε. Τώρα πλέον είναι μοιρασμένα τα άρθρα και τα ρεπορτάζ επάνω στο ζήτημα της “ευθύνης Ινδαρέ” και τα περισσότερα αντιμετωπίζουν πια την υπόθεση ουδέτερα, μόνο ως γεγονός, χωρίς να εκφράζουν άποψη. Φαντάζομαι ότι μετά την αθώωση της οικογένειας και τυπικά, θα αρχίσουν σιγά-σιγά να σωπαίνουν οι φωνές που την συκοφαντούσαν. Θα αναλάβουν άλλο “πόστο”.Που καταλήγουμε λοιπόν; Ότι, πολύ απλά, τόσο η “γνώμη” που εξέφρασε πολλάκις ο κύριος Κανέλλης την περίοδο της μπούκας στο σπίτι του Ινδαρέ, όσο και η συγγνώμη του αυτή, δεν αποτελούν στοιχεία κανενός “λάθους”, όπως είπαμε και παραπάνω. Αντίθετα, είναι άριστα εναρμονισμένες με την “γραμμή” που κράτησαν τα ΜΜΕ στην εκάστοτε στιγμή. Ο κύριος Κανέλλης έκανε τότε πολύ καλά την “δουλειά” του, η οποία προφανώς και δεν είναι η δική μας πληροφόρηση. Αλλά και τώρα, με πολύ ωραίο επίσης τρόπο, προσπαθεί να καλύψει εκείνο το “λάθος” του. Τόσο καλή είναι μάλιστα η τωρινή του προσπάθεια, που φαίνεται ότι έχει πείσει ακόμη και συναδέλφους του αντιθέτων πολιτικών πεποιθήσεων από ότι ο ίδιος. Αν και στην περίοδο που διανύουμε, είναι τόσο πολωμένο το πολιτικό κλίμα που οι εφημερίδες και τα Μέσα της αντιπολίτευσης θα πιαστούν από τα πάντα προκειμένου να παριστάνουν ότι είναι κάτι διαφορετικό από τις δεξιές.
Αυτό δεν αφορά όλους τους δημοσιογράφους και όλα τα Μέσα, βέβαια, καθώς πριν το δικό μου, καθυστερημένο άρθρο, γράφτηκαν αρκετά ακόμη σε παρόμοια, έστω και πιο μερική κατεύθυνση. Κάτι το πολύ σημαντικό για όσους από εμάς προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τις λιγοστές εκείνες φωνές μέσα στον βούρκο των ΜΜΕ που βάζουν την αξιοπρέπεια τους και την αναζήτηση της αλήθειας, της αντικειμενικότητας και της δικαιοσύνης πάνω από τον -όποιο- μισθό τους, πάνω από το -όποιο- status μπορεί να τους προσφέρει η ρουφιανιά και το γλείψιμο σε αυτόν τον κλάδο.
