Η αρχή του τέλους, του Δήμου Βοσινάκη
Η απόφαση της αθλήτριας Σοφίας Μπεκατώρου να μιλήσει δημόσια και με ονόματα για τη σεξουαλική παρενόχληση που υπέστη πριν από χρόνια πυροδότησε τη δημόσια κουβέντα που αποφεύγει συστηματικά να κάνει η χώρα εδώ και δεκαετίες ή μάλλον καλύτερα εδώ και αιώνες. Σε μία άκρως συντηρητική κοινωνία όπως η ελληνική, όπου μερικοί μπερδεύονται και την θεωρούν σαν το απόλυτο πρότυπο ελευθερίας γιατί μπορείς να πετάξεις τα σκουπίδια σου όπου θέλεις ή να παρκάρεις όπου γουστάρεις, ενώ ακόμα δεν έχει γίνει διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας, γίνεται προσευχή πριν μπουν τα παιδιά στις τάξεις για το μάθημα και αν σε πιάσουν με 5 γραμμάρια χόρτο θα περάσεις ένα βράδυ στο τμήμα και την άλλη μέρα θα βρεθείς στο δικαστήριο με βραχιολάκια για να εξηγήσεις με λεπτομέρειες σε κάποιον αδέκαστο εισαγγελέα τι σε οδήγησε σε αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα, είναι λογικό αυτή η κουβέντα να μην ανοίγει εύκολα και στο εύρος που πρέπει.
Εδώ και δεκαετίες, πολλά αγοράκια και (δυστυχώς) αρκετά κοριτσάκια θεωρούνε σαν κάτι αποδεκτό το πέσιμο στη σερβιτόρα, το χούφτωμα στη γραμματέα, το χυδαίο υπονοούμενο στην γυναίκα που κάθεται στην απέναντι γωνιά του μπαρ και μετά από 2 ποτά ενσαρκώνει το αντικείμενο του ερωτικού τους πόθου το αποψινό βράδυ σαν ένα τμήμα κάποιας «παράδοσης» που κανείς δεν ξέρει πότε άρχισε και γιατί οφείλει να συνεχιστεί. Επειδή όμως ο κόσμος προχωράει μπροστά, αυτά τα φαινόμενα πρέπει να τελειώσουν άμεσα. Και η αρχή του τέλους, κατά την άποψη μου, είναι να συνεχιστεί, να φουντώσει και να γιγαντωθεί αυτή η δημόσια κουβέντα όπου όλες οι γυναίκες θα μπορούν να μιλήσουν δημόσια, με ημερομηνίες και συγκεκριμένα ονόματα για τη σεξουαλική παρενόχληση που βιώσαν από συγγενείς, οικογενειακούς φίλους, δασκάλους, καθηγητές, παπάδες, συναδέλφους, εργοδότες, προπονητές, οδηγούς, σκηνοθέτες, συγκατοίκους, γνωστούς και άγνωστους πριν 2 εβδομάδες, 7 μήνες ή 35 χρόνια. Να βγάλουν το βάρος από μέσα τους και να ξελαφρώσουν. Τέτοιες δυσάρεστες εμπειρίες, ειδικά σε μικρές ηλικίες, απαιτούν να βρεις τεράστια ψυχική δύναμη και να ενεργοποιήσεις ιδιαίτερες εσωτερικές διεργασίες που θα σου επιτρέψουν να συνεχίσεις τη ζωή σου και να μην ενοχοποιήσεις τον εαυτό σου για κάτι που συνέβη ενάντια στη θέλησή σου. Όσες γυναίκες είχαν τέτοια βιώματα, είναι βέβαιο ότι δεν ξέχασαν ποτέ. Μπορεί σύμφωνα με τους νόμους της αστικής δικαιοσύνης να έχει παραγραφεί το έγκλημα αλλά σύμφωνα με την ανθρώπινη ηθική αυτό δεν παραγράφεται ποτέ.
Παραμένει στο μυαλό, κρύβεται στις πιο βαθιές χαραμάδες της ψυχής, διψάει για δικαιοσύνη και απαιτεί να βγει στην επιφάνεια. Προσωπικά, θεωρώ τον βιασμό σαν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο της ανθρώπινης παραβατικότητας και τη χειρότερη μορφή της πατριαρχίας. Πέρα από τον εξαναγκασμό, την επιβολή και την αηδία, είναι ίσως το μόνο που στιγματίζει για μια ζωή το θύμα και όχι τον δράστη. Αν σε κλέψουν, αν σε χτυπήσουν και αν σε απαγάγουν τότε το θλιβερό κατασκεύασμα της κοινής γνώμης θα σε δει με κάποια συμπάθεια και μπορείς να το ξεπεράσεις. Αν σε βιάσουν όμως, ποτέ δεν θα είσαι ξανά το ίδιο άτομο. Το στίγμα της παραβίασης της ελεύθερης βούλησης και του σώματος δεν θα περάσει εύκολα. Ειδικά σε μία κοινωνία σεξισμού, υποκρισίας και ματσίλας που θεωρεί δεδομένο ότι μπορείς να μειώσεις και να φερθείς υποτιμητικά σε ένα άτομο του αντίθετου φύλου. Ας είναι η τοποθέτηση της Σοφίας η αρχή και εύχομαι ολόψυχα να βρεθούν και άλλες θαρραλέες γυναίκες, αθλήτριες, μαθήτριες, φοιτήτριες, ηθοποιοί, πολιτικοί, επιχειρηματίες, γιατροί, εργάτριες, γυμνάστριες, πωλήτριες και καθαρίστριες που θα νικήσουν τους εσωτερικούς τους δαίμονες και θα κάνουν τη διαφορά: Θα αποφασίσουν να βγουν μπροστά και να μιλήσουν με τόλμη και ακεραιότητα για τις εμπειρίες που τις στοιχειώνουν. Έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους και μόνο αυτές μπορούν να αλλάξουν τα δεδομένα, να ξυπνήσουν συνειδήσεις, να τροποποιήσουν τον τρόπο σκέψης μιας ολόκληρης χώρας και να διαμορφώσουν ένα ασφαλέστερο και πιο ανεκτικό περιβάλλον.
Ας πάω τώρα και σε κάτι άλλο που θέλω να διευκρινίσω. Ο κόσμος που με ξέρει γνωρίζει ότι τα ίδια πράγματα που γράφω εδώ μέσα, τα ίδια ακριβώς λέω και σε κουβέντες με φίλες και φίλους. Εκτός από τα χιλιάδες αληθινά περιστατικά βιασμών και σεξουαλικής παρενόχλησης γυναικών, που ευελπιστώ ότι θα έρθουν στην επιφάνεια, εκτιμώ ότι θα δημοσιοποιηθούν και αρκετά που είναι ψεύτικα/σκηνοθετημένα/εκδικητικά. Καλώς ή κακώς, βρισκόμαστε σε μία εποχή όπου πολύς κόσμος διψάει για δημοσιότητα, η αυτοπροβολή καλπάζει και γίνεται ότι είναι δυνατόν για μερικά likes παραπάνω. Επίσης, ξέρουμε ότι εδώ και χιλιετίες το σεξ δεν προσφέρει μόνο εγκεφαλική και σωματική απόλαυση και απογόνους. Είναι και ένα χρησιμότατο εργαλείο εκβιασμού και χειραγώγησης στην πολιτική, την εξουσία και τα ανώτερα οικονομικά στρώματα. Μία μελέτη στις βασιλικές οικογένειες όλων των χωρών στους προηγούμενους αιώνες είναι άκρως κατατοπιστική.
Τι θέλω να πω; Δεν είναι όλες οι περιπτώσεις και όλες οι καταγγελίες ίδιες. Για παράδειγμα, θυμάμαι πως ξεκίνησε το σκάνδαλο με τους 5 Κουβανούς βολεϊμπολίστες που κατηγορήθηκαν το 2016 ότι βίασαν μία νεαρή Φιλανδή κατά τη διάρκεια ενός τουρνουά για το World League στο Τάμπερε και πως τελείωσε. Η Φιλανδή που έκανε την καταγγελία περί βιασμού, τελικά παραδέχθηκε πως ότι έγινε με τους Ουριάρτε και Κάλβο (οι δύο αθλητές που την κάλεσαν στο δωμάτιο τους) έγινε με τη συναίνεσή της. Η κοπέλα αποδείχτηκε επαγγελματίας και ο συνοδός της μάλωσε με τους Κουβανούς γιατί δεν τα βρήκαν στα λεφτά. Μερικοί άνθρωποι μπήκαν στη φυλακή, έχασαν την ελευθερία, τη δουλειά, τα λεφτά, τους φίλους και την καριέρα τους, χωρίς λόγο. Η κάθε περίπτωση είναι μοναδική και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Μπορεί το 2021 να είναι το έτος που θα κάνει την αρχή. Ίσως τώρα είναι η στιγμή να κάνουμε ένα βήμα μπροστά και να συναντήσουμε τον κόσμο του μέλλοντος. Έναν πιο ελεύθερο κόσμο με μεγαλύτερες ευαισθησίες και μικρότερες αντοχές απέναντι στην αδικία και την καταπίεση. Έναν κόσμο διαφορετικό που θα μάθει να ακούει τους πάντες. Θαύματα δεν γίνονται αλλά με σκληρή δουλειά θα νικήσουμε κάθε ίχνος φόβου και θα έρθουν και τα αποτελέσματα. Και για κάθε Σοφία Μπεκατώρου που ακούμε προσεκτικά σήμερα, μπορεί να σώζουμε μία Ελένη Τοπαλούδη αύριο.
ΥΓ: Με άτομα που επιλέγουν να τσουβαλιάζουν τους πάντες, δυσανασχετούν στην ύπαρξη των αντρών γιατί μάλλον φταίνε επειδή γεννήθηκαν άντρες και προσπαθούν να οικειοποιηθούν ανοιχτόμυαλους πολιτικούς χώρους για να βγάλουν εκεί τα ψυχολογικά τους δεν ασχολούμαι συνειδητά.
ΥΓ2: Ο πραγματικός κόσμος και η καθημερινότητα μας διδάσκουν ότι τα φαινόμενα παρενόχλησης γυναικών δεν ανήκουν σε συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους και μπορείς να τα συναντήσεις παντού. Αυτό πάει σε όσες και όσους θέλουν να μπλέξουν την πολιτική και κομματική τοποθέτηση με την κουλτούρα της σεξουαλικής παρενόχλησης. Επίσης, επειδή δεν έχουμε όλοι μνήμη χρυσόψαρου, οι ξεφτίλες πολιτικάντηδες που έκαναν καριέρα πάνω σε οροθετικές γυναίκες για να προστατεύσουν την «αγία» και ηθική ελληνική οικογένεια καλό είναι να μην μείνουν μακριά. Ε, Ανδρέα Λοβέρδο;
