Το οχι και τόσο μακρινό 2012, δύο μέρες μετά τις 12 Φλεβάρη που οι συγκρούσεις είχαν πάρει τεράστιες διαστάσεις, τα ΜΑΤ κατέβηκαν ορδές στον πεζόδρομο στα Εξάρχεια. Εγώ τότε καθόμουν στο καφέ Κούσκο με φίλες μου. Ξαφνικά άρχισαν να κάνουν προσαγωγές και να χτυπούν τους πιτσιρικάδες που ήταν καθισμένοι στη Μεσολογγίου. Πηγαίνω στα ΜΑΤ να ζητήσω το λόγο καθώς ήταν μια ιδιαίτερα ήσυχη βραδιά πριν εμφανιστούν τα ΜΑΤ. Συνειδητοποιούμε οι θαμώνες και οι κάτοικοι ότι κάνουν εκδικητική έφοδο στη περιοχή, για όποιον δε ξέρει, αυτό το συνηθίζουν. Ρωτάω γιατί προσαγάγουν τα παιδιά και δεν μου δίνουν απάντηση, με κοιτάει ο ένας Ματατζής και λέει σύλληψη και με δείχνει. Οπισθοχωρώ με το που το ακούω, και τρέχω ξανά προς τη καφετέρια, καθώς είχα όλα μου τα πράγματα εκεί και κυρίως τον σκύλο μου. Κατεβαίνουν κι άλλες διμοιρίες από τα στενά και φτάνουν έξω από τη καφετέρια. Τα μπαρ γεμάτα με κόσμο. Μέσα στη διμοιρία που κατέβηκε στο στενό αυτό, ήταν μέσα τρείς ασφαλίτες με πολιτικά και φουλφέις. Ο κόσμος που καθόταν στα μπαρ κ τις καφετέριες τριγύρω είχε ήδη αρχίσει να αναστατώνεται από τη παρουσία των ΜΑΤ και των ασφαλιτών. Τότε κάνω μια ερώτηση που δεν τους πολυάρεσε. Ρωτάω τον επικεφαλής των ΜΑΤ “για ποιο λόγο έχετε κουκουλωμένους αστυνομικούς μέσα στη διμοιρία σας”. Ο ΜΑΤατζης δε πρόλαβε να μου απαντήσει. Σε κλάσματα δευτερολέπτου ο ασφαλίτης είχε κάνει ένα βήμα μπροστά και με χτύπησε με μια παρά πολύ δυνατή γροθιά. Έπεσα στο έδαφος και πραγματικά βούιζαν και τα δύο μου αυτιά. Έβλεπα τα στόματα των φίλων μου να ανοιγοκλείνουν και δεν άκουγα ήχο παρά μόνο ένα τσιριχτό σαν σειρήνα που μου τρύπαγε το κεφάλι. Τους έλεγα κουφάθηκα, με κούφαναν, και δεν άκουγα τη φωνή μου. Δε θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το συναίσθημα…. Νόμιζα ότι δε θα ξανακούσω ποτέ πια. Έπιασα το αυτί μου και είχα αίματα στο χέρι μου. Δε θυμάμαι πολλά… οι αστυνομικοί όταν με είδαν στο πάτωμα και που φώναζα ότι δεν ακούω, πανικοβλήθηκαν κι έφυγαν και ο κόσμος αν θυμάμαι καλά τους πετούσε τασάκια και ποτήρια. Στο νοσοκομείο μεταφέρθηκα με ένα αμάξι φίλων. Τα ΜΑΤ ούτε που ασχολήθηκαν για ασθενοφόρο. Στο νοσοκομείο μου είπαν ότι έπαθα ρήξη τυμπάνου. Είχα μια τεράστια μελανιά σε όλο το αριστερό μέρος του κεφαλιού. Δεν είχα πάθει διάσειση αλλά οι γιατροί μου είπαν ότι την ρήξη τυμπάνου τη προκάλεσε μπούνια κούφια, με αέρα, μπουνιά δηλαδή, στοχευμένη. Φυσικά για πολύ καιρό απέφευγα συναυλίες και δυνατούς ήχους καθώς πόναγα αλλά πάντα εξαιρούσα τις πορείες. Κάποιους μήνες μετά ξαναπήγα στο νοσοκομείο πάλι για το ίδιο αυτί, γιατί τα ΜΑΤ είχαν πετάξει κρότου λάμψης πάνω στα κεφάλια μας οπότε και ξαναείχα πρόβλημα. Πήρε χρόνια για να επανέλθει μερικά η ακοή μου αλλά ακόμη ζαλίζομαι κάποιες φορές εξαιτίας αυτού. Με τον καιρό ως φωτορεπορτερ δέχτηκα πολλά χτυπήματα, κάποια (όπως σπρωξίματα κλπ) δεν τα ανέφερα καν, τα θεωρούσα μικρά. Αλλά τελικά δεν είναι. Όλα σου αφήνουν σημάδια.
Ευχαριστώ όσες κ όσους με βοήθησαν εκείνη την μέρα. Κι ας έχουν περάσει χρόνια, δε το ξεχνάω. Και την φίλη μου που προστάτεψε το σκύλο μου και τον πήρε μαζί της όσο εγω ήμουν στο νοσοκομείο. Δύναμη σε ολ@
kinimatini
ΥΓ για την ιστορία οι κουκουλωμένοι ασφαλίτες κατέβαιναν με τα ΜΑΤ στα Εξάρχεια και βοηθούσαν στις αναγνωρίσεις πολιτών προκειμένου να τους συλλάβουν τα ΜΑΤ ειδικά μετά από μεγάλες συγκρούσεις