προπαγάνδα και «πραγματικότητα» στην εποχή της μετα-αλήθειας
«το πραγματικό είναι μια στιγμή του ψεύτικου» Χέγκελ
Μετά τα 11 εκατομμύρια ευρώ που έδωσαν προχτές στα κανάλια για να μας «ενημερώνουν» υποτίθεται για την πανδημία (ενώ εκ του νόμου είναι υποχρεωμένα να μεταδίδουν δωρεάν τα μηνύματα τής Πολιτικής Προστασίας), σήμερα τους χάρισαν —χωρίς καμία αιτιολογία— και τη δόση του 2020 για τις τηλεοπτικές άδειες, τουτέστιν άλλα 21 εκατομμύρια ευρώ. Το τερατώδες άθροισμα των 32 εκατομμυρίων ισοδυναμεί με το κόστος κατασκευής 6 νέων νοσοκομείων, πεντέμισι χιλιάδων τετραγωνικών το καθένα.
Την ίδια στιγμή, ο αριθμός των διαθέσιμων ΜΕΘ συρρικνώνεται καθημερινά προσεγγίζοντας το εφιαλτικό σενάριο πλήρους ασφυξίας, γιατροί και νοσηλευτές δουλεύουν με εξαντλητικούς ρυθμούς χωρίς τα απαραίτητα μέσα ατομικής προστασίας, ενώ η κυβέρνηση αρνείται πεισματικά τα μαζικά τεστ για τον πληθυσμό (που υποδεικνύουν όλοι οι ειδικοί και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ότι πρέπει να γίνουν), διατηρώντας τα τεστ ως ακριβό προνόμιο των ελίτ.
Παράλληλα, δημόσια Περιφερικά Ιατρεία, ΤοΜΥ και Κέντρα Υγείας κλείνουν το ένα μετά το άλλο και το προσωπικό τους επιτάσσεται, ενώ η πρόσβαση στο νοσοκομείο για εκατοντάδες χιλιάδες ασθενείς άλλων νοσημάτων γίνεται καθημερινά όλο και δυσκολότερη, αφού οι τελευταίοι αποθαρρύνονται να επισκεφτούν τον γιατρό τους, ενώ τα προγραμματισμένα χειρουργεία και οι χρόνιες θεραπείες αναβάλλονται. Την ίδια ώρα, λοιπόν, που κανένα μαζικό τεστ για την προστασία του πληθυσμού δεν έχει ακόμα αγοραστεί, την ώρα που οι απαραίτητοι πόροι και οι απαραίτητες ΜΕΘ (κρεβάτια, αναπνευστήρες, μάσκες κ.α.) δεν έχουν εξασφαλιστεί, 32 εκατομμύρια ευρώ δίνονται δώρο στους καναλάρχες.
Αν «ακολουθήσουμε το χρήμα», λοιπόν, και με δεδομένο ότι το δημόσιο ταμείο φαίνεται να τροφοδοτεί αφειδώς την επικοινωνία και όχι την υγεία, συμπεραίνουμε πως το καθεστώς διεξάγει όντως έναν πόλεμο: έναν πόλεμο ωμής προπαγάνδας. Και αν πιστέψουμε την δημοσκόπηση της Opinion Poll, σύμφωνα με την οποία η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας εγκρίνει την πολιτική της κυβέρνησης, τότε ο επικοινωνιακός πόλεμος που διεξάγει κερδίζεται και μάλιστα «χωρίς αντίπαλο».
Στις σημερινές συνθήκες απόλυτου ολοκληρωτισμού της εικόνας, όπου «πραγματικό είναι μόνο ό,τι βολεύει το αφεντικό», όποιος/α δεν αντιλαμβάνεται την άμεση αναγκαιότητα δημιουργίας ανεξάρτητων, κινηματικών και «από τα κάτω» τηλεοπτικών διαύλων μαζικής επικοινωνίας νομίζουμε πως εθελοτυφλεί.
(Πίνακας: Andy Warhol, Mao, 1972.)
