Η “πυρική ζώνη” ξεκίνησε νωρίς το 2021, από την ομάδα του Antirinfo.
Μεγάλες φωτιές κατέκαψαν ήδη από τον Μάη χιλιάδες στρέμματα γης φτάνοντας 7 Αυγούστου να καταμετράμε, εμείς οι από κάτω, δεκάδες χιλιάδες καμένα στρέμματα παρθένου δάσους, κομμάτι της ζωής που φιλοξενούσε -το οποίο δεν έχει καταγραφεί-, στρέμματα καλλιεργήσιμων εκτάσεων, ένα νεκρό εθελοντή δασοπυροσβέστη, μερικούς ακόμη τραυματίες – κάποιοι διασωληνωμένοι- εκατοντάδες καμένα σπίτια, και χιλιάδες κόσμου που εξαναγκάστηκε σε βίαιο εκτοπισμό.
Οι φωτιές της 1ης βδομάδας του Αυγούστου ξεκίνησαν σε συνθήκες πολύ υψηλής σε έκταση και ένταση θερμοκρασίας, σχετικής νηνεμίας και κεντρικής πολιτικής επιλογής διαχείρισης τους με 1000δες μπάτσους όλων των ειδών, αποδεκατισμένες πυροσβεστικές δυνάμεις και μηδενικό σχέδιο δράσης. Εν κατακλείδι, η μη διαχείριση των αρχικά περιορισμένων μετώπων πυρκαγιάς (τα κεντρικά εκ των οποίων ακόμη καίνε μέρες αργότερα) καθώς και η χωροταξία τους, στην οποία είχαν προαναγγελθεί “αναπτυξιακά” έργα συνθέτουν ένα ασφαλές συμπέρασμα:
Κράτος και κεφάλαιο τρομοκρατούν άνθρωπο και φύση
Γενεσιουργές αιτίες των προβλημάτων δεν είναι το αόριστο φάντασμα της “κλιματικής αλλαγής”. Η “κλιματική αλλαγή” είναι γέννημα της ανθρώπινης δραστηριότητας της μεταβιομηχανικής περιόδου και τα αποτελέσματα της τα βιώνουμε ήδη τις τελευταίες δεκαετίες. Γενεσιουργές αιτίες των προβλημάτων είναι η εξουσιαστική διαχείριση των ζωών μας από κράτος και αφεντικά, ώστε να διατηρούν τη φόρμα της αέναης καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Η αποξήλωση κάθε έννοιας οργάνωσης του κεντρικού και θεσμικού φορέα οργάνωσης, του κράτους, είναι η αυταπόδειξη ότι η κρατική μορφή οργάνωσης δεν λειτουργεί προς όφελος μας. Από την άλλη το ιδιωτικό κεφάλαιο διαφημίζει τις αστείες, φορολογικά εκπίπτουσες, δωρεές και επενδύει σε μεγάλα εγκλωβιστικά για τις μικροκοινωνίες και το περιβάλλον, έργα (aka ΒΑΠΕ, τουριστικά υπερκαταλλύματα κ.α.).
Αυτό που συμβαίνει αυτές τις μέρες των ανεξέλεγκτων φωτιών είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να συμβεί – Καπιταλιστική ανάπτυξη λέγεται. Κράτος και κεφάλαιο είναι φύσει ανίκανο και αποδεδειγμένα απρόθυμο να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των πολλών.
Eίναι αξιοσημείωτες οι προσπάθειες αλληλεγγύης με υλικά αγαθά στους εσωτερικούς μετανάστες των τελευταίων ημερών. Θα χρειαστούν. Όμως, η εμπειρία έχει δείξει ότι συνήθως τα υλικά 1ης ανάγκης συλλέγονται γρήγορα, το πρόβλημα είναι η διανομή τους. Και το δεύτερο πρόβλημα είναι τι θα γίνει με αυτό το κόσμο αφότου καταλαγιάσει ο πανικός, η οργή, εν τέλει το θυμικό από την σοκαριστική κατάσταση.
Από τη μεριά μας αντιπροτείνουμε :
Τοπική οργάνωση,
Εκείνο που βλέπουμε είναι η άμεση οργάνωση κατά τόπους ομάδων δασοπροστασίας και δικτύωση για τις ανάγκες και τα προβλήματα που ανακύπτουν σε 2ο χρόνο. Η επίθεση του κεφαλαίου, υπό τις ευχές του κράτους, στο φυσικό περιβάλλον είναι ανελέητη. Η καθημερινότητα δε μπορεί να είναι βιώσιμη εαν δεν διεκδικήσουμε ακόμη και τα ως τώρα αυτονόητα, καθαρό αέρα – γη – νερό. Η επισκόπηση, ανάδειξη και διεκδίκηση με όλα τα μέσα, τοπικών ζητημάτων και η αλυσιδωτή διάδοση ενημερώσεων και πρακτικών είναι μια καλή αρχή.
Συλλογική αντίσταση,
Με πρακτικές δράσεις, θεωρητικές κουβέντες, καλλιτεχνικές παρεμβάσεις και όπως καθεμιά και καθένας εκφράζεται. Ενάντια στη σιωπή και την εσωτερίκευση της οργής και του συλλογικού/ατομικού τραύματος. Μαζί με όλες/όλους εκείνες που αντιλαμβάνονται τα ταξικά, αντιεξουσιαστικά, αντιφασιστικά, αντισεξιστικά και αντιπατριωτικά/διεθνιστικά πρόσημα μας.
Διαφοροποιημένοι από ένα γενικό κι αόριστο πλαίσιο τύπου ‘Όλοι μαζί μπορούμε’. Όλοι μαζί ΔΕ μπορούμε..δεν έχει τα ίδια συμφέροντα ο κυρ Τάσος ο μελοπαραγωγός με την κυρ ΤΕΡΝΑ την μεγαλοκατασκευαστική και πάρκων ανεμογεννητριών).
Μπορεί τα θύματα των κατά τόπους πυρκαγιών να μην αφορούν αποκλειστικά τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, γνωρίζουμε όμως καλά ότι οι κρατικές, κυβερνητικές πολιτικές είναι σταθερά στραμμένες στη φτωχοποίηση του γενικού πληθυσμού, και ότι η διαχείριση των πυρόπληκτων, δύσκολα θα διαφοροποιηθεί από αυτό το σχέδιο, παρά τις όποιες υποσχέσεις για ‘αποκατάσταση’. Έτσι λοιπόν, η κύρια μέριμνα μας είναι να προστατέψουμε τη ζωή ανθρώπινων και μη ζώων, τα δέντρα και τους καρπούς της γης, το σπίτι και όχι την περιουσία μας. Το σπίτι, όπως το αντιλαμβανόμαστε με όρους επιβίωσης και όχι συσσώρευσης πλούτου. Το σπίτι ως την ασφάλεια του να έχεις μια στέγη πάνω απ’το κεφάλι σου και εντέλει το σπίτι ως το προνόμιο μας να το έχουμε τη στιγμή που τόσα άτομα παγκοσμίως αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα δικά τους. Δεν έχουμε καμία ευθύνη απέναντι στην πατρίδα, ούτε κανένα χρέος στην επίπλαστη εθνική ενότητα. Το μόνο μας χρέος είναι να μην επιτρέψουμε να γίνει η γη που ζούμε ‘φιλέτο’ στο βωμό μιας ανάπτυξης που κάνει το βίο αβίωτο.
Οι αγώνες είναι μονόδρομος. Και συμβαίνουν ήδη, πολλοί εξ αυτών με σημείο αιχμής το περιβάλλον σε ένα ευρύτερο πλαίσιο αντιεξουσιαστικής/αναρχικής ανάλυσης. Ας τους πλαισιώσουμε, ας οργανώσουμε κι άλλους, ας δυναμώσουμε τις αντιστάσεις μας με οριζόντιους τρόπους. Η (πάρα)κρατική καταστολή είναι αναμενόμενη, έχει προαναγγελθεί μέσω των χιλιάδων ευρώ που σπαταλήθηκαν στις δυνάμεις ασφαλείας και τον εξοπλισμό τους. Κι όμως αυτό δεν πρέπει να μας σταματάει, γιατί ξέρουμε πλέον καλά ότι: Δεν έχουμε τίποτα περισσότερο από ο ένας την άλλη