Είναι η μαζική παραίτηση λύση για τους εργαζόμενους στην Ελλάδα;
Δεν ξέρω ακριβώς τι συνθήκες εργασίας υπάρχουν στις ΗΠΑ και τι δικαιώματα, εργατικές νομοθεσίες κλπ. Επειδή το βλέπω όμως το πράγμα να έρχεται κατά εδώ και επειδή ο,τι προέρχεται από τις ΗΠΑ προς την άλλη μεριά του Ατλαντικού τείνει να παίρνει μορφή μόδας, με εντελώς άλλο, διαφορετικό περιεχόμενο, αλλα με το εξωτερικό περίβλημα ακέραιο, οφείλω να προειδοποιήσω και να εφιστήσω την προσοχή σε όλους και όλες μας:
Αν ποτέ σκεφτείτε να ακολουθήσετε την “μόδα” του “mass quitting” (δηλαδή της μαζικής παραίτησης χιλιάδων εργαζομένων από τις δουλειές τους που φέρεται να έχει προκαλέσει πανικό στους εργοδότες στις ΗΠΑ) η οποία προωθείται τελευταία πολύ και από τα διάφορα εναλλακτικά ΜΜΕ, ξανασκεφτείτε το. Και ας δώσουμε όλοι μαζί πρώτα μια ευκαιρία στον ριζοσπαστικό, επαναστατικό συνδικαλισμό.
Με την ανεργία που υπάρχει στην Ελλάδα και με το πλεονάζον εργατικό δυναμικό να χρησιμοποιείται έτσι και αλλιώς ως απειλή από τα αφεντικά, χάρη θα τους κάνουμε αν ξεκινήσουν οι -νεαροί κυριως-εργαζόμενοι να παραιτούνται από μόνοι τους: Θα βρουν αμέσως άλλους, θα γλιτώσουν και λεφτά από τυχόν αποζημιώσεις. Άσε που με την γενικευμένη ανεργία, επίσης, είναι πολύ πιθανόν, μετά από λίγο καιρό να θελήσει να επιστρέψει μεγάλη μερίδα των παραιτηθέντων ξανά πίσω στην εργασία. Τότε όμως θα βρουν πιθανότατα τοίχο και απλά θα έχει ανακυκλωθεί, εν είδει rotation, η δεξαμενή εργαζομένων – ανέργων.
Αντίθετα, μιας και θα έχει αποφασίσει, ρε αδερφέ και.αδερφή, καποιος ότι δεν τον ενδιαφέρει και πολύ να μείνει στην δουλειά, ας γραφτεί στο σωματείο του ή ας φτιάξουμε σωματεία βάσης, μια επιτροπή στον εργασιακό μας χώρο κλπ, αν δεν μας καλύπτουν δηλαδή οι υπάρχουσες δομές. Ας κάνουμε και από έναν σκληρό εργατικό αγώνα διαρκείας μπας και βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας,που μπορεί να έχουν εξωθήσει στην σκέψη του “mass quitting” και μετά, αν δεν κερδίσουν οι αγώνες, εντάξει λοιπόν, μία σαν μία, έτσι κι αλλιώς εξαρχής για παραίτηση το βλέπατε, θα μας απολύσει η επιχείρηση, μπορεί καποιοι να δικαιούμαστε και αποζημίωση, θα γίνει πάλι, εκ νέου, αγώνας για επαναπρόσληψη κλπ.
ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΗ – ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΧΑΡΙΣΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ.
Τι έχουμε να κερδίσουμε ως τάξη, αλλά και μεμονομένα ως άνθρωποι από όλα τα παραπάνω; Μα φυσικά, ακόμη κι αν δεν κερδίσουμε τον αγώνα τον ίδιο, θα έχουμε πάρει πολύτιμη οργανωτική εμπειρία, θα έχουμε συνδεθεί με την υπόλοιπη εργατική τάξη, θα έχουμε φτιάξει δομές αγώνα που μπορεί να παραμείνουν στο μέλλον και στους επόμενους αγωνιζόμενους, συντροφικές και φιλικές σχέσεις ατσαλωμένες, όχι μέσα από την κουλτούρα της κατανάλωσης, αλλά μεσα από την κουλτούρα της συλλογικής διεκδίκησης.
Οι συνθήκες σε Ελλάδα (και γενικά σε χώρες με τσακισμένη οικονομία) και ΗΠΑ είναι πολύ διαφορετικές. Το mass quitting μπορεί -υπό προϋποθέσεις και αν συνδεθεί με ένα ευρύτερο ταξικό κίνημα αμφισβήτησης της ίδιας της φύσης της μισθωτής εργασίας- να προκαλέσει σημαντικά προβλήματα σε μια χώρα όπως οι ΗΠΑ, που βασίζεται εκτός των άλλων στην μαζική εργασία ανθρώπων με υψηλές δεξιότητες και διαθέτει μια τεράστια αγορά εργασίας στην εστίαση, τις υπηρεσίες, ακόμη και στην βιομηχανία (που και στις ΗΠΑ συρρικνώνεται εδώ και δεκαετίες και μεταφέρεται άλλου).
Το εργατικό κίνημα και οι εργασιακές συνθήκες γενικότερα στην Ελλάδα βρίσκονται σε εντελώς άλλο επίπεδο και άλλη φάση. Δεν χρειαζόμαστε μαζική παραίτηση. Χρειαζόμαστε μαζικό συνδικαλισμό και διεκδίκηση. Βέβαια, ο συνδικαλισμός δεν είναι απλά η εναλλακτική στο mass quitting, ούτε και ένα παιχνίδι που θα παίξουμε για ένα δύο χρόνια και μετά θα κάτσουμε στα αυγά μας. Ακόμη και στις ΗΠΑ άλλωστε ο συνδικαλισμός – και μάλιστα ο συνδικαλισμός βάσης, ο ριζοσπαστικός και ανεξάρτητος – παίρνει τα πάνω του και ταυτόχρονα δέχεται τεράστιο πόλεμο από το Κεφάλαιο, που τον αντιλαμβάνεται ως αυτό ακριβώς που είναι: Ο νούμερο ένα εχθρός του.
Ας πυκνώσουμε τις γραμμές των σωματείων μας, ας τους προσδώσουμε επαναστατικό χαρακτήρα, ας φτιάξουμε νέα σωματεία. Και ας τα συνδέσουμε μεταξύ τους για να γίνουν ανίκητα.
Αν όχι τώρα, πότε;