Dar -ul -harb
“Οποιοσδήποτε έχει κάποιες γνώσεις για τις υποθέσεις του καιρού μας μπορεί να δει πεντακάθαρα την σημερινή κατωτερότητα των Μουσουλμανικών χωρών, την διανοητική μηδαμινότητα εκείνων των φυλών που πήραν ολόκληρη την κουλτούρα και την παιδεία τους μόνο απ’ τη συγκεκριμένη θρησκεία. Όλοι όσοι έχουν ταξιδέψει στην Ανατολή ή την Αφρική έχουν εντυπωσιαστεί από το μοιραία καθηλωμένο πνεύμα του πραγματικού πιστού, από το σιδερένιο κλουβί που φυλακίζει το μυαλό του, καθιστώντας το ερμητικά κλειστό για τις επιστήμες, ανίκανο να μάθει οτιδήποτε, ή να εργαστεί πάνω σε μια νέα ιδέα”.
E. Renan, Το Ισλάμ και η Επιστήμη
Όσο πιο πολύ οξύνονται οι ταξικές αντιθέσεις και η ανισότητα στην κατανομή του πλούτου σε παγκόσμια κλίμακα, τόσο η κυρίαρχη καπιταλιστική ιδεολογία θα επιχειρεί να παρουσιάσει τους αντιπάλους της ως παρανοϊκούς και φανατισμένους υπανθρώπους, ανίκανους να σκεφτούν λογικά. Ή στην αντίπερα όχθη του φάσματος της αλυσίδας παραγωγής του “Εχθρού”, ως “τέρατα” που συνειδητά πράττουν το “κακό”, έχοντας καταλήξει σε αυτή την απόφαση με όχημα τους ψυχρούς υπολογισμούς της εγωκεντρικής λογικής τους. Στην μία άκρη του ρατσιστικού φαντασιακού της άρχουσας τάξης ορθώνεται απειλητική η φιγούρα του φανατικού κομάντο της Χαμάς. Εκείνος είναι έρμαιο των ζωικών ενστίκτων του. Ενεργεί μόνο με το συναίσθημα, χωρίς να κάνει καθόλου χρήση της λογικής του. Στην άλλη άκρη, ενδημεί ο ρώσος βρικόλακας, ο νέος Χίτλερ, ο σφαγέας της Ουκρανίας, κλπ, κλπ. Εκείνος ενεργεί αποκλειστικά με έναν ψυχρό, εγκληματικό ορθολογισμό, απογυμνωμένο από οποιοδήποτε συναίσθημα.
Η κατασκευή του “εχθρού” είναι σιγουρα μια ζωτική διεργασία που βρίσκεται στην αφετηρία της παραγωγής μιας ενιαίας πολιτισμικής ταυτότητας για την συλλογική Δυση. Ωστόσο, η τάση αυτή, εκτός απ’ το να συμβάλλει στην συνοχή του μπλοκ εξουσίας στον παγκόσμιο Βορρά, φανερώνει και τ’ αδιέξοδα στα οποία έχει περιέλθει το κυρίαρχο κοινωνικό φαντασιακό. Η αδυναμία του να χρησιμοποιήσει τις θεωρητικές κατηγορίες μέσα απ’ τις οποίες νοηματοδοτεί τον κόσμο, την ίδια στιγμή είναι σύμπτωμα της αδυναμίας των αντιπάλων του παγκόσμιου Βορρά να κάνουν χρήση των θεσμικών μηχανισμών της υπερεθνικής διακυβέρνησης για να εκφράσουν την αντίσταση τους στην παγκοσμιοποιημένη εξουσία του κεφαλαίου. Η δαιμονοποίηση της ετερότητας είναι η αποτύπωση αυτής της συνθήκης στο συλλογικό φαντασιακό των προνομιούχων νεοαστών του δυτικού κόσμου. Ο ακτιβιστής της Χαμάς μεταμορφώνεται σε προσωποποίηση του κακού, επειδή τάχα αρνείται να συμμορφωθεί με τα ήθη και τα έθιμα του “πολιτισμένου κόσμου”, ενώ στην πραγματικότητα έχει πεταχτεί με την βία έξω από την ελιτίστική λέσχη των “εθνών με ιστορία” κατά τη χοντροκομμένη διατύπωση του Ένγκελς.
Από την εποχή του Toussaint Louverture, ο δυτικός κόσμος έχει μάθει πώς να ξεμπερδεύει με τους “Νέγρους” που τολμάνε να αμφισβητήσουν την υποτέλεια τους και να ζητήσουν ίση μεταχείριση απ’ τους αφέντες τους. Η διαλεκτική είναι πάντοτε η ίδια. Ο σκλάβος πρώτα ζητάει απεγνωσμένα να αναγνωριστεί η ανθρώπινη αξιοπρέπεια του. Απαιτεί να του συμπεριφέρονται ισότιμα και με σεβασμό. Ο Louverture αρχικά έβλεπε την εξέγερση των σκλάβων στην Αϊτή ως τίποτε λιγότερο από μια προέκταση των θεωρητικών αρχών και των ιδανικών της Γαλλικής Επανάστασης στις υπερπόντιες κτήσεις της μητρόπολης. Θεωρούσε τον εαυτό του πολίτη της επαναστατικής “οικουμενικής δημοκρατίας” που καθιέρωνε στα λόγια η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του 1789. Η μάζα των μαύρων σκλάβων δεν ήταν παρά η πρώτη ύλη που θα ανέτρεπε το “παλαιό καθεστώς” στις αποικίες, οι φυσικοί σύμμαχοί της νέας ριζοσπαστικής τάξης πράξης πραγμάτων που ακτινοβολούσε απ’ το Παρίσι. Ήταν διατεθειμένος να πολεμήσει για τα συμφέροντα της νεαρής δημοκρατίας και να αντιταχθεί με τα όπλα στους Ισπανούς και τους Άγγλους ιμπεριαλιστές , οι οποίοι εποφθαλμιούσαν τις εύρωστες φυτείες καφέ που υπήρχαν στο νησί. Οι φυτείες αυτές απέφεραν σημαντικά εισοδήματα στα κρατικά ταμεία της Γαλλίας και την είχαν καταστήσει πρώτη δύναμη στο εμπόριο του καφέ παγκοσμίως. Μόνο αργότερα, όταν ο Ναπολέων απάντησε υπεροπτικά και περιφρονητικά στα απεγνωσμένα διπλωματικά διαβήματα του Toussaint για μια πολιτική αναγνώριση της επανάστασης των σκλάβων από την επίσημη κυβέρνηση στο Παρίσι, η ουτοπία της δημιουργίας ενός ανεξάρτητου έθνους-κράτους απαρτιζόμενου από απελεύθερους μαύρους σκλάβους άρχισε να παίρνει μορφή στο μυαλό του ηγέτη της Αϊτινής επανάστασης.
Παρομοίως, το 2005, στο εσωτερικό της Χαμάς τέθηκε το ζήτημα αν θα έπρεπε το ισλαμικό κίνημα να συμμετάσχει στις εθνικές εκλογές που είχαν προκηρυχτεί για τον επόμενο χρόνο στα πλαίσια των κανόνων που είχαν καθιερώσει οι συμφωνίες του Όσλο, ή αν θα ήταν καλύτερα να επιδιώξουν την υλοποίηση του εθνικοαπελευθερωτικού προγράμματος της οργάνωσης αποκλειστικά και μόνο μέσα από τη συνέχιση της ένοπλης πάλης ενάντια στον κατακτητή. Επικράτησε η “πολιτική τάση” και η Χαμάς πέτυχε σαρωτική νίκη στις εκλογές του 2006, με τους υποψήφιους της στη Δυτική Όχθη να συγκεντρώνουν το 75% των ψήφων!i Μουσουλμάνοι ακαδημαϊκοί όπως ο Hamid Dabashi, διέβλεψαν σ’ αυτή την αναπάντεχη εξέλιξη την βάσιμη ελπίδα για μια ιστορική μετατόπιση των ρευμάτων του ριζοσπαστικού ισλάμ έξω απ’ το dar-ul-harb, το “βασίλειο όπου κυριαρχεί ο διαρκής πόλεμος” σύμφωνα με την ισλαμική θεολογία, σε έναν πολιτικό τόπο ζύμωσης και αλληλεπίδρασης με τις πυρηνικές έννοιες και αρχές ενός πιο κοσμικού, από-τα-κάτω πολιτικού ριζοσπαστισμού.ii Πώς αντέδρασε ο δυτικός κόσμος σε αυτή την επίδειξη μετριοπάθειας εκ μέρους του Παλαιστινιακού ισλαμιστικού κινήματος; Πρώτα ενορχήστρωσαν ένα αιματηρό πραξικόπημα στην Δυτική Όχθη, εξαπολύοντας τους ταγματασφαλίτες της Φατάχ για να διαλύσουν με την βία τις κινηματικές δομές της Χαμάς στις περιοχές αυτές. Έπειτα, όταν η Χαμάς βγήκε νικήτρια απ’ τον άτυπο εμφύλιο στην Γάζα, οι ισραηλινές κατοχικές δυνάμεις περικύκλωσαν τα εδάφη που έλεγχαν οι ισλαμιστές και τα έθεσαν κάτω απ’ την ασφυκτική πολιορκία που διήρκεσε απ’ το 2006 μέχρι και τις 7 Οκτωβρίου του 2023, μετατρέποντας την Γάζα σε μια τεράστια, ανοικτή φυλακή, ένα εφιαλτικό στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Ακόμα κι έτσι, η Χαμάς που κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα, είχε προκαλέσει την φρίκη των ευυπόληπτων αστών με την εκστρατεία βομβιστικών επιθέσεων αυτοκτονίας που είχε εξαπολύσει, με θύματα κυρίως άμαχους ισραηλινούς, προσπάθησε αυτή τη φορά να χρησιμοποιήσει ειρηνικά μέσα για να σπάσει τον ιδιότυπο αποκλεισμό που είχε επιβληθεί σε 2,5 εκατομμύρια Παλαιστίνιους. To 2018, με την έγκριση και κάτω απ’ την επίβλεψη των ισλαμιστικών αρχών, οργανώθηκε η “Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής”, μια συλλογική δράση κοινωνικής ανυπάκοης, στην οποία συμμετείχε ενεργά η μεγάλη πλειοψηφία του λαού της Γάζας. Κάθε Παρασκευή μετά τις καθιερωμένες προσευχές , μια μεγάλη μάζα διαδηλωτών ξεκινούσε απ’ τους λατρευτικούς χώρους και κατευθυνόταν συντεταγμένα προς τον φράχτη ασφαλείας του Ισραήλ, με μόνο όπλο το ακατάβλητο θάρρος όσων πήραν μέρος στη διαμαρτυρία. Η υπόθεση εργασίας ήταν ότι οι κατοχικές δυνάμεις θα δίσταζαν να κάνουν χρήση θανατηφόρας βίας ενάντια στο άοπλο πλήθος. Ή ότι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, ο “πολιτισμένος κόσμος” θα όρθωνε το ηθικό ανάστημα του, θα πρότασσε τις “υψηλές αρχές” που ισχυρίζεται ότι υπηρετεί για να βάλει ένα τέλος στην αιματοχυσία. Εκείνο που ζητούσαν οι Παλαιστίνιοι της Γάζας ήταν να γίνουν ξανά ορατοί για τον υπόλοιπο κόσμο.
Η τραγική αυτή πράξη συλλογικής ανυπακοής, το τελετουργικό της αυτοθυσίας στον φράχτη μπροστά στα προτεταμένα όπλα των ισραηλινών ναζί, συμβόλιζε την άρνηση τους να συμβιβαστούν με την μοίρα τους, να πεθάνουν ήσυχα μέσα σ’ αυτόν τον ανοιχτό τάφο, το κλουβί που είχαν κατασκευάσει γι’ αυτούς οι Σιωνιστές. Οι κινητοποιήσεις κράτησαν κοντά δύο χρόνια (Μαρ 2018 – Δεκ 2019). Κάθε Παρασκευή επί δύο χρόνια, νέοι άντρες, γυναίκες και παιδιά ξεκινούσαν για τον φράχτη, όπου ο αποκτηνωμένος κατακτητής δεν δίσταζε να τους θερίσει με τις σφαίρες του. Κάποιους τους δολοφόνησε επί τόπου, άλλους τους πυροβολούσε με αποδεδειγμένη πρόθεση να προκαλέσει τραυματισμούς που προξενούν μόνιμη σωματική βλάβη στο θύμα, όπως ακρωτηριασμό κάποιου άκρου ή αναπηρία. Εκατοντάδες μανάδες είδαν τα παιδιά τους να δολοφονούνται, εκατοντάδες παιδιά είδαν τους γονείς τους να ξεψυχάνε μπροστά στα μάτια τους. Σύμφωνα με μια μελέτη του ΟΗΕ, κάπου 22.500 παιδιά έχρηζαν μόνιμης ψυχολογικής υποστήριξης μετά τις κινητοποιήσεις, για να ξεπεράσουν τα τραύματα που τους είχε προκαλέσει η αδιάκριτη σφαγή.iii Οι ισραηλινοί ναζί πυροβολούσαν ασφαλείς πίσω από τα οχυρωμένα σύνορα του στρατοπέδου, σκοτώνοντας συνολικά 214 Παλαιστίνους (46 από αυτούς παιδιά) και τραυματίζοντας 36.100 διαδηλωτές (8.800 από αυτούς παιδιά). Ενα στα πέντε παιδιά είχε χτυπηθεί από πραγματικές σφαίρες.
Κανένα πολιτισμένο κάθαρμα δεν ψέλλισε τότε έστω μια λέξη αποδοκιμασίας ενάντια στην κρεατομηχανή που είχε στήσει το Ισραήλ στα σύνορα της Γάζας. Κανένας απ’ τους αξιοθρήνητους φιλοσιωνιστές ελευθεριακούς μας δεν επικαλέστηκε την ισχύ των αρχών της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να εκφράσει την αντίθεση του στην συστηματική σαδιστική βία που ασκούσαν οι κατοχικές αρχές σε βάρος άοπλων διαδηλωτών οι οποίοι διεκδικούσαν μόνο την αναγνώριση της ανθρώπινης υπόστασης τους. Ο “πολιτισμένος κόσμος” έμεινε σιωπηλός την ώρα που τα πτώματα των Παλαιστίνιων σωριάζονταν μπροστά του. Όταν όμως έγινε η επίθεση της 7 Οκτ., οι ίδιοι άμεμπτοι φορείς του πνεύματος του Διαφωτισμού αποκήρυξαν αγανακτισμένοι την βαρβαρότητα των μουσουλμάνων και απαίτησαν την παραδειγματική τιμωρία των “χασάπηδων” της Χαμάς που είχαν κάνει τον ανθό της αποικιοκρατικής νεολαίας να ματώσει.iv Για εκείνους, οι Παλαιστίνιοι πήγαιναν γυρεύοντας. Καμιά τιμωρία δεν θα μπορούσε να είναι αρκετά σκληρή για αυτά τα άγρια θηρία, τα “ανθρώπινα ζώα”, κατά τον διαβόητο αφορισμό του ναζί ισραηλινού υπουργού άμυνας. Κι όπως είναι γνωστό, τα ζώα που έχουν γευτεί αίμα ανθρώπων καλύτερα να τα θανατώσεις, διότι αν δεν το κάνεις, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ότι θα μάθουν να βλέπουν τον άνθρωπο ως θήραμα και θα επιστρέψουν κάποτε για να επαναλάβουν τις επιθέσεις τους.
Σήμερα βλέπουμε ότι η Νότιος Αφρική είναι η χώρα που πρωτοστατεί στην προσπάθεια να συρθούν οι μακελάρηδες του Ισραήλ μπροστά σε ένα διεθνές δικαστήριο που θα τους υποχρεώσει να λογοδοτήσουν για τα εγκλήματα τους. Φαίνεται αλήθεια πολύ ποιητικό το γεγονός ότι οι ιστορικοί κληρονόμοι της κτηνωδίας του απαρτχάιντ είναι εκείνοι που ορθώνουν το ανάστημα τους ενάντια στους σιωνιστές. Δεν είναι όμως ολοσδιόλου περίεργο. Από την μία, η μαύρη μπουρζουαζία που συγκροτήθηκε στη Νότια Αφρική ως ο κοινωνικός πόλος που διαχειρίζεται την πολιτική εξουσία για λογαριασμό των λευκών καπιταλιστών μετά την πτώση του καθεστώτος της λευκής υπεροχής, χρειάζεται απελπισμένα αυτόν τον αγώνα με υψηλή συμβολική σημασία στο εξωτερικό για να ισορροπήσει τις πολιτικές που προάγουν την ανισότητα και την υποδούλωση του, κατά κύριο λόγο, μαύρου προλεταριάτου στο εσωτερικό.v Από την άλλη, πρόκειται και για ξεκαθάρισμα παλιών λογαριασμών, αφού τo Ισραήλ για δεκαετίες αποτέλεσε τον πιο φανατικό, αν και ανομολόγητο, υποστηρικτή του καθεστώτος της λευκής υπεροχής στην Νότια Αφρική, βοηθώντας να διατηρηθεί η ενότητα των γραμμών της αποικιοκρατίας σε πλανητικό επίπεδο. Με αυτόν τον τρόπο οι σιωνιστές ρατσιστές διασφάλισαν ότι η νεο-αποικιοκρατία θα συνεχίσει να λειτουργεί ως ένας ενιαίος μηχανισμός κυριαρχίας σε βάρος των λαών της καπιταλιστικής περιφέρειας, παρά το διεθνές μποϋκοτάζ και την διπλωματική απομόνωση που είχε επιβληθεί στο αποκρουστικό καθεστώς των μπόερς.vi
Οι επαναστάσεις ενάντια στην παραδοσιακή αποικιοκρατία που σάρωσαν την Αφρική μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αντανακλούσαν την πεποίθηση των πιο ταξικά συνειδητοποιημένων στοιχείων που βρέθηκαν στην πρωτοτοπορία τεράστιων μαζικών κινημάτων εθνικής απελευθέρωσης, ότι η έξοδος των κοινωνιών της Αφρικής από προνεοτερικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης και η είσοδος τους στην μοντέρνα εποχή ήταν αδύνατη για όσο καιρό οι νεαρές δημοκρατίες παρέμεναν εγκλωβισμένες στον ιεραρχικό καταμερισμό της εργασίας που καθιέρωνε σε πλανητική κλίμακα το σύστημα της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς. Από αυτή την άποψη, ο σοσιαλισμός ήταν μια “αντικειμενική” ιστορική αναγκαιότητα, ένας μονόδρομος που επιβλήθηκε στην πολιτική πρωτοπορία απ’ τις υπάρχουσες υλικές συνθήκες, στον ίδιο βαθμό που αποτέλεσε και μια συνειδητή πολιτική επιλογή. Όπως έγραφε ο Kwame Nkrumah, πίσω στα 1967:
“Μερικοί Αφρικανοί πολιτικοί ηγέτες και στοχαστές πράγματι χρησιμοποιούν τον όρο ‘σοσιαλισμός’ όπως πρέπει να χρησιμοποιείται […]: για να περιγράψει ένα πλέγμα κοινωνικών σκοπών και τις συνακόλουθες κοινωνικές και οικονομικές πολιτικές, τα οργανωτικά πρότυπα, τις κρατικές δομές και τις ιδεολογίες που μπορούν να οδηγήσουν στην εκπλήρωση αυτών των σκοπών. Για αυτούς τους ηγέτες, ο στόχος είναι να αναμορφώσουν την αφρικανική κοινωνία προς μια σοσιαλιστική κατεύθυνση. Να ξαναφτιάξουν τις κοινωνίες της Αφρικής κατά τέτοιο τρόπο ώστε ο ανθρωπισμός της παραδοσιακής αφρικανικής κοινωνίας να αναδειχτεί εκ νέου, τούτη τη φορά στο πλαίσιο μιας μοντέρνας, τεχνολογικά προηγμένης κοινότητας”.vii
Έτσι, η συλλογική απελευθέρωση και η εκβιομηχάνιση των μάυρων κοινωνιών έγινε προσπάθεια να συντελεστεί μέσω μιας πορείας ευθείας σύγκρουσης με το καπιταλιστικό φαντασιακό του ανεπτυγμένου παγκόσμιου Βορρά και όχι σε αρμονία με αυτές. Στο πρόσωπο αυτών των μαύρων ριζοσπαστών η ανήσυχη μπουρζουαζία της Δύσης είδε την γνώριμη φιγούρα του εξεγερμένου σκλάβου. Την ιστορική ενσάρκωση μιας ριζικής άρνησης των θεωρητικών αρχών πάνω στις οποίες είχε βασίσει τη δική της ιδεολογικοποιημένη σύλληψη της νεοτερικότητας. Ο αφρικανικός σοσιαλισμός είτε λοιδορήθηκε ως μια τραγελαφική προσπάθεια αναβίωσης αναχρονιστικών φυλετικών παραδόσεων που δεν έχουν θέση στον σύγχρονο κόσμο, ή αντιμετωπίστηκε με απροκάλυπτη εχθρότητα και υπονομεύτηκε με όλα τα μέσα που διέθεταν οι δυτικές καπιταλιστικές ελίτ, πολιτικά, οικονομικά, διπλωματικά, στρατιωτικά.
Πολύ γρήγορα , οι καπιταλιστές επικυρίαρχοι πέρασαν από τα λόγια στις πράξεις. Ο Λουμούμπα και ο Σανκαρά, γνήσια τέκνα της απο-αποικιοποίησης, με ηθικό ανάστημα και ακτινοβόλα πολιτική σκέψη, δολοφονήθηκαν σε νεαρή ηλικία, πριν ακόμα προλάβουν να εφαρμόσουν το πρόγραμμα τους για τις ριζικές αλλαγές που ήθελαν να κάνουν πράξη στις κοινωνίες των χωρών τους. Ο Λουμούμπα φυλακίστηκε από τον πραξικοπηματία Mobutu κι εκτελέστηκε απ’ τον αρχηγό των αυτονομιστών της Katanga, με την προτροπή της κυβέρνησης του Βελγίου. Ο Σανκαρά, δολοφονήθηκε απο το χέρι του άσπoνδου φίλου και υπαρχηγού του, Blaise Campaore. Όταν ο Campaore κατέλαβε την εξουσία, ανέλαβε αμέσως να παλινορθώσει την προηγούμενη κατάσταση πραγμάτων και να καταργήσει όλες τις ριζικές μεταρρυθμίσεις του Σανκαρά που διακινδύνευαν τις “εγκάρδιες σχέσεις” με την πρώην αποικιοκρατική δύναμη, Γαλλία. Από την άλλη, η Αγκόλα βυθίστηκε σε έναν αιματηρό πόλεμο ανεξαρτησίας που διήρκεσε δεκατρία ολόκληρα χρόνια, πρώτα ενάντια στην Νότια Αφρική που εισέλβαλλε με στρατό από την Ναμίμπια, κι έπειτα ενάντια στους μισθοφόρους της UNITA, που ανέλαβαν να παίξουν τον ρόλο του μακριού χεριού των συμφερόντων της αποικιοκρατίας στην μετα-αποικιακή εποχή.viii
Τηρουμένων των αναλογιών, κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα, όπου οι διάφορες συμβολικές εκφράσεις του ιδεώδους του κολλεκτιβισμού στην καπιταλιστική περιφέρεια , απορρίπτονται από τη στρατευμένη καπιταλιστική διανόηση της μητρόπολης ως μορφές μοντέρνου πρωτογονισμού, ως ποικιλόμορφες ενσαρκώσεις μιας ριζικής ετερότητας. Η διάθεση αντίστασης και η εχθρότητα προς τη συλλογική Δύση και τα υποχείρια της δεν μπορεί παρά να συνιστά ένα συμπτωμα υποτροπής στη βαρβαρότητα, μιας και οι ιθαγενείς φαίνεται ότι δεν αρνούνται τίποτε λιγότερο απ’ τον εκπολιτισμό τους. Προτιμούν να παραμείνουν καθηλωμένοι παντοτινά στο dar-ul-harb, εκεί όπου οι άνθρωποι ζούν έξω από την ρυθμιστική ισχύ του “νόμου”. Τι γίνεται όμως όταν αυτοί οι διαμετρικά αντίθετοι κόσμοι έρχονται σε επαφή; Δεν αλληλο-εξουδετερώνονται, όπως κάνουν η ύλη με την αντί-ύλη στον κόσμο της φυσικής, διότι δεν είναι μεγέθη ισοδύναμα. Αντίθετα, ο ισχυρός κόσμος καταβροχθίζει τον ανίσχυρο διότι δεν γνωρίζει κάποια άλλη μέθοδο για να αλληλεπιδράσει μαζί του στη βάση ενός αμοιβαίου σεβασμού. Εξαφανίζει με τρόπο μεθοδικό και συστηματικό κάθε προηγούμενο ίχνος των υποδομών, των θεσμών και του πολιτισμού του. Πρόκειται για την μετατροπή της γενοκτονίας σε ζήτημα κοινωνικής μηχανικής. Ένα πρόταγμα νηφάλια και ορθολογικά σχεδιασμένο, που ανταποκρίνεται στα πιο ιδανικά πρότυπα της μπουρζουάδικης εργαλειακής ορθολογικότητας. Στην Γάζα, ο σιωνιστής κατακτητής δεν ενδιαφέρεται ούτε στο ελάχιστο να διατηρήσει κάποιες υποδομές ή βιομηχανικές εγκαταστάσεις των Παλαιστίνιων, ώστε να τις εντάξει αργότερα στις δικές του δομές κοινωνικής αναπαραγωγής. Ακόμα και οι πολυπληθείς και στριμωγμένες γειτονιές με τα πολυόροφα κτήρια που λόγω έλλειψης χώρου μόνο ψηλότερα μπορούν να πάνε, πρέπει να κατεδαφιστούν εξ ολοκλήρου για να δωσουν τη θέση τους στα υπερσύγχρονα σπίτια και τους ουρανοξύστες των εποίκων-που-έρχονται. Από αυτή την άποψη, η θωρακισμένη μπουλντόζα είναι σύμβολο της επελαύνουσας αποικιοκρατίας, όσο είναι και το τανκ Merkava.
– Στην φωτογραφία εικονίζεται η προσχεδιασμένη κατεδάφιση του παν/μιου Al-Azhar της Γάζας από τις δυνάμεις κατοχής.
i A. Segura,The Year of the Victory of Hamas.
ii H. Dabashi, Islamic Liberation Theology (Routledge). Το πολύ ενδιαφέρον αυτό βιβλίο είναι διαθέσιμο και διαδικτυακά σε μορφή pdf.
iii Two Years On: People Injured and Traumatized During the “Great March of Return” are Still Struggling.
iv Πλέον θλιβερός εκπρόσωπος αυτού του “φωτισμένου” ιμπεριαλισμού είναι ο, ελευθεριακός κατά τα άλλα, Αλ. Σχισμένος, που αρθρογραφεί τακτικά στο περιοδικό Αυτολεξεί.
v Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη σφαγή από την αστυνομία των μαύρων απεργών στα ορυχεία της Μαρικάνα, το 2012; Για περισσότερα, Striking miners killed by security forces in South Africa.
vi S.P. Suransky, The Unspoken Alliance: Israel’s secret relationship with apartheid South Africa.
vii K. Nkrumah, African Socialism Revisisted.
viii Χ. Βιγιέγας, Κούβα & Αγκόλα: Ο Πόλεμος για την Ελευθερία (Διεθνές Βήμα).
