17 Νοέμβρη: Τα εγκαίνια του ολοκληρωτισμού που ήρθε για να μείνει, μέχρις ότου…
17 Νοέμβρη – τα εγκαίνια του ολοκληρωτισμού που ήρθε για να μείνει, μέχρις ότου ξανά κατανοηθούν μαζικά οι απλές αλήθειες της ιστορικής ταξικής μας μνήμης.
Σχετικά με την πορεία του πολυτεχνείου, υπάρχουν δύο δεδομένα:
1) Ότι αυτή θα επιχειρήσει να πραγματοποιηθεί σε μία δύσκολη συνθήκη σε σχέση με τον covid-19, όπως αυτή αποκρυσταλλώνεται στα νοσοκομεία της χώρας, ειδικά της Θεσσαλονίκης, που έχουν σχεδόν ξεπεράσει τα όρια των αντοχών τους. Υπάρχει λοιπόν το ζήτημα της ευθύνης απέναντι στους συνανθρώπους μας, της ευθύνης δηλαδή του σε ότι κάνουμε, να μην δημιουργούμε συνθήκες πιθανής μετάδοσης του, ειδικά σε άτομα της δικής μας τάξης που θα πάνε μετά στις ουρές του ΕΣΥ.
2) Υπάρχει ένα κράτος που χρησιμοποιεί την κατάσταση του πρώτου ζητήματος, για να επιβάλει έναν ολοκληρωτισμό που πολλοί από εμάς δεν έχουν ξανά ζήσει κυριολεκτικά, και που για να βρούμε κάπου κάτι αντίστοιχο, κάτι κοντά σε αυτό ιστορικά πρέπει να πάμε πίσω στην 7ετία της χούντας και την περίοδο 1967-1974. Υπάρχει λοιπόν και εδώ το ίδιο ζήτημα, αυτό της κοινωνικής ευθύνης ως πολιτικά υποκείμενα, της ευθύνης της ανάδειξης αλλά και αποτροπής του να επαναλαμβάνεται η ιστορία σαν φάρσα, μία ιστορία που να έχεις από την μία στο γύψο ολόκληρη κοινωνία, να την κρατάς εκεί και ταυτόχρονα να περνάς νομοσχέδια που κλέβουν βήμα βήμα ότι έχει κερδηθεί τα τελευταία 150 χρόνια σε εργασιακά κεκτημένα και ελευθερίες.
Σε σχέση με το κράτος, αν πρέπει να κατανοηθεί κάτι σήμερα μαζικά, τότε αυτό είναι ότι το κράτος είναι παντοδύναμο σε οργάνωση και μέσα, και κυρίως ότι έχει συνέχεια και μακροπρόθεσμους στόχους. Δύο παραδείγματα της συνέχειας του σε αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι τα εξής.
Πρώτον η διαχείριση της πανδημίας. Αν το κοιτάξουμε “ανάποδα” θα λέγαμε ότι το κράτος έκανε τα πάντα τους προηγούμενους 8 μήνες για να έρθουμε σε αυτό ακριβώς το σημείο που είμαστε τώρα. (άνοιγμα τουρισμού -σχολεία -ΜΜΜ- παρατημένο ΕΣΥ) Φέρνοντας την κατάσταση λοιπόν στο σήμερα, του δίνεται η δυνατότητα άπλετα στο να διατηρεί την πανδημία σε επίπεδα που να δικαιολογεί ένα μακροχρόνιο λοκ ντάουν.
Δεύτερον οι συνεχείς προσλήψεις μπάτσων τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, δεν θα πρέπει να θεωρούνται αποκομμένες από το τι γίνεται σήμερα, αλλά ως συνέχεια ενός συγκεκριμένου πλάνου, αυτού που εφαρμόζεται σήμερα. Το ίδιο και μία σειρά νόμων που σκληραίνουν την στάση της δικαστικής εξουσίας σε ανθρώπους που στέκονται απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο. (εμπόδια της διεξαγωγής απεργίας – περιορισμός διαδηλώσεων -187Α).
Με βάση όλα τα παραπάνω λοιπόν επιστρέφουμε στην 17 Νοέμβρη.
Αρχικά μία παρατήρηση είναι ότι ο αγώνας ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο δεν αρχίζει και δεν τελειώνει σε μία συγκεκριμένη ημερομηνία. Φυσικά αυτό δεν θα πρέπει να χρησιμοποιείται με την αντίστροφη λογική, για να δικαιολογεί στάσεις μη αγώνα, αλλά παραγωγικά δηλαδή στην βάση του τι κάνουμε ως κίνημα, ομάδες, άτομα πριν και μετά την 17Ν, γιατί αν μπορούμε να πούμε κάτι με σιγουριά τότε αυτό είναι ότι η καταστολή, και τα πλάνα του κράτους δεν ήρθαν για να μείνουν μόνο αυτή την συγκεκριμένη ημερομηνία.
Με βάση τις δηλώσεις Χρυσοχοΐδη, την θέση των κομμάτων, αλλά και την καταστολή που ξεκίνησε από χτες με 92 συλλήψεις σε Αθήνα θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι η ΕΛΑΣ θα κάνει τα πάντα για να μην γίνουν πορείες. Είναι πολύ πιθανόν να γίνουν και μεγάλα αίσχη σε κόσμο που θα κατέβει, τώρα που η κοινωνία έχει στραμμένα τα μάτια της, και φοβισμένη στο αν θα κρατήσει το ΕΣΥ. Θα πρέπει επίσης να θεωρείται δεδομένος ο κανιβαλισμός των ΜΜΕ ενάντια σε όσους και όσες αποφασίσουν να κατέβουν στην πορεία.
Όλοι οι παράγοντες είναι εναντίων μας, απ’ όπου κι αν το πιάσεις για την συγκεκριμένη ημερομηνία. Το κράτος έχει την μοναδική ευκαιρία να σπάσει το νήμα μίας κινηματικής, μη εθνικής γιορτής που επαναλαμβάνεται ανελλιπώς για 47 ολόκληρα χρόνια, βασισμένο και νομιμοποιημένο μόνο στην συλλογική συνείδηση της κοινωνίας, σε κανένα νόμο του κράτους.
Ωστόσο από την άλλη υπάρχει κόσμος που βλέπει το αδιέξοδο της εξουσίας και του ολοκληρωτισμού που ήρθε για να μείνει και κάνει συγκεκριμένες επιλογές.
Επιλέγει να αναμετρηθεί, όχι για ηρωοποίηση ή για να πέσει με τις σημαίες ψηλά, αλλά για να μην τους δώσει απλόχερα την εγκαθίδρυση του ολοκληρωτισμού, να το προσπαθήσει ακόμη και την 17Ν, ακόμα και μέσα σε αυτό το κλίμα, ακόμα και αν είναι δεδομένη η καταστολή της πορείας. Για να βρει ο οδοστρωτήρας του κράτους εμπόδια ακόμη και εκεί όπου έχει φροντίσει να μην υπάρχει τίποτα.
Αυτός ο κόσμος, όποιος κι αν είναι αυτός, είναι και η ελπίδα αυτού του τόπου για το μέλλον και αυτά που έρχονται.
Οι αγώνες μας θα συνεχίσουν και την επόμενη, αλλά καμία μέρα δεν θα πρέπει να δίνεται αμαχητί. Ανάμεσα στο να βιώνουμε τον γύψο τους, μόνοι, αποκομμένοι κοινωνικά και φοβισμένοι, επιλέγουμε την συλλογική οργάνωση και δράση, και μαζί της σηκώνουμε και τις ευθύνες αυτής.
Πριν από κάποια χρόνια θυμάμαι που ήμουν στο στάδιο της δαιμονοποίησης της περιόδου της χούντας, την είχα δηλαδή στο μυαλό μου ως έναν ολοκληρωτισμό που φαινόταν στην καθημερινότητα όλων συνεχώς, βίαια, αμείλικτα. Μετά όμως από εξιστορήσεις συγγενών και φίλων τους, είχα τρομάξει ακόμη περισσότερο γιατί κατάλαβα ότι επί χούντας, η κοινωνία συνέχιζε την ρουτίνα της, και ήταν πάλι κάτι λίγοι που χτυπιόντουσαν με βία στα υπόγεια ήδη από το 1967. Αυτοί οι λίγοι λοιπόν, οι επιλογές τους και η επιμονή τους στον αγώνα ενάντια στον φασισμό του κράτους και ενάντια στο κεφάλαιο, ήταν που άνοιξαν και τον δρόμο για το πολυτεχνείο. Στο μεταξύ όμως είχανε περάσει 6 χρόνια.
Αν κάτι συμβολίζει αυτή η ημερομηνία λοιπόν στο σήμερα είναι αυτό ακριβώς. Το να μην ξεχνάμε αυτές τις μικρές αλήθειες. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα, αλλά ότι κι αν γίνει προχωράμε.
(Σημείωση Alerta: Η φωτογραφία του κειμένου αποτελεί στιγμιότυπο από το Παράρτημα του Πανεπιστημίου της Πάτρας, το έτος 1973. Ένα κτίριο στο οποίο χτυπούσε η καρδιά του αντιδικτατορικού αγώνα. Σήμερα, αποτελεί ακόμη κέντρο αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, παρά τις απελπισμένες προσπάθειες της εκάστοτε εξουσίας να το κάνει να σιωπήσει. Μια μέρα μετά την καταστολή από τους μπάτσους και την σύλληψη των συντρόφων μέσα στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, σήμερα 14/11/2020, το κράτος επέλεξε να χτυπήσει και στην πόλη της Πάτρας τους αλληλέγγυους που επέλεξαν να σπάσουν την σιωπή και να καταδείξουν το αληθινό πρόσωπο της “δημοκρατίας” τους)
