MOVE

Βομβαρδίζοντας τον εσωτερικό εχθρό: Η ιστορία του MOVE

από | 23 Νοέ, 2020

Βομβαρδίζοντας τον εσωτερικό εχθρό: Η ιστορία του MOVE

Η ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής είναι συνυφασμένη με τον ρατσισμό, τις διακρίσεις, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Από την εποχή της πρώτης εγκατάστασης, σε αυτήν της δουλοκτησίας έως και σήμερα, εθνοτικές μειονότητες, όπως οι έγχρωμοι – Αφροαμερικανοί, οι Ιθαγενείς Ινδιάνοι, οι Ασιάτες, οι Πορτορικανοί, αλλά και κοινωνικές, όπως οι ομοφυλόφιλοι, τα τρανς άτομα κλπ, έχουν αντιμετωπιστεί ως πολίτες δεύτερης -στην καλύτερη- κατηγορίας. Και αν το κυρίαρχο αφήγημα του Αμερικανικού κράτους μας διηγείται πως τα πάντα έληξαν με την νίκη του Βορρά στον Αμερικανικό Εμφύλιο και την συνεπακόλουθη κατάργηση της δουλείας, τα πράγματα ασφαλώς και δεν είναι έτσι. Αυτό μας το απέδειξαν τόσο τα κινήματα για τα δικαιώματα των μαύρων, κατά τις δεκαετίες ’60 και ’70, όσο και οι πιο πρόσφατες μεγάλες αναταραχές που έχουν να κάνουν με τις φυλετικές διακρίσεις και τις δολοφονίες μειονοτήτων, όπως το κίνημα Black Lives Matter, που συντάραξε την χώρα τα τελευταία 6-7 χρόνια.

Ταυτόχρονα, το Αμερικανικό κράτος έχει να επιδείξει και μια τεράστια ιστορία κινητοποίησης -έως και ανοιχτού πολέμου- απέναντι στον λεγόμενο “εσωτερικό εχθρό”, δηλαδή τους πολιτικούς αντιπάλους του. Είτε μιλάμε για την αντικομουνιστική υστερία του Μακαρθισμού και του Red Scare (τόσο του πρώτου, στα 1920s όσο και του Δεύτερου στα 1940s-50s), είτε για τον πόλεμο ενάντια στον “Οικο-τερορισμό” (Green Scare), στην αυγή της τρίτης χιλιετίας, είτε, εν τέλει, για τον διαρκή “πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία”, ο οποίος, πέρα από βομβαρδισμούς χωρών της Μέσης Ανατολής, επιφύλαξε και “ειδική μεταχείριση” για αρκετούς “ύποπτους” στο εσωτερικό της χώρας.

Πόσο μάλλον, λοιπόν, όταν μιλάμε για τον συνδυασμό των δυο από πάνω κατηγοριών: την φυλετική, δηλαδή, διάκριση και την στοχοποίηση του πολιτικού ριζοσπαστισμού. Εκεί το ραντάρ της καταστολής του αμερικανικού κράτος βαράει “κόκκινο”. Τρανό παράδειγμα -και πάλι- κινήματα όπως οι Μαύροι Πάνθηρες κατά το παρελθόν, αλλά και η πρόσφατη δαιμονοποίηση των “Antifa” και των Αναρχικών από τον Πρόεδρο Τραμπ, κατά την διάρκεια του κινήματος BLM.

Ωστόσο, το πιο τρανταχτό παράδειγμα κρατικής καταστολής προέρχεται από μια ιστορία που δεν είναι καθόλου γνωστή στο ευρύ κοινό εκτός των ΗΠΑ και έχει να κάνει με την οργάνωση-κίνημα MOVE στην Πολιτεία της Φιλαδέλφεια, τις δεκαετίες ’70—80.

Η δημιουργία του MOVE

Το MOVE είναι μια οργάνωση η οποία μπορεί να χαρακτηριστεί γενικόλογα ως ακόμη μια συνιστώσα του κινήματος της Μαύρης Απελευθέρωσης. Ωστόσο, αν κανείς εξερευνήσει την ιστορία και τις θέσεις του, θα καταλάβει πως αποτελεί ίσως το πιο ιδιαίτερο κομμάτι του κινήματος αυτού.

Ιδρύθηκε στα 1971, από τον Vincent Leaphart, έναν αφρο-αμερικανό που καταγόταν από φτωχική οικογένεια και ήταν λειτουργικά αναλφάβητος, ως αποτέλεσμα των πολλών δυσκολιών που αντιμετώπισε με την εκπαίδευση στην παιδική του ηλικία, κάτι που τον ανάγκασε να παρατήσει το σχολείο σε ηλικία μόλις 16 ετών. Μετά από διάφορες περιπέτειες, που περιελάμβαναν και μια επιστράτευση για την Κορέα, ο Leaphart εγκαταστάθηκε με την γυναίκα του κοντά την περιοχή που γεννήθηκε και μεγάλωσε, την Δυτική Φιλαδέλφεια, στα 1971, ήδη 40 ετών. Εκεί ήρθε σε επαφή με κάποια πρότζεκτ κοινοτικής διαβίωσης, ανθρώπους που προσπαθούσαν να προστατέψουν τις συλλογικές κατοικίες τους από την κατεδάφιση, προς χάριν τις επέκτασης του τοπικού πανεπιστημίου, αλλά ταυτόχρονα έβαζαν στο τραπέζι και διάφορα ριζοσπαστικά αιτήματα ενάντια στον καπιταλισμό και την καταπίεση. Ο Leaphart σχηματοποίησε σιγά σιγά τις απόψεις που θα τον μετέτρεπαν σε ηγέτη της κοινότητας και άλλαξε το όνομά του σε John Africa, για να αναδείξει την πίστη και την αφοσίωσή του στην ήπειρο από την οποία θεωρούσε πως καταγόταν. Ποιες ήταν όμως αυτές οι πεποιθήσεις του;

Το 1972 ο John Africa, όντας όπως είπαμε λειτουργικά αναλφάβητος, συνέταξε με την βοήθεια ενός συντρόφου του κοινωνικού λειτουργού, τα λεγόμενα Guidelines”, τις αρχές της οργάνωσής του, που αρχικά έλαβε το όνομα Christian Movement for Life, δηλαδή “Χριστιανικό Κίνημα για την Ζωή” αλλά γρήγορα μετονομάστηκε σε MOVE (Κινούμαι, κίνηση), όνομα που δεν ήταν αρκτικόλεξο, αλλά ήθελε να δείξει τις προθέσεις του κινήματος για δράση.

Τα Guidelines του Africa κινούνταν πέρα από τις τυπικές θέσεις του κινήματος της Μαύρης Απελευθέρωσης, δηλαδή δεν ήταν μόνο ενάντια στον καπιταλισμό, τον ρατσισμό και τον πόλεμο, αλλά μιλούσαν εξίσου για την κοινοτική διαβίωση, την αρμονία με την φύση, την προστασία των δικαιωμάτων των ζώων, την εναντίωση στην τεχνολογία και την επιστήμη, ενώ τα μέλη του ήταν vegan και πολλές φορές αυστηρά ωμοφάγοι – καρπιστές. Τα προτάγματα του MOVE μιλούσαν για μια ρομαντικοποιημένη επιστροφή στην κοινωνία των κυνηγών- τροφοσυλλεκτών, μακριά από τον πολιτισμό. Επίσης, τα μέλη του, περισσότερο προερχόμενα από την Αφροαμερικανική κοινότητα, δήλωναν πως ήταν βαθιά θρήσκα, αλλά όχι με την τυπική μορφή που γνωρίζουμε, αλλά μάλλον με μια περισσότερο πνευματική εκδοχή. Είχαν τα μαλλιά τους χτενισμένα ράστα (dreadlocks) και έβρισκαν πολλά κοινά σε πνευματικό επίπεδο με το Παν-Αφρικανικό κίνημα των Ρασταφάρι. Χαρακτηρίστηκαν πολιτικά ως Αναρχο-πριμιτιβιστές, κάτι εντελώς πρωτόγνωρο στο κίνημα των Μαύρων της εποχής. Τέλος, όλα τα μέλη της κοινότητας άλλαξαν το επίθετό τους σε “Africa”, ως κίνηση ενότητας αλλά και σεβασμού,όπως είχε κάνει και ο ηγέτης τους και μετακόμισαν συλλογικά σε ένα κοινόβιο στην περιοχή Powelton Village, στην Δυτική Φιλαδέλφεια.

Το MOVE όμως δεν ήταν πασιφιστικό κίνημα, όπως οι Ρασταφάρι. Αντίθετα, τα μέλη του επιδόθηκαν σε πάρα πολλές ακτιβιστικές δράσεις με βάση όλη την θεματική των “Guidelines”, ιδίως στην περιοχή όπου ζούσαν. Έκαναν δράσεις ενάντια στους ζωολογικούς κήπους και τα τσίρκο, αλλά και ενάντια στην αστυνομική βία και τον πόλεμο. Διαδήλωναν ενάντια στην μόλυνση του περιβάλλοντος, στο κακό εκπαιδευτικό σύστημα και στον ρατσισμό. Σύμφωνα με τα λεγόμενα των μελών τους “Η δουλεία δεν καταργήθηκε ποτέ, απλά μεταμφιέστηκε”. Όπως ήταν φυσικό, η δράση τους, αν και τις περισσότερες φορές περιοριζόταν σε θορυβώδεις διαδηλώσεις με ντουντούκες, έφερε γρήγορα την κρατική καταστολή, με εκατοντάδες μέλη και υποστηρικτές τους να συλλαμβάνονται κατά την διάρκεια παρεμβάσεων, αλλά και μετά από παρακολουθήσεις της αστυνομίας. Ενδεικτικό είναι ότι μέσα σε έξι χρόνια συνελήφθησαν σχεδόν 200 μέλη της οργάνωσης και σχηματίστηκαν 93 δικογραφίες. Παρ’ όλα αυτά, το MOVE συνέχιζε την ύπαρξη και την δράση του δυναμικά.

1978: Η πρώτη βίαιη αναμέτρηση με την αστυνομία, η εκκένωση και οι MOVE 9

Το MOVE είχε μπει για τα καλά στο μάτι των τοπικών αρχών, ιδιαίτερα του συντηρητικού Δημάρχου της Φιλαδέλφεια και πρώην μπάτσου, Frank Rizzo. Έτσι, όπως γίνεται συνήθως, με πρόφαση κάποια “παράπονα” και “ανώνυμες καταγγελίες” των γειτόνων σε σχέση με την δράση του κινήματος, ο Rizzo κατάφερε να αποσπάσει εισαγγελική εντολή για την εκκένωση του κοινοβίου του Powelton Village. Το κίνημα απάντησε πως θα συμμορφωνόταν με την απόφαση μόνο αν απελευθερώνονταν κάποια φυλακισμένα μέλη του. Σταδιακά, αρκετά μέλη έφυγαν από το κοινόβιο, όχι όμως όλοι.

Η επιχείρηση ολικής εκκένωσης έλαβε χώρα τον Αύγουστο του 1978, σχεδόν έναν χρόνο αργότερα και δεν ήταν ειρηνική. Οι μπάτσοι, κατά την επιχείρηση εκκένωσης, άνοιξαν πυρ. Το τι συνέβη στην συνέχεια δεν έχει εξακριβωθεί με σαφήνεια, αλλά το αποτέλεσμα ήταν πως ένας αστυνομικός έπεσε νεκρός και άλλοι 16 αστυνομικοί και πυροσβέστες τραυματίστηκαν. Το γεγονός όμως ότι ο νεκρός J.Ramp ήταν χτυπημένος στο πίσω μέρος του λαιμού του, ενώ βρισκόταν με μέτωπο προς το σπίτι, αφήνει αμφιβολίες σχετικά με το αν όντως τα πυρά που τον σκότωσαν προήλθαν από το εσωτερικό ή από τους συναδέλφους του. Μάλιστα, τα συλληφθέντα μέλη του MOVE ισχυρίστηκαν αργότερα στο δικαστήριο πως δεν είχαν καν λειτουργικά όπλα την κατοχή τους κατά τη διάρκεια της εισβολής, ενώ είχαν παραδώσει μεγάλη ποσότητα του οπλισμού τους λίγους μήνες μετά την εισαγγελική εντολή. Όπως και να’χει, η πολιορκία κράτησε περίπου μια ώρα και τα 9 εναπομείναντα μέλη της οργάνωσης παραδόθηκαν στους μπάτσους.

Στο δικαστήριο που ακολούθησε, σε μια υπόθεση που έγινε γνωστή σε όλη την χώρα ως “MOVE 9” κρίθηκαν όλοι τους ένοχοι για φόνο τρίτου βαθμού και έλαβαν το μάξιμουμ της ποινής, που εκείνη τη εποχή ήταν τα 100 χρόνια. Τα 9 μέλη ήταν οι Chuck, Delbert, Eddie, Janet, Janine, Merle, Michael, Phil, και Debbie Africa. Από αυτούς, οι δυο (Merle και Phil) πέθαναν στην φυλακή, ενώ οι υπόλοιποι κατάφεραν να βγουν με αναστολή, σταδιακά από το 2018 μέχρι και φέτος, τον Ιούνη του 2020. Οι MOVE 9 είχαν δικαίωμα αναστολής από το 2008 αλλά το αίτημά τους μπλοκαριζόταν επί μια δεκαετία. Μάλιστα, ο Phil Africa πέθανε ενώ περίμενε την αποφυλάκισή του, το 2015.

Η συνέχεια της δράσης του MOVE και ο βομβαρδισμός

Ωστόσο, παρ’ όλη την κρατική καταστολή, ο John Africa δεν ήταν μέσα στους 9 συλληφθέντες. Κάποια όπλα που βρέθηκαν στην κατοχή ενός παλιού του συντρόφου, ενέπλεξαν αυτόν και άλλους του κινήματος σε δικαστικές περιπέτειες το 1981, αλλά εν τέλει κρίθηκαν αθώοι. Στην συνέχεια, αποφάσισαν να μετακομίσουν εκ νέου όλοι μαζί στην περιοχή Cobbs Creek της Δυτικής Φιλαδέλφεια, σε ένα συγκρότημα κατοικιών στην Λεωφόρο Osage, ώστε να επαναλάβουν το εγχείρημα του παλιού, πολιτικού κοινοβίου.

Εκεί, η ομάδα εξακολούθησε την δράση της για τέσσερα χρόνια περίπου, περιοριζόμενη όμως περισσότερο σε δράσεις στην γειτονιά με ντουντούκες και μεγάφωνα. Τα γνωστά “παράπονα” της γειτονιάς προς τους μπάτσους τους ακολούθησαν κι εκεί, με κατηγορίες για θόρυβο, ρύπανση της γειτονιάς με σκουπίδια γύρω από την οικεία τους, “περίεργα” πολιτικά μηνύματα που “δεν έβγαζαν νόημα και ήταν παράλογα”, “έκκληση σε τρομοκρατικές ενέργειες”.

Το 1985 εκδόθηκαν αστυνομικά εντάλματα που περιείχαν μεταξύ άλλων τις κατηγορίες της τρομοκρατικής οργάνωσης, της παράνομης οπλοφορίας και της απείθειας, ενώ οι διαδικασίες εκ νέου εκκένωσης της οργάνωσης κινήθηκαν κυρίως από τον νέο Δήμαρχο Wilson Goode -τον πρώτο Αφροαμερικάνο σε αυτό το αξίωμα- και τον Διοικητή της τοπικής Αστυνομίας Gregore Sambor.

Τον Μάιο της ίδιας χρονιάς, η αστυνομία ξεκίνησε σταδιακά να εκκενώνει προληπτικά τα γύρω σπίτια από τους ενοίκους τους, καθώς προετοιμαζόταν η μεγάλη πολιορκία στο νούμερο 6221, το κυρίως σπίτι της οργάνωσης. Στις 13 του μηνός, πάνω από 500 αστυνομικοί μαζί με διάφορους φορείς εξουσίας της πόλης κύκλωσαν το κοινόβιο, ώστε να εξασκήσουν τα εντάλματα σύλληψης έναντι των μελών του MOVE, έχοντας μάλιστα κόψει το ρεύμα και το νερό σε ολόκληρο το τετράγωνο. Όταν οι εκκλήσεις των μπάτσων και των τοπικών αρχών για παράδοση έπεσαν στο κενό, πάρθηκε η απόφαση της βίαιης σύλληψης των 14 ατόμων που βρίσκονταν στο εσωτερικό του σπιτιού.

Η επιχείρηση ξεκίνησε με ρίψη χημικών και χειροβομβίδων κρότου λάμψης από την μεριά των μπάτσων, με τους ενοίκους να απαντάνε, φανερά οπλισμένοι αυτή την φορά, ενώ το πιστολίδι που ακολούθησε κράτησε πάνω από μιάμιση ώρα. Αναφορές κάνουν λόγω για πάνω από 10.000 σφαίρες από την μεριά της αστυνομίας, όμως η κατάσταση βρισκόταν σε αδιέξοδο. Τότε, ο Διοικητής Sambor διέταξε το απονενοημένο διάβημα: Τον βομβαρδισμό της οικίας με 2 μισόκιλες βόμβες που περιείχαν μια μίξη από C- 4 και εκρηκτικού υλικού Tovex!

Οι βόμβες ρίχθηκαν από ένα Πολιτειακό ελικόπτερο της Πενσιλβάνια, το οποίο χειριζόταν υπολοχαγός της τοπικής αστυνομίας της Φιλαδέλφεια, σε μια κατασκευή-φρούριο που βρισκόταν στην ταράτσα του σπιτιού. Γρήγορα ξέσπασε τεράστια φωτιά, η οποία απλώθηκε σε 65 γειτονικά σπίτια και τα κατέστρεψε. Η αστυνομία εμπόδισε τους πυροσβέστες που ήταν παρόντες να επέμβουν, με την αιτιολόγηση πως μπορεί να δέχονταν πυρά από τα μέλη του MOVE, ενώ μάρτυρες κάνουν λόγο για πυροβολισμούς σε άτομα που προσπαθούσαν να διαφύγουν.

Έντεκα μέλη του MOVE δολοφονήθηκαν στον βομβαρδισμό της αστυνομίας στην οικεία της Λεωφόρου Osage. Μεταξύ τους πέντε ανήλικα παιδιά, ηλικίας 7 με 13 ετών, αλλά και ο ηγέτης της οργάνωσης, John Africa. H πολιτεία της Φιλαδέλφεια απέκτησε από τη ημέρα εκείνη το προσωνύμιο “Η πολιτεία που βομβάρδισε τον εαυτό της”.

Τα παρελκόμενα

Όπως ήταν φυσικό, ο σάλος που ξέσπασε ήταν τεράστιος. Η επιτροπή που συστάθηκε για να ερευνήσει την υπόθεση χαρακτήρισε την κίνηση των αρχών να βομβαρδίσουν ένα σπίτι σε κατοικημένη περιοχή ως “παράλογα ασυνείδητη”. Ωστόσο, κανένας από τους πραγματικούς ενόχους δεν κατηγορήθηκε ποτέ και δε αντιμετώπισε καμία ποινική δίωξη. Ο Δήμαρχος Goode αρκέστηκε σε μια δήλωση συγγνώμης και ο Διοικητής Sambor παραιτήθηκε, κατηγορώντας τον Goode ότι τον είχε μετατρέψει σε υποχείριό του. Αντίθετα, η μοναδική ενήλικας επιζών της υπόθεσης, η Ramona Africa, κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε με τις κατηγορίες της συνωμοσίας και της πρόκλησης ταραχών. Πέρασε επτά χρόνια στην φυλακή.

Ωστόσο, μια δεκαετία μετά, το 1996, τα Ομοσπονδιακά Δικαστήρια της Φιλαδέλφεια αναγνώρισαν στην Ramona και σε άλλους δυο συγγενείς θυμάτων του MOVE αποζημίωση 1,5 εκατομμυρίων δολαρίων, με την αιτιολόγηση ότι η αστυνομία και οι αρχές είχαν κάνει χρήση αλόγιστης βίας, ενώ στους ενοίκους του αριθμού 6221 της της Λεωφόρου Osage αναγνωρίστηκε το δικαίωμα της “υπεράσπισης των εαυτών τους από παράλογη έρευνα και έφοδο των αρχών”, το λεγόμενο 4th Amendment του Συντάγματος των ΗΠΑ. Με βάση αυτή την απόφαση, τα επόμενα χρόνια, η πολιτεία αποζημίωσε με δεκάδες εκατομμύρια δολάρια ανθρώπους των οποίων τα σπίτια καταστράφηκαν από τον βομβαρδισμό.

Έπρεπε όμως να περάσουν 35 χρόνια μέχρι να έρθει η επίσημη απολογία από το Διοικητικό Συμβούλιο της Πόλης της Φιλαδέλφεια για τις ενέργειές της. Συγκεκριμένα, η ενέργεια αυτή πραγματοποιήθηκε πριν λίγες ημέρες, στις 12 του Νοέμβρη 2020, ενώ το Συμβούλιο καθιέρωσε επίσης και μια “Ετήσια Ημέρα Παρατήρησης, Προβληματισμού και Δέσμευσης” σχετικά με την υπόθεση του βομβαρδισμού του MOVE, στις 13 Μαΐου, την επέτειο του συμβάντος.

Το MOVE σήμερα

Σήμερα το MOVE εξακολουθεί να υπάρχει και ο αγώνας του εμπνέει ακόμη κομμάτι της Αφροαμερικανικής κοινότητας. Κατά τα χρόνια μετά τον βομβαρδισμό το κίνημα ασχολήθηκε κυρίως με τις υποθέσεις των φυλακισμένων μελών του, αλλά και άλλων ακτιβιστών του κινήματος της Μαύρης Απελευθέρωσης, όπως ο Mumia-Abu Jamal, ο οποίος δήλωνε επηρεασμένος από την δράση και τον λόγο του κινήματος. Η Ramona Africa συνεχίζει να εμπλέκεται ενεργά με το κίνημα, δρώντας ως η κύρια δημόσια εκπρόσωπός του.

Πριν δυο χρόνια, το καλοκαίρι του 2018, Μαύροι Ακτιβιστές διαμαρτυρήθηκαν και αντιστάθηκαν στην ονοματοδοσία οδού στην Δυτική Φιλαδέλφεια προς τιμήν του Δημάρχου Wilson Goode, ενώ τοποθέτησαν και πλακέτα για τα νεκρά μέλη του MOVE.

Τρία τουλάχιστον ντοκιμαντέρ γυρίστηκαν για την υπόθεση (πέρα από τις πολλές έρευνες και μικρές ταινίες για τα επηζώντα μέλη του κλπ, που μπορεί να βρει κάποιος στο διαδίκτυο): Το πρώτο, The Bombing of Osage Avenue”, δημιουργήθηκε αμέσως μετά τα γεγονότα και επικεντρώνει κυρίως στις επιπτώσεις του βομβαρδισμού στην τοπική κοινότητα του Cobbs Creek και στα εκεί μη-μέλη του MOVE, ενώ παρουσιάζει και κομμάτια από τα συμπεράσματα της Επιτροπής Έρευνας που συστάθηκε μετά το συμβάν.

Το δεύτερο, ίσως το πληρέστερο, γυρίστηκε το 2013 και φέρει τον τίτλο Let the Fire Burn”, ενώ παρέχει σπάνιο αρχειακό υλικό από την επίθεση, τον βομβαρδισμό.

Τέλος, το 2017 παρουσιάστηκε ένα τρίτο ντοκιμαντέρ, με τίτλο MOVE” από μια πιο πολιτική σκοπιά, που παρουσιάζει πιο σφαιρικά την ιδεολογία του MOVE και τα γεγονότα που οδήγησαν στην άγρια καταστολή του, την υπόθεση των MOVE 9 και του βομβαρδισμού.

 

******

Σχετικά Video:

To ντοκιμαντέρ “MOVE”

 

Διαδηλωτές μπλοκάρουν την ονοματοδοσία προς τιμήν του πρώην Δημάρχου Wilson Goode

Επεισόδιο της σειράς του του Vice “I Was There” με υλικό από τα γεγονότα και συνέντευξη της Ramona Africa

Το alerta.gr αποτελεί μια πολιτική προσπάθεια διαρκούς παρουσίας και παρέμβασης, επιδιώκει να γίνει κόμβος στο πολύμορφο δικτυακό τοπίο για την διασπορά ριζοσπαστικών αντιλήψεων, δράσεων και σχεδίων στην κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης… Η συνεισφορά είναι ξεκάθαρα ένα δείγμα της κατανόησης της φύσης του μέσου και της ανάγκης που υπάρχει για να μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει και να μεγαλώνει. Για όποιον/α θέλει να συνδράμει ας κάνει κλικ εδώ

Πώς να διαβάσουμε τον πόλεμο πολιτικά

Πώς να διαβάσουμε τον πόλεμο πολιτικά “Αυτό το πράγμα που αποκαλούμε Ντονμπάς στην πραγματικότητα δεν υπάρχει... δεν είναι παρά ένας ορισμός που μας επιβλήθηκε από την Ρωσική Ομοσπονδία”. Oleksyi Danilov, 24/03/2021i “Ο στόχος των Συμφωνιών του Μινσκ είναι να...

Παρέλαση: Με παλαιστινιακές σημαίες έβαλαν τα σώματά τους μπροστά στα άρματα στην Πανεπιστημίου [Βίντεο]

Παρέλαση: Με παλαιστινιακές σημαίες έβαλαν τα σώματά τους μπροστά στα άρματα στην Πανεπιστημίου [Βίντεο] Με παλαιστινιακές σημαίες στα χέρια έβαλαν τα σώματά τους μπροστά στα άρματα στην Πανεπιστημίου στα Προπύλαια, κατά τη διάρκεια της παρέλασης της 25ης Μαρτίου στην...

1821: Το ουρλιαχτό της ελευθερίας

1821: Το ουρλιαχτό της ελευθερίας Κανένας δεν επαναστατεί επειδή έτσι του κάπνισε, επειδή δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει, επειδή βαριόταν αφόρητα μια κάποια μέρα της ζωής του. Κανένας δεν εξεγείρεται επειδή το διάβασε σε κάποια βιβλίο, επειδή πέρασε χρόνια να...

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο αναρχικός Ρούντολφ Ρόκερ

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο αναρχικός Ρούντολφ Ρόκερ Στις 25 Μαρτίου του 1873 γεννήθηκε στο Μάϊντς της Δυτικής Γερμανίας, ο αναρχικός θεωρητικός και ιστορικός Ρούντολφ Ρόκερ από μια οικογένεια Kαθολικών ειδικευμένων εργατών. Ο Ρόκερ ήταν γνωστός για την ενεργό δράση του...

Η εξέγερση στο Κιλελέρ (Μάρτιος 1910) | Γνωστός – Άγνωστος

Η εξέγερση στο Κιλελέρ (Μάρτιος 1910) Το νέο βίντεο από το κανάλι Γνωστός - Άγνωστος που περιλαμβάνει animated βίντεο ιστορίας (ελληνικής και παγκόσμιας), ψυχολογίας και κοινωνικών θεμάτων. https://www.youtube.com/watch?v=JLN5UWxPdIk Oι έλληνες τσιφλικάδες που...

Συνέντευξη με την Claudia Pinelli, κόρη του Giuseppe του αναρχικού

Συνέντευξη με την Claudia Pinelli, κόρη του Giuseppe του αναρχικού. Αναδημοσίευση από την Αέναη Κίνηση. Σφαγή Capaci, ξεκινά η «στρατηγική της έντασης» με δυναμίτη, δεύτερο επεισόδιο, από τα χέρια του οργανωμένου εγκλήματος με άρωμα μαφίας. Στις 19 ιουλίου, πάντα...

Τοποθέτηση στην εκδήλωση για την “οργάνωση των αναρχικών” από την Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγ. Αναργύρων – Καματερού

Τοποθέτηση στην εκδήλωση για την “οργάνωση των αναρχικών” από την Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγ. Αναργύρων - Καματερού Tην Παρασκευή 1η Μαρτίου παρευρεθήκαμε ως καλεσμένοι ομιλητές, μαζί και με την συλλογικότητα Πέλοτο από την Ξάνθη, στην εκδήλωση που διοργάνωσε η...

Ψυχιατρική Γενικού Νοσοκομείου Χανίων: Η τελευταία πράξη

Ψυχιατρική Γενικού Νοσοκομείου Χανίων: Η τελευταία πράξη Ανακοίνωση ειδικευόμενων ψυχιάτρων του Γενικού Νοσοκομείου Χανίων για την κατάσταση που επικρατεί στην Ψυχιατρική Κλινική του νοσοκομείου και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν διαχρονικά όπως φαίνεται από τις...

Στις πόσες έρευνες φαίνεται αν είμαστε κορόιδα;

Στις πόσες έρευνες φαίνεται αν είμαστε κορόιδα; Από την Πρωτοβουλία ενάντια στα ΕΛΠΕ. Ανακοινώθηκε η διεξαγωγή 2 νέων ερευνών (1) σχετικά με τη δυσοσμία στην περιοχή με τη συνεργασία, μεταξύ άλλων φορέων, του Δήμου Κορδελιού- Ευόσμου  και του ΑΠΘ. Χρηματοδότης της μια...

ΠΡΩΤΕΑΣ: τα πολλά πρόσωπα του ΠΑΣΟΚ (και «εμείς»)

ΠΡΩΤΕΑΣ: τα πολλά πρόσωπα του ΠΑΣΟΚ (και «εμείς») «Ο Χέγκελ κάνει κάπου την παρατήρηση ότι όλα τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα παρουσιάζονται σαν να λέμε, δυο φορές. Ξέχασε όμως να προσθέσει: τη μια φορά σαν τραγωδία, την άλλη σαν φάρσα» Κ. Μαρξ, Η 18η...