Η Κρυπτο-Αναρχία ως ένα ακόμα καπιταλιστικό εργαλείο

Η Κρυπτο-Αναρχία ως ένα ακόμα καπιταλιστικό εργαλείο. Αναδημοσίευση από το osarena.net.

Κατά το παρελθόν έχουμε αναφερθεί αρκετά στην Κρυπτο-Αναρχία. Διαβάζοντας σήμερα το μανιφέστο της, το οποίο γράφτηκε το 1988 από τον Timothy C. May, έναν ειδικό των υπολογιστών ο οποίος διατέλεσε σημαντικός ερευνητής-φυσικός και υψηλόβαθμος σχεδιαστής της Intel, μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσουμε και να επανεξετάσουμε όλα αυτά. Δεν βρισκόμαστε πλέον στην εποχή που υπήρχε η ρομαντική οπτική της τεχνολογίας και της χρήσης αυτής σαν όπλο ενάντια στο σύστημα. Πρακτικά, αυτά που έλεγε ο May τότε ήδη εφαρμόζονται και αποτελούν την καθημερινότητα για πάρα πολλούς ανθρώπους. Όπως για παράδειγμα η δυνατότητα της ανώνυμης επικοινωνίας.

Αν και αρκετοί «κατηγορούν» τον May για υπερβολική αισιοδοξία στα τότε λεγόμενά του, προσωπικά διαφωνώ και νομίζω πως ο τύπος είχε προβλέψει σωστά όσα θα ακολουθούσαν:

[…] Η τεχνολογία των υπολογιστών είναι στα πρόθυρα του να παρέχει τη δυνατότητα στα άτομα και στις ομάδες να επικοινωνούν και να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους εντελώς ανώνυμα. Δύο άτομα μπορούν να ανταλλάσσουν μηνύματα, να συνάπτουν επιχειρηματικές συμφωνίες και να διαπραγματευθούν ηλεκτρονικές συμβάσεις, χωρίς ποτέ να γνωρίζουν το πραγματικό όνομα ή τη νομική οντότητα, ο ένας του άλλου.
Οι εξελίξεις αυτές θα αλλάξουν εντελώς την φύση των νόμων και των ρυθμίσεων της κυβέρνησης, τη δυνατότητα να φορολογούν και να ελέγχουν τις οικονομικές αλληλεπιδράσεις μας, την ικανότητα να διατηρούνται μυστικές οι πληροφορίες μας.
Το κράτος θα προσπαθήσει φυσικά να επιβραδύνει ή να σταματήσει την εξάπλωση της τεχνολογίας αυτής, επικαλούμενο τις εθνικές ανησυχίες για την ασφάλεια, την χρήση της τεχνολογίας από τους εμπόρους ναρκωτικών και τους φοροφυγάδες. […]

Κάποια χρόνια αργότερα, ο Peter Ludlow, καθηγητής φιλοσοφίας στο κρατικό πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, δημοσιεύει ένα βιβλίο με τίτλο: «CryptoAnarchy, Cyberstates, and Pirate Utopias» στο οποίο αναφέρει και αναλύει τις αντιδράσεις γύρω από τα αναρχικά μανιφέστα που αφορούν το δίκαιο και την δικαιοδοσία στο Διαδίκτυο, όπως επίσης και όλα τα ζητήματα για τον κυβερνοχώρο που βρίσκονται στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης. Όλα αυτά σε ένα θεωρητικό και ουτοπικό επίπεδο, καθώς 3 δεκαετίες μετά Το Κρυπτό Αναρχικό Μανιφέστο, τα ίδια ζητήματα όχι μόνο υφίστανται ακόμα μα έχουν οξυνθεί και παράλληλα διαστρεβλωθεί στο μέγιστο. Οι μόνοι που προέβλεψαν την εξέλιξη ήταν οι κρυπτό-αναρχικοί.

Ας τα πάρουμε όμως με την σειρά:

Το ARΡANET, που σχεδιάστηκε για τις ασφαλείς επικοινωνίες του αμερικάνικου στρατού, ήταν αυτό που αποτέλεσε την βάση για ό,τι σήμερα ονομάζουμε «Διαδίκτυο» (τεχνικά υπάρχει ένας διαχωρισμός μα την παρούσα δεν έχει σημασία). Όλα αυτά συμβαίνουν στις Η.Π.Α., ενώ ο Ψυχρός Πόλεμος βρίσκεται στα «καλύτερά» του, ο πόλεμος του Βιετνάμ είναι νωπός ακόμα στις μνήμες, δυναμώνει το κίνημα των χίπις και μαζί του το κίνημα ή «υπό-κουλτούρα αν θέλετε των hackers, με το πανεπιστήμιο του Μ.Ι.Τ. να αποτελεί αναμφίβολα την κοιτίδα τους. Και όταν λέμε «hackers», εννοούμε όλους εκείνους τους ανθρώπους που δημιουργούν ελεύθερο λογισμικό και το προσφέρουν στους ανθρώπους.

Από τις πρώτες ημέρες του τότε Διαδικτύου, φάνηκε ξεκάθαρα η άναρχη, αταξική δομή του και οι απεριόριστες δυνατότητες που θα μπορούσε να δώσει. Και αυτό δεν το παρατήρησαν μόνο όσοι εμπλέκονταν μα και οι διάφορες «υπηρεσίες» των Η.Π.Α., καθώς και κάποιες μεγάλες εταιρείες, μη τεχνολογικές, που στην πορεία θα εξελίσσονταν σε πολυεθνικούς γίγαντες. Δεν είναι τυχαίο πως όροι και διατάξεις (aka παντενταρίσματα) που αφορούν το Διαδίκτυο άρχισαν να συντάσσονται τις δεκαετίες του ’70-’80.

Βλέπετε, μαζί με τα προηγούμενα, στα πάνω του βρίσκεται και ο καπιταλισμός και φυσικά -λόγω Ψυχρού Πολέμου- η μεγάλη ευκαιρία των αμερικανικών «υπηρεσιών» να φακελώσουν τους πολίτες τους (και όχι μόνο). Η τεχνολογία έχει ήδη αρχίσει να δουλεύει υπέρ τους. Στο προσκήνιο έχει ήδη μπει ο Bill Gates, ενώ λίγο μετά κάποιοι έσπευσαν να «δημιουργήσουν» τον Ανοιχτό Κώδικα, έναντι του Ελεύθερου, παρουσιάζοντάς τον σαν μια ουδέτερη εξέλιξη της μεθόδου ανάπτυξης λογισμικού που οδηγεί σε καλύτερες τεχνολογίες. Το αναπτυξιακό μοντέλο που επικρατεί σήμερα δηλαδή. Την συνέχεια την ξέρετε…

Στην πιο φασιστική χώρα του γαλαξία δημιουργήθηκε κάτι, ένα Ελεύθερο Λογισμικό, «ο Παγκόσμιος Ιστός», με άναρχη δομή που συν τοις άλλοις θα μπορούσε να προσφέρει ανωνυμία, να συσπειρώσει τους ανθρώπους μα και να πλήξει το οικονομικό κατεστημένο. Μια νέα γενιά εκατομμυριούχων άρχισε να ξεπηδάει, με το κρατικό χρήμα να ρέει άφθονο στις νέες τεχνολογικές εταιρείες που πλέον αποτελούν την οικονομική ραχοκοκαλιά των Η.Π.Α.

Στον αντίποδα, πάντα εξακολουθούν να υπάρχουν οι hackers, οι οποίοι διαδραματίζουν τον πιο σοβαρό ρόλο σε όλα αυτά. Όλοι εκείνοι που, με μια μαρξιστική ή καλύτερα με μια ρεαλιστική οπτική, θα τους παρουσιάζαμε σαν την εργατική τάξη της τεχνολογίας. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, το φαινόμενο αυτό αποτελεί προϊόν έρευνας και μελετών πολλών οικονομολόγων που προσπαθούν να το αναλύσουν με «ορθολογικά, οικονομικά πρότυπα». Και αυτά τα «πρότυπα» καταλήγουν στο συμπέρασμα πως το κάνουν (οι hackers) ως μελλοντική επένδυση, προκειμένου να επιτύχουν μια καλή μελλοντική πρόσληψη. Παρόλα αυτά, το ενδιαφέρον για αγορά και επένδυση σε έργα ΕΛ/ΛΑΚ παρουσιάστηκε μόλις τα τελευταία χρόνια, ενώ το «κίνημα» των Hackersⁱ κρατεί καλά δεκαετίες πριν.

Έτσι λοιπόν, εκτός από την παράγωγη αξίας που αποδίδουν οι hackers, την οποία αξία όμως εκμεταλλεύονται οι εταιρείες, είναι εμφανές πως η τεχνολογία μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο επίτευξης σκοπών και ως μοχλός κοινωνικής αλλαγής και ως εκ τούτου αναγκαστικά και από νωρίς αποτέλεσε ένα κρίσιμο πεδίο πάλης για τα κοινωνικά κινήματα στον δρόμο προς την κοινωνική απελευθέρωση.

Ή έτσι φαίνεται έστω. Επειδή είναι ήδη ξεκάθαρο πως η τεχνολογία που βιώνουμε είναι αυτή που παράγεται από τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό και την «λογική» του. Δηλαδή ακόμα και για στομφώδεις κουβέντες, όπως «αμεσοδημοκρατία», «αυτονομία», «αποκέντρωση» κ.λπ., τα οποία -υποτίθεται μέσω της τεχνολογίας- μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν τα εργαλεία της καπιταλιστικής παραγωγής. Και ας μην πάμε μακρυά. «Αραβική Άνοιξη» και «επαναστάσεις των social media» είναι ένα από τα πιο απτά παραδείγματα.

Και όχι μόνο αυτό, βλέπουμε πως αυτή η καπιταλιστική παραγωγή παράγει κέρδος (και υπερκέρδος) μέσα από απλήρωτη εργασία και την εκμετάλλευση των ψηφιακών δεδομένων. Και με μια πιο πλατιά ματιά, βλέπουμε πως ο ψηφιακός υπολογιστής αντικαθιστά επάξια τον ανθρώπινο και με τα ψηφιακά μηχανήματα να γίνονται αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς μας. Το δε Διαδίκτυο γιγαντώνεται, ενώ η ανθρώπινη αξία μειώνεται προκειμένου να εναρμονίζεται με τους ψηφιακούς αλγόριθμους.

Έχετε την αίσθηση πως η ημι-δωρεάν εισβολή των τεχνολογικών εταιρειών στην Αφρική για παράδειγμα γίνεται με γνώμονα τον άνθρωπο και έναν καλύτερο κόσμο; Επειδή αν γίνονται γι’ αυτό, όπως διαλαλούν αυτόκλητοι σωτήρες και τμήματα marketing, δεν θα έπρεπε να γίνουν επειδή η Αφρική δεν θα ήταν αυτή που είναι.

Έτσι λοιπόν και χωρίς σε καμία περίπτωση να κατατάσσουμε κάπου ιδεολογικά ή και ταξικά τους hackers, όπως έχουμε πει και παλιότερα:

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η τεχνολογία είναι ένα πολιτικό γεγονός που συμβαδίζει αλληλένδετα με την κοινωνία, υπάρχοντας μια σχέση αλληλεπίδρασης. Από τη μία οι κοινωνίες εξελίσσουν τεχνολογίες ως μέσα για την επίτευξη σκοπών και από την άλλη η χρήση των τεχνολογιών από τους ανθρώπους συντελεί σε κοινωνικές αλλαγές.
Εξαιτίας όμως του ότι οι σημερινές κοινωνίες είναι ιεραρχικές και διαστρωματωμένες, τόσο η επιλογή των σκοπών που υπηρετεί η τεχνολογία, όσο και οι κοινωνικές αλλαγές που συντελούνται, καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό από τα εκάστοτε κυριαρχικά σε αυτές συμφέροντα.

Οι κυβερνήσεις υπάρχουν για να κάνουν εξυπηρετήσεις στους τεχνοκράτες που δρουν ανεξέλεγκτοι πέρα από κάθε νόμο, σύνταγμα και σύνορο. Το ίδιο και τα λεφτά τους. Τα «τεχνολογικά τέρατα», οι «απειλές» του καλού φορολογούμενου, έχουν κατασκευαστεί με τον ίδιο ακριβώς και πετυχημένο τρόπο που δημιουργούνται ανά τις ανάγκες οι εξωτερικοί και εσωτερικοί «εχθροί». Με αυτόν τον τρόπο άρχισαν να εφαρμόζουν ελέγχους και περιορισμούς σε αυτό το οποίο διακηρύσσουν πρώτιστα οι κρυπτο-αναρχικοί: στην κρυπτογράφηση. Πώς; Έχοντας ψηφίσει νόμους που επιτρέπουν την άρση του προσωπικού απορρήτου και νομιμοποιούν την φασιστικού τύπου παρακολούθηση των πολιτών (π.χ. «τρομο-νόμος»,  Patriot Act). Τελικά, λίγα χρόνια πριν εμμέσως πλην σαφώς η κρυπτογράφηση ποινικοποιήθηκε, με την N.S.A. να δηλώνει πως όσοι τη χρησιμοποιούν θεωρούνται ύποπτοι. Η Ευρώπη ακολουθεί κατά πόδας, ιδιαίτερα μετά από τις κάθε είδους επιθέσεις σε ευρωπαϊκές πόλεις, όπου έχουν ληφθεί μέτρα παραβίασης κάθε προσωπικού απορρήτου υπό το πρόσχημα της ασφάλειας.

Ο αλγόριθμος RSA, το μέχρι τώρα «άγιο δισκοπότηρο» των κρυπτο-αναρχικών που έχει ήδη περιοριστεί με πάμπολλα νομικίστικα τεχνάσματα, δεν θεωρείται πια απαραβίαστος. Αν και περάσανε κάποια χρόνια από το εξώφυλλο του περιοδικού Scientific American, τον Φλεβάρη του 2005, που πανηγυρικά έλεγε:

Υποκλοπές τέλος. Έφτασε η απαραβίαστη κβαντική κρυπτογραφία

οι πρώτοι κβαντικοί υπολογιστές είναι εδώ. Και σίγουρα όχι από εσάς και εμάς μα από εταιρικούς κολοσσούς και κρατικές υπηρεσίες κάποιων τεχνολογικά ανεπτυγμένων χωρών. Άρα για ποια Κρυπτο-Αναρχία λέμε πλέον; Είναι δυνατό να επαληθευτεί ο Timothy May που έλεγε πως τα κρυπτογραφικά μας στοιχεία θα είναι στο μέλλον «αληθινά ονόματά» μας και ότι η «υπόληψή» μας θα είναι πλέον σημαντικότερη από κάθε άλλο χαρακτηριστικό μας; Μιλούσε δηλαδή για έναν τρόπο δημιουργίας στοιχείων όμοιο με αυτόν των δικτυακών υπογραφών, οι οποίες θεωρούνται τόσο απαραβίαστες που όλες οι τράπεζες τις χρησιμοποιούν.

Και να τώρα άλλη μια αντίφαση: η χρήση αυτών των ψηφιακών υπογραφών από τις τράπεζες σαφώς και έδωσε ασφάλεια σε λογαριασμούς και συναλλαγές μα από την άλλη, μετά από αυτό, υπάρχει μια τεραστία αύξηση τον πληροφοριών που φτάνουν πλέον στα αυτιά του κοινού. Όπως βρομιές και παρανομίες τις οποίες βλέπουν οι εργαζόμενοι στις πολυεθνικές που εργάζονται, μπορώντας πλέον να τις διοχετεύσουν ανώνυμα, κάτι που πριν δεν μπορούσαν να κάνουν.

Φυσικά, με βάση όλα αυτά, η Κρυπτο-Αναρχία μιλούσε και για το ηλεκτρονικό χρήμα το οποίο βεβαίως θα είναι απόλυτα ανώνυμο και μη ανιχνεύσιμο. Εξάλλου, εδώ και κάποια χρόνια υπάρχει η πεποίθηση ότι θα μπορούσε να κατασκευαστεί μια ψηφιακή οικονομία με πλήρη ανωνυμία, μη ανιχνευσιμότητα και αναρχο-καπιταλιστικά χαρακτηριστικά.

Χμμμμ… Ας σταθούμε στο τελευταίο, το «αναρχο-καπιταλιστικά» δηλαδή. Επειδή εδώ έχουμε και ένα θέμα με ό,τι αποκαλείται «Κρυπτο-Αναρχία». Δηλαδή κάποιοι έχουν δημιουργήσει αυτόν τον νέο και γελοίο όρο του «αναρχο-καπιταλιστή», τον οποίο έχουν αποδεχτεί αρκετοί από τους κρυπτο-αναρχικούς. Πρόκειται για ένα αδίστακτο νεοφιλελεύθερο πολιτικό ρεύμα που υποστηρίζει την κατάργηση του κράτους και τάσσεται υπέρ της ατομικής ιδιοκτησίας σε μια ελεύθερη αγορά, το οποίο καταχράστηκε τον αναρχικό όρο και τα λεγόμενα περί άκρατων και ασύνορων κοινωνιών.

Τα δε κρυπτο-νομίσματα είναι μια μεγάλη ιστορία μα η ουσία είναι πως αφενός μεν πρέπει αναγκαστικά να συμβαδίζουν με την τρέχουσα οικονομία (συνεπώς εμμέσως πλην σαφώς αποτελούν μέρος του υπάρχοντος τραπεζικο-οικονομικού συστήματος), αφετέρου δε ο τρόπος παραγωγής τους είναι τέτοιος που απαιτεί ολοένα και αυξανόμενη επεξεργαστική ισχύ, κάτι που δεν έχουμε οι κοινοί θνητοί μα φυσικά το διαθέτουν οι τεχνολογικές πολυεθνικές, οι τράπεζες και κάθε άλλη μεγάλη εταιρεία ή κυβέρνηση. Και σίγουρα όλοι όσοι θα μπορούσαν να αγοράσουν Bitcoins ή άλλα cryptocoins με κανονικά χρήματα, βάσει της τρέχουσας ισοτιμίας (ή και όχι).

Φυσικά και ισχύουν τα όσα αναφέρουν οι κρυπτο-αναρχικοί περί ανώνυμου νομίσματος και μη εντοπίσιμων αγορών αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα και αναρχικό. Και μια ακροδεξιά, φασιστική ομάδα για παράδειγμα, θα μπορούσε να προμηθευτεί όπλα με κρυπτο-νομίσματα χωρίς να το μάθει κανείς.

Συνεπώς, είναι προφανές αυτό που δεν λένε στα ίσα οι περισσότεροι που αυτοαποκαλούνται κρυπτο-αναρχικοί». Πως δηλαδή, όσο και αν επιθυμούμε την κατάρρευση του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος λόγω της Κρυπτο-Αναρχίας, μάλλον θα απογοητευτούμε. Και αυτό για τον βασικότερο λόγο όλων, που ήδη γνωρίζετε: όλες αυτές οι τεχνικές είναι προσβάσιμες μονάχα σε εκείνους που έχουν τα μέσα, τα χρήματα και τις ευκαιρίες για να τις εκμεταλλευτούν. Έτσι συγκεντρώνονται και αποδεικνύονται παντοδύναμες μονάχα στα χέρια των πιο ισχυρών, που τελικά θα τις χρησιμοποιήσουν σαν ένα ακόμη εργαλείο εξουσίασης και καταπίεσης των άλλων.

Προφανώς γι’ αυτό κάποιοι κρυπτο-αναρχικοί παραδέχονται ότι τελικά η Κρυπτο-Αναρχία δεν είναι τίποτα παραπάνω από «μια κάπως αναρχική προσέγγιση του καπιταλισμού», αφού, όπως προκύπτει, το τελικό της αποτέλεσμα δεν θα είναι τίποτα άλλο από το να κάνει τους αδύναμους πιο αδύναμους και τους ισχυρούς πιο ισχυρούς.

Και τώρα τι; Θα αναρωτηθείτε.

Δυστυχώς, ζούμε σε έναν κόσμο που κινείται πολύ γρήγορα και απολύτως ουργουελικά. Όλο αυτό συνέβη με αναίμακτο τρόπο. Με νόμους και διατάξεις από εκλεγμένες κυβερνήσεις. Με την δύναμη της τεχνολογίας που πλέον είναι αναπόσπαστο στοιχείο της καθημερινότητάς μας. Σε πλατφόρμες και με λογισμικά κατασκευασμένα για επιτήρηση και συλλογή δεδομένων. Τα πάντα έχουν απενεχοποιηθεί και γίνονται meme ή status στα ίδια μέσα.

Η ψηφιακή πληροφόρηση και γνώση κηρύσσεται καθημερινά παράνομη, με νέους νόμους να κάνουν την εμφάνισή τους προκειμένου να καταλύσουν την πολυφωνία και την ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση στους πόρους. Δεν χρειάζεται πολύ για να συνειδητοποιήσουμε πως βρισκόμαστε σε ένα παγκόσμιο ψηφιακό «Mall», με συγκεκριμένες επιλογές και με επιτρεπτούς μόνο συγκεκριμένους τρόπους σκέψης (ναι, ακόμα και τους anti-system, μέχρι έναν βαθμό). Υποχρεωμένοι να αγοράζουμε και να χρησιμοποιούμε τα προϊόντα πολύ-εκατομμυριούχων που «φυσικά» τα κάνουν όλα «για έναν καλύτερο κόσμο».

Αν ακόμα πιστεύετε στο όραμα πως με το Διαδίκτυο θα επιτύχουμε το τέλος της καλοπέρασης των λίγων εις βάρος των πολλών, την συντριβή των κρατών και της ταξικής αδικίας, μάλλον θα χρειαστεί να περιμένετε για αρκετές γενιές ακόμα. Και, λαμβάνοντας υπόψιν πως οι επερχόμενες γενιές θα έρθουν σε μια «κανονικότητα» που δεν θα έχουν ιδέα τι σημαίνει ιδιωτικότητα, το μέλλον φαντάζει αδυσώπητα σκοτεινό…

Αυτό δεν σημαίνει πως θα πρέπει να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Όπως έχουμε ξαναπεί:

Όταν θέλετε να συνθλίψετε το κράτος, τα πάντα φαντάζουν στα μάτια σας σαν σφυρί.
Δεν έχετε παρά να το χρησιμοποιήσετε…

Για εμάς ο προσανατολισμός είναι σαφής με αυτά τα δεδομένα. Σε αυτό θα μας βοηθήσουν το Ελεύθερο Λογισμικό και το P2P. Το μεν πρώτο όχι για τις τζάμπα εφαρμογές μα επειδή μας δίνει την δυνατότητα να επανεκτιμήσουμε ορισμένες αξίες, καθώς μιλάμε για συνεργασία. Το δεύτερο επειδή είναι τεχνικά εφικτό. Βρισκόμαστε στην αρχή της δημιουργίας ενός «άλλου Διαδικτύου» (ας μου επιτραπεί ο όρος). Ανάμεσα σε χρήστες. Κανένας τρίτος δεν θα μπορεί να παρεμβληθεί, κανένας δεν θα μπορεί να ξέρει ποιοι είμαστε αν δεν το πούμε και που για να πέσει θα πρέπει να κλείσει το Διαδίκτυο (αλλά ακόμα κι έτσι θα επιζήσει).

Λάβετε υπόψιν σας πως, αυτήν ακριβώς την στιγμή, υπάρχουν άνθρωποι -σε καίρια πόστα- που υποστηρίζουν ότι το Διαδίκτυο είναι επικίνδυνο και δεν είναι σωστό να είναι προσβάσιμο από όλους. Πως λίγο παραπέρα υπάρχουν αυτοί που προσπαθούν να στήσουν νομικά και τεχνικά εμπόδια απέναντι στο P2P Διαδίκτυο. Πως υπάρχουν εταιρείες που, με χαρακτηριστικά του Deep Web, προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα άλλο δίκτυο χωρίς εξάρτηση από το υπάρχον. Πως άλλες εταιρείες με κρατικό χρήμα ή και «προπληρωμές» κάνουν έρευνες και αναπτύσσουν εφαρμογές σε βιομετρικές τεχνολογίες, τεχνητή νοημοσύνη, παράταση ζωής και ό,τι άλλο, που απευθύνονται φυσικά στους κατέχοντες του πλανήτη.

Και πώς να μην συμβαίνουν όλα αυτά, αφού η τεχνολογία που αναπτύχθηκε από τον καπιταλισμό δημιουργήθηκε για να διατηρήσει και να αυξήσει τον έλεγχο της καπιταλιστικής άρχουσας τάξης πάνω στις ζωές μας. Όπως και να το δείτε, τίποτε στο Διαδίκτυο δεν προέκυψε από ταξικές διεκδικήσεις. Αντίθετα, η πληροφορική και η κυβερνητική δίνουν όλα τα εργαλεία για μια πρωτοφανή και σε πρωτόγνωρα επίπεδα συσσώρευση και αποθήκευση δεδομένων (πληροφοριών), κάνοντας έτσι πιο εύκολη την επίβλεψη ενός πληθυσμού που ωθείται όλο και περισσότερο σε έναν κόσμο φτώχειας και ενδεχομένως εξέγερσης.

Όλη αυτή η τεχνολογία, η οποία αναπτύσσεται αντιφατικά, επιτρέπει μεταξύ άλλων την αποκέντρωση της εξουσίας χωρίς την παραμικρή απώλεια του ελέγχου από τους κυρίαρχους. Απόλυτα λογικό, αφού ο έλεγχος βασίζεται στο τεχνολογικό σύστημα που αναπτύσσεται.

Συμπεραίνοντας, η Κρυπτο-Αναρχία δεν θα έρθει ποτέ. Και αν έρθει κάποια μορφή της, θα είναι άδικη για τους πολλούς. Λυπάμαι, μα το Διαδίκτυο δεν κρύβει καμία ουτοπία…

i. Ο όρος «hacking» ανιχνεύεται πρώτη φορά στα πρώιμα 60s, με εφαρμογή κυρίως σε ιδιόκτητα λειτουργικά και σε ελάχιστα πειραματικά συστήματα που δεν είχαν αναπτυχθεί όμως πέρα από τα όρια του ακαδημαϊκού, όπως στους πρώτους υπολογιστές χρονομερισμού στο εργαστήριο τεχνητής νοημοσύνης του M.I.T. Το «hacking» δηλαδή, ξεχωριστά από την όποια προσπάθεια εφάρμοζε κάποιος στο δικό του ιδιόκτητο λειτουργικό, άρχισε να εφαρμόζεται για πρώτη φορά μαζικά μέσα στα πανεπιστήμια. Μέχρι λοιπόν περίπου το 1985 υπήρχε μια κοινότητα και ενιαία κουλτούρα των προγραμματιστών που είχαν σαν στόχο να βελτιώνουν τα λειτουργικά συστήματα των υπολογιστών των πανεπιστημίων, αλλά αυτό ήταν περισσότερο μια κοινή πρακτική αναμεταξύ τους παρά κάτι συνειδητά διαφορετικό, με θεωρητικές βάσεις και αρχές, όπως μπορεί να το γνωρίζουμε σήμερα