Ο Σεβερίνο Ντι Τζιοβάνι (17 Μαρτίου 1901 – 1 Φεβρουαρίου 1931) ήταν ένας Ιταλός αναρχικός που μετανάστευσε στην Αργεντινή, όπου έγινε η πιο γνωστή αναρχική φιγούρα σε αυτήν τη χώρα για την εκστρατεία βίας του υπέρ των Sacco και Vanzetti και του αντιφασισμού .
Ο Ντι Τζιοβάνι γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου 1901, στο Chieti , Abruzzo . Μεγαλωμένο αμέσως μετά τον Α ‘Παγκόσμιο Πόλεμο σε μια περίοδο στερήσεων, όπως η πείνα και η φτώχεια, η ανατροφή του είχε τεράστιο αντίκτυπο στην πολιτική του. Ακολούθησε μαθήματα για να γίνει δάσκαλος και σύντομα άρχισε να διδάσκει, πριν αποφοιτήσει, σε ένα σχολείο της πόλης του. Έμαθε από μόνος του την τέχνη της τυπογραφίας και διάβασε, στον ελεύθερο χρόνο του, τους Mikhail Bakunin , Malatesta , Proudhon και Élisée Reclus . [1]
Η Άφιξη στην Αργεντινή
Ο Ντι Τζιοβάνι έφτασε στο Μπουένος Άιρες με το τελευταίο μεγάλο κύμα Ιταλών μεταναστών πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ζούσε στο Morón και ταξίδεψε καθημερινά στο Capital του Μπουένος Άιρες για να συμμετάσχει σε συναντήσεις και να σχεδιάσει δράσεις κατά του φασισμού και των Ιταλών φασιστών υποστηρικτών στην Αργεντινή. [1]
Αναρχικός, ο Ντι Τζιοβάνι δεν αισθανόταν τίποτα άλλο από περιφρόνηση για το UCR, το οποίο θεωρούσε ως απαλό προβληματισμό πιο δεξιών και φασιστικών στοιχείων στην πολιτική της Αργεντινής. Η πρώτη άμεση δράση του Σεβερίνο Ντι Τζιοβάνι πραγματοποιήθηκε στις 6 Ιουνίου 1925, κατά τον εορτασμό της 25ης επετείου ενθρόνισης του Βίκτωρα Εμμανουήλ ΙΙΙ στον ιταλική θρόνο, η οποία πραγματοποιήθηκε στο Teatro Colón . Ο Πρόεδρος Alvear , η σύζυγός του, η τραγουδίστρια της όπερας Regina Pacini και ο Count Luigi Aldrovandi Marescotti , πρέσβης της φασιστικής Ιταλίας, ήταν παρόντες στην παράσταση, καθώς και πολλοί μελανοχίτωνες που τέθηκαν σε επιφυλακή από τον Marescotti για την πρόληψη οποιασδήποτε αναταραχής. Όταν η ορχήστρα ξεκίνησε τον ιταλικό ύμνο, ο Τζιοβάνι και οι σύντροφοί του πέταξαν φυλλάδια, με τις κραυγές “Δολοφόνοι! Κλέφτες!” και παρόλη την αντίστασή τους οι μελανοχίτωνες κατάφεραν να τους ακινητοποιήσουν και να τους παραδώσουν στην αστυνομία. [2]
Culmine , Sacco και Vanzetti και η προπαγάνδα της πράξης
Αφού απελευθερώθηκε γρήγορα, ο Ντι Τζιοβάνι συμμετείχε σε διεθνείς διαμαρτυρίες κατά της σύλληψης και της δίκης των Sacco και Vanzetti , μελών της αναρχικής ομάδας του Λουίτζι Γκαλεάνι, οι οποίοι κατηγορήθηκαν για ληστεία και δολοφονία δύο φρουρών μισθοδοσίας. Εκείνη την εποχή, ο Ντι Τζιοβάνι ήταν στην Αργεντινή ένας από τους πιο ενεργούς αναρχικούς στην Αργεντινή υπερασπιζόμενος τους δύο Ιταλούς μετανάστες, γράφοντας σε διάφορες εφημερίδες, συμπεριλαμβανομένης της δικής του, που ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 1925 και με τίτλο Culmine , και στην εφημερίδα της Νέας Υόρκης L’ Adunata dei refrattari.[3. [3] Η Η Culmine υποστήριξε την άμεση δράση και την προπαγάνδα της πράξης. Ο Ντι Τζιοβάνι την τύπωνε το βράδυ, υποστηρίζοντας τον ακτιβισμό και την οικογένειά του εργαζόμενος σε διάφορα εργοστάσια και ως στοιχειοθέτης. Συνοψίζει τους στόχους του Culmine :
· Να διαδώσει αναρχικά ιδανικά στους Ιταλούς εργάτες
· Να καταπολεμήσει την προπαγάνδα ψευδο-επαναστατικών πολιτικών κομμάτων, τα οποία χρησιμοποιούν ψεύτικο αντιφασισμό ως εργαλείο για να κερδίσουν πολιτικές εκλογές ·
· Να ξεκινήσει η αναρχική αναταραχή μεταξύ των Ιταλών εργαζομένων και να διατηρηθεί ζωντανός ο αντιφασισμός.
· Να προσελκύσει τους Ιταλούς εργάτες στην Αργεντινή σε διαμαρτυρία και απαλλοτριώσεις.
· Να δημιουργηθεί μια έντονη και ενεργή συνεργασία μεταξύ αναρχικών ομάδων, απομονωμένων συντρόφων και του περιφερειακού αναρχικού κινήματος.
Στις 16 Μαΐου 1926, αρκετές ώρες μετά την ανακοίνωση της θανατικής ποινής των Sacco και Vanzetti, ο Di Giovanni έβαλε βόμβα στην αμερικανική πρεσβεία στο Μπουένος Άιρες, καταστρέφοντας το μπροστινό μέρος του κτηρίου. [3] Την επόμενη μέρα, ο Πρόεδρος Alvear διέταξε αρκετές αστυνομικές έρευνες για όσους ήταν ύποπτοι για την επίθεση και η αστυνομία ζήτησε βοήθεια από την ιταλική πρεσβεία για τον εντοπισμό υπόπτων. Η πρεσβεία ονόμασε αμέσως τον Τζιοβάνι, ο οποίος είχε ενοχλήσει τους εορτασμούς του Teatro Colón. Σύντομα συνελήφθη από την αστυνομία και βασανίστηκε για 5 ημέρες, αλλά δεν παρείχε πληροφορίες. Ο Ντι Τζιοβάνι αφέθηκε ελεύθερος λόγω έλλειψης στοιχείων. [4]
Εν τω μεταξύ, στη Μασαχουσέτη , ο σύμβουλος υπεράσπισης για τους Sacco και Vanzetti κατάφερε να αναβάλει τις εκτελέσεις τους έως τις 23 Αυγούστου 1927. Ένα κίνημα υπέρ των δύο αναρχικών συνέχισε να αγωνίζεται για τη χάρη και την απελευθέρωσή τους. Στις 21 Ιουλίου 1927, η πρεσβεία των ΗΠΑ δημοσίευσε ένα άρθρο στη συντηρητική εφημερίδα La Nación , το οποίο χαρακτήρισε τους δύο Ιταλούς αναρχικούς ως παραβατές του κοινού δικαίου. Την επόμενη μέρα, ο Ντι Τζιοβάνι με δύο από τους αναρχικούς συντρόφους του, τον Αλεχάνδρο και τον Πολίνο Σκαρφό, ανατίναξαν ένα άγαλμα του Τζορτζ Ουάσινγκτον στο Παλέρμο, στο Μπουένος Άιρες , [5] και αρκετές ώρες αργότερα, εξερράγη μια βόμβα στην Ford Motor Company . [5]Αντιμέτωπος με αποδείξεις αναρχικής εμπλοκής στις βομβιστικές επιθέσεις, στις 15 Αυγούστου 1927, ο Έντουαρντο Σαντιάγο, αξιωματικός της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας που ήταν υπεύθυνος για την έρευνα, ισχυρίστηκε ότι όλα ήταν υπό έλεγχο και ότι κανένας αναρχικός στον κόσμο δεν θα τον νικήσει. Την επόμενη μέρα, ο Σαντιάγο μόλις κατάφερε να ξεφύγει από τον βομβαρδισμό του σπιτιού του από τον Ντι Τζιοβάνι και την ομάδα του, αφού πήγε να αγοράσει τσιγάρα λίγα λεπτά πριν. [6]
Στις 23 Αυγούστου 1927, οι Sacco και Vanzetti εκτελέστηκαν. Σε απάντηση, ανακηρύχθηκε 24ωρη γενική απεργία στο Μπουένος Άιρες, καθώς και σε πολλές άλλες πρωτεύουσες του κόσμου. Αρκετές ημέρες μετά τις εκτελέσεις, ο Ντι Τζιοβάνι έλαβε μια επιστολή από τη χήρα του Sacco, η οποία τον ευχαρίστησε για το έργο του, και τον ενημέρωσε ότι ο διευθυντής της εταιρείας καπνού Combinados της είχε προτείνει συμβόλαιο για την παραγωγή μιας μάρκας τσιγάρων με το όνομα “Sacco & Vanzetti” [6] Στις 26 Νοεμβρίου 1927, Ντι Τζιοβάνι και οι σύντροφοί του δυναμίτισαν το καπνοπωλείο Bernardo Gurevich του Combinados στην Ριβαντάβια 2279. [6] [7] Ο Ντι Τζιοβάνι και οι σύντροφοί του συνέχισαν την εκστρατεία τους κατά των ΗΠΑ. Η έδρα της Citibank και ηΗ Τράπεζα της Βοστώνης υπέστησαν σοβαρές ζημιές από βόμβες στις 24 Δεκεμβρίου 1927, που προκάλεσαν εκτός των άλλων, δύο νεκρούς και τον τραυματισμό είκοσι τριών άλλων. [6]
Στις αρχές του 1928, η ιταλική φιλελεύθερη εφημερίδα από το Μπουένος Άιρες, L’Italia del Popolo , κατήγγειλε τον Ιταλό πρόξενο, Italo Capil, ως πληροφοριοδότη και υποστηρικτής φασιστικών στοιχείων στην Ομοσπονδιακή Αστυνομία. Μόλις τους είπαν ότι ο πρόξενος θα επισκεφθεί το νέο προξενείο, μαζί με τον νέο πρέσβη, ο Τζιοβάνι και οι αδελφοί Σκάρφο έβαλαν βόμβα στο ιταλικό προξενείο στις 23 Μαΐου 1928, σκοτώνοντας εννέα άτομα και τραυματίζοντας 34 άλλους. Εκείνη την εποχή, ο βομβαρδισμός του ιταλικού προξενείου ήταν η πιο θανατηφόρα βομβιστική επίθεση που έγινε ποτέ στην Αργεντινή. [8]Οι αντίπαλοι της ιταλικής φασιστικής κυβέρνησης ισχυρίστηκαν χλευαστικά ότι οι κηδείες των προξενικών υπαλλήλων πραγματοποιήθηκαν σύμφωνα με την «φασιστική τελετή κηδείας», παρουσία του πρέσβη, του κρατικού εκπροσώπου των Ιταλών φασιστών στην Αργεντινή (Romualdo Matarelli), του Πρόεδρου Alvear και της συζύγου του, Regina), και του στρατηγού Agustín P. Justo . [9] Την ίδια ημέρα, ο Ντι Τζιοβάνι προσπάθησε να βάλει βόμβα στο φαρμακείο του Μπενιαμίν Μαστροναρντί, στη Λα Μπόκα . Ο Mastronardi ήταν ο πρόεδρος της φασιστικής επιτροπής της La Boca. Η βόμβα απενεργοποιήθηκε από τον γιο του Mastronardi. [8]
Η τάση του Τζιοβάνι για «προπαγάνδα μέσα από την πράξη» πυροδότησε έντονες συζητήσεις μέσα στην αναρχική κοινότητα. Μερικοί αναρχικοί ηγέτες υποστήριξαν ότι οι ενέργειες του Ντι Τζιοβάνι ήταν αντιπαραγωγικές και θα μπορούσαν να οδηγήσουν μόνο σε στρατιωτικό πραξικόπημα και νίκη για τις φασιστικές δυνάμεις. Αναρχικά περιοδικά όπως η La Antorcha και η La Protesta επέκριναν τις μεθόδους άμεσης δράσης του Di Giovanni και την αδιάκριτη βία. Η La Protesta , που εκδίδεται από έναν σφοδρό αντίπαλο του Ντι Τζιοβάνι, τον αναρχοσυνδικαλιστή Diego Abad de Santillán , [10] πήρε μια ανοιχτά αντι-Ντι Τζιοβάνι γραμμή, η οποία σκλήρυνε όπως οι βομβιστικές επιθέσεις έγιναν περισσότερο αδιάκριτες. [11] Η La Antorcha ήταν πιο ασαφής στην κριτική της. Κανένα έντυπο δεν ευχαρίστησε τον Ντι Τζιοβάνι, και οι δύο καταγγέλθηκαν από την Κουλμίν . Ο πόλεμος των λέξεων κλιμακώθηκε. Στις 25 Οκτωβρίου 1929, κάποιος δολοφόνησε τον Emilio López Arango, εκδότη του La Protesta . Αρχικά μια ομάδα αρτοποιών που ήταν μέλη της ίδιας ένωσης με τον Arango ήταν ύποπτοι για τη δολοφονία, αλλά ποτέ δεν κατηγορήθηκαν για το έγκλημα. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Ντι Τζιοβάνι και η ομάδα του ήταν οι πρώτοι ύποπτοι για τη δολοφονία. [11]
Η La Protesta κατήγγειλε αμέσως την βομβιστική επίθεση του ιταλικού προξενείου. [12] Η κριτική δεν είχε καμία επίδραση. Τρεις μέρες μετά το ιταλικό προξενείο, ο Ντι Τζιοβάνι χτύπησε ξανά στο Καμπαλίτο , ανατινάζοντας το σπίτι του Τσεσαρέ Αφέλτρα, μέλος της μυστικής αστυνομίας του Μουσολίνι. Ο Αφέλτρα κατηγορήθηκε από τους Ιταλούς αναρχικούς εξόριστους ότι είχε ασκήσει βασανιστήρια σε μέλη διαφόρων ριζοσπαστικών αναρχικών και αντιφασιστικών ομάδων στην Ιταλία. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Herbert Hoover, επισκέφθηκε την Αργεντινή τον Δεκέμβριο του 1928. Ο Ντι Τζιοβάνι ήθελε να ανατινάξει το τρένο του Χούβερ ως εκδίκηση για την εκτέλεση του Sacco και του Vanzetti, αλλά ο σύντροφός του, Alejandro Scarfó, συνελήφθη λίγο πριν εγκαταστήσει τα εκρηκτικά στις ράγες. [12]
Αυτή η καταστροφή οδήγησε τον Ντι Τζιοβάνι να αναστείλει τη βομβιστική του εκστρατεία. Επικεντρώθηκε στο περιοδικό του Culmine . Το 1929 έγραψε:
Το να περνάς μονότονες ώρες μεταξύ των κοινών ανθρώπων, των παραιτημένων, των συνεργατών, των κομφορμιστών – δεν είναι ζωή. είναι μια φυτική ύπαρξη, απλά η μεταφορά, σε περιπατητική μορφή, μάζας σάρκας και οστών. Η ζωή χρειάζεται την εξαίσια και υπέροχη εμπειρία της εξέγερσης τόσο στη δράση όσο και στη σκέψη. [13]
Μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του Σεπτεμβρίου 1930, το οποίο ανέτρεψε τον Hipólito Yrigoyen , που αντικαταστάθηκε από τον στρατηγό José Félix Uriburu και τον Agustín P. Justo , ο Giovanni σχεδίασε να απελευθερώσει τον σύντροφό του Alejandro Scarfó από τη φυλακή. Χρειαζόταν κεφάλαια για να δωροδοκήσει τους φρουρούς των φυλακών, επιτέθηκε στην Obras Sanitarias de la Nación στις 2 Οκτωβρίου 1930, επιτυγχάνοντας τη σημαντικότερη ληστεία μέχρι τότε στην Αργεντινή, παίρνοντας μαζί του 286.000 πέσος. [14] Ωστόσο, η προγραμματισμένη απελευθέρωση δεν έγινε ποτέ και ο Σκάρφο παρέμεινε στη φυλακή.
Σύλληψη και εκτέλεση
Το 1927, ο Τζιοβάνι χώρισε την σύζυγό του και ξεκίνησε μια σχέση με την América Josefina (“Fina”) Scarfó, την 15χρονη αδερφή των αδελφών των Σκάρφο, τον Αλεχάντρο και τον Πολίνο. [15] Η Η Φίνα παντρεύτηκε τον αναρχικό Σίλβιο Αστόλφι για να παραμείνει με τον Τζιοβάνι, αλλά αποκόπηκε αμέσως από κάθε επαφή με την οικογένειά της. Στην αρχή της διαβόητης δεκαετίας που ξεκίνησε από το στρατιωτικό πραξικόπημα, ο Ντι Τζιοβάνι πέρασε μεγάλες περιόδους του χρόνου του αποσυρόμενος, εργαζόμενος για να εκδώσει τα άπαντα του Elisée Reclus. Η αστυνομία προσπάθησε να τον συλλάβει σε τυπογραφείο, αλλά ο Ντι Τζιοβάνι κατάφερε να δραπετεύσει κατά τη διάρκεια μιας μάχης κατά την οποία ένας αστυνομικός σκοτώθηκε και άλλος τραυματίστηκε.
Τον Ιανουάριο του 1931, ο Ντι Τζιοβάνι συνελήφθη αφού τραυματίστηκε σοβαρά σε άλλη μια μάχη , μαζί με τη Φίνα και τον Πολίνο Σκαρφό. Δύο άλλοι αναρχικοί σκοτώθηκαν στην ανταλλαγή των πυρών. Ο Ντι Τζιοβάνι ανακοίνωσε ότι τα 300 κοτόπουλα που βρέθηκαν στο σπίτι τους έπρεπε να δοθούν στους φτωχούς του Μπουρζάκο . [14]
Η στρατιωτική χούντα δημοσίευσε τις συλλήψεις ως νίκη του νέου καθεστώτος και οργάνωσε αμέσως ένα στρατιωτικό δικαστήριο. [14] Ο Τον Ντι Τζιοβάνι υπερασπίστηκε απόλυτα ο διορισμένος δικηγόρος υπεράσπισης, υπολοχαγός Χουάν Κάρλος Φράνκο, ο οποίος μίλησε υπέρ της ανεξαρτησίας του δικαστικού συστήματος και ισχυρίστηκε ότι ο Ντι Τζιοβάνι είχε βασανιστεί από την αστυνομία. [16] Η εμπνευσμένη υπεράσπιση του Φράνκο προς τον πελάτη του προκάλεσε τη δική του σύλληψη μετά τη δίκη. αργότερα απολύθηκε από τις τάξεις των ενόπλων δυνάμεων και φυλακίστηκε για λίγο πριν από την απέλασή του από την Αργεντινή. Δεν είχε όμως αποτέλεσμα. Τα στοιχεία εναντίον του Ντι Τζιοβάνι ήταν συντριπτικά. Τόσο αυτός όσο και ο Paulino Scarfó καταδικάστηκαν σε θάνατο. Η Φίνα, που ήταν ανήλικη, ελευθερώθηκε. [15] [16]
Ο Σεβερίνο Ντι Τζιοβάνι εκτελέστηκε από ομάδα στρατιωτών την 1η Φεβρουαρίου 1931. ήταν 29 χρονών. Φώναξε «Evviva l’Anarchia!» (Ζήτω η αναρχία!), πριν χτυπηθεί απο τουλάχιστον οκτώ σφαίρες . Μετά την ανταλλαγή ενός τελικού αποχαιρετισμού, ο Paulino Scarfó εκτελέστηκε επίσης μερικές ώρες αργότερα. Το σώμα του Di Giovanni επρόκειτο να ταφεί κρυφά, κατόπιν εντολής του Υπουργού Εσωτερικών Matías Sánchez Sorondo, στο νεκροταφείο La Chacarita . Ωστόσο, την επόμενη μέρα ο τάφος του ήταν ανώνυμα διακοσμημένος με λουλούδια. [17]
Αναφορές
1. ^ Μετάβαση σε:α β Felipe Pigna,Los Mitos de la historia argentina, ed. Planeta, 2006, σελ. 106 (κεφάλαιο IV “Expropriandoal Capital”)
2. ^ Felipe Pigna, 2006, σελ. 107
3. ^ Μετάβαση σε:α β Felipe Pigna, 2006, σελ. 108
4. ^ Felipe Pigna, 2006, σελ. 109
5. ^ Μετάβαση σε:α β Felipe Pigna, 2006, σελ. 110
6. ^ Μετάβαση σε:α β γ d Felipe Pigna, 2006, σελ. 111
7. ^ Val Basilio, ” ” Οι έμποροι της ζωής ” ” . Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Οκτωβρίου 2009 . Ανακτήθηκε το 2014-05-20 . (στα ισπανικά)
8. ^ Μετάβαση σε:α β Felipe Pigna, 2006, σελ. 112
9. ^ Felipe Pigna, 2006, σελ. 113
10. ^ Fernando López Trujillo Μια συνέντευξη με τονOsvaldo Bayer , δημόσιο πνευματικό και κοινωνικό ιστορικό της Αργεντινής, στο Perspectives on Anarchist Theory , Volume 5, No. 2, Fall, 2001 (στα Αγγλικά)
11. ^ Μετάβαση σε:α β Το φόρουμ στην Αργεντινή
12. ^ Μετάβαση σε:α β Felipe Pigna, 2006, σελ. 114
13. ^ Severino Di Giovanni, Culmine , Αύγουστος 1928, με αναφορά από τον Felipe Pigna, 2006, σελ.114: Το ακριβές κείμενο γράφει, Vivir en monotonía las horas mohosas de lo adocenado, de los استعέδος, de los acomodados, de las conviencias, no es vivir la vida; es solamente vegetar y transportar en forma ambulante una masa de carne y de huesos. Μια εκ των προτέρων brindarle la elevación exquisita de la rebelión del brazo y la mente .
14. ^ Μετάβαση σε:α β γ Felipe Pigna, 2006, σελ. 116
15. ^ Μετάβαση σε:α β γ δ Ορλάντο, Αντόνιο,Last Tango In Buenos Aires (The Aftermath of the Di Giovanni Affair), Λονδίνο και Μπέρκλεϋ: Kate Sharpley Library, 2004
16. ^ Μετάβαση σε:α β Felipe Pigna, 2006, σελ. 117.
17. ^ Μετάβαση σε:α β Felipe Pigna, 2006, σελ. 120.
18. ^ Fallecio America Scarfó από τον Osvaldo Bayer (στα ισπανικά)
19. ^ Ορλάντο, Αντόνιο, Τελευταίο Τάνγκο στο Μπουένος Άιρες (Το αποτέλεσμα της υπόθεσης Di Giovanni) (1996)
