- “Βρισκόμαστε σε πόλεμο”. Πρώτο θύμα του πολέμου είναι η αλήθεια.
- Η δουλειά του επιδημιολόγου είναι να παρατηρεί, να καταγράφει και να αναλύει. Μπορεί να προτείνει, όχι να επιβάλει. Η λοιμωξιολογία είναι κάτι διαφορετικό από την κοινωνική ιατρική. Η λοιμωξιολογία αφορά κάθε ασθενή ξεχωριστά. Η κοινωνική ιατρική μπορεί να αξιολογήσει τις επιπτώσεις από κοινωνικά μέτρα. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κοινωνική ιατρική σαν ειδικότητα.
- Από τον ιό θα πεθάνουν πολλοί.Ένα ερώτημα είναι πόσοι. Το πραγματικό ερώτημα είναι εάν τα περιοριστικά μέτρα είναι επαρκή, όσα πρέπει ή υπερβολικά. Και αν πάρθηκαν έγκαιρα. Και με ποια κριτήρια πάρθηκαν. Και εάν συνυπολογίστηκαν το πόσο μπορεί να κρατήσουν, τι σημαίνει για την ανάπτυξη των παιδιών, για την ψυχική υγεία, για την αυξημένη πιθανότητα εξαλλαγής του ιού και μετατροπή του σε φονικότερο ακριβώς λόγω των μέτρων. Η τρομακτική απάντηση: κανείς δεν ξέρει, δεν υπάρχει προηγούμενο, οι όποιες προβλέψεις έχουν μεγάλο βαθμό αυθαιρεσίας. Ούτε όταν όλα τελειώσουν θα το μάθουμε ποτέ: αν οι νεκροί είναι λίγοι σχετικά, θα μιλάνε για επιτυχία. Αν είναι πολλοί, θα ισχυρίζονται ότι χωρίς αυτά θα ξεκληριζόταν η χώρα- και είναι και η ομορφότερη του κόσμου.
- Η Ελλάδα έχει τις λιγότερες κλίνες εντατικής θεραπείας κατά κεφαλή, Δεν τις έχει τώρα. Τις είχε πάντα. Άνθρωποι πεθαίνουν εδώ και χρόνια λόγω της έλλειψής τους. Κάθε μέρα, εδώ και δεκαετίες οι γιατροί εκεί αποφασίζουν από μία λίστα σε ποιον θα δώσουν μία ευκαιρία να επιβιώσει. Οι ηλικιωμένοι και αυτοί με σοβαρά προβλήματα μπαίνουν τελευταίοι στην αξιολόγηση. Λογικό; Ανθρώπινο; Η αριστεία έχει επιβληθεί πάντως. Ο βασικός τόπος και τρόπος διενέργειας κρατικών δολοφονιών δεν είναι τα όπλα των μπάτσων, είναι το σύστημα υγείας-η υποχρηματοδότησή του.
- Όσο και σκληρά και επιτυχημένα και αν είναι τα μέτρα, ο μόνος τους λογικός και διακηρυγμένος στόχος ήταν να δοθεί χρόνος για να ανοίξουν κρεβάτια ΜΕΘ και να εξασφαλιστούν μέτρα προστασίας και ασφαλής χωροταξική ροή των ασθενών στα νοσοκομεία. Αυτό δεν έχει γίνει. Το έγκλημα συνεχίζεται.
- Τα περιοριστικά μέτρα δε μπορούν να εξαλείψουν το πρόβλημα. Απλά το αναβάλουν. Έχουμε πατήσει το pause, αλλά όταν ξεπατηθεί, το ίδιο έργο θα παίξει, δεν αλλάζει κάτι. Απλά πάει πιο πίσω χρονικά. Όσοι «μένουν σπίτι» αγοράζουν λίγο χρόνο για να γίνει το 5-που δεν έγινε ποτέ. Ταυτόχρονα δεν κολλάνε τώρα, για να μπορούν μετά να κυκλοφορούν χωρίς να κολλάνε οι ίδιοι και να κολλάνε άλλους.
- Η απαγόρευση κυκλοφορίας ήταν κενή νοήματος: είχε επιτευχθεί ήδη. Το σενάριο του ανώριμου λαού είναι εντελώς κατασκευασμένο, με fake news για ουρές στα διόδια που δεν τις δείχνει ο φακός και ωρυόμενους ρεπόρτερ μπροστά από άδειες παραλίες. Η κυριαρχία πρέπει να δείξει ότι η συμμόρφωση οφείλεται σε αυτή, ο κόσμος είναι ανώριμος και ανεύθυνος και θέλει βούρδουλα. Όταν έχεις μόνο ένα σφυρί, όλος ο κόσμος μοιάζει με καρφί. Και το μόνο που έχει ο Μητσοτάκης έχει μπάτσους. Σε όλα τα είδη και τα διαμετρήματα.
- Δεκάδες νοσοκομεία ουρλιάζουν απεγνωσμένα για έλλειψη μέτρων ατομικής προστασίας. Η απάντηση είναι χειροκροτήματα στα μπαλκόνια και παρομοιώσεις των υγειονομικών με τον Παπαφλέσσα. Θα ήταν ξεκαρδιστικό αν δε μύριζε θάνατο. Ταυτόχρονα, στις χιλιάδες χρήσεις ασφυξιογόνων τα τελευταία χρόνια ποτέ κανένα όργανο δε βρέθηκε χωρίς τη μάσκα του. Ποτέ των ποτών. Ούτε μία φορά. Και αυτό το ξέρουν όλοι, αλλά δεν το λέει κανείς. Είναι αυτονόητο. Και για τους εχθρούς και για τους φίλους. Είναι η ουσία του κράτους.
- Αυτό που ζούμε θεωρητικά έχει ημερομηνία λήξης: Εμβόλιο, φάρμακο ,ανοσία αγέλης κάποια λύση θα δοθεί στο δράμα και το business as usual θα επανέρθει. Οι υγειονομικοί θα ξαναγίνουν φακελάκηδες και δημόσιοι υπάλληλοι, στις ΜΕΘ οι λίστες θα δε θα τους χωράνε όλους, και η δικαιολογία θα είναι εκκωφαντική: η οικονομία θα έχει δεχτεί ένα πρωτοφανές πλήγμα, όλοι οι δείκτες κάτω, η ανάπτυξη στα τάρταρα. Ποιος θα τολμήσει να αμφισβητήσει, ποιος θα ζητήσει δημόσια χρηματοδότηση. Η μηχανή του θανάτου θα γιγαντωθεί ΜΕΤΑ τον κορωνοΐό. Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Αμείλικτα. Αποτελεσματικά. Δείτε απλά τον αριθμό θανάτων την πρώτη και τη 2η δεκαετία (επί κρίσης) του αιώνα μας. Η 3η θα σπάσει όλα τα ρεκόρ. Μιλάμε για γενοκτονία. Όχι κάποιας χώρας, κάποιας φυλής. Όλων αυτών που παλιά λεγόταν εργατική τάξη-όλων των κανονικών ανθρώπων δηλαδή. Είμαστε υπό διωγμό.
- ΚΑΤΑΔΙΩΞΤΕ ΤΟΥΣ ΔΙΩΚΤΕΣ ΣΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ. Η υποχρηματοδότηση του δημόσιου συστήματος υγείας σκοτώνει .Αλήθεια. Η παντελής έλλειψη προληπτικής ιατρικής σκοτώνει. Ο αέρας που μολύνουν για να βγάζουν λεφτά , τα καρκινογόνα σκατά που μας ταΐζουν για να βγάζουν λεφτά, το στρες που μας φορτώνουν για να βγάζουν λεφτά και οι πόλεμοι που ετοιμάζουν για να προλάβουν να ρουφήξουν το πετρελαιάκι-(όσο και αν έχει- πριν γίνει μουσειακό είδος) σκοτώνουν. Αλήθεια ρε μαλάκες. Σκοτώνουν. Ο καπιταλισμός σκοτώνει, αλήθεια, και το ξέρουν όλοι. Οι κανονισμοί, οι οδηγίες, το εργατικό δίκαιο, η υποχρέωση για δημόσια περίθαλψη, η περιβαλλοντική προστασία έχουν γίνει κωλόπανα εδώ και δεκαετίες και δεν τρέχει κάστανο. Έχουν πεθάνει εκατομμύρια. Αλήθεια. Και τώρα, όταν είδαν ότι ο ιός απειλεί και τους ίδιους ( η μόνη άλλη συνθήκη που απειλείται η ελίτ είναι ο πυρηνικός πόλεμος- ακόμα και στο συμβατικό δεν κινδυνεύουν) ξαφνικά θυσιάζουν το άγιο δισκοπότηρο της ανάπτυξης στο βωμό της προστασίας των ζωών. Θα ήταν ξεκαρδιστικό αν δεν ήταν χαμερπές. Και επικίνδυνο.
Δύο χρόνια μετά το Τσέρνομπιλ, ο υπαρκτός σοσιαλισμός- εμφανώς μη λειτουργικός από δεκαετίες- κατέρρευσε με πάταγο από μόνος του. Το δυτικό μπλοκ δεν έκανε απολύτως τίποτα, κοιτούσε απλά με χαιρεκακία και αμηχανία. Γιατί τότε; Γιατί εκατομμύρια άνθρωποι ανέχτηκαν για χρόνια την ασφυκτική καθημερινότητα, την οπισθοδρόμηση, την επιτήρηση, την ανελευθερία, την ανέχεια, τις ελλείψεις, το γκρίζο της ζωής τους; Δεν τα έβλεπαν; Δεν τα ζούσαν;
Φυσικά και ήξεραν την αλήθεια, και ήξεραν τι έπρεπε να γίνει. Έπρεπε να σκάσει το Τσέρνομπιλ όμως, να καταλάβουν ότι πλέον παίζεται και η στοιχειώδης επιβίωση, ότι κινδυνεύουν με καρκίνο τα παιδιά τους, για να επέλθει η έμπρακτη εσωτερική απονομιμοποίηση που κατέληξε σε κατάρρευση.
Ίσως ζούμε και αντίστοιχες στιγμές για τον καπιταλισμό. Ίσως και όχι- να απαιτείται και κάτι άλλο για να αλλάξει ένας εμφανώς μη λειτουργικό σύστημα Η παγκόσμια ελίτ πάντως (όπως και οι υπήκοοί της) δείχνει να τα έχει χαμένα, όλοι ξέρουν ότι κανείς δεν ξέρει πως θα πάει η κατάσταση σε λίγες μέρες, σε λίγες βδομάδες. Αυτό που ξέρουν όλοι είναι ότι η οικονομία θα δεχτεί πλήγμα χωρίς προηγούμενο.
Αρκεί αυτό για να ξεμπερδέψουμε; Λογικά όχι, αλλά πολλά θα εξαρτηθούν και από το πως θα πάει ο ιός. Και όταν καταλάβει και ο τελευταίος ότι στη συνθήκη αυτή κινδυνεύει και η στοιχειώδης επιβίωσή του.
Και τι θα έρθει μετά; To mad max; Κανείς δεν ξέρει. Τι θα έπρεπε να θέλει να γίνει όμως ένας λογικός άνθρωπος;
Θα έπρεπε να θέλει την κοινή λογική. Τα απλά. Τα βασικά.
Η υγεία πάνω από όλα. Καμία συζήτηση για άλλα έξοδα αν δεν καλύπτονται οι ανάγκες υγείας. Αν δεν παίρνουν όλοι αυτό που χρειάζονται. Η παιδεία αντίστοιχα, χέρι χέρι.
Το περιβάλλον. Αποανάπτυξη, μείωση της κατανάλωσης και της παραγωγής, αυστηροποίηση και τήρηση των πρωτοκόλλων. Οι ανισότητες. Ο προκλητικός πλουτισμός. Το χρέος. Οι σχέσεις. Οι ρυθμοί ζωής.
Και πάει λέγοντας. Για να μην ξανάρθει η δυστοπία που ζούμε, αγκαλιά με τις οθόνες, κλειδαμπαρωμένοι, φοβικοί, ανασφαλείς, χωρίς να ξέρουμε ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει.
Και τι θα κάνουμε για όλα αυτά; Να μην ξεχάσουμε σε πρώτη φάση. Να σηκώσουμε το δάχτυλο και να δείξουμε αυτούς που μας κλέβουν τη ζωή και μας αφήνουν ακάλυπτους στο θάνατο αφού μας έχουν ρουφήξει τα πάντα. Και έχουν και το θράσος να μας κατηγορούν για ανεύθυνους. Τα καθίκια.
Να αποδομήσουμε το αφήγημα περί ατομικής ευθύνης που καλλιεργείται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τις ασώματες κεφαλές που μας μιλάνε μέσα από τις οθόνες. Ευθύνες υπάρχουν, έχουν ονοματεπώνυμα, κατοικούν στις βίλες και τα ρετιρέ, βάζουν την υπογραφή τους σε κρατικά φιρμάνια που αφήνουν τα νοσοκομεία χωρίς προσωπικό.
Αυτοί που μας κουνάνε το δάχτυλο και κάνουν το μπαμπούλα είναι μέρος του προβλήματος, το ξέρουν και θα πρέπει να έχουν κάθε λόγο να μας φοβούνται.
Να καταλάβουμε ότι η μόνη μας ευθύνη ήταν και είναι που τους ανεχόμαστε.
Να τους πάρουμε στο κυνήγι, να μην ξεχαστεί τίποτα. Να μη βρουν μέρος να σταθούν. Ούτε σε καραντίνα.
Να απαλλάξουμε τη ζωή από τη λογική του κέρδους, να την κερδίσουμε εμείς πίσω, να την πάρουμε στα χέρια μας.
Ζωή ρε, Ζωή. Όχι επιβίωση
