Περί υποχρεωτικότητας – περί του επιχειρήματος δηλαδή πίσω από το οποίο σήμερα συνασπίζονται όσοι μη ακροδεξιοί κάνουν πλάτες στην ακροδεξιά αντίδραση.
Το άρθρο αυτό επικεντρώνεται στο ζήτημα της υποχρεωτικότητας. Ζούμε σε μία κοινωνία που είναι δομημένη πολιτικά με τα έθνη-κράτη και τα αστικά τους συντάγματα και κοινοβούλια, και οικονομικά πάνω στο οικονομικό σύστημα που λέγεται καπιταλισμός. Υπάρχει σε αυτή την συνθήκη υποχρεωτικότητα και που την συναντάμε;
Ζούμε σε μία κοινωνία που υποχρεώνει τους γονείς να εμβολιάσουν τα παιδιά τους σε μία μικρή ηλικία πριν πάνε σχολείο. Αυτά είναι τα ιλαράς, ερυθράς, παρωτίτιδας, αιμόφιλου ινφλουέντζας, φυματίωσης, τετάνου, ηπατίτιδας Α, ηπατίτιδας B, πολιομυελίτιδας, διφθερίτιδας, κοκίτη, μηνιγγίτιδας C και πνευμονιόκοκκου. Όλες αυτές οι ασθένειες έχουν εξαφανιστεί σχεδόν στον δυτικό κόσμο, και στην χώρα, επειδή τα παραπάνω εμβόλια ήταν μέρος των κοινωνικών παροχών για το σύνολο του πλυθησμού, δωρεάν και προσβάσιμα για όλους.
Ζούμε σε μία κοινωνία που έχει υποχρεωτική θητεία στον εθνικό στρατό. Που μεταξύ άλλων έχει και υποχρεωτικά εμβόλια ως διαδικασία όπως το Αντιτετανικό εμβόλιο, το Αντιμηνιγγιτιδοκοκκικό εμβόλιο, το Αντιφυματικό εμβόλιο B.C.G., και το Εμβόλιο ηπατίτιδας Β σε ειδικές περιπτώσεις.
Ζούμε σε μία κοινωνία όπου είναι υποχρεωτική η φορολόγηση από το κράτος, είτε ατομικά με τις δηλώσεις, είτε έμμεσα μέσω ΦΠΑ ακόμη και σε ένα πακέτο μακαρόνια. Δεν μπορείς ποτέ να πάρεις αυτό το πακέτο απλά στο κόστος παραγωγής του, και δεν ανέφερα πουθενά τους μεσάζοντες και το κέρδος της εταιρίας.
Ζούμε σε ένα οικονομικό σύστημα όπου είναι υποχρεωτική η μισθωτή εργασία αν δεν είσαι γόνος αφεντικών, αν δεν έχεις κληρονομιά ή αν δεν έχεις την δυνατότητα να ληστέψεις καμία τράπεζα χωρίς να σε βρουν. Η αυτάρκεια της επαρχίας είναι άπιαστη έννοια ατομικά, πάρα πολύ δύσκολη με συλλογική προσπάθεια επίσης. Άρα που καταλήγουμε, ξανά υποχρεωτικά στην αναζήτηση εργασίας. Στην υποχρεωτική μισθωτή εργασία για τον βιοπορισμό.
Ζούμε σε ένα οικονομικό σύστημα όπου είναι υποχρεωτική η μισθωτή εργασία μέχρι τα 67 (για όσους είναι “εξαρτημένοι από το μισθό τους” όπως μας όρισε ο ίδιος ο πρωθυπουργός ως τάξη) χωρίς ανάσα, για λίγα χρόνια σύνταξης από το κράτος μέχρι το τέλος, πάντα για όσους τα καταφέρουν να φτάσουν μέχρι εκεί, και να φτάσουν υγιής.
Ζούμε σε ένα οικονομικό σύστημα όπου είναι υποχρεωτικό τελικά να παίρνεις ένα ρεπό, πολλές φορές κυλιόμενο σε δουλειές, ενώ θα έπρεπε δύο. Κάποιες φορές υποχρεωτικά και κανένα. Να δουλεύεις Κυριακές υποχρεωτικά.
Ζούμε σε ένα οικονομικό σύστημα όπου είναι υποχρεωτικό τελικά να δουλεύεις 10+ ώρες αντί για 8ωρο. Όπου είναι υποχρεωτικό να παίρνεις μισά ένσημα, αντί για ολόκληρα. Όπου είναι υποχρεωτικό να παίρνεις 24 μέρες άδεια από τις 365, για 2 ψωρό βδομάδες ξεκούραση, και αν τις παίρνεις και αυτές.
Ζούμε σε μία κοινωνία όπου είναι υποχρεωτικό να στοιβάζεσαι μέσα σε άθλια μέσα μεταφοράς , με ή χωρίς πανδημία, όταν δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα για ένα μέσο μεταφοράς.
Ζούμε σε μία κοινωνία όπου υποχρεωτικά αναγκάζεσαι να νοικιάζεις σπίτια τρώγλες, για να έχεις μία στέγη, η στέγη είναι άμεσα συνδεδεμένη με την οικονομική σου δυνατότητα.Εναντίωση σε μία μόνο υποχρεωτικότητα;
Μπορούμε να γράφουμε ώρες ατελείωτες πραγματικά. Το ζήτημα λοιπόν είναι το εξής. Πως είναι δυνατόν να δηλώνεις ότι έχεις αξιακά ψηλά την εναντίωση στην υποχρεωτικότητα και να είσαι απών από όλους τους αγώνες ενάντια σε μία ολόκληρη ζωή και καθημερινότητα όπου ένα οικονομικό σύστημα σε υποχρεώνει πως θα ζήσεις και πως θα πεθάνεις; Τα λάβαρα ενάντια στην υποχρεωτικότητα έχουν ξεπηδήσει μέσα σε μία κοινωνικοπολιτική κατάσταση, που επί αιώνες βρίθει υποχρεωτικοτήτων! Κι όμως αυτά αφορούν ένα ζήτημα και μόνο…
Υπάρχουν άνθρωποι που χρησιμοποιούν χρηστικά αυτό το επιχείρημα, δηλαδή την εναντίωση στην υποχρεωτικότητα, που σε καμία περίπτωση δεν το πιστεύουν ως συλλογικό πρόταγμα, απλώς και μόνο για να κρυψουν την δική τους ατομική επιλογή άρνησης να κάνουν το εμβόλιο, την δική τους ατομικιστική στάση απέναντι στην κοινωνία της οποίας είναι και αυτοί μέρος. Αυτοί οι άνθρωποι φέρουν μεγάλη ευθύνη για την τροφοδότηση της ακροδεξιάς αντίδρασης. Δεν χωράει αμφισβήτηση ότι οι συγκεντρώσεις με το λάβαρο της εναντίωσης στην υποχρεωτικότητα, που πάντα το κρατάνε χέρια από φασιστικές γκρούπες, έχουν από πίσω ορατό τον μεσαίωνα, τον φασισμό, την μισαλλοδοξία, και φυσικά την πάντα χρήσιμή για το κράτος και το κεφάλαιο δύναμη του αποπροσανατολισμού από τους αναγκαίους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες της εποχής. Η ίδια η κρατική διαχείριση της πανδημίας φροντίζει συνειδητά να τονώνει αυτό το ρεύμα, οι ατομικιστές δεν είναι μόνοι τους στην δουλειά αυτή.
Μία ατομική απόφαση με κοινωνικές προεκτάσεις– πολλοί οι παράγοντες.
Το ζήτημα του εμβολίου και η απόφαση για αυτό παίρνεται από την αξιολόγηση ενός συνόλου παραγόντων, όχι μόνο σε σχέση με το κράτος και την στάση του στο ζήτημα.
Φυσικά και το κράτος αδιαφορεί για την υγεία μας, την υγεία της κοινωνικής βάσης. Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός σχετίζεται με ένα πράγμα και μόνο. Με τις επιπτώσεις της πανδημίας στην οικονομία. Ωστόσο:
Το γεγονός ότι τα δωρεάν και προσβάσιμα εμβόλια για όλο τον πληθυσμό είναι και αυτά μέρος, ενός κοινωνικού κράτους που εκπλήρωσε τους στόχους του ιστορικά ως προς την άμβλυνση των ριζοσπαστικών εργατικών κινημάτων του παρελθόντος και άρα τώρα συρρικνώνεται συνειδητά από τις κυβερνήσεις ως μη αναγκαίο είναι ένα επιχείρημα. Στην συρρίκνωση των παροχών στην υγεία η ακροδεξιά αντίδραση συμβάλει αυτή την στιγμή που μιλάμε είτε με την σιωπή της για ζητήματα άμεσων αναγκών του ΕΣΥ, είτε με τον αγώνα ενάντια στο εμβόλιο, και με την άρνηση της πανδημίας. Γιατί να πρέπει να έχει δωρεάν και προσβάσιμα για όλους εμβόλια ένα κράτος όταν αυτό θα αλλοιώσει το DNA; Γιατί να παρέχει δωρεάν μοριακά τεστ σε εργάτες και εργαζόμενους ένα κράτος, αφού είναι μία απλή γρίπη; Γιατί να ενισχύσει το ΕΣΥ ένα κράτος όταν οι γιατροί ορίζονται ως ντε φακτο εχθροί της ελευθερίας; Τι ωραία που τέτοιες αναλύσεις πάνε χέρι χέρι με το κράτος και τον κάθε Καρατζαφέρη, κόντρα πάντα στις ταξικές μας ανάγκες.
Οι 13.500 χιλιάδες νεκροί είναι ένα άλλο επιχείρημα. Τρομακτικό μάλιστα που προσπερνάται ελαφρά την καρδία από πολλούς. Γιατί να υπάρχουν κρατικές ευθύνες όμως όταν αμφισβητούνται οι ίδιοι οι νεκροί;
Το ότι στον τρίτο κόσμο εκλιπαρούν για εμβόλια ένα άλλο επιχείρημα. Το γεγονός ότι το Ισραήλ δεν δίνει στους Παλαιστίνιους άλλο ένα. Πολλοί αρνούνται να συμπεριλάβουν στην αναλύσεις τους το τι συμβαίνει και σε άλλες χώρες. Το ίδιο είχε συμβεί και στην αρχή της πανδημίας με την άρνηση των δεδομένων που ερχόντουσαν από το Μπέργκαμο.
Το γεγονός ότι όλα τα κομματόσκυλα της χώρας έτρεξαν και εμβολιάστηκαν από το παράθυρο, κλέβοντας εμβόλια που προοριζόντουσαν για άλλους συνανθρώπους μας επίσης.
Το ότι ακόμη και κάποιοι “ειδικοί” που κάνουν προπαγάνδα ενάντια στο εμβόλιο έχουν παραδεχτεί ότι έχουν εμβολιαστεί το ίδιο.
Άρα καταλήγοντας σε αυτή την φάση και στο συγκεκριμένο ζήτημα, ο ατομικισμός πίσω από την ταμπέλα της εναντίωσης στην υποχρεωτικότητα, είναι πολιτικά επικύνδινος, και υπεύθυνος καθώς έχει συμβάλει ξεκάθαρα στην ενδυνάμωση της ακροδεξιάς αντίδρασης.
Σε αντιπαράθεση με αυτή την τάση η κοινωνική και ταξική συνείδηση και η κοινωνική ευθύνη είναι αυτή που μπορεί πραγματικά να σώσει ζωές στο σήμερα και άμεσα, μαζί πάντα και παράλληλα με τους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες για έναν άλλο κόσμο ισότητας και ελευθερίας.
Ως αναρχικοί και με βάση όλα τα παραπάνω είμαστε κάθετα ενάντια στην υποχρεωτικότητα αλλά το εμβόλιο το κάνουμε, για λόγους πολύ πέρα από την στάση του κράτους στο ζήτημα. Αν θέλει κόσμος να ψάξει που συμφωνούμε με το κράτος, δεν θα είναι στο ζήτημα αυτό. Υπάρχουν όμως πράγματα που συμφωνούμε όντως. Με το κράτος συμφωνούμε για παράδειγμα ότι η γη δεν είναι επίπεδη αλλά σφαιρική.
