Κείμενο Συντονιστικής Επιτροπής Σ.Φ. Φυσικού
Ως σύλλογος φοιτητ(ρι)ών Φυσικού στη Γενική Συνέλευση της Πέμπτης 11-11, αποφασίσαμε να κάνουμε κατάληψη στο τμήμα μας από τη Δευτέρα 15-11 μέχρι και την Πέμπτη 18-11. Η κατάληψη αυτή γίνεται επ’ αφορμή του τριημέρου μνήμης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ωστόσο το επίδικό της αφορά τον πολύ πραγματικό χώρο και χρόνο που βιώνουμε. Για εμάς η κατάληψη αποτελεί δυναμικό μέσο διεκδίκησης και αντίστασης που έχουν στα χέρια τους οι φοιτήτριες και οι φοιτητές. Βλέπουμε την ύπαρξή μας ως συνέχεια των φοιτητικών κινημάτων που έχουν αναπτυχθεί ανά τα χρόνια και έχουν κερδίσει όσα σήμερα εμείς θεωρούμε δεδομένα, όπως οι γενικές συνελεύσεις, η κατάληψη, η συλλογικοποίηση και το ζωντάνεμα των σχολών πέρα από τα στενά όρια που ορίζουν κράτος και πρυτανεία. Ωστόσο, συνέχεια έχει και η επίθεση κράτους και κεφαλαίου στην παιδεία και συνεπώς στα πανεπιστήμια και σε ότι θρέφει την κουλτούρα της αντίστασης μέσα σε αυτά. Το κράτος προσπαθεί εδώ και δεκαετίες να προχωρήσει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που θα έχει ως αποτέλεσμα την απόλυτη εναρμόνιση της λειτουργίας του πανεπιστημίου με τους νόμους της αγοράς και με τις ανάγκες του κεφαλαίου, αλλά και την ισοπέδωση κάθε φωνής αντίστασης εντός του. Ως κρατικός θεσμός ήδη σε μεγάλο βαθμό πράττει έτσι, εξ ου και οι έρευνες που γίνονται εντός του για εταιρίες, μπάτσους και στρατό. Ο τελευταίος νόμος που ψηφίστηκε για τα πανεπιστήμια, ν.4777, αποτελεί την προμετωπίδα της επίθεσης που εξαπολύει το κράτος απέναντι στην παιδεία. Ο νόμος αυτός, περιλαμβάνει τη θέσπιση του ορίου φοίτησης ν+ν/2, την θέσπιση ελάχιστης βάσης εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, πειθαρχικά, διαγραφές κ.ά. Πέρσι, με κλειστές σχολές ήδη για 1 χρόνο, η κατάθεση και η ψήφισή του συνάντησε την αντίσταση από φοιτήτριες/ές και αλληλέγγυο κόσμο, ο οποίος εν μέσω lockdown και γενικευμένων απαγορεύσεων, οργανώθηκε στη βάση, αμφισβήτησε τον ασφυκτικό κλοιό της κρατικής καταστολής και απάντησε με γενικές συνελεύσεις, καταλήψεις σχολών και πρυτανειών, επανοικειοποίηση και ξαναζωντάνεμα του campus, με μαζικές πορείες και συγκρούσεις. Τον αγώνα ενάντια σε αυτό το νόμο, στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και στην κρατική τρομοκρατία, προσπαθούμε και εμείς, μεταξύ άλλων συλλόγων, να (ξανα)εκκινήσουμε με αυτή την κατάληψη, την οποία δεν αντιμετωπίζουμε εθιμοτυπικά, αλλά θα προσπαθήσουμε να αποτελέσει έναυσμα για ένα νέο κύκλο αγώνων, καθώς τα περσινά γεγονότα αποδεικνύουν ότι όταν οι φοιτητ(ρι)ές συνειδητοποιούν τα κοινά προβλήματά τους και ανακαλύπτουν τη συλλογική συνείδηση, το επόμενο βήμα και ερώτημα είναι το πως θα πάρουν τις ζωές τους πίσω από το κράτος και το κεφάλαιο.
Παραθέτουμε την απόφαση του συλλόγου όπως ψηφίστηκε στη Γενική Συνέλευση της Πέμπτης 11/11 :
ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ
Νόμος 4777-Αξιολόγηση & εκπαιδευτική αναδιάρθρωση
Κατά την διάρκεια του προηγούμενου ακαδημαϊκού έτους, υπερψηφίστηκε το αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη (4777), το οποίο αποτελεί την κύρια αιχμή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης στην τριτοβάθμια αλλά και την δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ο κύριος στόχος είναι να συνδέσει άμεσα το πανεπιστήμιο με τις ανάγκες της αγοράς, τις επιταγές του κεφαλαίου, και την καταστολή της ριζοσπαστικοποίησης που λαμβάνει χώρα στους πανεπιστημιακούς χώρους. Για την επίτευξη αυτού, το πανεπιστήμιο οφείλει να μετατραπεί σε έναν χώρο αποστειρωμένο από πολιτικές και πολιτιστικές δράσεις, στον οποίο οι μόνες σχέσεις που θα δημιουργούνται θα είναι παραγωγικές με όρους κερδοφορίας, και συμβατές με τα αστικά ακαδημαϊκά πρότυπα. Η πανεπιστημιακή αστυνομία, η ελάχιστη βάση εισαγωγής, τα πειθαρχικά, η ελεγχόμενη είσοδος, και οι διαγραφές στα ν+(ν/2) αποτελούν τις κυριότερες πτυχές αυτού του νόμου, και η εφαρμογή τους λειτουργεί κατασταλτικά και προληπτικά. Η ποινικοποίηση οποιασδήποτε δράσης δεν χωράει στα ακαδημαϊκά πρότυπα έχει οδηγήσει στην εισβολή μπάτσων στους πανεπιστημιακούς χώρους και στην καταστολή πολιτικών δράσεων. Τα πειθαρχικά συμβούλια που θα συσταθούν αποτρέπουν τους/τις φοιτητές/ριες, μέσω εκφοβισμού, από το να αντιδράσουν για οποιαδήποτε καταπίεση βιώνουν μέσα στα πανεπιστήμια. Η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής (ΕΒΕ) και το ανώτατο όριο φοίτησης αποτελούν έναν επιπλέον ταξικό φραγμό, και συμβάλλουν πλήρως στην εντατικοποίηση της φοιτητικής, αλλά και σχολικής ζωής. Με την εφαρμογή των παραπάνω, είδαμε 20000 παραπάνω μαθητές να μένουν εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης φέτος, οι οποίοι αναγκάζονται να ξεκινήσουν την πορεία τους στην κανιβαλιστική αγορά εργασίας χωρίς κανένα προνόμιο. Επιπρόσθετα το ανώτατο όριο φοίτησης, μαζί με τα όλο και πιο εξειδικευμένα και εντατικοποιημένα προγράμματα σπουδών, εμποδίζουν τους/τις φοιτητές/ριες από το να εργάζονται και να σπουδάζουν ταυτόχρονα. Σημαντικό κεφάλαιο της αναδιάρθρωσης αποτελεί η δευτεροβάθμια εκπαίδευση και συγκεκριμένα το λύκειο, καθώς αποτελεί προθάλαμο για την τριτοβάθμια. Οπότε επιδιώκεται σε απόλυτο βαθμό η εναρμόνιση των συνθηκών που υπηρετούν τα συμφέροντα της αγοράς και στα δύο αυτά στάδια. Σωρεία αντιεκπαιδευτικών νομοσχεδίων που κάποια τελικά έγιναν νόμοι κατατίθενται μανιωδώς εδώ και δεκαετίες (Γιαννάκου, Διαμαντοπούλου, Γαβρόγλου, Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη, νόμος για την τεχνική εκπαίδευση, αξιολόγηση καθηγητών κ.ά.) προκειμένου να φέρουν σε πέρας τον προαναφερθέντα στρατηγικό στόχο του κεφαλαίου. Ο τελευταίος αναφέρεται στην αξιολόγηση των σχολικών μονάδων και των καθηγητών. Ο νόμος αυτός αρχικά επιχειρεί να δημιουργήσει σχολεία διαφορετικών ταχυτήτων και “επιπέδου” με βάση ξεκάθαρα ταξικά κριτήρια. Αυτό το πετυχαίνει σε πρώτο βαθμό μέσω της αξιολόγησης των υποδομών, των κτιριακών εγκαταστάσεων και των εξοπλισμών και σε δεύτερο βαθμό μέσω της αξιολόγησης του ίδιου του καθηγητικού προσωπικού ανοίγοντας τον δρόμο για συγχωνεύσεις σχολείων και τμημάτων, απολύσεων και μισθολογικών διαφορών. Επιπλέον η χρηματοδότηση του σχολείου θα εξαρτάται από τον διευθυντή, τον σχολικό σύμβουλο και τον δήμο καθώς και χορηγιών από επιχειρηματίες με αντάλλαγμα δημόσιες υποδομές, τη γνώση και τη φαντασία των μαθητ(ρι)ών προς όφελος του κεφαλαίου. Φυσικά όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, η αξιολόγηση είναι ένα βαθιά ταξικό μέτρο, γιατί στην πραγματικότητα σχολεία που βρίσκονται σε φτωχές και πιο υποβαθμισμένες περιοχές με χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο, καταλαβαίνουμε ποια τύχη τα περιμένει σε αντίθεση με σχολεία σε πιο εύπορες περιοχές. Τα σχολεία έτσι εν τέλει συνδέονται με την αγορά και μετατρέπονται σε επιχειρήσεις, όπως ακριβώς επιδιώκεται με τα πανεπιστήμια. Η είσοδος των μπάτσων στα πανεπιστήμια, αποτράπηκε λόγω της αντίδρασης των φοιτητ(ρι)ών, αλλά έχει ήδη ξεκινήσει η εφαρμογή όλων των υπόλοιπων πτυχών του νόμου. Οι έλεγχοι πιστοποιητικών στις εισόδους των πανεπιστημίων είναι μια έμμεση εφαρμογή των face control με πρόσχημα την υγειονομική ανάγκη, την ίδια στιγμή που δεν υπάρχει κανένα ουσιώδες υγειονομικό μέτρο. Αφομοιώνεται έτσι στο μυαλό των φοιτητ(ρι)ών μια συνθήκη επιτήρησης στους πανεπιστημιακούς χώρους, το οποίο καταργεί στην πράξη την ελευθερία έκφρασης και δράσης που προϋπάρχει λόγω του πανεπιστημιακού ασύλου και των κεκτημένων των αγώνων του παρελθόντος.
Εντατικοποίηση των ζωών μας εντός και εκτός των σχολών
Καθόλη την διάρκεια σπουδών οι φοιτήτ(ρι)ες καλούνται να ανταπεξέλθουν στο ολοένα και αυξανόμενα εντατικό πρόγραμμα των εκπαιδευτικών διαδικασιών αλλά και να έρθουν αντιμέτωποι/ες με ακαδημαικές πιέσεις (περιορισμένες θέσεις στα εργαστήρια, απαιτητικό πρόγραμμα σπουδών). Παράδειγμα και κορύφωση αυτού είναι και η εφαρμογή του νόμου 4777,όπου οι φοιτήτ(ρι)ες όχι μόνο θα έρχονται αντιμέτωποι/ες με πειθαρχικά συμβούλια αλλα θα διαγράφονται στα ν+ν/2 έτη. Οι φραγμοί αυτοί οδηγούν στην επιλογή του ατομικού δρόμου, σε βαρος των συλλογικών διεκδικίσεων και ριζοσπαστικών αγώνων καθώς δεν επιτρέπουν την οποιαδήποτε εξω-ακαδημαϊκή ενασχόλιση, αφήνοντας μηδαμινό ελεύθερο χρόνο και καταστέλοντας οποιαδήποτε ανάγκη και επιθυμία όχι μόνο για πολιτική αλλα και πολιτισμική εσωτερική ζύμωση. Η εντατικοποίηση αυτή έρχεται σε άμεση εναρμόνιση με τις ανάγκες της αγοράς και του κεφαλαίου. Η χρησιμότητα σου μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα κρίνεται με βάση την παραγωγικότητα σου. Ήδη από τα νεότερα χρόνια, επιβάλλεται ως μοναδικός και κύριος “στόχος” η βέλτιση σχολική/βαθμοθηρική επίδοση σε ανταγωνιστικό πλαίσια, με την κορύφωση αυτής να έρχεται στην τρίτη λυκείου όπου οι μαθήτ(ρι)ες καλούνται να ανταπεξέλθουν στο εξουθενωτικό στάδιο της προετοιμασίας για τις πανελλήνιες με στόχο την εισαγωγή τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, η οποία και αποτελεί προστάδιο για την είσοδο στην αγορά εργασίας. Η συνέχεια αυτού έπεται και στον εργασιακό τομέα, όπου οι συνθήκες εργασιάς που επικρατούν υποβάλλουν τον/την εργαζόμενο/η σε ένα συνεχές κυνήγι επιβίωσης και εσωτερικής φθοράς. Τα εντατικά ωράρια, οι υπερωρίες αλλά και η διαρκής εκμετάλλευση και υποτίμιση που βιώνει λειτουργούν αποτρεπτικά ως προς την ριζοσπαστικοποίηση και την απαίτηση καλύτερων συνθηκών ζωής, σφίγγοντας τα περιθώριας της προσωπικής του ελευθερίας. “Χρέος” του κράτους και του κεφαλαίου αποτελεί η καταστολή και η αποτροπή οποιασδήποτε συλλογικής και μη, διεκδίκησης που θα εμπόδιζε την εργαλειοποίηση του ατόμου ως μηχανή παραγωγής και κέρδους για αυτό. Οι αγώνες ποινικοποιούνται διαρκώς απο τους κρατικούς μηχανισμούς, καταπνίγοντας και τρομοκρατώντας οποιαδήποτε αντίδραση, πράγμα που δρα προσθετικά στην ήδη υπάρχουσα εσωτερική διαμάχη του ατόμου όπου καλείται να επιλέξει μεταξύ του ατομικού δρόμου της επιβίωσης ή της επιμονής και της διεκδίκησης ενός καλύτερου μέλλοντος.
Κρατικές και εργοδοτικές δολοφονίες, γυναικοκτονίες
Τα φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού και κρατικής τρομοκρατίας ολοένα γίνονται συχνότερα, ενώ σε πολλές περιπτώσεις η βαρβαρότητα καταλήγει σε δολοφονίες. Η δολοφονία από μπάτσους του 18χρονου Νίκου Σαμπάνη, την 13η γυναικοκτονία -για φέτος- της Νεκταρίας στην Ιεράπετρα, τους πνιγμούς 4 μεταναστών κοντά στη Χίο με ευθύνη του ελληνικού κράτους, την δολοφονία του λιμενεργάτη Δημήτρη Δαγκλή εξαιτίας της εντατικοποίησης της εργασίας στα κάτεργα της Cosco είναι μερικά από τα τρανταχτά παραδείγματα των παραπάνω. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των δολοφονιών είναι ότι τα θύματα ανήκουν στην πλευρά των καταπιεσμένων και ότι η εξουσία έσπευσε να τις δικαιολογήσει ή να τις σκεπάσει όλες, μία προς μία. Φυσικά αναγνωρίζουμε το χάσμα των προνομίων που υπάρχει π.χ. μεταξύ ντόπιων και μεταναστών, μεταξύ “λευκών” και ρομά, μεταξύ αντρών και γυναικών, ωστόσο οι καταπιέσεις που δεχόμαστε από τα αφεντικά μας, από τους μπάτσους, από την πατριαρχία καθιστούν τα συμφέροντά μας κοινά με όλους και όλες τους καταπιεσμένους και τις καταπιεσμένες της κοινωνικής βάσης. Η δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη ήταν προδιαγεγραμμένη από το κράτος και από την στρατηγική που ακολουθεί για τον ασφυκτικό έλεγχο της κοινωνικής ζωής, με προμετωπίδα τις καλοταϊσμένες δυνάμεις ασφαλείας. Είχε ξεκάθαρα ρατσιστικά κίνητρα, καθώς οι μπάτσοι γνώριζαν ότι πρόκειται για ρομά, ενώ είναι διαχρονικά γνωστή η αντιμετώπιση των ρομά από το ελληνικό κράτος ως πολίτες β’ κατηγορίας και ο ρατσισμός προς αυτούς από μέρος της κοινωνίας. Παράλληλα, το γεγονός ότι ολοένα και περισσότερες γυναικοκτονίες έρχονται στο φως της δημοσιότητας, έχει αναδείξει την πιο ωμή πλευρά της πατριαρχικής καταπίεσης και του κλίματος κοινωνικής συναίνεσης που υπάρχει γύρω από αυτή. Η δολοφονία της Νεκταρίας από τον πρώην άντρα της, υπενθυμίζει ότι μία από τις συνέπειες της πατριαρχίας αποτελεί η αντίληψη ότι η γυναίκα αποτελεί κτήμα του άντρα, ο οποίος έχει τη δικαιοδοσία ακόμα και να της στερήσει τη ζωή. Το ψηφιδωτό της βαρβαρότητας του συστήματος συνεχίζει η στρατιωτική αντιμετώπιση των μεταναστών, που αυτή τη φορά έπνιξε άλλους 4 μετανάστες στο Αιγαίο με επιτηδευμένη αμέλεια του ελληνικού λιμενικού. Ο πόλεμος που έχει κηρύξει το ελληνικό κράτος στους μετανάστες εδώ και δεκαετίες συνεπάγεται τον εγκλεισμό τους σε ΚΥΤ (camps), τις συνεχείς επαναπροωθήσεις(pushbacks) στα σύνορα ή από τα κέντρα των πόλεων, την στέρηση της πρόσβασης σε άσυλο, χαρτιά, στέγη, υγεία (ΑΜΚΑ), εργασία, ή στην καλύτερη περίπτωση την απόλυτη εκμετάλλευσή τους από ντόπια αφεντικά και γενικά την πλήρη αορατοποίηση και ποινικοποίηση της ζωής τους. Η εντατικοποίηση της ζωής σύμφωνα με τις επιταγές του κεφαλαίου και των αφεντικών, προκάλεσε τον θάνατο εργάτη της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά. Αυτό το εργατικό “ατύχημα” έχει ως αποκλειστικούς υπευθύνους το κράτος και τα αφεντικά, τα οποία με πολλούς νόμους, όπως ο πρόσφατα ψηφισμένος εργασιακός νόμος, αφήνουν τους εργαζόμενους ανυπεράσπιστους μπροστά στις ορέξεις των αφεντικών, αφού καταργεί επί της ουσίας τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ποινικοποιεί τον συνδικαλισμό και την απεργία, καταργεί το 8ωρο και φέρνει συνολικά ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων. Όλα αυτά δε τα αξιολογούμε ως “τυχαία” συμβάντα, αλλά ως την ουσία τους κράτους, του κεφαλαίου και της πατριαρχίας, τα οποίο γεννούν τον κοινωνικό κανιβαλισμό, το εθελόδουλο αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας, το σάπιο ιδανικό της ανδρικής τιμής, την εξαθλίωση και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και έχουν ως σκοπό τη διαιώνιση της κυριαρχίας των ισχυρών επί των αδυνάμων.
Σύνδεση των αγώνων
Κομβικής σημασίας προκειμένου να αντισταθούμε και να ανατρέψουμε την υπάρχουσα κοινωνική πραγματικότητα, αλλά και για να σταθούμε αποτελεσματικά πραγματικό εμπόδιο στην υποτίμηση της ζωής μας, των συλλογικών κεκτημένων και δικαιωμάτων μας, είναι η σύνδεση των αγώνων μεταξύ φοιτητών, μαθητών, εργαζομένων και λοιπών εξαθλιωμένων κομματιών της τάξης μας (μετανάστες, ρομά κλπ). Ταυτόχρονα με τον δικό μας αγώνα για την κατάργηση του νόμου 4777 (Κεραμέως- Χρυσοχοϊδη)προσπαθεί να παλέψουν και οι μαθητές κόντρα στο μέτρο της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής(ΕΒΕ), όπως αναφέρθηκε και παραπάνω. Παράλληλα αγώνες διεξάγουν μέσω των μαζικών τους φορέων(σωματείων και συνδικάτων) οι εργαζόμενοι διαφόρων κλάδων σε πολλές περιοχές της χώρας. Πρόσφατα παραδείγματα αποτελούν οι καθηγητές που αγωνίζονται κόντρα στην αξιολόγηση που μετατρέπει τα σχολεία σε επιχειρήσεις, οι διανομείς της efood και οι λιμενεργάτες της COSCO για τις άθλιες συνθήκες εργασίας,τα ανύπαρκτα μέτρα προστασίας που ως αποτέλεσμα έχουν θανάτους εργατών,τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας(ΣΣΕ) και αξιοπρεπείς μισθούς. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ταξικοί αγώνες νικούν στο σήμερα και δεν είναι απολιθώματα του παρελθόντος,κάτι για το οποίο η αστική προπαγάνδα θέλει να μας πείσει. Αυτό ακριβώς έρχονται να διαψεύσουν οι μαζικές απεργιακές διαδηλώσεις και μοτοπορείες των εργαζομένων της efood και της COSCO που στέφθηκαν με απόλυτη επιτυχία. Κατάφεραν εν τέλει να επιβάλουν το δίκιο κόντρα στις πολυεθνικές και τα ντόπια αφεντικά. Ο δικός μας αγώνας λοιπόν είναι κοινός με τους υπόλοιπους και πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας ώστε να έχουν μια κοινή ταξική πορεία προς την βελτίωση της ζωής μας, ώστε να μετρήσουμε βήματα μπροστά προς την συνολική αλλαγή της κείμενης πραγματικότητας που ζούμε.
ΔΡΑΣΕΙΣ
· Κατάληψη της σχολής Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη(15, 16, 17 & 18 νοεμβρίου) με παρεμπόδιση των ελέγχων στις εισόδους της ΣΘΕ, παρεμπόδιση ερευνητικής δραστηριότητας
• Εκδήλωση-συζήτηση με μεταπτυχιακού, διδακτορικού και εργαζόμενους/ε με θέμα: Φοιτητικά & εργασιακά ζητήματα
• Εκδήλωση-συζήτηση για κρατικές-εργοδοτικές δολοφονίες και γυναικοκτονίες & κρατική καταστολή
• Σύσταση συντονιστικής επιτροπής υπεύθυνης για την υλοποίηση των δράσεων του συλλόγου και την εμβάθυνση και εξειδίκευση του λόγου της απόφασης του συλλόγου
• Ορισμός επόμενης Γενικής Συνέλευσης από το σώμα της Συνέλευσης
ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ
• Συμμετοχή στην Πορεία της 17 Νοεμβρίου, Τετάρτη 18:00 Πολυτεχνείο
• Συμμετοχή στην πορεία ενάντια στις κρατικές, εργοδοτικές και πατριαρχικές δολοφονίες την Παρασκευή 12/11, στις 18:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου
• Συμμετοχή σε όποια δράση προκύψει ενάντια στη διαγραφή μεταπτυχιακού φοιτητή από το Τμήμα Παιδαγωγικής ΑΠΘ
