Για ένα κλαδικό πανελλαδικό σωματείο βάσης εργαζομένων & ανέργων στην εκπαίδευση.
Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε σε μια περίοδο, κατά την οποία με πρόσχημα τον Covid–19 τα αφεντικά επιχειρούν να συνεχίσουν την καπιταλιστική αναδιάρθρωση επιδιώκοντας με κάθε τρόπο τη μεγιστοποίηση των κερδών τους. Κάθε μέρα που περνά γίνονται και πιο ορατά τα αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής της λεηλασίας των εργασιακών δικαιωμάτων αλλά και της φιλανθρωπίας των επιδομάτων, της προβολής της κυρίαρχης ιδεολογίας περί «ατομικής ευθύνης» που αποτελεί την ψευδή συνείδηση του ατομικισμού, του κοινωνικού κανιβαλισμού, καθώς και της προπαγάνδας ότι είμαστε όλοι ένα: κράτος – κυβέρνηση – αφεντικά – εργαζόμενες/οι και άνεργοι/ες.
Την περίοδο Covid–19 το κράτος παρουσιάζεται ως ο αποκλειστικός ρυθμιστής της ζωής μας. Με τον υποχρεωτικό εγκλεισμό και την τηλεργασία, επέβαλε όρους γενικευμένης επιτήρησης, ελέγχου και πειθάρχησης. Με τον νόμο 4703/2020: «δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις» μεθοδεύεται η επιβολή της νέας «νομιμότητας» με οργουελιανούς όρους. Η κυβέρνηση της ΝΔ με τη συνδρομή των μηχανισμών προπαγάνδας των μέσων μαζικής εξαπάτησης έκανε νόμο την απαίτηση των αφεντικών (του ΣΕΒ, των ενώσεων ιδιοκτητών εμπορικών και ξενοδοχειακών επιχειρήσεων) να καταστέλλονται οι διαδηλώσεις και οι απεργίες με τη συναίνεση των λούμπεν εκφασισμένων ατόμων που έχουν αποδεχτεί τον κοινωνικό κανιβαλισμό ως περιεχόμενο και στάση επιβίωσης. Τα αφεντικά απαιτούν την επιβολή σιωπής νεκροταφείου στους εργασιακούς χώρους και στις γειτονιές και η κυβέρνηση δίνει τον μανδύα της «νομιμότητας»…
Η πλήρης στήριξη του κράτους στα αφεντικά διαμορφώνει μια δυστοπική εργασιακή πραγματικότητα με δραματική μείωση των μισθών, απλήρωτη υπερωριακή εργασία, αναστολή εργασίας, εντατικοποίηση της εργασίας μέσα σε επικίνδυνες συνθήκες (μηδαμινά μέτρα προστασίας για την εργατική τάξη και μετακύλιση του κόστους της προστασίας στους/ις ίδιους/ες τους/ις εργαζομένους/ες), τηλεργασία, κατακερματισμό και εξατομίκευση. Ταυτόχρονα, εντείνεται η στοχοποίηση όσων μιλούν στον χώρο δουλειάς για τα σωματεία και τη σημασία των εργατικών και κοινωνικών αγώνων, όσων βάζουν κόκκινη γραμμή ανάμεσα στις/ους εργαζόμενες/ους και στα αφεντικά, με αποτέλεσμα τη μείωση του χρόνου εργασίας τους, την απόλυση και την ανεργία ως τιμωρία και εκδίκηση για τη δράση τους. Όλα αυτά συμβαίνουν, ενώ το κράτος δεν έκανε το παραμικρό ούτε για τη βελτίωση του συστήματος υγείας (προσλήψεις ιατρικού–νοσηλευτικού προσωπικού, αύξηση των ΜΕΘ, επίταξη και όχι χρηματοδότηση ιδιωτικών κλινικών) ούτε για τις συνθήκες υγιεινής στους χώρους εργασίας και την ασφαλή μετακίνηση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Αντίθετα, έπαιξε με τις ζωές μας στο όνομα της «οικονομικής ναυαρχίδας» του τουρισμού.
Η κυβέρνηση της ΝΔ και πριν να χρησιμοποιήσει ως πρόσχημα τον Covid–19 επιχείρησε να διαμορφώσει μια νέα «κανονικότητα» της «νομιμότητας» με την επιβολή ενός ολοκληρωτικού θεσμικού πλαισίου, προκειμένου να συνεχιστεί η καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Με το δόγμα «νόμος, τάξη και ανάπτυξη» λεηλατεί τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, απαγορεύει τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις, επιχειρεί να επιβάλει το ηλεκτρονικό φακέλωμα των μελών των σωματείων θέτοντάς το ως «προϋπόθεση για τη συνδικαλιστική δράση» και εφαρμόζει το «μητρώο πραγματικών δικαιούχων» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και επιδιώκει να ακυρώσει τις διαδικασίες των γενικών συνελεύσεων με την ηλεκτρονική ψήφο από τον καναπέ. Απαγορεύει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, καταργεί το άσυλο, καταστέλλει και εκκενώνει τις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους, εκκενώνει τις καταλήψεις μεταναστ(ρ)ιών και είτε τους/ις αφήνει άστεγους/ες, είτε τους/ις μεταφέρει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης–φυλακές, δεν διστάζει να εισβάλλει με ΜΑΤ στις σχολές, να συλλαμβάνει στα σπίτια τους με ασφαλίτες, φοιτητές που αγωνίζονται. Επιχειρεί με όρους θεάματος να καθηλώσει τα άτομα στις οθόνες της τηλεόρασης και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αναζητώντας τον «εσωτερικό εχθρό» στις καταλήψεις στα Εξάρχεια, και σε κάθε γειτονιά, καθώς και σε κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε σχολή. Όλα αυτά συντελούνται, μετά από μια περίοδο κατά την οποία η αριστερά του νεοφιλελευθερισμού, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με πολιτική φιλανθρωπίας μεθόδευσε, και σε έναν βαθμό κατάφερε να αφομοιώσει αγώνες και αγωνιστές/ριες, καταστέλλοντας έτσι εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες.
Στόχος τους είναι και η πλήρης ιδιωτικοποίηση των ΜΜΜ, του φυσικού αερίου και των πετρελαίων, η λεηλασία της φύσης (Σκουριές, Αχελώος, Άγραφα) και των δημόσιων χώρων (Ελληνικό, αιγιαλός), αλλά και η αλλαγή των χρήσεων της γης με τις δήθεν αναπλάσεις και τον «εξευγενισμό», όπως το σχέδιο με τη γραμμή U του μετρό, ώστε να τελειώσουν μια για πάντα οι γειτονιές και οι αντιστάσεις που υπάρχουν ή γεννιούνται μέσα σε αυτές.
Ταυτόχρονα, κεντρικό άξονα της πολιτικής της ΝΔ αποτελεί η ρατσιστική αντιμετώπιση των μεταναστ(ρι)ών με στρατόπεδα συγκέντρωσης–φυλακές, όχι μόνο στα νησιά αλλά και στην εξορία απομακρυσμένων περιοχών στην ενδοχώρα. Η μετανάστευση χαρακτηρίζεται ζήτημα «ασφάλειας» και το δημόσιας τάξης αναλαμβάνει την εξόντωσή τους.
Προϋπόθεση για να μεθοδευτούν αυτά είναι η εγκληματοποίηση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, με την ιδεολογική επίθεση από τα ΜΜΕ ότι δήθεν «η κοινωνία κινδυνεύει από τους καταληψίες», αλλά και με την επιβολή κατάστασης πολιορκίας σε ό,τι αποτελεί ή δυνητικά θα αποτελέσει έδαφος αγώνα και αυτοοργάνωσης, αλλά και καθεστώτος εξαίρεσης για όσες/ους δεν πειθαρχούν στην «κανονικότητα» της «νομιμότητας».
Το δόγμα του σοκ, ο τρόμος μιας φονικής πανδημίας στα χέρια του κράτους. Ο ένας νόμος πίσω από τον άλλο: απαγόρευση συγκεντρώσεων άνω των 3 ατόμων και διαδηλώσεων σε όλη την επικράτεια, απαγόρευση απεργιών, λεηλασία των εργασιακών δικαιωμάτων, απαγόρευση κίνησης στους δρόμους, πρόστιμο σε όσους/ες προσπαθούν να αναπνεύσουν. Η άγρια καταστολή στους δρόμους, μηχανοκίνητες συμμορίες ντοπαρισμένων φονιάδων, αύρες και κρότου–λάμψης, ξυλοδαρμοί και άφθονος Covid–19 στα στοιβαγμένα κελιά της δημοκρατίας. Σε μια πραγματικότητα γενικευμένης ανεργίας, απολύσεων –που κανείς δεν μαθαίνει ότι έγιναν–, φτώχειας και μιζέριας. Σε αυτές τις συνθήκες η ακροδεξιά κυβέρνηση παίρνει την εκδίκηση του κράτους για την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973, αλλά και την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008.
Η εργασιακή πραγματικότητα της ιδιωτικής εκπαίδευσης ή πίσω από τη βιτρίνα ο εργασιακός μεσαίωνας
Στον χώρο της εκπαίδευσης εν μέσω πανδημίας με πρόσχημα και εδώ τον Covid–19 η κυβέρνηση επέβαλε τη χρήση κάμερας στη σχολική αίθουσα, ώστε δήθεν να έχουν όλες/οι οι μαθήτριες/ές την «ευκαιρία» για σύγχρονο εξ αποστάσεως μάθημα, ενώ παράλληλα τα ΜΜΕ προπαγάνδιζαν το γελοίο επιχείρημα του «εκσυγχρονισμού» της εκπαίδευσης και της «αξιολόγησης» του μαθήματος. Κατόπιν, στο τέλος του Ιούλη του 2020 εισήχθη στα μουλωχτά το επαίσχυντο νομοσχέδιο για την ιδιωτική εκπαίδευση, που ενίσχυσε το «οπλοστάσιο» των αφεντικών.
Με τον νόμο 4713/2020: «Εκσυγχρονισμός της ιδιωτικής εκπαίδευσης και άλλες διατάξεις» καταργούνται τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών στα ιδιωτικά σχολεία. Ο νόμος είναι γραμμένος από τα αφεντικά… Στον τίτλο αποτυπώνεται η ιδεολογική επίθεση μέσω της πλήρους λεηλασίας των εργασιακών δικαιωμάτων αλλά και της ασυδοσίας των σχολαρχών. Άλλωστε και ο νόμος Κεραμέως για το κρατικό σχολείο, που ψηφίστηκε τον Μάιο του 2020, με το οποίο αυξήθηκε ο αριθμός των μαθητ(ρι)ών σε 27 ανά τμήμα και θεσπίστηκε η χρήση κάμερας κατά τη διάρκεια του μαθήματος, είχε τον τίτλο: «Αναβάθμιση του Σχολείου και άλλες διατάξεις». Με τον νόμο 4713/2020 «νομιμοποιούνται» όλα όσα εδώ και μια εικοσαετία περίπου συντελούνται στα ιδιωτικά σχολεία–φροντιστήρια, των οποίων οι ιδιοκτήτες τους πούλησαν σαν καλό εμπόρευμα την «πίεση και την επιτυχία στη σχολή των ονείρων», την εντατικοποίηση, τις ανταγωνιστικές σχέσεις, τον ρατσιστικό και αντιπαιδαγωγικό διαχωρισμό των μαθητ(ρι)ών σε τμήματα «ομοιογενή», τη λεηλασία της εκπαιδευτικής διαδικασίας με παράδοση από τη Β ́ Λυκείου μόνο των πανελλαδικώς εξεταζόμενων μαθημάτων. Σε αυτές τις συνθήκες, εργαζόμενες/οι που διεκδίκησαν ή που συμμετείχαν σε απεργία απολύθηκαν. Πίσω από τη βιτρίνα της «επιτυχίας των αρίστων» πλήθυναν τα εργασιακά κάτεργα των ανακυκλώσιμων εργαζομένων, της αδήλωτης ή υποδηλωμένης εργασίας, της ουσιαστικής κατάργησης της Κυριακής ως ημέρας ξεκούρασης, των ωρομισθίων με τις ελάχιστες ώρες, των εργαζομένων με το πρόγραμμα των φροντιστηρίων το καλοκαίρι και στις διακοπές Χριστουγέννων–Πάσχα, καθώς και των εκπαιδευτικών χωρίς διοριστήριο, οι οποίοι/ες ήταν όμηροι των αφεντικών.
Η εφαρμογή του νόμου ήταν άμεση: τον Σεπτέμβρη έγιναν 150 απολύσεις καθηγητ(ρι)ών, ενώ επιβλήθηκε μια πραγματικότητα όπου οι εργαζόμενες/οι απεμπολούν τα εργασιακά τους δικαιώματα υπό τον φόβο μιας επικείμενης απόλυσης ή στιγματισμού στον εργασιακό τους χώρο. Ταυτόχρονα, από τη μία ο μισθός μειώνεται και από την άλλη τα αφεντικά επιβάλλουν υπερωριακή εργασία απογευματινή ή σε ημέρα αργίας. Όλα αυτά σε συνθήκες που εντείνουν τον ανταγωνισμό και τον κανιβαλισμό, με τους/ις εργαζομένους/ες να τρέχουν ένα συνεχή αγώνα δρόμου για να προλάβουν τις απαιτήσεις των «αξιολογήσεων».
Απέναντι σε αυτήν την επίθεση, φάνηκε η ένδεια όλων των σωματείων, τα οποία στοιχίστηκαν πίσω από τον κρατικό εργοδοτικό συνδικαλισμό της ΟΙΕΛΕ –την οποία βεβαίως αδιαλείπτως καταγγέλλουν– χωρίς να κηρύξουν καμία απεργία, χωρίς καμία απεργιακή κινητοποίηση στα ιδιωτικά σχολεία τα οποία εφάρμοσαν τον νόμο και απέλυσαν μαζικά συναδέλφους… Έτσι απέδειξαν για μία ακόμη φορά πως οι πλειοψηφίες των σωματείων ασχολούνται με την αναπαραγωγή των κομματικών τους μηχανισμών λειτουργώντας ως ιμάντας μεταβίβασης ψήφων για τις ομοσπονδίες και τα εργατικά κέντρα. Είναι απόλυτα ευχαριστημένες με την «επιβεβαίωση» –ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία– των αναλύσεών τους για τη συγκυρία και τις ευθύνες του κρατικού εργοδοτικού συνδικαλισμού ΟΙΕΛΕ–ΓΣΕΕ–ΑΔΕΔΥ. Το μόνο πεδίο δράσης το οποίο επιλέγουν είναι το ήδη ασφυκτικό πλαίσιο «νομιμότητας».
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες είναι ανάγκη να υπάρξει κλαδική και διακλαδική οργάνωση των αγώνων από τα κάτω. Σε αυτήν την κατεύθυνση από τον Σεπτέμβρη του 2016 η Πρωτοβουλία Εργαζομένων & Ανέργων στην ιδιωτική εκπαίδευση δημιουργήθηκε από εργαζόμενες/ους και ανέργους/ες που εργάζονται ή έχουν εργαστεί στην ιδιωτική εκπαίδευση (φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης, κέντρα ξένων γλωσσών, ιδιωτικά σχολεία, ινστιτούτα επαγγελματικής κατάρτισης, κέντρα επαγγελματικής κατάρτισης, κέντρα διά βίου μάθησης, κέντρα μελέτης και σε όλους τους χώρους της ιδιωτικής εκπαίδευσης) με αφετηρία τις κοινές εργασιακές συνθήκες που βιώνουμε μες στη γενικευμένη εργασιακή ανασφάλεια.
Εμείς οι εργαζόμενες/οι στην ιδιωτική εκπαίδευση ανήκουμε σε έναν εργασιακό κλάδο που πάντα βίωνε την επισφάλεια. Κάθε χρόνο αναγκαζόμαστε να περιμένουμε στην ουρά στον ΟΑΕΔ για το επίδομα ανεργίας, ενώ όλη τη χρονιά δουλεύουμε με το άγχος της συμπλήρωσης των απαιτούμενων ενσήμων για να έχουμε τη δυνατότητα να έχουμε επίδομα ανεργίας το καλοκαίρι. Όλα αυτά με τον εκβιασμό των ατομικών συμβάσεων ορισμένου χρόνου και την απειλή της μη επαναπρόσληψης αν αντιδράσουμε σε κάθε μορφής εργοδοτική αυθαιρεσία, αν διεκδικήσουμε τα εργασιακά μας δικαιώματα, πολύ περισσότερο αν αποφασίσουμε να απεργήσουμε.
Ιδιαίτερα τα τελευταία 10 χρόνια που χαρακτηρίζονται από γενικευμένη εργασιακή ανασφάλεια, αλλά και εξαιτίας της απαγόρευσης των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και της σταδιακής κατάργησης εργασιακών δικαιωμάτων, πολλοί/ές έχουν εξαναγκαστεί σε αμοιβές πείνας, μη καταβολή ενσήμων, πολύμηνη καθυστέρηση καταβολής δεδουλευμένων, μαύρη–ανασφάλιστη ή υπασφαλισμένη εργασία.
Γιατί κλαδικό σωματείο;
Επειδή οι δυσμενείς εργασιακές συνθήκες αφορούν όλες/ους τις/ους εργαζόμενες/ους του κλάδου, ανεξαρτήτως ειδικότητας και χώρου εργασίας, πήραμε την πρωτοβουλία για τη δημιουργία μιας κλαδικής συλλογικότητας που αποτελείται από εργαζομένους/ες και άνεργες/ους του κλάδου. Θέλουμε το σωματείο μας να περιλαμβάνει καθηγήτριες/ές, δασκάλες/ους, καθαριστές/στριες, γραμματείς και όποια/ον άλλη/ον δουλεύει στην ιδιωτική εκπαίδευση. Δε θεωρούμε δίκαιο να παίρνει άλλον μισθό η καθαρίστρια και άλλον η καθηγήτρια. Ο διαχωρισμός ειδικευμένης και ανειδίκευτης εργασίας είναι μέσο –μεταξύ άλλων– που έχουν βρει τα αφεντικά για να κρατούν την εργατική τάξη διαιρεμένη, ετερογενή και διαστρωματωμένη ώστε ποτέ όλα της τα μέλη να μη βρίσκονται στην ίδια θέση. Είμαστε ενάντια στην κοινωνική και υλική υποτίμηση ορισμένων επαγγελμάτων και στην ανατίμηση άλλων και σε καμία περίπτωση δε θεωρούμε πως δικαιούμαστε μεγαλύτερους μισθούς λόγω σπουδών ή θεωρητικών–ακαδημαϊκών γνώσεων. Θέλουμε οι μισθοί μας, χωρίς διαχωρισμούς, να είναι ίδιοι με τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσές μας ανεξαρτήτως ειδικότητας.
Γιατί πανελλαδικό; Γιατί σωματείο βάσης;
Επιδιώκουμε την πανελλαδική κλαδική και διακλαδική οργάνωση των αγώνων μέσω της δημιουργίας ενός κλαδικού πανελλαδικού σωματείου βάσης εργαζομένων και ανέργων. Έτσι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη μεθοδευμένη εργοδοτική επίθεση και να αγωνιστούμε από κοινού για την υπεράσπιση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων μας, ακυρώνοντας στην πράξη τη δυνατότητα του κρατικού εργοδοτικού συνδικαλισμού να αποτελεί τον μόνο πανελλαδικό φορέα εκπροσώπησης των εργαζομένων αλλά και υπερβαίνοντας τα όρια του κομματικού γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, που προτεραιότητά του είναι η αναπαραγωγή του μηχανισμού του στις ομοσπονδίες και στα εργατικά κέντρα.
Η δημιουργία ενός κλαδικού πανελλαδικού σωματείου βάσης εργαζομένων και ανέργων στην ιδιωτική εκπαίδευση θα δώσει απελευθερωτική δύναμη σε όλες/όλους τις/ους εργαζόμενες/ους και τους/ις ανέργους/ες του κλάδου, για να αντιμετωπίσουμε πιο αποτελεσματικά τη μεθοδευμένη εργοδοτική επίθεση και να αγωνιστούμε από κοινού για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειάς μας. Κοινός μας στόχος είναι αξιοπρεπείς όροι εργασίας σε όλους τους χώρους δουλειάς, συμβάσεις αορίστου χρόνου και Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας σύμφωνες με τις ανάγκες μας.
Γιατί σωματείο εργαζομένων και ανέργων;
Οι περισσότεροι/ες εργαζόμενοι/ες στην ιδιωτική εκπαίδευση μένουν άνεργοι/ες τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο (για 3–4 μήνες), ενώ πολλές/οί συνάδελφοί μας παραμένουν για χρόνια άνεργες/οι λόγω της συνδικαλιστικής τους δράσης στους χώρους δουλειάς. Γι’ αυτό και έχει ιδιαίτερη σημασία η δημιουργία ενός σωματείου βάσης που να συσπειρώνει τους/ις άνεργους/ες συναδέλφους μας, όπως βέβαια και αυτές/ούς που δεν έχουν πιάσει ακόμη δουλειά. Τα χρονικά όρια που θέτει η εργατική νομοθεσία για τη συμμετοχή των ανέργων σε συνδικαλιστικές δομές (6 μήνες) δεν αντιστοιχούν στις σημερινές εργασιακές συνθήκες. Γι’ αυτό χρειάζεται να ξεπεράσουμε τη «νομιμότητα», όπως την ορίζει το κράτος, για τη λειτουργία και τη σύνθεση των σωματείων και να αναζητήσουμε μια νέα οργανωτική μορφή που να λειτουργεί προταγματικά με βάση την πραγματική κατάσταση του κλάδου και της τάξης μας, χωρίς να αποκλείονται οι μακροχρόνια άνεργοι/ες συνάδελφοί μας που απολύθηκαν ή που για διάφορους λόγους μένουν εκτός εργασίας.
Η δράση της Πρωτοβουλίας Εργαζομένων & Ανέργων στην ιδιωτική εκπαίδευση
Απέναντι σε αυτές τις συνθήκες η Πρωτοβουλία Εργαζομένων & Ανέργων στην ιδιωτική εκπαίδευση συνέβαλε στη δημιουργία εργατικού διακλαδικού μπλοκ στις πορείες από το 2017: στις 17 του Νοέμβρη, στις 6 του Δεκέμβρη, αλλά και ενάντια στην κατάργηση του ασύλου στις 23/7/2019· έδωσε χώρο στις/ους εργαζόμενες/ους και ανέργους/ες του χώρου της ιδιωτικής εκπαίδευσης να συμμετάσχουν στην πορεία ενάντια στο πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ στις 12 του Γενάρη του 2017· στήριξε το εργατικό μπλοκ στην πορεία ενάντια στον καταστολή των καταλήψεων και των αυτοοργανωμένων χώρων στις 14 του Σεπτέμβρη του 2019. Όλο αυτό το διάστημα, μέσα από την Πρωτοβουλία, οι συνάδελφοι από τα κέντρα ξένων γλωσσών, μπόρεσαν να παλέψουν και να διεκδικήσουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο νικηφόρος αγώνας ενάντια στο ΚΞΓ «mlc Athens», όπου απολυμένοι/ες συνάδελφοι δικαιώθηκαν και τους καταβλήθηκαν τα χρωστούμενα δεδουλευμένα τους, καθώς και ο αγώνας για την καταβολή δεδουλευμένων που αφορούσαν μισθούς και αποζημιώσεις αδείας με τις προσαυξήσεις 100% στο ΚΞΓ «Γνώση χωρίς σύνορα» στο Γαλάτσι. Η Πρωτοβουλία στήριξε από την πρώτη στιγμή τον αγώνα της απολυμένης συναδέλφου από το ΦΜΕ «Πρίσμα» στο κέντρο της Αθήνας και συμμετείχε στην κινητοποίηση εργατικών σωματείων, εργατικών συλλογικοτήτων και συνελεύσεων γειτονιάς στο υπ. Δικαιοσύνης στις 22/6/2019 ενάντια στην απόπειρα εγκληματοποίησης των εργατικών αγώνων και στην ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης.
Στην Πεύκη τον Ιούλη του 2020 ζήσαμε στιγμές από το μέλλον που μας ετοιμάζουν. Η εργοδοσία του φροντιστηρίου «Άσκηση» οδήγησε συνάδελφο στην ανεργία λόγω της συνδικαλιστικής του δράσης σε σωματεία και εργατικές συλλογικότητες, αλλά και επειδή δεν άφησε αναπάντητη την έκφραση ρατσιστικού λόγου μέσα στην τάξη. Σαν να μην έφτανε αυτό, στις κινητοποιήσεις για την επαναπρόσληψη του συναδέλφου βρεθήκαμε αντιμέτωποι/ες με αντισυγκέντρωση μαθητ(ρι)ών και γονιών που απαιτούσαν την απόλυση του καθηγητή τους. Η απάντησή μας ήταν παραδειγματική. Καταγγείλαμε το μάθημα κοινωνικού κανιβαλισμού και εκφασισμού που έδωσαν αφεντικό και γονείς στα παιδιά τους. Αναγκάσαμε να διαλυθεί η αντισυγκέντρωση και πραγματοποιήσαμε μαζικές συγκεντρώσεις καταγγελίας του γεγονότος σε όλη την Πεύκη. Στη συνέχεια υπήρξε προσπάθεια εκφοβισμού του συναδέλφου και ποινικοποίησης του αγώνα από το αφεντικό και κάποιους γονείς, αλλά ξεσκεπάσαμε και αυτή τη σκευωρία. Σε όλη την περιοχή της Πεύκης, μαζί με πλήθος συναγωνιστ(ρι)ών από σωματεία, πολιτικές και εργατικές συλλογικότητες και συνελεύσεις γειτονιάς, στείλαμε το μήνυμα ότι οι προκλήσεις των αφεντικών και των εκφασισμένων ομάδων που κινούνται στις γειτονιές και εκθρέφουν τον ρατσισμό, τον σεξισμό και τον φασισμό, δεν θα πάρουν ούτε σπιθαμή από τον δημόσιο χώρο. Δείξαμε πώς παλεύουμε για την κοινωνική απονομιμοποίηση των ρατσιστικών και φασιστικών πρακτικών μέσα και έξω από τους χώρους εργασίας.
Την ίδια περίοδο, η Πρωτοβουλία απάντησε στην εγκληματοποίηση των εργατικών και κοινωνικών αγώνων με μπλοκ στην πορεία ενάντια στην ψήφιση του νομοσχεδίου για την απαγόρευση των συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων, δίνοντας τη δυνατότητα στον κλάδο να κατέβει στον δρόμο και να συμμετάσχει στη μαζική διαδήλωση στις 9 του Ιούλη του 2020.
Χρειάζεται, λοιπόν, να συνειδητοποιήσουμε ότι η εργοδοσία δε βρίσκεται στην ίδια μεριά με εμάς. Δε σκύβουμε το κεφάλι φοβούμενες/οι ότι θα χάσουμε τη δουλειά μας. Δεν έχουμε την αυταπάτη: «δουλειά να υπάρχει». Η συνεχιζόμενη μείωση μισθών και συντάξεων και η ιδιωτικοποίηση παιδείας και υγείας εξανεμίζουν οποιοδήποτε περιθώριο ατομικών λύσεων επιβίωσης. Μόνο η συλλογική ταξική αντίσταση μπορεί να βάλει φρένο στη λεηλασία της ζωής μας. Δεν αναθέτουμε σε «ειδικούς» να διαμεσολαβήσουν τους όρους και τις συνθήκες εργασίας ή ανεργίας μας. Θέλουμε να αποφασίζουμε εμείς οι ίδιοι/ες από τα κάτω για τη ζωή μας. Καλούμε όλες και όλους τις/ους εργαζόμενες/ους και τις/ους άνεργες/ους στην ιδιωτική εκπαίδευση να συζητήσουμε για τη δημιουργία ενός κλαδικού πανελλαδικού σωματείου βάσης εργαζομένων και ανέργων που θα παλεύει ανεξάρτητα και αντιιεραρχικά για τα δικαιώματα, τα ταξικά συμφέροντα και την αξιοπρέπειά μας.
Το σχέδιο της εξουσίας ήταν, είναι και θα είναι να επιβληθεί η πειθάρχηση, ο έλεγχος και ο τρόμος σε κάθε κοινωνικό και εργασιακό χώρο: ο/η καθένας/καθεμία να κοιτά μόνο την επιβίωσή του/ης, κανιβαλίζοντας τους/ις συναδέλφους του/ης, τις/ους συμφοιτήτριες/ές, τους/ις γείτονες/ισσές του, τις/ους άλλες/ους.
Είναι όμως γελασμένοι· σπέρνουν ανέμους, θα θερίσουν θύελλες. Η φωτιά θα μείνει αναμμένη στον κάμπο. Οι ταξικοί και κοινωνικοί αγώνες συνεχίζονται ενάντια στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση, κόντρα σε κάθε μορφή διαχείρισής της, μέχρι την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο…
Πρωτοβουλία εργαζομένων & ανέργων στην ιδιωτική εκπαίδευση
