Η ΟΕΝΓΕ έπραξε το αυτονόητο μετατρέποντας τη σημερινή παγκόσμια μέρα υγείας σε μέρα υπεράσπισης και στήριξης του δημόσιου συστήματος υγείας. Σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Κρήτη, Λέσβο, αλλά και σε νοσοκομεία σε όλη τη χώρα, τα σωματεία των εργαζομένων στην υγεία πραγματοποίησαν δεκάδες συγκεντρώσεις. Στο πλάι τους αντιπροσωπείες από σωματεία εργαζομένων από άλλους κλάδους και από αριστερές και αναρχικές οργανώσεις σπάζοντας στην πράξη την κρατική τρομοκρατία και υπενθυμίζοντας πως αυτή είναι μονάχα η αρχή ενός μεγάλου μαχητικού κινήματος για τη ριζική αλλαγή κι αναβάθμιση της δημόσιας υγείας.
Νοσοκομείο Σωτηρία – Αθήνα
Ιπποκράτειο – Θεσσαλονίκη
Το Κράτος
Οι (ήρωες κατά τα άλλα) εργαζόμενοι στην υγεία, τους οποίους κατά τις προηγούμενες μέρες καλούμασταν από επιφανείς εκπροσώπους της κυριαρχίας να χειροκροτούμε, σήμερα μετατράπηκαν σε ανεύθυνους και εχθρούς. Στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός στην Αθήνα, πολυάριθμες δυνάμεις της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. προσπάθησαν να κάνουν ελέγχους στους αλληλέγγυους και να διαλύσουν τη συγκέντρωση, καθώς απαγορεύονται οι συναθροίσεις. Προφανώς εκδιώχθηκαν κακήν κακώς από τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, αλλά η σημειολογία αυτής της κίνησης παραμένει σαφής: τον πρώτο λόγο στην υγειονομική κρίση δεν την έχουν οι γιατροί που παλεύουν καθημερινά για τη δημόσια υγεία, αλλά οι μπάτσοι και η καταστολή. Και αυτό συμβαίνει, επειδή βασικός στόχος του κράτους δεν είναι η αντιμετώπιση της πανδημίας αλλά η αντιμετώπιση του εχθρού λαού, που είναι η εν δυνάμει απειλή για τους καπιταλιστικούς σχεδιασμούς, ειδικά στο επόμενο διάστημα και μέσα σε περιβάλλον πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης. Έντονη αστυνομική παρουσία υπήρξε και σε άλλες συγκεντρώσεις, όπως στο Αττικό Νοσοκομείο.
Τα ΜΜΕ
Βασικός συνοδοιπόρος της κυβερνητικής πολιτικής και της καταστολής υπήρξαν τα καθεστωτικά ΜΜΕ, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά ότι τα 11 εκατομμύρια που έλαβαν από την κυβέρνηση έπιασαν τόπο. Σε όσες περιπτώσεις δεν έθαψαν τις συγκεντρώσεις, εκαναν εμετικά ρεπορτάζ χαρακτηρίζοντας τους υγειονομικούς σαν ανεύθυνους και κατηγορώντας τους πως δε δίνουν το σωστό παράδειγμα. Προφανώς το μόνο σωστό παράδειγμα το δίνει το νέο sex symbol δαπίτικης αισθητικής, Χαρδαλιάς, όταν κάνει συσκέψεις σε κλειστούς χώρους με 50 άτομα κι έπειτα επιδίδεται σε αγκαλιές και selfie με τα τσιράκια του. Αντιλαμβανόμαστε πως στην κρατική διαχείριση της πανδημίας το έτερο χέρι της καταστολής είναι το επικοινωνιακό παιχνίδι. Αυτό δε σημαίνει, όμως, πως πρέπει να το ανεχτούμε.
Νοσοκομείο Γεννηματάς – Θεσσαλονίκη
Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ρίου – Πάτρα
Οι δύο πραγματικότητες
Στο έδαφος της πανδημίας διαμορφώνονται δύο πραγματικότητες. Η πρώτη είναι η εικονική πραγματικότητα της επικοινωνιακής διαχείρισης της κυβέρνησης που επιδιώκει να διαμορφώσει τους ιδεολογικούς όρους πειθάρχησης της κοινωνικής βάσης όσον αφορά τόσο την κατάντια του δημόσιου συστήματος υγείας, όσο και την επερχόμενη οικονομική και κοινωνική κρίση. Η δεύτερη είναι η πραγματικότητα των εργαζομένων στην υγεία που αγωνίζονται σε δύο μέτωπα (στη δουλειά τους, αλλά και στις διεκδικήσεις τους) και της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνικής βάσης που έρχεται ξανά αντιμέτωπη με μεγαλύτερη ανεργία, φτώχεια κι ανέχεια. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το έχουμε ξεκάθαρο στην περίοδο που έρχεται. Δεν υπάρχει απολύτως καμιά ενότητα με αυτούς που για δεκαετίες κατέστρεψαν τη δημόσια υγεία και κάνουν την κρίση ευκαιρία πετσοκόβοντας εργατικά-κοινωνικά δικαιώματα και μοιράζοντας κρατικό χρήμα σε ημετέρους στην προσπάθειά τους να θωρακίσουν το στρατόπεδό τους. Γιατί περί αυτού πρόκειται, περί στρατοπέδου. Ο “πόλεμος” στον οποίο επιδίδεται το κράτος είναι πόλεμος ενάντια στην κοινωνική βάση. Ας συγκροτήσουμε, λοιπόν, και εμείς το δικό μας στρατόπεδο και ας ριχτούμε στη μάχη, τώρα και όχι μετά.
Νοσοκομείο Αττικόν – Αθήνα
Νοσοκομείο Αγία Όλγα – Αθήνα
Από εδώ και πέρα
Τα μέτωπα που ανοίγονται αφορούν τη δημόσια υγεία, την επιβίωση της κοινωνικής βάσης και την πάλη ενάντια στις νέα αντεργατικά μέτρα και την κατάσταση εξαίρεσης που εντείνεται σε κομμάτια όπως οι μετανάστες/ριες. Είναι κρίσιμο να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος. Αρχικά οφείλουμε να διαχωρίσουμε τις έννοιες του δημόσιου και του κρατικού. Κρατικό και ιδιωτικό είναι οι δύο πλευρές της καπιταλιστικής διαχείρισης. Το δημόσιο πηγαίνει πέρα από αυτή τη διαχείριση και έχει να κάνει με τις κοινωνικές ανάγκες. Δημόσια (κι όχι κρατική) υγεία λοιπόν, με ενίσχυση των νοσοκομείων (καθολική επίταξη του ιδιωτικού τομέα και ένταξη στο ΕΣΥ, προσλήψεις προσωπικού, άνοιγμα ΜΕΘ και ΜΑΦ, δημιουργία νέων νοσοκομείων, προμήθεια μηχανημάτων και υλικού), με ενίσχυση της πρωτοβάθμιας υγείας, με αυτοδιαχείριση και κοινοτική προσέγγιση της υγείας, με κοινωνικό έλεγχο. Μέσα από αυτόν τον αγώνα να δείξουμε τι εννοούμε, όταν λέμε ότι θέλουμε μια άλλη κοινωνία, ελεύθερη και προσανατολισμένη στις ανάγκες μας και όχι στο κέρδος. Έπειτα, να οργανώσουμε την αλληλοβοήθεια σε πιο στέρεη βάση από ότι στα μνημονιακά χρόνια. Να αναπτύξουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τα δίκτυα που άρχισαν ήδη να δημιουργούνται, όχι τόσο για να προπαγανδίσουμε καλύτερα τις θέσεις μας, αλλά επειδή, όπου κυριαρχεί η ανέχεια, βασιλεύει ο κοινωνικός κανιβαλισμός. Να ενισχύσουμε τον μαχητικό συνδικαλισμό βάσης, είτε εργατικό είτε κοινωνικό, εντάσσοντας το μεταναστευτικό υποκείμενο και παλεύοντας από κοινού χωρίς αποκλεισμούς.
Και για να μην ξεχνιόμαστε. Η καραντίνα δε θα διαρκέσει για πάντα. Είναι πολύ κοντά η ώρα που θα λογαριαστούμε με συγκρουσιακό τρόπο με όλους αυτούς που παρασιτούν στο σώμα της κοινωνικής βάσης. Κι αυτό αφορά τους πάντες. Από πρεζέμπορες καναλάρχες μέχρι τα τσουτσέκια που γράφουν πληρωμένα ρεπορτάζ εναντίον των εργαζομένων στην υγεία, χωρίς γενικεύσεις, αλλά με αποφασιστικότητα. Από τους (ελάχιστους) γιατρούς με τα φακελάκια μέχρι τους φυτευτούς διοικητές των νοσοκομείων. Από τους μαυραγορίτες μέχρι τους μπάτσους που κόβουν πρόστιμα σε άστεγους. Από τα αφεντικά που βρήκαν την ευκαιρία να κανιβαλίσουν τους εργαζόμενους μέχρι την πολιτική ελίτ. Τον εφιάλτη που ετοιμάζουν για την κοινωνική βάση θα τον μετατρέψουμε σε εφιάλτη για αυτούς.
