Για τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς με επίκεντρο την Ουκρανία: Δεν είμαστε ούτε με το ΝΑΤΟ, ούτε με τη Μόσχα
Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης χτυπούν τα τύμπανα για μια σύγκρουση μεταξύ της Ρωσίας του Πούτιν και των δυτικών δυνάμεων με επίκεντρο την Ουκρανία.
Ας είμαστε ξεκάθαροι. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν ηγείται ενός γκανγκστερικού καθεστώτος στη Ρωσία, το οποίο μερικές φορές αναφέρεται ως κλεπτοκρατία (διακυβέρνηση από κλέφτες). Διοικεί ένα καταπιεστικό καθεστώς και ως πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος της ρωσικής μυστικής αστυνομίας, της KGB, έχει εξαιρετικά στενές σχέσεις με την τελευταία ενσάρκωσή της, την FSB (Ομοσπονδιακή Υπηρεσία της Ρωσικής Ομοσπονδίας). Έχει επιτεθεί σκληρά σε κάθε μορφή αντιπολίτευσης. Tο αναρχικό κίνημα στη Ρωσία έχει υποφέρει. Αναρχικοί αγωνιστές συνελήφθησαν, βασανίστηκαν και καταδικάστηκαν σε βαριές ποινές φυλάκισης. Το καθεστώς Πούτιν συγκεντρώνει μεγάλο αριθμό στρατευμάτων στα σύνορα της Ουκρανίας για διάφορους λόγους. Η εσωτερική κατάσταση δεν είναι καθόλου υγιής και η πανδημία του Covid-19 την έχει επιδεινώσει περαιτέρω. Ο Πούτιν είναι επιφυλακτικός απέναντι στην αυξανόμενη δυσαρέσκεια και ελπίζει ότι η πολεμική του στάση θα ενώσει τις ρωσικές μάζες πίσω του και θα τις κάνει να ξεχάσουν τα οικονομικά τους δεινά. Αυτό είναι ένα στοίχημα, καθώς οι ρωσικές μάζες δεν είναι γενικά πρόθυμες να εμπλακούν σε πόλεμο με τους συμπατριώτες τους Σλάβους στην Ουκρανία και θυμούνται πολύ καλά τις καταστροφικές συνέπειες του πολέμου στο Αφγανιστάν, όταν τα ρωσικά στρατεύματα, που στάλθηκαν, για να σώσουν το φιλορωσικό καθεστώς εκεί, έμειναν για χρόνια καθηλωμένα με μαζικές απώλειες.
Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 προέκυψε ένας αριθμός αστικών δημοκρατιών που είχαν αποσχιστεί από τη Ρωσική Ομοσπονδία. Μεταξύ αυτών ήταν και η Ουκρανία, η μεγαλύτερη σε έκταση και η σημαντικότερη από άποψη βιομηχανικής ανάπτυξης περιοχή που απόλεσε η Ρωσία. Η βιομηχανική ανάπτυξη της Ουκρανίας είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της υπό τον Στάλιν και τους διαδόχους του.
Η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης αποδυνάμωσε σοβαρά τη Ρωσία, αλλά χάρη στην άνοδο των τιμών του πετρελαίου σε συνδυασμό με την άνοδο του Πούτιν στην εξουσία, άρχισε να ισχυροποιείται ξανά. Ήταν αποφασισμένη να ελέγξει και να επηρεάσει τις γύρω χώρες στα σύνορά της, τόσο για αμυντικούς λόγους, όσο και για να επαναβεβαιώσει τον έλεγχό της στις περιοχές που είχε καθορίσει μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η πολιτική και στρατιωτική συμμαχία που είχε δημιουργήσει με τους δορυφόρους της, το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, διαλύθηκε. Ωστόσο, η αντίστοιχη πολιτική και στρατιωτική συμμαχία που ανέπτυξαν οι ΗΠΑ και οι δυτικοευρωπαϊκές δυνάμεις, το ΝΑΤΟ, δε διαλύθηκε και παραμένει όργανο τόσο των ΗΠΑ όσο και διαφόρων δυτικών χωρών που το απαρτίζουν. Μάλιστα, το ΝΑΤΟ επεδίωξε να αυξήσει την επιρροή του και παρενέβη στο Κόσοβο, το Αφγανιστάν και τη Λιβύη. Παρά την υπόσχεση που έδωσε στο ρωσικό καθεστώς ότι δε θα επεκτείνει την επιρροή του ανατολικά της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, έχει επενδύσει τις δυνάμεις του στις χώρες που περιβάλλουν τη Ρωσία, συμπεριλαμβανομένων των κρατών της Βαλτικής.
Το ΝΑΤΟ είναι μια επιθετική στρατιωτική μηχανή και όχι ένας οργανισμός που υπάρχει, για να υπερασπίζεται παθητικά τη Δύση. Έχει επέμβει στη Λιβύη, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Επιδιώκει ενεργά να στρατολογήσει στη συμμαχία του όχι μόνο πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, όπως είναι η Ουκρανία και η Γεωργία, αλλά και τις λεγόμενες ουδέτερες χώρες, όπως είναι η Φινλανδία και η Σουηδία, που βρίσκονται πολύ κοντά στη Ρωσία. Απαιτεί από κάθε χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ να δαπανά τουλάχιστον το 2% του ΑΕΠ της για στρατιωτικές δαπάνες.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο ο Μπόρις Τζόνσον και οι Συντηρητικοί προσπάθησαν να αποσπάσουν την προσοχή από τη δίνη των σκανδάλων που τους τραβάει προς τα κάτω. Η βρετανική υπηρεσία κατασκοπείας, η MI6, ισχυρίστηκε ότι η Ρωσία ετοιμάζεται να εγκαταστήσει ένα καθεστώς μαριονέτας στην Ουκρανία. Το Εργατικό Κόμμα του Κίρ Στάρμερ συμμετείχε στο κροτάλισμα της σπάθης.
Ωστόσο, το ίδιο το ΝΑΤΟ είναι ασταθές. Οι κυρίως σλαβικές χώρες, η Κροατία και η Βουλγαρία, που είναι μέλη του ΝΑΤΟ, έχουν δηλώσει ότι δε θα στείλουν στρατεύματα σε ενδεχόμενη σύγκρουση στην Ουκρανία. Η Γερμανία, και σε ελαφρώς μικρότερο βαθμό η Γαλλία, έχουν, επίσης, δείξει απροθυμία να εμπλακούν σε μια τέτοια σύγκρουση.
Όσον αφορά την κυβέρνηση στην Ουκρανία, περιλαμβάνει αρκετούς ακροδεξιούς υπουργούς που επιθυμούν να αναβιώσουν το αντιδραστικό, φασιστικό και αντισημιτικό αίσθημα στην περιοχή αυτή.
Δε θα συνταχθούμε με καμία κυρίαρχη δύναμη σε αυτήν τη σύγκρουση. Ούτε με το καθεστώς Πούτιν, ούτε με τη στρατιωτική μηχανή του ΝΑΤΟ και την αντιδραστική ουκρανική κυβέρνηση. Πρέπει να κινητοποιηθούμε ενάντια σε οποιαδήποτε πολεμική κίνηση. Ο πραγματικός μας εχθρός είναι ο ταξικός εχθρός, οι άρχουσες τάξεις, είτε στην Ουάσιγκτον, είτε στο Γουάιτχολ, είτε στη Μόσχα, είτε στο Κίεβο.
Υ.Γ.
Σε συνέντευξή της στο The Commoner η ουκρανική αναρχική ομάδα Assembly δήλωσε τα εξής:
“Μπορεί να σας εκπλήσσει, αλλά δεν γνωρίζουμε σχεδόν κανέναν εδώ που να ενδιαφέρεται για τέτοιες ειδήσεις και ακόμη λιγότερους που να τις παίρνουν στα σοβαρά. Ως επί το πλείστον, ο κόσμος ανησυχεί για τους υπέρογκους λογαριασμούς ενέργειας που οδηγούν στο να κλείνει η θέρμανση όλο και περισσότερων σπιτιών, αλλά και για την αυξανόμενη εργασιακή επισφάλεια. Το ουκρανικό φυσικό αέριο εξάγεται ως επί το πλείστον στην Ευρώπη, ενώ οι πάροχοι ενέργειας για τα εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής αγοράζονται από τη Ρωσία και το κατεχόμενο τμήμα του Ντονμπάς. Μπορείτε, λοιπόν, να φανταστείτε γιατί είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι σε αυτές τις προβλέψεις τρόμου του δυτικού Τύπου. Είναι αλήθεια ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα της κοινωνικής κατάρρευσης, αλλά αυτή δε θα προκληθεί από μια στρατιωτική σύγκρουση… Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το καθεστώς του Πούτιν παίζει τώρα τον ίδιο ρόλο ενός ηπειρωτικού χωροφύλακα, όπως έπαιζε και ο ρωσικός τσαρισμός υπό τον Νικόλαο Α’. Έχετε, επίσης, απόλυτο δίκιο ότι πριν από το 1917 υπήρξε το 1914, όταν όλη η Ευρώπη πίστευε ότι ένας μικρός νικηφόρος πόλεμος θα διαρκούσε μερικές εβδομάδες, για να καταλήξει σε ένα παγκόσμιο επαναστατικό κύμα που θα έληγε το 1923. Έχοντας αυτό κατά νου, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί οι ιμπεριαλιστές πολιτικοί και οι πολυεθνικές φοβούνται ακόμα περισσότερο ότι μια στρατιωτική σύγκρουση στο κέντρο της Ευρώπης θα οδηγήσει και πάλι σε μια ανάλογη κοινωνική έκρηξη στις χώρες τους (τουλάχιστον στις ΗΠΑ, λαμβάνοντας υπόψη την άνοδο του επαναστατικού αγώνα εκεί τα τελευταία χρόνια). Έτσι, οι παγκόσμιοι ηγέτες σκοπεύουν να μοιράσουν τις σφαίρες επιρροής ειρηνικά και να κροταλίσουν τα όπλα τους μόνο και μόνο, για να διευκολύνουν τις διαπραγματεύσεις τους. Η πανδημία έδειξε ότι η σύγχρονη καπιταλιστική τάξη πραγμάτων είναι ένας κολοσσός με πήλινα πόδια. Το γεγονός ότι ο κόσμος έχει εισέλθει σε μια νέα εποχή παγκόσμιας ανακατανομής επιβεβαιώνει την παραπάνω παρατήρηση με πλήρη σαφήνεια.
Για παράδειγμα, η Ουκρανία διεξάγει και αυτή στρατιωτικές ασκήσεις στα πολωνικά σύνορα και Ουκρανοί αξιωματούχοι δοξάζουν εκείνους που πραγματοποίησαν τη γενοκτονία των Πολωνών κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Άρα, τι; Πιστεύετε πραγματικά ότι η Ουκρανία ετοιμάζεται να επιτεθεί στην Πολωνία; Ούτε κι εμείς…“
Πηγή: Anarchist Communist Group
