Ως Προλέτ Accion (ταξική δράση για την αντεπίθεση στον κόσμο των αφεντικών και την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς) απευθύνουμε ανοιχτό κάλεσμα για τη συγκρότηση Πρωτοβουλίας Αγώνα που θα αφορά στην αντιμετώπιση του δυσβάσταχτου κόστους ζωής που απειλεί και την ίδια την επιβίωση μας.
Μια πρωτοβουλία αγώνα που θα σκοπεύει να λειτουργήσει συμπληρωματικά ή/και υποβοηθητικά στα ήδη υπάρχοντα εγχειρήματα (στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, στις γειτονιές, στα στέκια κτλ). Ο ρόλος της θα είναι η μεταξύ μας επικοινωνία για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε με το κόστος ζωής, η συλλογική αναζήτηση τρόπων αντιμετώπισής του και η δημιουργία δομών είτε από το σύνολο της συνέλευσης είτε ως επί μέρους πρωτοβουλίες που θα ξεπηδήσουν από την πρωτοβουλία, οι οποίες θα προσπαθήσουν να αντιμετωπίσουν αυτό το κόστος. Έτσι λοιπόν καλούμε σε:
Aνοιχτή εκδήλωση με προβολή του ντοκυμαντέρ ‘’This is Parkdale’’, SubMedia 2017, που αναφέρεται στο νικηφόρο αγώνα μέσω της απεργίας ενοικίου που έδωσαν 300 εργάτριες κι εργάτες, ένοικοι 12 πολυκατοικιών στη γειτονιά Parkdale του Τορόντο
και συζήτηση για τη συγκρότηση Πρωτοβουλίας Αγώνα για την ανάληψη δράσης & τη μαχητική οργάνωση ενάντια στο αυξημένος κόστος ζωής & τη συνολικότερη λεηλασία της ζωής μας από κράτος – κεφάλαιο
την Τετάρτη 11/5 στις 19:00 στην Κατάληψη Παραρτήματος
ακολουθεί η ανακοίνωση-κάλεσμα της συλλογικότητας
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΕΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΒΑΣΤΑΧΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΖΩΗΣ & ΤΟ ΦΟΡΤΩΜΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΧΑΣΟΥΡΑΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΜΑΣ
Φτώχεια, ανισότητα, οικονομική εκμετάλλευση, καταπίεση της κοινωνικής βάσης από το κράτος και μια δυσβάσταχτη αύξηση στο κόστος ζωής για τους περισσότερους/ες από εμάς. Για να περιγράψουμε τις συνθήκες που επικρατούν στον καπιταλισμό στις ημέρες μας, τόσο στην ελλαδική επικράτεια όσο και ανά την υφήλιο, δε μπορούμε να μην μιλήσουμε γι’ αυτή τη δυστοπία που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας, για την υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης από τα αφεντικά, για τη λεηλασία της φύσης και της ζωής μας από τους οικονομικά ισχυρούς αυτού του κόσμου. Τα κράτη, από την πλευρά τους, είναι τα κύρια όργανα που ρυθμίζουν την ομαλή λειτουργία της αγοράς και ως τέτοια πρέπει συνεχώς να δημιουργούν μια συνθήκη έκτακτης ανάγκης (πολέμους, επιδημίες, καταστροφές), με μοναδικό στόχο να αυξήσουν τα κέρδη των αφεντικών, για να συντηρήσουν το καπιταλιστικό σύστημα. Πώς αλλιώς θα συνεχίσει να αναπαράγεται το κράτος, αν δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ που το συντηρεί και το επιβάλλει;
Εδώ και χρόνια, εξάλλου, εξελίσσεται μια καπιταλιστική αναδιάρθρωση των δομών του κράτους και του κεφαλαίου, προκειμένου να μετακυλήσουν στους από τα κάτω της κοινωνίας τη δομική κρίση αναπαραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος. Με άλλα λόγια, για να συνεχίσουν οι καπιταλιστές όχι μόνο να παράγουν κέρδος αλλά και να το γιγαντώνουν, χρειάζονται τη φθηνή, υποτιμημένη, ανασφάλιστη, επισφαλή εργασία του σύγχρονου προλεταριάτου. Παράγουν και γιγαντώνουν τα κέρδη τους, ακριβώς, επειδή όλοι και όλες οι από τα κάτω πιεζόμαστε σε μια ασφυκτική κατάσταση είτε με πενιχρούς, πετσοκομμένους μισθούς και συντάξεις είτε τιθέμενοι στο περιθώριο της εργασιακής συνθήκης, υπάρχοντας και προσπαθώντας να επιβιώσουμε μεταξύ σφύρας κι άκμονος, μεταξύ υποτιμημένης εργασίας, επισφάλειας κι ανεργίας.
Στο σήμερα, η υγειονομική κρίση της covid -19 αποτελεί μια ευκαιρία για το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο να μεγιστοποιήσει την κερδοφορία του εις βάρος των από τα κάτω αυτού του κόσμου. Η πανδημία, αντίθετα με τα όσα προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε, χτυπά κατά κύριο λόγο την τάξη μας. Πλήττει όλες κι όλους που σε κάθε γωνιά της γης βρίσκονται στην επισφάλεια, την ανεργία, φυλακισμένες/οι, με βαριά προβλήματα υγείας, τσακισμένες από τη μισθωτή σκλαβιά, χωρίς πρόσβαση σε βασικά αγαθά για την επιβίωση, χρεωμένοι, με υποθηκευμένα σπίτια, στο περιθώριο.
Όλα τα προαναφερθέντα, σε συνδυασμό με την εντατικοποίηση και επέκταση της καπιταλιστικής παραγωγής, την επιδίωξη για τη μέγιστη κατανάλωση των προϊόντων -προκειμένου αυτά να μη παραμένουν αδιάθετα- αλλά και ως απόρροια των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών για τον έλεγχο της ενέργειας και των φυσικών πόρων, έχουν ως αποτέλεσμα μία εκ νέου επίθεση στην τάξη μας, με ένα νέο κύμα ακρίβειας σε διάφορα βασικά προϊόντα και αγαθά. Ένα κύμα ακρίβειας που, όσο και αν προσπαθούν τα διάφορα καθεστωτικά παπαγαλάκια να μας πείσουν, δεν αποτελεί ένα φυσικό φαινόμενο αλλά μια σχεδιασμένη και πλήρως αποτελεσματική συνθήκη εδραίωσης και επέκτασης της οικονομικής εκμετάλλευσης των πλουσίων στις πλάτες των οικονομικά ασθενέστερων.
Στο σημείο αυτό οφείλουμε να κάνουμε μια αναφορά τόσο στην καπιταλιστική ανάγκη για επέκταση και γιγάντωση σε κάθε πεδίο της ζωής όσο και στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό σε σχέση με την ενέργεια ως γενεσιουργές αιτίες της αύξησης στο κόστος ζωής. Αφενός, είναι ξεκάθαρο πως οι μεγάλες ανατιμήσεις στο ρεύμα είναι αποτέλεσμα της κρατικο-καπιταλιστικής πολιτικής στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων με δισεκατομμύρια ευρώ, της «απελευθέρωσης» της ενέργειας και των επενδύσεων για την «πράσινη ανάπτυξη» αλλά και της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας. Είναι το καπιταλιστικό μοντέλο της στρατηγικής για την «απελευθέρωση» της αγοράς του ηλεκτρικού ρεύματος και της «πράσινης μετάβασης», προκειμένου οι επιχειρηματικοί όμιλοι – καρτέλ της ενέργειας να διασφαλίσουν νέα πεδία εγγυημένης κερδοφορίας. Αφετέρου, ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός για το διαμοιρασμό των σφαιρών επιρροής, των ενεργειακών δρόμων και την αναδιάταξη της γεωπολιτικής ισχύος, όπως δείχνει η ζοφερή πραγματικότητα με την ένοπλη σύρραξη ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία αλλά κι ευρύτερα τα αντικρουόμενα καπιταλιστικά συμφέροντα των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Κίνας και της ΕΕ, φέρνουν επιπλέον ανατιμήσεις και πληθωρισμό τόσο στην ενέργεια, όσο και σε βασικά προϊόντα, επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο τις τσέπες όσων ήδη αδυνατούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες.
Ως αποτέλεσμα λοιπόν των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών έχουμε ένα νέο κύμα ανατιμήσεων σε καταναλωτικά και βιομηχανικά είδη, ένα νέο κύμα ακρίβειας σε βασικά αγαθά (τρόφιμα, ρεύμα, φυσικό αέριο, καύσιμα). Στην ουσία πρόκειται για μια έμμεση μείωση στους μισθούς και τις συντάξεις της κοινωνικής πλειοψηφίας. Ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας, (αναστολές και απολύσεις υγειονομικών, συγχωνεύσεις νοσοκομείων), ιδιωτικοποιήσεις και αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση, στην ύδρευση, στις συγκοινωνίες, στις δημόσιες υποδομές, λεηλασία του φυσικού πλούτου (βουνά, δάση, θάλασσες) με στρατηγικές απελευθέρωσης της ενέργειας και πράσινη μετάβαση, εκτίναξη των τιμών ενοικίου και κατοικίας, εκτίναξη στις τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος, αύξηση στις τιμές των καυσίμων, στις πρώτες ύλες, αύξηση της φορολογίας στους χαμηλόμισθους και στους συνταξιούχους, αισχροκέρδεια από τους διάφορους παρόχους ενέργειας και τηλεπικοινωνίας, αισχροκέρδεια στα σουπερμάρκετ, στα ΚΤΕΛ, στα διόδια. Την ίδια στιγμή που όλο και περισσότερα κομμάτια της τάξης μας αδυνατούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες, την ίδια στιγμή το κράτος αναβαθμίζεται σε στρατιωτικό εξοπλισμό. Την ίδια στιγμή που οι μισθοί παραμένουν χαμηλοί, την ίδια αυτή στιγμή επιχειρείται μια μείωση κρατικών δαπανών σε μια σειρά από κοινωνικές παροχές (πρωτοβάθμια και νοσοκομειακή περίθαλψη, βρεφονηπιακούς σταθμούς, σχολεία, πανεπιστήμια). Το καθημερινό κόστος ζωής είναι δυσβάσταχτο. Η επιβίωση μας δύσκολη, το κόστος ζωής δυσβάσταχτο, η ύπαρξή μας μετρήσιμη με ποσοστά παραγωγικότητας, αγοραστικής δύναμης και κατανάλωσης. Ένα είναι σίγουρο, ο καπιταλισμός μετακυλίει όλα αυτά τα κόστη από πάνω προς την κοινωνική βάση.
Αυτή η προσπάθεια να περιγράψουμε το καταπιεστικό παρόν που βιώνουμε οι εκμεταλλευόμενοι αλλά και το ζοφερό μέλλον που μας περιμένει, δεν έχει ως στόχο να δεχτούμε μοιρολατρικά την μοίρα μας άλλα αντιθέτως, προκειμένου να παλέψουμε συλλογικά και αδιαμεσολάβητα, με πολύμορφους αγώνες για την πλήρη καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου. Η πραγματικότητα που βιώνουμε οι φτωχοί, οι άνεργοι, οι εργαζόμενες, οι εκμεταλλευόμενοι, οι από τα κάτω αυτού του κόσμου δεν αποτελεί ένα φυσικό φαινόμενο , μια τετελεσμένη συνθήκη που δεν αλλάζει. Μέσα στο δυστοπικό αυτό καπιταλιστικό οικοδόμημα, κάθε άνθρωπος που τον εκμεταλλεύονται, κάθε άτομο που επιβιώνει με τα ελάχιστα, καθεμία και καθένας πρέπει να πάρει θέση δίπλα στα ταξικά του αδέρφια, να αγωνιστεί συλλογικά και αδιαμεσολάβητα για μια ζωή με αξιοπρέπεια, ενάντια στις κρατικές επιταγές και τα κέρδη των εκμεταλλευτών του.
Απέναντι στην αφαίμαξη της ίδιας μας της ζωής, να δημιουργήσουμε και να συμμετέχουμε σε συνελεύσεις στις γειτονιές, να δημιουργήσουμε και να ενισχύσουμε ταμεία αλληλοβοήθειας. Να στοχοποιήσουμε τις εταιρείες εκείνες που είναι υπεύθυνες για τις αυξήσεις των τιμών και την διαρκή καταστροφική, σε βάρος της εργατικής τάξης, πολιτική. Να βάλουμε πολιτικά και θεωρητικά αναχώματα στον καπιταλιστικό μετασχηματισμό, να διαδώσουμε το λόγο μας ενάντια στην μετάβαση σε έναν όλο και πιο ψηφιοποιημένο κόσμο. Με καταλήψεις στέγης, με συλλογικές κουζίνες, με απαλλοτριώσεις, με συμμετοχή σε εργατικά σχήματα και σωματεία βάσης. ‘Ολα αυτά αποτελούν τις απαντήσεις μας απέναντι στο ταξικό πόλεμο που βιώνουμε. Να προτάξουμε την θέλησή μας να ζήσουμε με αξιοπρέπεια , χωρίς αυτούς που μας κλέβουν, μας χρησιμοποιούν και μας εκμεταλλεύονται. Και πάνω από όλα, να αγωνιστούμε συλλογικά και αυτοοργανωμένα βάζοντας το σπόρο για την κοινωνική επανάσταση που θα ανατρέψει το σάπιο καπιταλιστικό κόσμο και θα φέρει πιο κοντά μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης κι ελευθερίας.
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΛΟ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ, ΑΥΤΟΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ, ΜΑΧΗΤΙΚΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΠΟΥ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Προλέτ Accion: Ταξική δράση για την αντεπίθεση στον κόσμο των αφεντικών
και την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς / proletaccion@espiv.net
