* Στηρίζουμε το κάλεσμα της ανοιχτής συνέλευσης για τα 9 χρόνια απ΄τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα
Αντιφασιστική – αντικρατική πορεία την Κυριακή 18/9 στις 6:00 μμ στην πλ. Γεωργίου
Προσυγκέντρωση στην Κατάληψη Παραρτήματος στις 5:30 μμ
Ο αντιφασιστικός αγώνας είναι αγώνας ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο & την πατριαρχία Είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη, της ζωής ενάντια στο θάνατο
Εννιά χρόνια συμπληρώνονται στις 18/9/22 από τη νύχτα που ο χρυσαυγίτης Γ. Ρουπακιάς δολοφόνησε -μαζί με ομοϊδεάτες του νεοναζιστές- τον αντιφασίστα και αγωνιστή Παύλο Φύσσα στο Κερατσίνι. Βέβαια, αυτή η δολοφονία δεν ήρθε τυχαία, αντιθέτως ήταν μία ακόμα μετά τη δολοφονία του Πακιστανού εργάτη Σαχτζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα στις 17 Ιανουαρίου του 2013. Απολαμβάνοντας την ανοχή ή ακόμα και σε πλήρη συνεργασία με το κράτος, το κεφάλαιο, την αστυνομία και τους δικαστικούς, οι παρακρατικοί νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής είχαν πραγματοποιήσει την περίοδο εκείνη δεκάδες επιθέσεις σε μετανάστες/στριες, αντιφασίστες/στριες και χώρους αγώνα. Είχαν θέσει ανοιχτά στο στόχαστρό τους όποιον και όποια δεν ταίριαζε στα ναζιστικά τους πρότυπα, δηλαδή Ρομά, την LGBTQI κοινότητα, άτομα με αναπηρία, μαθητές/μαθήτριες που αγωνίζονταν, εφαρμόζοντας πλήρως το πολιτικό πρόγραμμα ενός καθαρά φασιστικού-ναζιστικού μορφώματος, τους κοινωνικούς και πολιτικούς στόχους του και το όραμά τους για τη ζωή και την κοινωνία.
Εξάλλου, ο ρόλος της Χρυσής Αυγής, όπως και κάθε άλλου φασιστικού-ακροδεξιού μορφώματος, ήταν, είναι και θα είναι η εξυπηρέτηση του κεφαλαίου και της ελληνικής (εν προκειμένω) αστικής τάξης, με τη βίαιη αντιπαράθεση, φυσικά και ιδεολογικά, στους αγώνες των από τα κάτω. Οι δυνάστες όλων των από τα κάτω αυτής της κοινωνίας εκείνη την εποχή χρησιμοποίησαν αυτό το νεοναζιστικό μόρφωμα ως όπλο επίθεσης, μέσα σε μία περίοδο κοινωνικού αναβρασμού με τα μνημόνια και την καπιταλιστική επίθεση επάνω μας να γίνεται όλο και πιο βίαιη, ενάντια στην εξεγερσιακή ροή που επικρατούσε στους δρόμους και τους χώρους αγώνα. Εκεί που δεν έφτανε, εξάλλου, το γκλομπ του μπάτσου, έφτανε το μαχαίρι του χρυσαυγίτη. Όλα αυτά σε μια περίοδο, άλλωστε, κατά την οποία το κράτος εφάρμοζε πογκρόμ και Ξένιους Δίες εναντίον μεταναστών, μετατρέποντας παράλληλα όλη την επικράτεια σε μια φυλακή ανθρώπων, διαπόμπευε οροθετικά άτομα, επιτίθεντο σε κάθε κινητοποίηση και έβαζε στο στόχαστρο καταλήψεις κι αυτοοργανωμένους χώρους αγώνα, πλάθοντας το αφήγημα για τα δύο άκρα, που πρέπει να παταχθούν.
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, λοιπόν, έγινε υπό την πλήρη ανοχή και κάλυψη των μπάτσων της ομάδας ΔΙΑΣ που ήταν παρόντες. Άλλωστε η μισή ΕΛΑΣ αποτελούσε ψηφοφόρους και πολλές φορές και μέλη των φασιστικών ομάδων, ιδιαίτερα της Χ.Α. Μονάχα οι σφοδρές αντιδράσεις και συγκρούσεις που ακολούθησαν από το ευρύτερο αντιφασιστικό κίνημα και η εξεγερσιακή προοπτική που διαμορφωνόταν συνολικά απέναντι στο πολιτικό, οικονομικό και μιντιακό οικοδόμημα που έβαλε πλάτη στους φασίστες, οδήγησαν στο να μπει φραγμός απέναντί τους. Η τότε κυβέρνηση αναγκάστηκε να κάνει πολιτική κωλοτούμπα, να ενδυθεί τη στολή του αντιφασισμού, να παίξει ασφαλώς τη θεωρία των δύο άκρων, να συγκροτήσει το λεγόμενο δημοκρατικό τόξο και εν τέλει και για δικούς της πολιτικούς και κομματικούς στόχους (λόγω διαρροών ψήφων στα δεξιά της), να προχωρήσει στις συλλήψεις στελεχών και μελών του νεοναζιστικού αυτού μορφώματος. Εφτά χρόνια μετά, το αστικό δικαστήριο προχώρησε στην καταδίκη της ηγεσίας της ναζιστικής συμμορίας, κηρύσσοντάς την εγκληματική οργάνωση, φυλακίζοντας ορισμένα ηγετικά της μέλη. Μια καταδίκη με ποινές κομμένες και ραμμένες στα μέτρα των χρυσαυγιτών και του κράτους, για να είναι όλοι ικανοποιημένοι. Άλλωστε η μισή ηγετική ομάδα της Χ.Α. είναι ήδη έξω, παρουσιάζοντας κάθε είδους αιτιολογία αποφυλάκισης. Δε γελιόμαστε, άλλωστε, αυτή είναι η μοίρα των παιδιών του συστήματος, αν παραφερθούν, θα τα μαλώσουν λίγο και ξανά από την αρχή. Ο ρόλος τους είναι άλλωστε αναγκαίος απέναντι στους από τα κάτω και τους αγώνες τους, απέναντι στην σφυρηλάτηση της ταξικής / κοινωνικής συνείδησης και αλληλεγγύης. Γι’ αυτό και οι αντιφασίστριες και αντιφασίστες δε ζητούν καταδίκες για τα μορφώματα αυτά, τα τσακίζουν πολιτικά και υλικά στην καθημερινή δράση και ζωή.
Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, πως η καταδίκη της Χ.Α. ήρθε σε μία περίοδο που η διακυβέρνηση του κράτους έχει μετατοπιστεί στα άκρα δεξιά, επιβάλλοντας πλέον ένα θεσμικό εκφασισμό. Το κράτος χαρακτηρίζει εθνοπροδότη όποιον/α ασχολείται με το μεταναστευτικό-προσφυγικό (βλέπε το διασώστη Αποστολόπουλο) και όσους/ες προσπαθούν να καταδείξουν τα pushbacks, μετατοπίζοντας και αποκρύπτοντας τις δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα πίσω από εθνικιστικές και μισαλλόδοξες κορώνες και σενάρια συνομωσίας. Το ελληνικό κράτος που αναπαράγει το μιλιταρισμό-εθνικισμό και εμπλέκεται σε καπιταλιστικούς πολέμους συντηρώντας την ένταση στη Μεσόγειο στέλνοντας όπλα στην Ουκρανία σαν το καλό παιδί του ΝΑΤΟ, την ίδια ώρα που χαρακτηρίζει απολογητές της Ρωσικής εισβολής όποιον και όποια καταδεικνύει τις πραγματικές αιτίες και τους στόχους των πολεμικών συρράξεων, όποιον και όποια τάσσεται δίπλα στους συνανθρώπους του και τα όσα βάσανα περνούν σε μια τέτοια συνθήκη και όχι δίπλα στα κράτη και τα συμφέροντά τους. Είναι το κράτος που μας έχει καταντήσει προλεταριάτο των επιδομάτων, ξεζουμίζοντάς μας ψυχικά, σωματικά και οικονομικά κάθε μέρα, επιχειρώντας να καταστείλει απεργίες σε εργασιακούς χώρους, ρίχνοντας νερό στο μύλο των αφεντικών, στα εργασιακά κάτεργα των οποίων καθημερινά σκοτώνονται και τραυματίζονται εργάτες λόγω της υπερεργασίας για τα κέρδη του κεφαλαίου.
Η πολιτική εξουσία, που -σε αγαστή συνεργασία με την Ιερά Σύνοδο– στρώνει το έδαφος στην εκκλησία, η οποία με τον πλέον επίσημο τρόπο, δηλαδή μέσα από δημόσιες δηλώσεις και κηρύγματα μίσους διαφόρων μητροπολιτών στο “πιστό τους ποίμνιο”, κάνει λόγο για γυναίκες που βιάζονται, επειδή δήθεν το θέλουν, επιχειρεί να ορίσει τη θέση που θεωρεί πως πρέπει να έχει κάθε γυναίκα. Δηλαδή να δουλεύει όλη μέρα στο σπίτι, στο χώρο εργασίας, στο χωράφι, υπομένοντας ξυλοδαρμούς, σωματική και ψυχολογική κακοποίηση κι ακόμα και σε περίπτωση εγκυμοσύνης να μην έχει τη δυνατότητα άμβλωσης. Χαρακτηρίζει αρρώστια οποιαδήποτε σεξουαλική έκφραση δεν ταιριάζει στα συντηρητικά και οπισθοδρομικά τους πρότυπα, στιγματίζοντας άτομα ως αμαρτωλά, βρώμικα, καλώντας πολλές φορές και ανοιχτά σε βία απέναντί τους. Κάθε Κυριακή από κάποιο άμβωνα διαχέεται ο ρατσιστικός, πατριαρχικός και πολλές φορές φασιστικός λόγος της εκκλησίας. Η πατριαρχία, λοιπόν, αποτελεί δομικό στοιχείο της οργανωμένης θρησκείας και συνολικά είναι άλλη μια πτυχή της επιβεβλημένης εξουσίας, που μαζί με το κράτος και το κεφάλαιο επιβάλλεται στους ανθρώπους της τάξης μας κάνοντας τη διαβίωση αφόρητη κι επικίνδυνη για όσες κι όσους δε συμμορφώνονται με τα ετεροκαθορισμένα κανονιστικά πλαίσια του πατριαρχικού κόσμου.
Η κοινωνία που ζούμε ζέχνει θάνατο. Η δολοφονία του Φύσσα, του Λουκμάν, οι τόσες δολοφονίες μεταναστών στο Αιγαίο και τον Έβρο, η έμφυλη βία εις βάρος γυναικών και οι τόσες γυναικοκτονίες, η όξυνση της δολοφονικής κρατικής βίας (Ν. Σμύρνη και καταστολή στις καραντίνες, δολοφονίες Β. Μάγγου και Ν. Σαμπάνη) δεν αποτελούν εξαίρεση αλλά πλέον μια δυσβάσταχτη καθημερινή πραγματικότητα. Στην παρούσα δυστοπία του κράτους και του κεφαλαίου όποιος/όποια δε μπορεί να προσαρμοστεί στη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική λαίλαπα, δε μπορεί να επιβιώσει. Μία πραγματικότητα που για να τη συνθλίψουμε πρέπει να τη συντρίψουμε στις συνειδήσεις της κοινωνίας. Το αν και το κατά πόσο ο φασισμός, ο ρατσισμός, ο μισογυνισμός, η ομο-τρανσφοβία ως αντιλήψεις διεισδύουν στις ανθρώπινες κοινωνίες, αυτό βρίσκεται πάντα σε συνάρτηση και διαλεκτική σχέση με το ποιες αντιστάσεις βρίσκει από την πλειοψηφία της κοινωνίας. Όσο υπάρχουν κοινωνικά κομμάτια, τα οποία αντιμάχονται τα αντιδραστικά αυτά ιδεολογήματα σε κάθε πτυχή της ζωής τους, όσο φροντίζουμε η οργή και η αγανάκτηση για την υποτίμηση της εργασίας και τη λεηλασία της ζωής και του φυσικού κόσμου να μετουσιώνονται σε συλλογικούς αγώνες ενάντια στους κοινούς μας δυνάστες, τόσο ο φασισμός και η μη αποδοχή της διαφορετικότητας θα βρίσκουν όλο και λιγότερο ζωτικό κοινωνικό χώρο.
Ο αντιφασιστικός αγώνας οφείλει να είναι αγώνας ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο, την πατριαρχία αλλά κι ενάντια σε κάθε επιβαλλόμενη εξουσία. Με μαχητικούς αγώνες στο δρόμο, στις σχολές μας, με συλλογικοποίηση και ταξική συνείδηση στους χώρους δουλειάς να τσακίσουμε μια για πάντα το φασισμό και να σκοτώσουμε το τέρας που τον γεννά. Γιατί ο μοναδικός νεκροθάφτης του καταπιεστικού κι εκμεταλλευτικού κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος στο σύνολο του δεν παύει να είναι το ταξικά συγκροτημένο και οργανωμένο κίνημα των από τα κάτω που μπορεί να οργανώσει την παγκόσμια κοινωνική επανάσταση και να φέρει πιο κοντά έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης.
Δεν ξεχνάμε, δε συγχωρούμε τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα απ΄τους φασίστες της. Χ.Α
Συλλογικοί, αυτοοργανωμένοι αγώνες ενάντια στο φασισμό, το ρατσισμό, το σκοταδισμό & την πατριαρχία
* Στηρίζουμε το κάλεσμα της ανοιχτής συνέλευσης για τα 9 χρόνια απ΄τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα
Αντιφασιστική – αντικρατική πορεία την Κυριακή 18/9 στις 6:00 μμ στην πλ. Γεωργίου
Προσυγκέντρωση στην Κατάληψη Παραρτήματος στις 5:30 μμ
Προλέτ Accion: Ταξική δράση για την αντεπίθεση στον κόσμο των αφεντικών
& την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς / proletaccion@espiv.net
