Αστυνομική θηριωδία στην Πανεπιστήμιου: Χτύπαγαν ξανά και ξανά τους φοιτητές σαν εχθρούς σε πόλεμο
Ζούμε μέρες που θυμίζουν τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, στις οποίες διαβάζαμε ότι η χρήση ωμής αστυνομικής βίας, η οποία καθιέρωσε τον όρο «μπάτσος», αποτελούσε τον κανόνα ως μέσο καταστολής και κοινωνικής συμμόρφωσης. Απαγορεύσεις διαδηλώσεων, συλλήψεις, αίμα, νεκροί.
Εδώ και μήνες έχει ανοίξει ένας κύκλος ασύμμετρης βίας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη με σκοπό να προσελκύσει ένα ακροδεξιό κοινό ψηφοφόρων, που επιζητά τη «ρεβάνς» για τη διάλυση της φασιστικής οργάνωσης που τους εξέφραζε υπό το όνομα «Χρυσή Αυγή».
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το σκηνικό έντασης που έχει στήσει μέσα στα πανεπιστήμια με την εγκαθίδρυση της μοναδικής στον κόσμο πανεπιστημιακής αστυνομίας, και των διμοιριών ΜΑΤ που τη φυλάνε, έναν χρόνο πριν τις εκλογές, όπως δεν είναι καθόλου τυχαία η βίαιη αστυνομική επίθεση την Παρασκευή 16/9 σε 100 άτομα και οι 2 συλλήψεις μέσα στο ΑΠΘ με μοναδική «πρόκληση» το άκουσμα του συνθήματος «Μητσοτάκη κάθαρμα». Όπως δεν ήταν καθόλου τυχαία η επίθεση το βράδυ της ίδιας μέρας με ασφυξιογόνα και κρότου-λάμψης στην συναυλία του Ελευθεριακού Φεστιβάλ Κατειλημμένων Χώρων και Συλλογικοτήτων με 5.000+ άτομα και μόλις δύο εξόδους διαφυγής, στα γρασίδια της Φιλοσοφικής στο Α.Π.Θ. Όπως δεν είναι τυχαίο το αστυνομικό χτύπημα που ακολούθησε την αυθόρμητη πορεία 2.000+ ατόμων στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, καθώς ο κόσμος αποχωρούσε από το ΑΠΘ.
Η λογική τους δείχνει να επικεντρώνεται στο κατασταλτικό δόγμα «δεν επιτρέπεται καν να υπάρχεις».
Αν η συναυλία στο ΑΠΘ δεν είχε δεχτεί τη δολοφονική επίθεση των ΜΑΤ θα είχε πιθανότατα ολοκληρωθεί χωρίς οποιαδήποτε ένταση. Δε θα είχε ακολουθήσει πορεία η οποία μετέφερε το σκηνικό της έντασης στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Με τη σειρά της δε θα είχε καλεστεί πορεία σε Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Αθήνα το Σάββατο 17 Σεπτέμβρη. Και κάπως έτσι, ενώ η πορεία ενάντια στην αστυνομική βία στην Αθήνα θα είχε τελειώσει σε 30 με 45 λεπτά, επέλεξαν αντίθετα να της επιτεθούν με τόση βία, γκλομπς, ασφυξιογόνα, κρότου-λάμψης υπό την κάλυψη της αύρας νερού και να προκαλέσουν ένα σκηνικό χάους στο κέντρο της Αθήνας.
Δεν τους ήταν αρκετό το γεγονός ότι είχαν διαλύσει βάναυσα την πορεία ενάντια στην αστυνομική βία, επιτέθηκαν με τον ίδιο απάνθρωπο τρόπο ακόμα και σε όσες και όσους είχαν καταφέρει να φτάσουν πάνω στην πλατεία Ομονοίας. Πάνω στην πλατεία Ομονοίας που δεν κινούνται αμάξια. Έριχναν ασφυξιογόνα ακόμα και δίπλα από ακινητοποιημένα αμάξια που χρησιμοποιούσαν σαν τείχος για να εγκλωβίζουν τον κόσμο. Χτύπαγαν με τα γκλομπς από ψηλά τα κεφάλια ανθρώπων που κατέβαιναν τις σκάλες για να μπουν στο μετρό της Ομόνοιας.
Η λογική τους είναι θα σου επιτίθεμαι με βία και δε θα έχεις δικαίωμα να διαμαρτυρηθείς, δε θα υπάρχεις στον δημόσιο χώρο. Όμως η εφαρμογή ενός σχεδίου οργανωμένης κρατικής βίας αποκαλύπτει πόσο αδύναμη και ποταπή είναι η ποιότητα των ιδεών, των αξιών και των πολιτικών που επιχειρεί να επιβάλει και σύντομα θα καταρρεύσει. Τίποτα όμως δεν καταρρέει από μόνο του.
