Την περασμένη Δευτέρα (6/4) το διασωστικό πλοίο Αλαν Κουρντι περισυνέλεξε 150 μετανάστες ανοιχτά της Λιβύης, οι οποίοι έπλεαν επάνω σε ξύλινα καρυδότσουφλα. Μάλιστα, ο ένας από αυτούς χρειάστηκε να μεταφερθεί εσπευσμένα στην Λαμπεντούζα για ιατρική βοήθεια. Στην συνέχεια, μετά την πρώτη διάσωση τους, ξεκίνησε ο πραγματικός μαραθώνιος αυτών των ανθρώπων.
Τόσο οι μαλτέζικες όσο και οι ιταλικές αρχές αρνήθηκαν να αναλάβουν την ευθύνη της μεταφοράς των μεταναστών στο δικό τους έδαφος, με την δικαιολογία του φόβου για “κρούσμα κορονοϊού”. Οι Ιταλοί μάλιστα δήλωσαν πως ήταν η Γερμανία αυτή που θα έπρεπε να αναλάβει την υπόθεση, καθώς το Αλαν Κουρντί πλέει υπό γερμανική σημαία και ανήκει στην ΜΚΟ Sea-Eye. Με την σειρά της, η γερμανική κυβέρνηση ξεκίνησε να “εξετάζει” την υπόθεση, κάτι το οποίο εν τω μεταξύ παίρνει αρκετές μέρες, με τους μετανάστες όλο αυτό το διάστημα να βρίσκονται επάνω στο διασωστικό!
Τελικά η “λύση” που βρέθηκε για τους ανθρώπους αυτούς, ήταν να μην μεταφερθούν ούτε στην μια χώρα, ούτε στην άλλη, αλλά προς το παρόν, να επιβιβαστούν σε νέο, μεγαλύτερο σκάφος(!!!), όπου θα τους ελέγξουν οι γιατροί του Ερυθρού Σταυρού και θα τεθούν σε καραντίνα! Ναι, καλά διαβάσατε, πάνω στο σκάφος! Η απόφαση αυτή πάρθηκε μέσα στο Σαββατοκύριακο, με τους μετανάστες να βρίσκονται ήδη για σχεδόν μια εβδομάδα στην θάλασσα, αλλά μέχρι και σήμερα δεν έχει πραγματοποιηθεί ούτε καν αυτό, ώστε τουλάχιστον να επιταχυνθούν οι διαδικασίες της τελικής τους αποβίβασης σε χερσαίο έδαφος.
Το πόσο θα κρατήσει αυτή η κατάσταση δεν είναι ξεκάθαρο και οι ακτιβιστές του Sea Eye δηλώνουν πως η μοναδική βιώσιμη λύση είναι να τους δεχτεί η Ιταλία, η κυβέρνηση της οποίας όμως δεν κάνει πίσω και ρίχνει το και πάλι το μπαλάκι στην σημαία υπό την οποία πλέει το Αλαν Κουρντι.
Όταν λοιπόν πίσω από αυτό το “μπαλάκι” βρίσκονται 150 ανθρώπινες ζωές, στοιβαγμένες για σχεδόν 10 ημέρες μέσα σε ένα διασωστικό πλοίο, τότε το αυτονόητο είναι πως η λύση θα πρέπει να βρεθεί άμεσα. Γιατί όταν μιλάμε για “καραντίνα” μέσα στην θάλασσα, πρέπει να υπολογίζουμε πως αυτό ίσως να κρατήσει ακόμη και δυο εβδομάδες. Για τις κυβερνήσεις φυσικά αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα, καθώς δεν αντιλαμβάνονται τους μετανάστες ως ανθρώπους σε ανάγκη, αλλά ως νούμερα και εσχάτως, ως πιθανούς φορείς του ιού. Άνθρωποι μπορεί να ξαναγίνουν, όταν θα βρεθούν στα πλάνα των ΜΜΕ, την ημέρα που θα τους δεχθεί η μια χώρα ή η άλλη, ως σωτήρας.
Και για να θυμίζουμε κάποια πράγματα και να μην ξεχνάμε αυτά που ξέρουμε: Όταν μιλάμε για μετανάστες από αφρικανικές και αραβικές χώρες, ακόμη και από αυτές που “δεν βρίσκονται σήμερα σε εμπόλεμη κατάσταση” (όπως αρέσκονται να λένε οι “διαβασμένοι” φασίστες και οι κυβερνήσεις), μιλάμε για ανθρώπους που αναγκάζονται να αφήσουν τα σπίτια τους, πιθανότατα εξαιτίας μιας κατάστασης που, άμεσα ή έμμεσα οφείλεται σε ΝΑΤΟική, Ευρωπαϊκή ή εν γένει αποικιοκρατική εμπλοκή. Το ΛΙΓΟΤΕΡΟ λοιπόν που οφείλουν να κάνουν οι κυβερνήσεις των ΝΑΤΟικών, Ευρωπαϊκών και πρώην αποικιακών κρατών είναι να αναλάβουν την ευθύνη για το μακελειό που έχουν προξενήσει εδώ και δεκαετίες-ή μάλλον όχι, εδώ και αιώνες. Και όχι μόνο στα λόγια, αλλά και με πράξεις.
Οι μετανάστες δεν είναι ούτε στραγάλια, ούτε μπανάνες, για να αφεθούν να σαπίζουν στα αμπάρια πλοίων.