Θεσσαλονίκη | Πορεία οργής για το κρατικό έγκλημα στην Πύλο

Πορεία οργής για το ναυάγιο στην Πύλο

Αλλη μια μαζική δολοφονία σημειώθηκε την Τετάρτη, ίσως το πιο θανατηφόρο ναυάγιο στη Μεσόγειο από όσα έχουν φτάσει στο φως της δημοσιότητας. Αυτή την φορά έξω από την Πύλο, κοντά στο πιο βαθύ σημείο της Μεσογείου, πνίγηκαν εκατοντάδες μετανάστες με τον αριθμό των θυμάτων συνεχώς να αυξάνεται. Για άλλη μια φορά η κατάσταση είναι ξεκάθαρη. Ο πόλεμος του ελληνικού κράτους εναντίον των μεταναστ(ρι)ών συνεχίζεται αδιάκοπα με την πραγματικότητα να χωράει όλο και λιγότερους/ες.

Στις 14/6 αλιευτικό πλοίο με περισσότερους από 700 μετανάστες, με αφετηρία τη Λιβύη, εξέπεμψε σήμα κινδύνου το οποίο το ελληνικό λιμενικό αγνόησε για ένα ολόκληρο 24ωρο. Το ελληνικό κράτος, εφόσον δεν πρόλαβε να τους βυθίσει κάπου στα ανοιχτά με την γνωστή πρακτική των pushbacks βρέθηκε για ακόμα μια φορά μπροστά στο ίδιο δίλημμα: είτε τη ρυμούλκηση προς τα παράλιά του και προς την ενδοχώρα των στρατοπέδων συγκέντρωσης είτε να μεταθέσει την ευθύνη στο λιμενικό κάποιας γειτονικής χώρας.

Όποια επιλογή και αν έκανε, δεν θα λογάριαζε τις ζωές των μεταναστών, και πώς θα μπορούσε άλλωστε αφού ήδη από το 2016 τους έχει κατονομάσει εθνική απειλή. Ο πόλεμος εναντίον των μεταναστ(ρι)ών είναι υπόθεση όλων μας. Όσες μετανάστριες γλιτώνουν από την θανατοπολιτική των κρατών στα σύνορα και αποφεύγουν τον εγκλεισμό στα κέντρα κράτησης επιβιώνουν μαζί μας στις γειτονιές και τις δουλειές μας. Ενώ παράλληλα μεγάλη μερίδα μεταναστών καταλήγει στην φυλακή δίπλα σε ντόπιους της τάξης μας. Όσο το ελληνικό κράτος μεταφράζει αυτές τις καταστάσεις σε πολιτική σταθερότητα, ενίσχυση της εθνικής ιδεολογίας και διασφάλισης των συνόρων εμείς οφείλουμε να αναζητήσουμε τα πεδία στα οποία θα βρεθούμε με μετανάστ(ρι)ες και θα σταθούμε πραγματικά αλληλέγγυοι/ες. Όσο εντείνεται ο διαχωρισμός μεταξύ ντόπιων και μετανάστ(ρι)ων ο πόλεμος των κρατών ενάντια τους θα μοιάζει ανίκητος. Οι αντιστάσεις στη βία των κρατών εναντίον των μεταναστ(ρι)ών διαμορφώνονται και στις πόλεις μας. Με την δημιουργία σχέσεων και την συλλογικοποίηση των αγώνων μας.

Kοινοί αγώνες ντόπιων-μεταναστριών

Αλληλεγγύη στους/ις μετανάστ(ρι)ες

ΠΟΡΕΙΑ ΤΡΙΤΗ 20/6 18:00 ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Στηρίζουμε το μπλοκ του Stop War on Migrants

Ανάρες, Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Πορεία οργής για το πολύνεκρο ναυάγιο στην Πύλο

ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ

Ακούμε από τα κανάλια για την «Τραγωδία» της Πύλου ή για το «Δυστύχημα». Αυτοί είναι οι τίτλοι που προσπαθούν να εξωραΐσουν την κρατική δολοφονία 550 ανθρώπων. Στις 14 Ιουνίου 2023 κοντά στην Πύλο βούλιαξε πλοιάριο με εκατοντάδες μετανάστ(ρι)ες με αποτέλεσμα μέχρι στιγμής πάνω από εκατό πνιγμένους και αρκετές εκατοντάδες αγνοούμενους, ανάμεσά τους και πολλά παιδιά (υπολογίζονται πάνω από 100). Η αρχική εκδοχή ήταν ότι ενώ το ελληνικό λιμενικό είχε ενημερωθεί από τη Frontex από τις 14:30 το μεσημέρι για το πλοιάριο, και ενώ το προσέγγισε, άφησε αυτούς του ανθρώπους να πνιγούν μπροστά στα μάτια του, επειδή υποτίθεται εκείνοι ζήτησαν να μην τους βοηθήσουν (παρότι υπάρχουν δεκάδες κλήσεις προς το τηλέφωνο alert που λειτουργεί στη Μεσόγειο και οι άνθρωποι φαίνονται στις φωτογραφίες να ζητούν βοήθεια με τα χέρια σηκωμένα). Και ενώ αυτή η εκδοχή αποτελούσε σε κάθε περίπτωση κρατική δολοφονία, σοκαρισμένοι ενημερωθήκαμε ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν εγκαταλείφθηκαν απλώς να πεθάνουν από το ελληνικό λιμενικό, αλλά δολοφονήθηκαν ευθέως. Από τις μαρτυρίες των επιζώντων αποδεικνύεται ότι το λιμενικό ρυμούλκησε το πλοιάριο και ενώ οι άνθρωποι που επέβαιναν σε αυτό δεν είχαν πιει νερό ούτε είχαν φάει επί 4 μέρες, ενώ παρακαλούσαν για βοήθεια, προσπάθησε να τους τραβήξει και να τους πετάξει στα ιταλικά ύδατα, δηλαδή όπως κάνει καθημερινά πετώντας ανθρώπους σε ακυβέρνητες σχεδίες ή βάρκες χωρίς μηχανές, εγκαταλείποντας τους να πεθάνουν. Στην προσπάθεια τους αυτή βούλιαξαν το σκάφος και στη συνέχεια εγκατέλειψαν όλους αυτούς τους ανθρώπους να πεθάνουν. Στην Ελλάδα 2.0 του Μητσοτάκη μπορείς να δολοφονήσεις εν ψυχρώ 550 ανθρώπους και να μην διωχθείς καν, για τα μάτια του κόσμου.

Οι επαναπροωθήσεις (τα γνωστά pushbacks) αποτελούν σταθερή πρακτική του ελληνικού κράτους εδώ και αρκετά χρόνια, κάτι που όμως το ίδιο αρνείται, παρά την πληθώρα αποδεικτικών στοιχείων που έχουν έρθει στη δημοσιότητα από μεγάλα δημοσιογραφικά μέσα του εξωτερικού και παρ’ όλη την κατακραυγή ακόμα και διεθνών οργανώσεων για την πρακτική αυτή. Και πέραν των pushbacks που γίνονται στο υδάτινο νεκροταφείο της Μεσογείου, (παράνομες) επαναπροωθήσεις γίνονται και από τον στρατό στον Έβρο αλλά και από τους διάφορους παρακρατικούς μηχανισμούς που επί χρόνια δρουν ανενόχλητοι, αλλά ακόμα και από τα αστικά κέντρα από τους ένστολους φασίστες της ΕΛ.ΑΣ. H Ευρώπη-φρούριο υψώνει τα τείχη της, με την Ελλάδα στον ρόλο του μαντρόσκυλου (έναν ρόλο που η ίδια αναλαμβάνει πρόθυμα, με το αζημίωτο φυσικά).Αυτό που γίνεται ξεκάθαρο είναι ότι η πολιτική της φύλαξης των συνόρων απαιτεί όλο και περισσότερους νεκρούς.

Φτωχοί μετανάστες σε αναζήτηση καλύτερης μοίρας ως αποκλεισμένοι ενός συστήματος που προκαλεί πολέμους, κρίσεις και φτώχεια για τους πολλούς, ανεβαίνουν σε πλοία-κινούμενα φέρετρα διακινδυνεύοντας τη ζωή τους. Καθώς αυτοί οι άνθρωποι δε διαθέτουν τα χρήματα που απαιτεί το ελληνικό κράτος, για να γίνουν “golden visa” επενδυτές, γίνονται αναλώσιμοι και παράπλευρες απώλειες. Αυτό που πετυχαίνουν οι φράχτες του Έβρου δεν είναι η μείωση της μετανάστευσης, αλλά ουσιαστικά κατευθύνουν τους απελπισμένους σε πολύ πιο επικίνδυνα περάσματα με θανατηφόρες συνέπειες.

Αλλά ακόμα κι αν καταφέρουν να φτάσουν, αυτό που τους περιμένει είναι κλειστά κέντρα κράτησης, βασανισμοί, ξυλοδαρμοί, κλοπές από τα «όργανα της τάξης», εκδικητική καταστροφή των εγγράφων τους, ελλιπής πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, μειωμένη πρόσβαση στο αυτονόητο ανθρώπινο δικαίωμα στο άσυλο μέσω μιας σειράς νόμων που την περιόρισαν ξανά και ξανά γελοιοποιώντας στην πράξη κάθε έννοια «ανθρώπινου δικαιώματος» και «διεθνών συμβάσεων» (με κορυφή αθλιότητας τον τελευταίο νόμο για το άσυλο), αναγνώριση για πρόσφυγες από τη Συρία, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές και τη Σομαλία, της Τουρκίας ως ασφαλούς χώρας (!), ρατσιστικές και ξενοφοβικές συμπεριφορές, επιθέσεις στον δρόμο, μηδενική πρόσβαση στην αγορά εργασίας, μηδενική πρόσβαση σε ουσιαστικά προγράμματα ένταξης. Και όσοι “τυχεροί” καταφέρουν να βρουν δουλειά έρχονται αντιμέτωποι με άθλιες συνθήκες εργασίας, ανασφάλιστοι, ακόμα και με σφαίρες των αφεντικών όταν ζητούν τα μεροκάματα τους.

Οι ταλαιπωρημένοι, οι κυνηγημένοι εξαιτίας των πολέμων και των διώξεων κάθε εξουσίας και κάθε κράτους, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες/μετανάστριες, βρίσκονται στην καρδιά της αλληλεγγύης μας. Είναι ταξικά αδέρφια μας, το πιο υποτιμημένο, κακοπληρωμένο και επισφαλές μέρος της τάξης μας, βορά στα δόντια κάθε μικρού και μεγάλου αφεντικού. Είναι καθήκον μας να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπειά και την ελεύθερη μετακίνησή τους, σβήνοντας τις συνοριακές γραμμές που οι εξουσίες χάραξαν για τους υπηκόους τους, αλλά όχι για τα εμπορεύματα των αφεντικών και απαιτώντας άμεση νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και μεταναστριών.

Απαιτούμε να σταματήσουν τώρα τα pushbacks. Απαιτούμε να ανοίξουν άμεσα τα σύνορα και να απεγκλωβιστούν οι μετανάστες/μετανάστριες. Απαιτούμε την παροχή δημόσιας περίθαλψης και στέγης για όσους και όσες επιθυμούν να παραμείνουν στην Ελλάδα και τη χορήγηση των απαραίτητων εγγράφων για όσους και όσες επιθυμούν να μεταβούν σε λοιπές χώρες της Ευρώπης. Απαιτούμε να κλείσουν τώρα τα κολαστήρια-στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών/μεταναστριών και να αρθούν τα κωλύματα στις διαδικασίες χορήγησης ασύλου, οι κοινωνικοί αποκλεισμοί και η αποστέρηση εργασιακών και προνοιακών δικαιωμάτων από τους μετανάστες και τις μετανάστριες.

Στο πλευρό πάντα των αδύναμων, των καταπιεσμένων, των ξεριζωμένων αυτού του κόσμου, ανεξαρτήτως χρώματος και θρησκείας, ντόπιοι και «ξένοι» ενώνουμε τα χέρια, υψώνουμε τις γροθιές μας.

ΣΤΟΝ ΦΡΑΧΤΗ ΤΟΥ ΕΒΡΟΥ, ΣΤΟΝ ΠΑΤΟ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΧΤΙΖΕΤΑΙ Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥ

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΛΙΜΕΝΟΜΠΑΤΣΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ – Η ΟΡΓΗ ΜΑΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΝΙΞΕΙ

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΩΡΑ ΤΑ PUSHBACKS

ΑΝΟΙΧΤΑ ΣΥΝΟΡΑ – ΧΑΡΤΙΑ ΣΤΟΥΣ/ΣΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΕΣ

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ

ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΗΝ ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ ΑΝΤΙ-ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ, ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΞΕΝΟΙ

ΠΟΡΕΙΑ ΟΡΓΉΣ:
ΤΡΙΤΗ 20 ΙΟΥΝΙΟΥ
18:00, ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
*Στηρίζουμε το μπλοκ της συνέλευσης Stop War on Migrants

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης

Πορεία οργής για το ναυάγιο στην Πύλο

ΠΟΛΥΝΕΚΡΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΜΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΤΗ ΠΥΛΟ.

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΘΑΝΑΤΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ.

ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ.

ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΦΡΟΥΡΙΟ.

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΡΙΤΗ 20/06, 18:00 ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Τ.Σ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Α.Π.Ο – Ο.Σ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΑΣ ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΕΙ ΣΥΝΟΡΑ, ΦΡΑΧΤΕΣ, ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

Το πρωί της Τετάρτης 14/06 βυθίστηκε στα ανοιχτά της Πύλου ένα σκάφος στο οποίο επέβαιναν πρόσφυγες και μετανάστες με σκοπό να περάσουν στην Ευρώπη και να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον σε κάποια από τις χώρες της. Προς το παρόν έχουν καταγραφεί 78 νεκροί και ο αριθμός ολοένα αυξάνει, ενώ δεν υπάρχουν πληροφορίες για τον ακριβή αριθμό των επιβατών, πράγμα που καθιστά ακόμα δυσκολότερο τον εντοπισμό των αγνοουμένων.

Στις 31/03, μόλις ένα μήνα μετά τη μαζική κρατική δολοφονία στα Τέμπη υπογράφηκε η συμφωνία για την “επέκταση” του φράχτη στον Έβρο κατά 35χλμ, ώστε να “αναβαθμιστεί” περαιτέρω η θωράκιση των εξωτερικών συνόρων της Ελλάδας και κατ’ επέκταση και της Ευρώπης. Τα push-backs, οι παράνομες δηλαδή επαναπροωθήσεις μεταναστών, εξακολουθούν σε καθημερινή βάση, τα ναυάγια και οι πνιγμοί όσων επιχειρούν να διασχίσουν τα θαλάσσια σύνορα συνεχίζονται απρόσκοπτα, οι μετανάστες στοιβάζονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και όσοι είχαν την “τύχη” να μείνουν σε κάποιο σχετικά αξιοπρεπές οίκημα μέσω κάποιου προγράμματος στέγασης, τώρα πετιούνται στο δρόμο. Παράλληλα οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι και σύσσωμος ο κρατικός μηχανισμός σπεύδει να διαψεύσει τα δημοσιεύματα των New York Times που μιλούν για μυστικές φυλακές στον Έβρο όπου γίνονται συστηματικά βασανιστήρια, συνεχίζεται αδιάκοπα η προσπάθεια αποκλεισμού και εκτοπισμού των μεταναστ(ρι)ών από τον κοινωνικό ιστό και το κέντρο των πόλεων, η διαδικασία χορήγησης ασύλου ολοένα και δυσχεραίνει και το νομικό οπλοστάσιο του κράτους αναβαθμίζεται μέσα από την πρόταση σχεδίου νόμου για το “Νέο Κώδικα Μετανάστευσης”. Και φυσικά τα Μ.Μ.Ε. σε απόλυτη αρμονία με τις κρατικές – κυβερνητικές επιταγές χρησιμοποιούν το θάνατο τόσων ανθρώπων για να διαχύσουν μία ακόμη φορά το ρατσιστικό και ξενοφοβικό δηλητήριο τους, επιχειρώντας να μεταφέρουν τις ευθύνες για τις ελλείψεις ασθενοφόρων και γενικά για τη διάλυση του Ε.Σ.Υ. στους μετανάστες!

Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης συνοψίζονται στα παραδείγματα του Καρά Τεπέ, στη Λέσβο, στο Παρανέστι της Δράμας αλλά και σε όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ανά την επικράτεια, όπου οι άνθρωποι αναγκάζονται να ζουν έγκλειστοι, χωρίς ρεύμα, θέρμανση και τρεχούμενο νερό, στοιβαγμένοι σε σκηνές. Ακόμα όμως και όσοι καταφέρνουν να ξεφύγουν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, βρίσκονται αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα της διαβίωσης ως αόρατες υπάρξεις μέσα στα καπιταλιστικά κέντρα. Η μια κυβέρνηση διαδέχεται την άλλη και μέσω της εγκληματικής πολιτικής τους η οποία συνίσταται στις εκκενώσεις των προσφυγικών καταλήψεων, τις έντονες πιέσεις με σκοπό να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους αλλά και τη διακοπή ή την τρομακτική περικοπή των οικονομικών βοηθημάτων και προγραμμάτων που τους παρέχονταν, τους επιβάλλουν να ζουν κάτω από ένα καθεστώς εξευτελισμού χωρίς να ξέρουν τι τους ξημερώνει. Οι εξώσεις έρχονται η μία μετά την άλλη, ακόμη και σε όσους αιτούντες ασύλου έχουν πάρει θετική απόφαση, με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να φεύγουν από τη χώρα ή να μένουν πολλά άτομα και οικογένειες μέσα σε ένα διαμέρισμα, ακόμα και να ζουν στο δρόμο μη έχοντας άλλη επιλογή.

Το κράτος και το κεφάλαιο μας γνωστοποιούν για χιλιοστή φορά με τον χειρότερο τρόπο, πως η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία απολύτως αξία αν είσαι φτωχός εργάτης, μετανάστης ή οποιοδήποτε μέλος της κατώτερης κοινωνικής τάξης. Οι ζωές των καταπιεσμένων συνεχίζουν να θυσιάζονται. Στη μακρά λίστα των θανάτων που έχουν καταγραφεί εν μέσω πανδημίας, στις όλο και συχνότερες γυναικοκτονίες και τις δολοφονίες Ρομά από τους ένστολους φρουρούς του κράτους, στο τεράστιο κρατικό- καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών που κόστισε τη ζωή σε τουλάχιστον 57 συνανθρώπους μας, στα εκατοντάδες θανατηφόρα «εργατικά ατυχήματα», στις αμέτρητες δολοφονίες προσφύγων και μεταναστών, στα χερσαία ή θαλάσσια σύνορα, στις βραχονησίδες και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης έρχεται να προστεθεί μία ακόμα. Η λίστα δεν έχει τελειωμό.

Είναι πάντοτε η εξουσία που δολοφονεί!

Η αντιμεταναστευτική πολιτική και η συντηρητικοποίηση της κοινωνίας δεν ξεκινάνε σήμερα. Το καθεστώς εξαίρεσης όπως αυτό αποτυπώνεται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στο δόγμα της μηδενικής ανοχής που επιβάλλεται σε όσους αντιστέκονται αποτελούν την ουσία του κράτους και της εξουσίας. Το ξεσπίτωμα των προσφύγων από τις καταλήψεις στέγης, οι δολοφονίες στη Μόρια, η νομοθετική δυσχέρεια για τους αιτούντες ασύλου, οι καμπάνιες ενάντια στις εκτρώσεις οι εξαγγελίες για την δημιουργία κλειστών στρατοπέδων κράτησης, η μισαλλόδοξη εθνικιστική ρητορική που διαχέεται στο κοινωνικό σώμα από το κράτος και τους μηχανισμούς του, καλλιεργούν τον κοινωνικό εκφασισμό, στοχεύοντας προς μία κατεύθυνση συντηρητικοποίησης και συνολικής καθυπόταξης του κοινωνικού συνόλου. Το δικαίωμα στην ζωή και στην αξιοπρέπεια εκμηδενίζεται για όσους περισσεύουν, για τους αδύναμους, τους φτωχούς, τους μετανάστες και τις μετανάστριες, η δημοκρατία δηλαδή επιλέγει ποιους θα αγνοήσει και ποιους θα προστατέψει και ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός επελαύνει. Όλες οι πολιτικές αποσκοπούν στην ένταση της φτώχειας, της εξαθλίωσης, της εδραίωσης του κοινωνικού κανιβαλισμού μεταξύ των εκμεταλλευομένων, τη λουμπενοποίηση των αντιστάσεων και των υποκειμένων, την ενίσχυση του καθεστώτος εξαίρεσης για τους πληθυσμούς που «περισσεύουν», το όρθωμα των τειχών απέναντι στον εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό. Λέμε εδώ και χρόνια ότι η απομείωση της αξίας της ανθρώπινης ζωής όπως συντελείται από τις διαχρονικά εγκληματικές πολιτικές του κράτους και τις επιταγές του κεφαλαίου διαμορφώνουν ολοένα πιο δολοφονικά περιβάλλοντα. Σήμερα, μετά και τη μαζική κρατική δολοφονία που διαπράχτηκε στα Τέμπη, η αίσθηση στην κοινωνική βάση είναι ότι έχουμε βρεθεί στη μέση ενός ακήρυχτου πολέμου, πως η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία απολύτως αξία αν είσαι φτωχός εργάτης, πρόσφυγας, μετανάστρια ή μέλος κάποιας μειονότητας. Οι ζωές των καταπιεσμένων θυσιάζονται στον βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας, η οποία για να συνεχίσει απρόσκοπτα τον κύκλο εκμετάλλευσης χρειάζεται την κρατική τρομοκρατία.

Οι ζωές μας μετράνε! Οι ζωές των εργατών, των παιδιών και των μεταναστ(ρι)ών στα σύνορα ή στα ανοιχτά του Αιγαίου, οι ζωές των διανομέων που στις πλάτες τους τα αφεντικά καθημερινά αισχροκερδούν, οι ζωές όλων των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου, μετράνε.

Σήμερα φαντάζει κάθε άλλο παρά επιτακτική η ανάγκη οργάνωσης και αντίστασης απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Για να υπερασπίσουμε τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την κοινή, οριζόντια συντονισμένη, οργανωμένη από τα κάτω δράση! Να μη συνηθίσουμε το θάνατο, την καθημερινότητα των εξώσεων, των εκκενώσεων και των πλειστηριασμών, τα ναυάγια, τις γυναικοκτονίες, τους βιασμούς

ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

Στεκόμαστε ενάντια στον πόλεμο, στην Ευρώπη – Φρούριο και στις διακρατικές αντιμεταναστευτικές συμφωνίες, ενάντια στις δολοφονίες προσφύγων και μεταναστών, στη φασιστική πολιτική του ελληνικού κράτους, στο ρατσισμό, στον εθνικισμό και στη μισαλλοδοξία. Η κοινωνική αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων ξένων ή ντόπιων αποτελεί το όπλο μας ενάντια στους εκμεταλλευτές. Ντόπιοι και μετανάστες αντιστεκόμαστε στην ρατσιστική θανατοπολιτική κράτους και κεφαλαίου, οργανωνόμαστε και αγωνιζόμαστε μαζί απέναντι στους πολέμους, τη φτώχεια και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Αλληλεγγύη, κοινός αγώνας, κοινή ζωή

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ PUSH-BACKS, ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ