Εκκλησία, ο μεγαλύτερος κλέφτης δημόσιου χώρου: Η περίπτωση της Θεσσαλονίκης (Μέρος Α’)
Μέρος Α’. Εισαγωγή.
Πολλές φορές το αναρχικό κίνημα εν Ελλάδι επικεντρώνεται στην κεντρική πολιτικά εξουσιαστική δομή το ελληνικό Κράτος. Μία δομή που θέλουμε να καταργήσουμε στον δρόμο προς την κοινωνική επανάσταση. Στον δρόμο προς την αταξική κοινωνία που θα βασίζεται στην γενικευμένη αυτοδιεύνθυνση την αλληλεγγύη και την αμοιβαία συνεργασία.
Την ίδια στιγμή, υπάρχει άλλη μία τεράστια εξουσιαστική δομή, η Εκκλησία. Σε αυτή την σειρά άρθρων θα επικεντρωθούμε σε αυτή την εξουσιαστική δομή. Συγκεκριμένα θα αναδείξουμε το πως η Εκκλησία αποτελεί τον μεγαλύτερο κλέφτη δημόσιου χώρου. Αυτό θα το κάνουμε αντλώντας παραδείγματα από την πόλη της Θεσσαλονίκης.
Εκκλησία παράγει πολιτική και η ελληνική κοινωνία αγνοεί την … Γαλλική Επανάσταση.
Η Εκκλησία κάνει μεγάλο αγώνα για να μην ορίζεται στις συνειδήσεις του κόσμου ως πολιτικός χώρος, Επί της ουσίας όμως παράγει πολιτική. Την παράγει μαζικά σε τέτοιο βαθμό που πολλές φορές χτυπάει το ντέφι με το κράτος και την επίσημη πολιτική εξουσία να χορεύουν στους ρυθμούς της.
Η επιρροή της Εκκλησίας στις αποφάσεις του ελληνικού αστικού κράτους μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτή από το γεγονός ότι μέχρι και σήμερα, 235 χρόνια μετά την Άλωση της Βαστίλης και την Γαλλική Επανάσταση, ο προσδιορισμός του όρου “κοσμικό” για την περίπτωση του ελληνικού αστικού κράτους, χωράει πολύ συζήτηση… Δεν είναι δηλαδή κάτι δεδομένο. Σε αυτό το πλαίσιο βρίσκουμε υποταγμένη στην τωρινή τάξη πραγμάτων συνολικά και την σοσιαλδημοκρατία που δεν τολμάει καν να μιλήσει ανοικτά για διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας. Κάτι που σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη έχει λυθεί εδώ και χρόνια.
Η Εκκλησία μέχρι και σήμερα δεν πληρώνει ούτε ένα φόρο στο Ελληνικό Δημόσιο. Οι παπάδες εξακολουθούν να πληρώνονται με μισθό από το κράτος. Όχι βέβαια τον βασικό. Χιλιάδες ευρώ κρατικών κονδυλίων πέφτουν μέσα στην μαύρη της τρύπα. Κανένας δεν έχει εικόνα για το μέγεθος της κινητής και ακίνητης της περιουσίας.
Μαύρο σκοτάδι. Η Εκκλησία ως φορέας συντηρητισμού.
Την ίδια στιγμή η Εκκλησία επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό το κοινωνικό γίγνεσθαι. Ως εξουσιαστικός θεσμός, σπέρνει τον συντηρητισμό και πρωτοστατεί σε πολλές περιπτώσεις στην διάχυση όλων των θέσεων που δεν αφήνουν την κοινωνία να προοδεύσει.
Από τις θέσεις της για τους κατατρεγμένους αυτού του κόσμου (πρόσφυγες και μετανάστες, Ρομα, τοξικοεξαρτημένους) μέχρι τα φασιστικά συλλαλητήρια για το Μακεδονικό στα οποία υπήρξε ο βασικός κινητήριος μηχανισμός συσπείρωσης (μετέφερε χιλιάδες ανθρώπους με δικά της λεωφορεία στις 21 Γενάρη του 18’). Από τις εκδηλώσεις ενάντια στα ομόφυλα ζευγάρια και τις απόψεις γενικά σε κάθε τι διαφορετικό, μέχρι την υπεράσπιση της πατριαρχίας και τον ρόλο της γυναίκας ως υποδεέστερη του άντρα ή την εναντίωση στην έκτρωση.
Παράλληλα στους κόλπους της συγκαλύπτει τεράστια σκάνδαλα. Από οικονομικά σκάνδαλα μέχρι περιπτώσεις παιδεραστίας και εγκληματικές ενέργειες εις βάρος ηλικιωμένων σε δομές της.
Οι σχέσεις με την πολιτική εξουσία και τους φασίστες.
Δεν θα μπορούσαμε να μην πούμε και δύο λόγια για την πλευρά που διαλέγει πάντα ο εξουσιαστικός αυτός θεσμός. Στήριξε και συνεργάστηκε με τον Βασιλιά. Στην περίοδο της κατοχής στήριξε τους ναζί και την δοσίλογη κυβέρνηση – μαριονέτα. Στον εμφύλιο πόλεμο στήριξε τους φασίστες πρώην ταγματασφαλίτες. Όρκισε την χούντα και συνεργάστηκε με τους συνταγματάρχες χουντικούς.
Πάντα όποιοι ρήμαζαν τον τόπο, είχαν δίπλα τους και την Εκκλησία. Όποτε υπήρξε σε αυτή την χώρα περίοδος όπου οι άνθρωποι να οργανώθηκαν και να πάλεψαν για μία καλύτερη κοινωνία, είτε αυτό ήταν αντίσταση, είτε αντιδικτατορική δράση, είτε αγώνας για μία καλύτερη ζωή, η Εκκλησία ήταν πάντα απέναντι στην κοινωνική βάση και μαζί με τους φασίστες.
Εν κατακλείδι…
Με βάση όλα τα παραπάνω, σε αυτή την πολύ περιληπτική εισαγωγή (μπορείς να γράφεις ώρες για το τι εστί Εκκλησία) καταλαβαίνει κανείς ότι η δύναμη αυτού του εξουσιαστικού θεσμού είναι τέτοια που μπορεί να κόβει και να ράβει στην χώρα αυτή, πολλές φορές ανενόχλητη.
Είναι πολύ λογικό λοιπόν όταν ερχόμαστε στο ζήτημα του δημοσίου χώρου να συναντάμε και εδώ την τεράστια απληστία της Εκκλησίας. Η οποία ως θεσμός ποτέ δεν χορταίνει και πάντα αναζητά τρόπους για να κατασπαράξει τον δημόσιο χώρο που ανήκει στις κατά τόπους τοπικές κοινωνίες για να εξυπηρετήσεις τα δικά της συμφέροντα. Στα άρθρα που θα ακολουθήσουν θα επικεντρωθούμε λοιπόν σε περιπτώσεις στο σήμερα όπου αυτός ο θεσμός κλέβει χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό δημόσιους χώρους από την κοινωνική βάση.
Μείνετε συντονισμένοι…
