Πέθανε ο σύντροφος αναρχικός Θόδωρας Μεριζιώτης
Ο Θόδωρας γεννήθηκε στην Αθήνα (περιοχή Μυκονιάτικα) το 1961 και μεγάλωσε στα Άνω Λιόσια. Ήταν παιδί μιας πολύτεκνης προλεταριακής οικογένειας, προλετάριος και ο ίδιος. Για πολλα χρόνια εργαζότανε ως στιλβωτής επίπλων (λουστραδόρος) σε διάφορες βιοτεχνίες.
Ο Θόδωρας το 1985 εντάχθηκε στο αναρχικό κίνημα και ήταν μέλος για αρκετό καιρό του Αναρχοκομμουνιστικού Πυρήνα Άνω Λιοσίων και μετα του αντιεξουσιαστικού στεκιού Πειραιά και του συνδέσμου αντιρρησιών συνείδησης και είχε γνωρίσει τον Μιχάλη Μαραγκάκη τον πρώτο αντιρρησία συνείδησης για πολιτικούς λόγους, έμενε για ένα διάστημα και στην κοινοβιακή κοινότητα που είχε ιδρύσει ο Μαραγκάκης σε ένα ορεινό χωριό της Λευκάδας. Επίσης, είχε γνωρίσει τον πρώτο αναρχικό ολικό αρνητή στράτευσης Νίκο Μαζιώτη (εκτός από σύντροφοι ήταν και φίλοί) και λίγο αργότερα την Πολα Ρούπα.
Μαζί με τον αδερφό του Γιάννη ήταν από τους πρώτους αναρχικούς αντιρρησίες συνείδησης στην Ελλάδα εκφράζοντας την άρνηση στράτευσης με μια δημόσια δήλωση το 1988 (1) .
Ο Θόδωρας τα τελευταία χρόνια έμενε στην γενέτειρα του πατέρα του την Καλαμάτα και ήταν με ανοιχτό και έμπρακτο τρόπο όλα τα ΑΝΤΙ που διέπουν έναν συνεπή αναρχικό, και όταν δέχτηκε απειλές από φασίστες της Καλαμάτας όχι μόνο δεν μάσησε αλλά προσπαθούσε να συμβάλει και συμμετείχε σε διάφορες αντιεξουσιαστικες κινήσεις της περιοχής.
Ο Θόδωρας, από την μια ήταν δύσκολος σαν χαρακτήρας, με τις αντιφάσεις του και από την άλλη ήταν κοινωνικός και αλληλέγγυος μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Η αλληλεγγύη και η βοήθεια του προς τους φτωχούς – φτωχός και ο ίδιος – έφτανε μέχρι του σημείου να παραμελεί να βοηθάει τον εαυτό του.
Η πολιτική κηδεία του θα γίνει την Δευτέρα στις 5 μ.μ στο Κεντρικό Κοιμητήριο Καλαμάτας.
Σημείωση
1) το κείμενο της δήλωσης άρνησης στράτευσης το 1988
Δήλωση Άρνησης Στράτευσης – Θεόδωρος και Γιάννης Μεριζιώτης
Παιδικές πράξεις αντίστασης ενάντια στην χούντα, του Γιώργου Μεριζιώτη
Με τον αδερφό μου Θόδωρα έχω μικρή ηλικιακή διαφορά, είμαι μεγαλύτερος 1 χρόνο και 1 μήνα.
Όταν έγινε το στρατιωτικό πραξικόπημα των συνταγματαρχών το 1967 εγώ ήμουν 7 χρονών και ο Θοδωρας 6, οπότε καταλαβαίνετε ότι περάσαμε όλη τη σχολική μας ζωή, του δημοτικού, μέσα στην χούντα με πολύ ξύλο και τιμωρίες γιατί αυτό απαιτούσε η δικτατορία ως παιδαγωγικό τρόπο στις λαϊκές περιοχές.
Ζούσαμε στα Άνω Λιόσια (ένα φασιστοχώρι εκείνη την εποχή), μας βρίσκει η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 εμένα 13 και τον Θόδωρα 12 χρονών. Ο πατέρας μας, έχει βάλει σε ένα ραδιοφωνάκι τον σταθμό του πολυτεχνείου και ακούμε το «Εδώ Πολυτεχνείο», ρωτάμε το πατέρα: «τι γίνεται;» και μας λέει: οι κωλοχουντικοί – φασίστες σφάζουν τα παιδιά, τους φοιτητές στο Πολυτεχνείο» ..» που είναι το Πολυτεχνείο πατέρα;» ρωτάμε «μακριά στο κέντρο της Αθήνας» μας λέει. Δεν λέμε τίποτα στον πατέρα και την μάνα, φεύγουμε κρυφά για να πάμε στο Πολυτεχνείο.
Η απόσταση από τα Άνω Λιόσια μέχρι το κέντρο της Αθήνας (πλατεία Ομονοίας) είναι περίπου 13 χιλιόμετρα. Πως θα πάμε εκεί αφού ούτε ξέραμε το κέντρο της Αθήνας και η χούντα είχε επιβάλει καθεστώς έκτακτης ανάγκης, είχε απαγορευτεί η κυκλοφορία το βράδι και οι συγκοινωνίες δεν λειτουργούσαν;
Εκείνη την εποχή – για όποιον ξέρει τις περιοχές – μέχρι τους Αγίους Αναργύρους η μικρή λεωφόρος που συνέδεε τα Λιόσια με την Αθήνα λέγεται Λιοσίων και ξεκινάει λίγο πιο κάτω από την Ομόνοια , από την Πλατεία Βάθης. Μετά τους Αγίους, η ίδια λεωφόρος μέχρι τα Λιόσια και την Χασιά ονομάζεται Φυλής. Δεξιά και αριστερά η λεωφόρος ήταν αραιοκατοικημένη, σχεδόν χωράφια.
Αποφασίζουμε με τον Θοδωρα – ως μικροί αντάρτες – να παρακάμψουμε το κέντρο του χωριού (Λιόσια) και μέσα από έναν ελαιώνα να βγούμε στην λεωφόρο Φυλής για να κάνουμε οτοστόπ. Μετά από λίγο σταματάει ένα αυτοκίνητο και μας ρωτάει ο οδηγός: «που πάτε παιδιά;» απαντήσαμε με το πρώτο ψέμα: «πάμε στην μάνα μας που μένει στην Πλατεία Βάθης» «εγώ πάω στον σταθμό Λαρίσης να παραλάβω κάποιους συγγενείς που ήρθαν με το τραίνο , αν θέλετε σας πάω μέχρι εκεί» «είναι μακριά από εκεί η Βάθης;» ρωτάμε, «όχι πέντε λεπτά με τα πόδια» μας λέει.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και περάσαμε μέχρι το σταθμό, 3 στρατιωτικά μπλόκα, ο οδηγός τους έδειχνε ένα χαρτί και περνούσαμε, όταν φτάσαμε στο σταθμό Λαρίσης ήταν παρκαρισμένα πολλά τεθωρακισμένα του στρατού και πολλοί φαντάροι, βλέπετε απέναντι από τον σταθμό ήταν το κέντρο διερχομένων του στρατού και το φρουραρχείο Αθηνών.
Ρωτώντας, φτάσαμε στην πλατεία Βάθης που είναι πολύ κοντά στο Πολυτεχνείο, αρχίσαμε να ρωτάμε διάφορους ανθρώπους με μαλλιά και μούσια πως να πάμε στο Πολυτεχνείο, αυτοί μας έλεγαν: είστε μικρά παιδιά τι θέλετε εκεί; εμείς επιμέναμε, μας έλεγαν πηγαίνετε από εκεί, πηγαίνετε από εδώ και θα φτάσετε.
Τελικά αν και πολύ κοντά στο Πολυτεχνείο, δεν φτάσαμε ποτέ. Εκ των υστέρων, καταλάβαμε ότι μας έβλεπαν μικρούς και μας έλεγαν ψέματα για την διαδρομή για να μην πάμε έξω από το πολυτεχνείο και κινδυνεύσουμε.
Στην πλατεία Βάθης, μέσα από ένα στρατιωτικό οδόφραγμα ένας αξιωματικός μας φωνάζει: «κωλόπαιδα φύγετε, γρήγορα, στο σπίτι σας» μας σημαδεύει με ένα όπλο και ρίχνει μια ριπή στον αέρα χαμογελώντας. Φοβηθήκαμε και αρχίσαμε να τρέχουμε πίσω προς τον σταθμό Λαρίσης. Εκεί ήρθαν κάποιοι μπάτσοι μας ρώτησαν που πάμε, τους λέμε ότι πάμε σπίτι μας στους Αγίους Αναργύρους (ψέμα) μας βάζουν σε ένα αυτοκίνητο. Μόλις ξεκίνησε είπαμε την αλήθεια ότι το σπίτι μας είναι στα Ανω Λιόσια στον οδηγό και αυτός μας λέει ότι παιδιά εγώ πάω Πετρούπολη και μπορώ να σας αφήσω στους Αγίους Αναργύρους.
Παιδικές πράξεις Αντίστασης
Ο οδηγός μας αφήνει στους Αγίους Αναργύρους και εμείς έπρεπε να πάμε στα Άνω Λιόσια με τα πόδια. Είναι μια ευθεία απόσταση 8 περίπου χιλιομέτρων. Περπατώντας στη άκρη του δρόμου και κρυβόμενοι σε χαντάκια ή θάμνους όταν βλέπαμε φώτα από αυτοκίνητα, αρχίσαμε την πορεία μας προ τα πάνω για τα Λιόσια και είμασταν πολύ τσαντισμένοι που δε καταφέραμε να φτάσουμε στο Πολυτεχνείο.
Οι διορισμένοι από το καθεστώς δήμαρχοι και κοινοτάρχες, στο έμπα κάθε δήμου ή κοινότητας είχαν τοποθετήσει λαμαρινένιες αψίδες που έγραφαν «ζήτω η επανάσταση της 21ης Απριλίου και φωτεινές επιγραφές με το πουλί της χούντας.
Εμείς μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι κάναμε κομμάτια με πέτρες 5 φωτεινές επιγραφές – πουλιά της χούντας. Όπως πηγαίναμε για το σπίτι σπάγαμε μια και κρυβόμασταν γιατί περνάγανε στρατιωτικά και μπατσικά τζιπ και μετά λίγο πιο πάνω, σπάγαμε άλλη. Αυτή ήταν η δικιά μας παιδική πράξη αντίστασης ενάντια στην χούντα.
Την επόμενη χρονιά (1974) εννοείται ότι δεν χάσαμε, εγώ 14 και ο Θόδωρας 13 χρονών, την πρώτη πορεία για το Πολυτεχνείο που πήγε μέχρι το σκοπευτήριο της Καισαριανής.
Αντίο αδερφέ
Γ.Μ
