Συνέντευξη με την μαροκινή ακτιβίστρια Betty Lachgar, συνιδρυτή του φεμινιστικού, οικουμενικού και κοσμικού κινήματος πολιτικής ανυπακοής MALI
Στα δεξιά, η μαροκινή ακτιβίστρια Betty Lachgar.
«Όταν μια γυναίκα πηγαίνει σε ένα αστυνομικό τμήμα για να αναφέρει σεξιστική βία, η αστυνομία πάντα λέει:« Θα σε εκπαιδεύσουμε εσένα », λέει.
Το όνομά της βρίσκεται σε μια μαύρη λίστα από το 2015 που κάνει τα μαλλιά όλων να σηκωθούν όρθια. Είναι αυτή του ISIS. Ωστόσο, η Betty Lachgar δεν εκφοβίζεται από απειλές θανάτου, λιθοβολισμού, βιασμού ή δυσφήμισης. “Δεν τα λαμβάνω υπόψη”, λέει. Και είναι ότι αυτή η γυναίκα που δεν φοβάται τίποτα δεν μπορεί να χάνει ένα δευτερόλεπτο σε ένα άλλο ζήτημα που δεν «αγωνίζεται για ισότητα».
Έτσι συν-ίδρυσε το κίνημα MALI. «Ήθελα να σπάσω τα ταμπού, να αγωνιστώ για όλες τις ατομικές ελευθερίες, την ισότητα μεταξύ γυναικών και ανδρών, εκτός από τα σεξουαλικά και αναπαραγωγικά δικαιώματα, όπως η σεξουαλική ελευθερία, τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΙ κοινότητας και ακόμη και το δικαίωμα στην άμβλωση. καθώς και κατά του θρησκευτικού φονταμενταλισμού και των διακρίσεων “, προσθέτει.
Η απάντηση της κοινωνίας στην πρότασή της ήταν να την γυρίσει πίσω. “Το MALI είναι το μόνο κίνημα πολιτικής ανυπακοής που υπάρχει στο Μαρόκο, έτσι οι πράξεις μας συγκλονίζουν τους ανθρώπους.” Αλλά η Λάχγκαρ δεν σταματά την προσπάθειά της λόγο αυτής της κατάστασης. .
Ωστόσο, το έργο της σε αυτούς τους καιρούς περιορισμού – που συμπίπτει με το Ραμαζάνι – είναι περίπλοκο κατά καιρούς. «Δεν τρώω ούτε κοιμάμαι. Δεν έχω χρόνο για τίποτα γιατί έχω πολλή δουλειά να κάνω. Η μέρα μου διαρκεί από τις οκτώ το πρωί έως δύο ή τρεις τα ξημερώματα. Τώρα το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς μου είναι στο Διαδίκτυο, σε κοινωνικά δίκτυα με γυναίκες θύματα σεξιστικής βίας, με γυναίκες. Τους βοηθάω να καταγγείλουν. Το ίδιο κάνω και με την κοινότητα LGTB. Περνάω τη μέρα βοηθώντας να καταγγείλουν την έλλειψη ελευθεριών και δικαιωμάτων . Διάβασα επίσης πολύ, ψάχνω πληροφορίες, οργανώνοντας διαδικτυακές καμπάνιες… ».
Μια χώρα χωρίς ελευθερίες
Αυτή η γεννημένη μαχήτρια που είναι περήφανα αναγνωρισμένη ως «ριζοσπαστική φεμινίστρια» δεν κάθεται. “Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα που δεν μπορείς να βγείς στο δρόμο. Πάνω απ ‘όλα, στο Μαρόκο όπου οι κανόνες δεν είναι απλός αυστηροί . Είναι πολύ, πολύ αυστηροί! »Λέει. Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε εάν η αποστολή μας είναι να βρούμε θύματα που δεν μπορούν να βγουν; Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τις γυναίκες που θέλουν να κάνουν αποβολή; Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τους ομοφυλόφιλους να μην εκδιωχθούν από τα σπίτια τους; ” αναρωτιέται. Και η απάντηση είναι σαφής. «Δεν μπορούμε να βοηθήσουμε όπως θα θέλαμε γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που δεν θέλουν να συνεργαστούν επειδή φοβούνται τον ιό. Η βοήθεια όταν εξαρτάσαι από το τηλέφωνο ή τα μηνύματα είναι σχεδόν αδύνατη », προσθέτει λυπημένη και απογοητευμένη.
Αυτη η κλινική ψυχολόγος που ειδικεύεται στην εγκληματολογία και την θυματολογία, η οποία έχει εργαστεί “σε φυλακές στη Γαλλία και το Μαρόκο” και της οποίας η ακαδημαϊκή έρευνα επικεντρώθηκε “στη βία κατά των γυναικών και τη σεξουαλική βία, μελετώντας τη συμπεριφορά των βιαστών και των δολοφόνων θύματων σεξουαλικής βίας », θεωρείται ενοχλητική γυναίκα στη χώρα της.
“Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε εάν η αποστολή μας είναι να βρούμε θύματα που δεν μπορούν να βγουν;”
Είμαι πολιτικά “λανθανουσα”. Είμαι κατά του θεσμού του γάμου, της πατριαρχίας και ενός Μαρόκου που δεν είναι πολιτικό αλλά θρησκευτικό κράτος. Δηλώνω δημόσια ότι είμαι άθεη, αλλά αυτό το κίνημα είναι κοσμικό και αποτελείται από ανθρώπους κάθε είδους πεποιθήσεων, δεν με νοιάζει αν είστε Εβραίοι, Μουσουλμάνοι ή άθεοι. Η θρησκεία ανήκει στην ιδιωτική σφαίρα και γι ‘αυτό στεκόμαστε ενάντια στη θρησκευτική διδασκαλία στα σχολεία ». Μια δήλωση αρχών που, εκτός από την πρόκληση αντιπαραθέσεων με την αστυνομία και τη δικαιοσύνη στη χώρα της, της έχει κερδίσει το ψευδώνυμο της «πιο μισητής γυναίκας» στο Μαρόκο. “Έχω συλληφθεί πολλές φορές και έπρεπε να παραστώ σε διάφορες δίκες εναντίον μου.”
Όταν ρωτήθηκε από πού προέρχεται τόσο μεγάλη δύναμη, απαντά ακριβώς. “Είμαι επιζών.” Το 1996, έπρεπε να αντιμετωπίσει το σάρκωμα του Ewing, «έναν πολύ επιθετικό παιδιατρικό καρκίνο», μας λέει. Και κέρδισε το παιχνίδι. Αλλά η επιβίωση της απο την ασθένεια δεν ήταν αναίμακτη. «Έκτοτε έχω αναπηρία. Ο όγκος ήταν στον αριστερό βραχίονα και έχω μια πρόσθεση », τονίζει. Λίγο πριν τον τοκετό, είχε προγραμματιστεί μια προσθετική αλλαγή, αλλά με τον κοροναϊό όλα έχουν ακυρωθεί.
Το να είσαι γυναίκα στο Μαρόκο δεν είναι τίποτα
Ακόμα, η Betty Lachgar συνεχίζει. Και το κάνει μιλώντας για τη διπλή προσπάθεια που συνεπάγεται η εργασία σε μια κοινωνία «τόσο συντηρητική και πατριαρχική» όσο και η δική της. “Η άνοδος του ισλαμισμού, του Διαδικτύου και του δορυφορικού συντονισμού ριζοσπαστικών καναλιών από το εξωτερικό, βοηθούν τον πολλαπλασιασμό των εκτεταμένων βίαιων και μισογυνιστικών μηνυμάτων στα δίκτυα”, λέει.
Μια συντηρητική στροφή που δεν συμβαίνει μόνο στο Μαρόκο. Προέρχεται επίσης από τα μεταναστευτικά γκέτο στη Γαλλία, το Βέλγιο και τις Κάτω Χώρες. «Αυτό έχει μια εξήγηση από την άποψη της κλινικής ψυχολογίας: όταν επιτίθενται στην ταυτότητά σας, αυτό που κάνετε είναι αντεπίθεση. Μετά από αυτό, όταν αυτοί οι Μαροκινοί επιστρέψουν στην χώρα καταγωγής τους, επιβάλλουν στα αγαπημένα τους πρόσωπα τι πρέπει να κάνουν, πώς πρέπει να ντύνονται και πότε να προσεύχονται ».
Το αποτέλεσμα αυτής της ριζοσπαστικοποίησης επηρεάζει άμεσα την απώλεια των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των γυναικών και ότι η Lachgar μεταφράζει σε μια αφόρητη αύξηση της σεξουαλικής παρενόχλησης στο δρόμο. Οι βαθμοί σεξιστικής βίας είναι τέτοιοι που η ακτιβιστρια θυμάται την περίπτωση της Γερμανίδας τουρίστριας που αφιερώθηκε στο ταξίδι της σε όλο τον κόσμο χωρίς προβλήματα και μπόρεσε να αντέξει μόνο δύο μέρες στη χώρα της. «Είναι φρικτό, ταξίδεψε στον κόσμο, αλλά δεν μπορούσε να το κάνει στο Μαρόκο λόγω όλων αυτών των σκατών», λέει. “Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό είναι επίσης βία κατά των γυναικών.”
“Η άνοδος του ισλαμισμού, το Διαδίκτυο και η δορυφορική ρύθμιση ριζοσπαστικών καναλιών από το εξωτερικό, βοηθούν τον πολλαπλασιασμό των μισογυνιστικών και βίαιων μηνυμάτων”
Προστίθεται στην έλλειψη κατανόησης η δυσκολία αναφοράς αυτής της σεξουαλικής βίας. «Στο Μαρόκο σε παρενοχλούν 50 φορές την ημέρα και η αστυνομία δεν κάνει τίποτα. Και όταν πηγαίνετε για αναφορά, κατηγορείτε ότι πίνετε αλκοόλ. Με παρενόχλησαν το βράδυ της 1ης Ιανουαρίου 2011. Πήγα στο αστυνομικό τμήμα και εκεί έφαγα χαστούκια και πέρασα 24 ώρες σε προληπτική κράτηση. Τον Σεπτέμβριο του 2016, δέχθηκε σεξουαλική επίθεση από τρεις αστυνομικούς. Και τον Αύγουστο του 2018 υπέβαλα καταγγελία στο Ραμπάτ για επίθεση και απειλές με μαχαίρι. Και με είχαν 48 ώρες προληπτικής κράτησης. Όταν μια γυναίκα πηγαίνει στο αστυνομικό τμήμα, η αστυνομία πάντα λέει: «Θα σας εκπαιδεύσουμε». Επειδή στο μυαλό τους, αυτές οι γυναίκες είναι ένοχες για το τι τους συμβαίνει ή, τουλάχιστον, έχουν ένα μέρος της ευθύνης. Καμία φεμινιστική οργάνωση στη χώρα μου δεν βγήκε για να με υπερασπιστεί. Αν και το έκαναν από άλλες χώρες, τι θλίψη! Τι κρίμα! », Θυμάται.
Η κουλτούρα του βιασμού
Αυτή η βία δεν είναι το μόνο πράγμα που πρέπει να υπομείνουν οι Μαροκινοί. “Ούτε μπορούμε να εισέλθουμε στους διάφορους χώρους εάν δεν συνοδευόμαστε από άντρα.” Επιπλέον, η ακτιβιστρια μιλά για το πώς η θρησκεία, και συνεπώς ο άντρας, «είναι ο ιδιοκτήτης των γυναικείων σωμάτων . Θέλουν να επιβάλουν αυτό που θλελουν σε ότι έχουμε να κάνουμε. Το γεγονός του ότι πρέπει να ντυνόμαστε όπως αυτοί θέλουν είναι να έχουν τη δικαιολογία ότι αν δεν ντύσετε όπως είναι γραμμένο, μπορείτε να βιαστείτε. Με άλλα λόγια, εμείς οι γυναίκες είμαστε ένοχοι για τον βιασμό μας».
Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα σε αυτήν την κουλτούρα του βιασμού είναι η τεράστια βία που συμβαίνει στα σπίτια. «Ο Ποινικός Κώδικας δεν αναγνωρίζει ότι στο γάμο μια γυναίκα βιάζεται από τον σύζυγό της. Αντιθέτως, πιστεύεται ότι είναι δικαίωμα του συζύγου να τον ικανοποιεί η γυναίκα. Υπάρχουν χιλιάδες γυναίκες που βιάζονται καθημερινά από τους συζύγους τους . Ενώ ο Ποινικός Κώδικας τιμωρεί τις συναινετικές σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ ανύπαντρων ενηλίκων, με αυτόν τον νόμο χορηγούνται άδειες για βιασμό εντός γάμου. Επιπλέον, ο γάμος της Φατίχας δεν τιμωρείται (ασκείται ειδικά σε αγροτικές περιοχές, με την απλή ανάγνωση του πρώτου στίχου του Κορανίου), το οποίο είναι ένα καταφύγιο με το οποίο επιτρέπονται οι γάμοι με ανήλικες γυναίκες.
Μια άλλη περίπτωση στην οποία αναφέρεται η Lachgar είναι αυτή των αιτημάτων του χεριού. “Με αυτές τις θεσμοθετημένες τελετές με τη δικαιολογία ή το βάρος της παράδοσης, αυτό που συμβαίνει είναι ότι τα κορίτσια πηγαίνουν από το να ανήκουν στον πατέρα στον άντρα.”
Από αυτές τις λάσπης προέρχεται ένας άλλος αγώνας της ακτιβιστριας: αυτός της άμβλωσης. «Το MALI είναι το πρώτο κίνημα που αγωνίζεται για την υπεράσπιση της επιλογής, για μια ασφαλή άμβλωση και βοηθά τις γυναίκες που θέλουν να το επιλέξουν. Η άμβλωση πρέπει να είναι δικαίωμα για τις γυναίκες, όχι αμαρτία που τιμωρεί ο Ποινικός Κώδικας με φυλάκιση έως και δύο ετών για παράνομη πράξη και ένα έτος για όσους κάνουν σεξ εκτός γάμου “, προσθέτει.
Και είναι ότι στο Μαρόκο η άμβλωση επιτρέπεται μόνο “όταν κινδυνεύει η ζωή της μητέρας και σε περίπτωση δυσπλασίας του εμβρύου, βιασμού ή αιμομιξίας”. Αυτό σημαίνει ότι περίπου 600 παράνομες διακοπές εγκυμοσύνης ασκούνται καθημερινά, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή των γυναικών, επειδή μόνο το ένα τρίτο ασκείται με τις κατάλληλες ιατρικές απαιτήσεις, γενικά σε απαγορευτικές τιμές, και ότι περίπου 80 γυναίκες πεθαίνουν κάθε χρόνο μετά από άμβλωση σε κακή κατάσταση. «Παλεύουμε έτσι ώστε οι γυναίκες να μπορούν ελεύθερα να επιλέξουν τι να κάνουν με το σώμα τους και τη ζωή τους».
Ούτε καλυμμένες ούτε πέπλο
Η ακτιβιστρια μιλά επίσης για τη δυσκολία να κάνει φεμινιστική παιδαγωγική και να πάρει περισσότερες γυναίκες να συμμετάσχουν στον αγώνα για ισότητα “λόγω της εσωτερικής πατριαρχίας που έχουν.” Για αυτό δίνει ένα παράδειγμα. «Στο Μαρόκο, η σεξιστική εκπαίδευση είναι τέτοια που τα κορίτσια στα δημόσια σχολεία φορούν ένα σχολικό φόρεμα, αλλά όχι τα αγόρια, για να κρύψουν την ανάπτυξη του σώματος των μικρών. Είναι ότι δεν βλέπουν πώς μεγαλώνουν τα στήθη τους για να αποφύγουν τον πειρασμό που φυσικά προέρχεται από αυτούς », προσθέτει.
Και μιλώντας για ενδύματα, αν υπάρχει ένα κατά του οποίου η εν λόγω φεμινίστρια στέκεται, είναι αυτό του πέπλου. «Είναι μια πατριαρχική επιβολή. Όχι επιλογή γυναικών. Υπάρχει πάντα ένας άντρας πίσω από τον κανόνα της κάλυψης. Λέει ότι τα σώματα ανήκουν σε αυτούς, στους συζύγους τους ή σε άλλους άντρες. Έχουμε εξαιρετική δουλειά να κάνουμε “, προσθέτει.
“Υπάρχει πάντα ένας άντρας πίσω από τον κανόνα της ενδυματολογικής κάλυψης”
Για περισσότερες αποδείξεις για τη γενναία δουλειά της, θυμηθείτε τι έπρεπε να κάνει ενάντια στην εκστρατεία macho στο Facebook “Γίνετε άντρας και καλύψτε τις γυναίκες σας” (με την οποία οι άνδρες πρέπει να δουν τα ρούχα με τα οποία οι γυναίκες πηγαίνουν στην παραλία γιατί έτσι το Κοράνι υπαγορεύει). Η Betty Lachgar απάντησε με τη φεμινιστική εκστρατεία: “Γίνε μια ελεύθερη γυναίκα”, ποζάρει σε ένα μπικίνι στα κοινωνικά δίκτυα και κρεμά ένα μανιφέστο “για να καλέσει όλους να πολεμήσουν ενάντια στις πατριαρχικές διαταγές. Πρέπει να διδάξουμε ίση εκπαίδευση μεταξύ των νέων και να καταπολεμήσουμε τα στερεότυπα των φύλων », τονίζει.
Με αυτά τα επίπεδα μισογυνίας, η ακτιβίστρια γνωρίζει ότι ο αγώνας της δεν θα τελειώσει σύντομα και ότι διακινδυνεύει τα πάντα. “Εάν αυτή η κοινωνία δεν μας βοηθά, τι μπορούμε να περιμένουμε από την κοινή γνώμη μας, από τους ανθρώπους;” Ωστόσο, μην πετάτε την πετσέτα . Για να το κάνει αυτό, υπενθυμίζει στη μητέρα της κάθε μέρα ότι της λέει πάντα: “Δεν φοβάμαι να πάω στη φυλακή, αλλά τι μπορεί να κάνει η κοινωνία σε εσάς.” Και αυτό που πάντα απαντά: « Δεν φοβάμαι ποτέ ούτε την αστυνομία, ούτε τη φυλακή, ούτε τον θάνατο . Γι ‘αυτό είμαι αυτό που είμαι », καταλήγει.
Πηγή: https://rebelion.org/la-feminista-radical-que-se-enfrenta-al-machismo-de-marruecos/
