Στις Ελληνικές πολιτικές συνθήκες, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Μπέος αν μη τι άλλο είναι ένα διαμάντι αυθεντικότητας. Με το ύφος, την κινησιολογία, την ρητορική και την αγριεμένη, λαική πολιτική του εικόνα, «είναι μπράβος, το καυχάται, ξέρει την καταγωγή του».
Να είμαστε ειλικρινείς: Μαρινάκης, Μελισσανίδης, Βαρδινογιάννης, Αλαφούζος, Κοντομηνάς, Σαββίδης, Ψυχάρης, Ωνάσης, Λάτσης κλπ ήταν η είναι λιγότερο μπράβοι σε επίπεδο κουλτούρας από τον Μπέο; Ποιος ξέχασε για παράδειγμα τον Βαρδινογιάννη να τρέχει με ένα κουμπούρι μες το γήπεδο κυνηγώντας έναν χουλιγκάνο, ή να δηλώνει ότι έψαχνε συμβόλαιο θανάτου για τα μέλη της 17 Νοέμβρη; Ποιος ξέχασε τα καράβια που βύθιζε ο αύτανδρα ο Ωνάσης για τις ασφάλειες, ή την αισθητική του Λάτση; Οι αστοί, τουλάχιστον στην Ελλάδα (αν και υπάρχει μια βάσιμη υποψία ότι και στην υπόλοιπη Δύση δεν είναι πολύ καλύτεροι) δεν είναι οι μειλίχιοι άριστοι που τρέχουν στο μέγαρο μουσικής, φοράνε χειροποίητα παπούτσια, και τρώνε μικρές εξωτικές μερίδες φαγητό σε τεράστια πιάτα. Είναι το είδος των ανθρώπων που αν τους πετύχεις στον δρόμο και σου πάρουν με θράσος την προτεραιότητα καλό είναι να λουφάξεις εκτός κι αν έχεις όπλο που είσαι πρόθυμος να χρησιμοποιήσεις.
Αυτοί οι τυχεροί (αφού είναι μια μικρή μειοψηφία σε σχέση με όσους προσπάθησαν κάτι τέτοιο αλλά κατέληξαν μπατίρηδες, φυλακισμένοι ή νεκροί) και αδίστακτοι ποινικοί είναι και ήταν, αυτό που κάποτε η 17 Νοέμβρη αποκαλούσε Λ.ΜΑ.Τ. (λούμπεν μεγαλοαστική τάξη). Με εξαίρεση μερικούς low profile καρχαρίες του εφοπλισμού, (που μάλλον λογίζονται για διεθνής παρά εθνική αστική τάξη) και κάτι απομεινάρια στην βαριά βιομηχανία ή τις τράπεζες, αυτό είναι το κεφάλαιο στην Ελλάδα. Πράγμα λογικό τόσο από τις παραγωγικές κατευθύνσεις του Ελληνικού καπιταλισμού όσο και από την ιστορική του εξέλιξη, ειδικά μετά την κατοχή και την όσμωση του με τα “νέα τζάκια” που γέννησε το βαθύ λούμπεν του δωσιλογισμού και του δεξιού παρακράτους. Αυτού που έχτισε ατιμώρητο μπίζνες και περιουσίες πάνω σε χιλιάδες πτώματα Ελλήνων και Εβραίων και μετά κυβέρνησε 40 χρόνια.
Επιπλέον σε αυτό το υπόστρωμα χτίστηκαν και τα «νέα τζάκια» που δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ την δεκαετία του 80 που μπόρεσαν να συμπληρώσουν συστημικά την ΠΑΣΟΚική κλίκα στις κρατικές ελίτ. Πλάι στο κόμμα στήθηκε μια φίλια αστική τάξη και έτσι συγκροτήθηκε ένα ενιαίο μπλοκ εξουσίας που βάστηξε 30 χρόνια (κάτι που προσπάθησε με κωμικούς όρους να αντιγράψει ο Σύριζα, απέτυχε, κι ακόμα τρέχει). Νέα τζάκια προερχόμενα κυρίως από τα ανώτερα μικροαστικά στρώματα (αυτό που σήμερα λέμε «μεσαία τάξη») που επιπλέον ιδεολογικοποίησαν την πρακτική της λαμογιάς και μόλυναν με αυτή όλη την κοινωνική βάση (αν και το πολιτισμικό υπόβαθρο της κανονικοποιημένης διαφθοράς προϋπήρχε από τον κοτζαμπασισμό και το κράτος της ανατολικής δεσποτείας αιώνες πριν στην Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα).
Στα πλαίσια της αλληλεπίδρασης των πεδίων κεφαλαίου και κράτους οι μεταπηδήσεις προσώπων ανάμεσα στα πεδία δεν είναι σπάνιο φαινόμενο.
Τα μεγάλα ψάρια βέβαια δεν το συνηθίζουν. Ο Μαρινάκης για παράδειγμα προτίμησε να βάλει αχυράνθρωπο για δήμαρχο Πειραιά, αντί να γίνει ο ίδιος. Δευτεροκλασάτα ψάρια όμως αλλάζουν θέσεις. Ας θυμηθούμε την οικογένεια Σιούφα από την Ν.Δ. που άφησε την βουλή για να αφοσιωθεί στις επιχειρήσεις, στον κλάδο των εισπρακτικών εταιρειών. Ο Μπέος πάλι είχε ανάποδη διαδρομή από την οικογένεια Σιούφα. Κατέληξε δήμαρχος Βόλου. Ψηφίστηκε το 2019 για δεύτερη συνεχόμενη φορά και μάλιστα με την πρώτη Κυριακή από το 58% όσων επέλεξαν να ψηφίσουν. Αυτό δεν μπορεί να το ξεχνάει κανείς όπως κανείς δεν μπορεί να ξεχνάει ότι τα μικροκράτη της τοπικής αυτοδιοίκησης διαμορφώνουν τα δικά τους τοπικά πεδία συμφερόντων και αλληλεξαρτήσεων. Η ψήφος είναι λαϊκό διαπραγματευτικό εργαλείο και αν υπήρχαν πολιτικές «ιερές αγελάδες» σίγουρα ο «ψηφοφόρος» δεν θα ανήκε σε αυτές…
Σε κάθε περίπτωση ο Μπέος είναι γενικά ένα μικρό αφεντικό σε ένα κρατίδιο, αλλά το μεγάλο αφεντικό αυτού του κράτους. Και παρά την αυθεντικότητά του, ο τρόπος που διαχειρίζεται την εξουσία του, είναι τόσο αξιογέλαστος όσο και επικίνδυνος. Η αισθητική νύχτας ή στημένων ποδοσφαιρικών αγώνων, πάει παρέα με τις αντίστοιχες πρακτικές τους, ενώ έχει μαζί του τον νόμο, τα θεσμικά αλλά και υλικά μέσα ενός μεγάλου Δήμου. Παίρνει τα παλικάρια του και βγαίνει μπροστά στο χωριό και σπάει σημαίες των εχθρών. Ή ανοίγει χουλιγκάνικες «κάρτες» με τους κοινωνικούς χώρους στον Βόλο τάζοντας να φτιάξει «θύρες» ψηφοφόρων του που θα πάνε να «καθαρίσουν» για λογαριασμό του. Ένα εργοστάσιο που θα καίει σκουπίδια είναι η δική του «επένδυση του Ελληνικού». Θα νοιώθει σίγουρα υπέροχα να μπορεί να φωνάζει τους μπάτσους όποτε θέλει και μάλιστα χωρίς να τους πληρώνει ο ίδιος αλλά αυτά τα πράγματα έχουν συνέπειες. Και δεν πρόκειται για τις συνέπειες στην συλλογική αισθητική. Πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα, εργαζόμενοι, κάτοικοι χωριών, κοινωνικοί χώροι έρχονται αντιμέτωποι με ένα υβριδικό τύπο κυριαρχίας που συγκεντρώνει ότι του χρειάζεται και από την μέρα και από την νύχτα. Σε συνθήκες ώριμης αστικής δημοκρατίας, όπως η Ελληνική, η βάση δεν έχει την κουλτούρα αντιμετώπισης της εξουσίας με τέτοιους όρους και πλέον θα πρέπει να αυτοσχεδιάσει. Σε κάθε περίπτωση αργά η γρήγορα ο κάθε αγώνας εξελίσσεται και βρίσκει τις λύσεις στα νέα προβλήματα, πόσο σίγουρο όμως είναι ότι αυτές οι τοπικές λύσεις αγώνα θα αρέσουν στον μεγάλο μπράβο, που λέγεται κεντρικό κράτος; Επιπλέον, τέτοιες πρακτικές κυριαρχίας είναι ασταθείς και επιρρεπείς στο λάθος. Τι θα γίνει για παράδειγμα αν ο δήμαρχος βρεθεί να παίζει μπουνιές ή αν βγει κανένα σίδερο μπροστά σε κάμερες; Ποιος εγγυάται ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει με έναν Μπέο;
Και εδώ είναι το πρόβλημα που έχει και ο Μπέος. Όσο κάνει την δουλειά του όλοι στην κεντρική εξουσία (από αστυνομία έως ΜΜΕ) θα κοιτάνε αλλού. Αν όμως γίνει η παραμικρή στραβή θα τον πετάξουν σαν την τρίχα από το ζυμάρι. Ο μεγάλος μπράβος δεν αστειεύεται, οι μικρότεροι είναι αναλώσιμοι.
Όπως και να έχει, ας τα βρει όπως νομίζει η εξουσία στο εσωτερικό της. Το ζήτημα είναι ότι αγωνιζόμενοι στον Βόλο, σε μια σειρά μετώπων αγώνα, αντιμετωπίζουν προκλήσεις που δεν θα περίμενε κανείς, τουλάχιστον τις τελευταίες δεκαετίες σε Δυτικό κράτος. Θα πρέπει να ενισχυθούν από το κίνημα πανελλαδικά. Ο αναρχικός χώρος μπορεί να μην έχει επαφή με τις συγκεκριμένες πρακτικές της νύχτας αλλά μέρα και νύχτα στο πεζοδρόμιο είναι για δεκαετίες.
Κι όσο για τον Μπέο, κι ανεξάρτητα από την ιδιομορφία του, ανεξάρτητα αν κάποιος είναι της νύχτας ή της μέρας, στον κόσμο της εξουσίας, πολιτικά μιλώντας πάντα υπάρχει ο ιστορικός κανόνας που κανείς στους κόλπους της δεν πρέπει να ξεχνάει “Live by the sword and Die by the sword”.
