ΕΜΕΙΣ! (Με αφορμή μια δράση αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες της Μόριας)
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε εν μέσω μπόλικης συγκινησιακής διάθεσης, από αυτή που μόνο οι δράσεις πραγματικής αλληλεγγύης μπορούν να προκαλέσουν σε κάποιον. Συγκεκριμένα, γράφτηκε ακριβώς μετά την δεύτερη συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης για τους μετανάστες στην Μόρια που πραγματοποίησε η Terra Incognita και κατάφερε, με την απίστευτη συνδρομή του αλληλέγγυου κόσμου να μαζέψει έναν τεράστιο αριθμό πραγμάτων για τους αποκλεισμένους και παραπεταμένους από το κράτος και τις δομές του ανθρώπους.
ΕΜΕΙΣ…
…Που μπορεί να μετατραπούμε κάποια στιγμή και οι ίδιοι σε πρόσφυγες (πολέμου ή οικονομικοί μετανάστες) και που μέχρι τώρα μένουμε άνεργοι ή πληρωνόμαστε με μισθούς πείνας, ώστε να αγοραστούν τα οπλικά συστήματα και να προσληφθούν οι καραβανάδες που θα διεξάγουν αυτούς τους πολέμους.
…Που κάθε μέρα σπάμε την πλάτη μας σκυφτοί σε ένα χωράφι στην Μανωλάδα ή δουλεύοντας εποχιακοί εργάτες γης στις φυτείες κάποιας ευρωπαϊκής χώρας, καθαριστές στους δρόμους της πόλης ή λιώνουμε στην ορθοστασία του φυλλαδίου, του σέρβις, του καφέ και του μπαρ. Που τα χέρια και τα πόδια μας γεμίζουν κάλους και πληγές από τα εργαλεία της δουλειάς ή τα νεύρα μας κλατάρουνε από την υπερκόπωση της σεζόν σε κάποιο τουριστικό θέρετρο.
…Που τα μάτια μας κοκκινίζουν από τις εκατοντάδες ώρες μπροστά στο pc ενός γραφείου κάποιας εταιρίας και τα τύμπανα των αυτιών μας σπάνε από τις βρισιές των “πελατών” σε κάποιο τηλεφωνικό κέντρο.
…Που μας ανάγκασαν να μείνουμε στοιβαγμένοι στους χώρους της δουλειάς μας εν μέσω πανδημίας, σε σούπερ μάρκετ και εργοστάσια, διακινδυνεύοντας την υγεία μας, “για την οικονομία της χώρας”.
…Που βαρέσαμε διπλοβάρδιες ως νοσοκόμοι ή γιατροί στα νοσοκομεία, χωρίς μέτρα προστασίας, χωρίς εξοπλισμό, για να φροντίσουμε αυτούς που νόσησαν.
…Που γλυτώσαμε για άλλη μια μέρα το τροχαίο δουλεύοντας delivery και προσπαθώντας να πιάσουμε τους χρόνους που ζητάει το αφεντικό για τις παραγγελίες. Αλλά μάθαμε για τον αδερφό μας, τον φίλο, τον πατέρα μας, που έπεσε από την σκαλωσιά και το ψεύτικο, φτηνό κράνος του εργολάβου έσπασε και τον πρόδωσε…
ΕΜΕΙΣ, η εργατική τάξη, οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι αυτού του κόσμου, “Έλληνες” και “ξένοι”, άνδρες και γυναίκες ή όπως αλλιώς κι αν προσδιοριζόμαστε. Μόνο εμείς μπορούμε να σταθούμε πραγματικά στο πλευρό αυτών που, την δεδομένη χρονική στιγμή, αλλά επίσης εδώ και πολύ καιρό, βρίσκονται σε ακόμη χειρότερη μοίρα από εμάς: Στους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τους απόκληρους, τους αποκλεισμένους. Επειδή τους αντιλαμβανόμαστε ως κομμάτι της τάξης μας -το πιο υποτιμημένο και βαλλόμενο- και επειδή βλέπουμε στο δικό τους παρόν, ένα πιθανό δικό μας μέλλον. Κι ας μιλάνε οι “εξ αριστερών(;)” για “φιλανθρωπία” και “υποκατάσταση του κράτους”. Και ας μιλάνε οι “εκ δεξιών” για “καπήλευση του πόνου”, για “ανευθυνότητα”, για “προδοσία”.
ΕΜΕΙΣ, όλοι εμείς, οφείλουμε να είμαστε πάντα εδώ. Προσπαθώντας να δημιουργήσουμε αυτό το πολυπόθητο μέτωπο των καταπιεσμένων ενάντια στους δυνάστες τους, των εκμεταλλευόμενων ενάντια στους εκμεταλλευτές τους.
Μέχρι τώρα, το βάρος αυτού του αγώνα, ειδικότερου (κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη) ή γενικότερου (κοινωνική επανάσταση), έχει πέσει δυστυχώς στις πλάτες συνειδητοποιημένων μειοψηφιών της εργατικής τάξης: Των αναρχικών και των ριζοσπαστών. Με την πολύτιμη βοήθεια όσων στέκονται δίπλα μας και μας στηρίζουν, ανθρώπων της τάξης μας, αλλά ανοργάνωτων ή ακόμη και μη πολιτικοποιημένων.
Το στοίχημα, σε πρώτο χρόνο, είναι αυτό το γενικότερο ΕΜΕΙΣ να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του ως τάξη, τα συμφέροντά του και τους εχθρούς του. Την δύναμή του. Το μέγεθός του.
Γιατί ΕΜΕΙΣ -στο κάτω κάτω- είμαστε το μόνο που έχουμε.
Ο ένας τον άλλον.