Σχολιάζοντας τον μεγάλο περίπατο του Κώστα Μπακογιάννη στο σχολείο μας. Ανακοίνωση από «Μαθήτριες/Μαθητές του 1ου Πρότυπου Γενικού Λυκείου Αθήνας» που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα δρόμου Άπατρις.
Νομίζω πως όλες/όλοι θα συμφωνούσαν με τη φράση «η δικαιοσύνη θα έπρεπε να είναι τυφλή», και δεν θα έπρεπε να κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε ανθρώπους για οποιονδήποτε λόγο. ‘Όντως, έτσι θα έπρεπε να είναι, δεν θα ήταν δίκαιο για τα άτομα με αναπηρίες να μην έχουν τη δυνατότητα να κυκλοφορούν στον δρόμο, να μην μπορούν να παρκάρουν, να ανέβουν στα πεζοδρόμια ή να μπουν στα σχολεία. Βέβαια φαίνεται ότι ζούμε σε έναν άδικο κόσμο, γιατί τα άτομα με αναπηρίες αντιμετωπίζουν τα παραπάνω καθώς και πλήθος ακόμη προβλημάτων.
Ζούμε στην Αθήνα, μια πόλη στην οποία οι άνθρωποι με αναπηρίες αντιμετωπίζουν χίλιες δυο δυσκολίες στο να κάνουν ακόμα και τα πιο απλά για μας πράγματα. Ένδειξη αποτελεί το σχολείο μας, ένα πρότυπο σχολείο, ιστορικό (το πρώτο της Ελλάδας), ένα σχολείο παραγωγό μεγίστων του ελληνικού έθνους προσωπικοτήτων κάθε πτυχής της ζωής, ένα σχολείο το οποίο -στα πλαίσια των προτύπων αριστείας- μετατράπηκε και πάλι από πειραματικό σε πρότυπο. Το σχολείο μας λοιπόν για όλα του αυτά τα προτερήματα, έχει και κάποια στραβά, όπως το ότι είναι αδύνατο να προσεγγιστεί από άτομο με αμαξίδιο! Έχει σκάλες σε κάθε είσοδο, ενώ βέβαια δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για την προσβασιμότητα στις σκάλες ενδιάμεσα στους ορόφους! Στο σχολείο μας λοιπόν, μια ομάδα καθηγητ(ρι)ών και μαθητρίων/μαθητών συμμετέχει σε ένα πρόγραμμα της Ε.Ε. με τίτλο «Σχολεία Πρέσβεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου», στου οποίου τα πλαίσια κάλεσαν μια σειρά πολιτικών προσώπων της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ για να μιλήσουν για τα δικαιώματα ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. Η κορύφωση του εν λόγω προγράμματος έρχεται με την αποδοχή της πρόσκλησης για συμμετοχή στο πρόγραμμα αυτό από τον Δήμαρχο Αθηνών, Κ. Μπακογιάννη, σε μια ηλεκτρονική συνάντηση.
Ως μαθήτριες/μαθητές αυτού του σχολείου, έχουμε πολλά προβλήματα με την έλευση του εν λόγω ανθρώπου στο σχολείο μας, έστω και στην ηλεκτρονική της μορφή, (στήριξη του παρ’ ολίγον δικτάτορα Γκουαϊδό, και πρόσκλησή του στο Athens Democracy Forum, ιδιωτικοποίηση δημόσιων χώρων, και πολλά άλλα) αλλά θα προσπαθήσουμε να εστιάσουμε στο γιατί μας φαίνεται αστείο και αντιφατικό να μιλήσει ο εν λόγω κύριος για το θέμα για το οποίο κλήθηκε στο σχολείο μας.
Ο κ. Μπακογιάννης είναι ο δεύτερος της οικογενείας που αναλαμβάνει δήμαρχος Αθηνών. Μάλιστα είναι ενδιαφέρον το ότι από το 1989, τη δημαρχία 9 από τις 14 φορές έχει αναλάβει η Νέα Δημοκρατία, της οποίας μέλος είναι και ο νυν δήμαρχος. Ιστορικά διαφαίνεται λοιπόν ότι για την οικοδόμηση της Αθήνας οι ιθύνοντες είναι είτε η Νέα Δημοκρατία, είτε οι τρεις τετραετίες του κ. Καμίνη, ο οποίος ανήκει σε παράταξη που συγκυβέρνησε εκείνη την εποχή με τη Νέα Δημοκρατία. Σε αυτό το σημείο αξίζει να τεθούν τα εξής δύο ερωτήματα: γιατί μετά από τόσα χρόνια πολιτικής παρουσίας αυτής της παράταξης η Αθήνα δεν είναι προσβάσιμη σε άτομα με αναπηρίες; Ή μήπως η Ν.Δ. δεν έχει πολιτική συνέχεια; Ο κ. Μπακογιάννης μάς έχει συνηθίσει σε δηλώσεις περί ανοικοδόμησης (μα γιατί να ανοικοδομηθεί, μήπως χτίστηκε κακότροπα;) και καθαρισμού της πόλης με ειδικές αναφορές στα άτομα με αναπηρίες. Με μια απλή βόλτα στην Αθήνα ο οποιοσδήποτε παρατηρεί πως όχι μόνο προσβασιμότητα στα πεζοδρόμια για άτομα με αμαξίδια δεν υπάρχει, αλλά ακόμα και όταν υπάρχει το πεζοδρόμιο, είναι τόσο στενό όπου καθίσταται αδύνατο να περάσουν. Βέβαια θα πείτε, τα αμαξίδια μπορούν να κάνουν τον μεγάλο περίπατο…
Σε ποιες ενέργειες έχει εν τέλει προβεί ο δήμαρχος όμως για να βοηθήσει τα άτομα με αναπηρίες; Για να δούμε.
- Τοποθετήθηκαν πάνω από 200 ειδικές σημάνσεις στις ράμπες.
- Δημιουργήθηκαν 22 νέες θέσεις στάθμευσης για αυτοκίνητα ατόμων με αναπηρίες.
- Τα κολυμβητήρια Γουδή και Κολοκυνθούς εξοπλίστηκαν με αναβατόρια τελευταίας τεχνολογίας και με δύο καινούργια αναπηρικά αμαξίδια.
Μένουμε πράγματι άναυδες/άναυδοι από το γεγονός ότι ο δήμαρχος έκανε τα μέγιστα με αποτέλεσμα να τοποθετηθούν 200 ολόκληρες σημάνσεις και 22 ολοκαίνουριες θέσεις (!), τη στιγμή που δαπανήθηκαν 900.000€ μόνο για τον στολισμό του Δήμου για τα Χριστούγεννα, σε περίοδο επιβεβλημένης καραντίνας!
Την ίδια στιγμή οι ρητορείες και εξαγγελίες για βοήθεια στα άτομα με αναπηρίες δεν έχουν τελειωμό, βέβαια λάβαμε καινούριες πλατείες και μεγάλους περιπάτους. Να θυμίσουμε μόνο πως για κάθε πλατεία Ομονοίας, υπάρχει και μια Βικτωρίας, στην οποία αφαιρέθηκαν τα παγκάκια γιατί, ω μη γένοιτο, κάθονταν εκδιωγμένες/οι μετανάστριες/ες και πρόσφυγες. Υπάρχει ακόμα η πλατεία Συντάγματος η οποία προσεγγίζεται με αμαξίδιο μόνο περιφερειακά! Μιλάμε για πραγματική μέριμνα!
Τέλος, όπως συμφωνήσαμε, η δικαιοσύνη θα έπρεπε να είναι τυφλή, αλλά για συγκεκριμένες υποθέσεις φαίνεται να βλέπει πεντακάθαρα υπέρ του πολιτικού συμφέροντος της νυν κυβέρνησης-παράταξης του κ. Μπακογιάννη. Τη στιγμή που μιλάμε, για παράδειγμα, ένας κρατούμενος με όνομα Δημήτρης Κουφοντίνας κάνει απεργία πείνας για να δικαιωθεί έναντι μιας παρανομίας της νυν κυβέρνησης, η οποία γίνεται πάνω σε νόμο της νυν κυβέρνησης! Γιατί αναφέρουμε αυτό το φαινομενικά άσχετο περιστατικό; Διότι κατά τη γνώμη μας η δικαιοσύνη δεν είναι, ούτε ήταν ποτέ, ένας θεσμός που λειτουργεί/λειτουργούσε με σκοπό να αποδοθεί το δίκαιο βάσει των ηθών της εκάστοτε εποχής και κοινωνίας. Αντίθετα ο θεσμός της δικαιοσύνης πάντοτε εργαλειοποιείται και εκφράζει το συμφέρον της υπάρχουσας πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Συνεπώς, η έννοια της δικαιοσύνης είναι άμεσα συσχετισμένη με το πολιτικό πλαίσιο κατά το οποίο αυτή ασκείται. Το πώς θα έπρεπε (όπως αναφέραμε στην αρχή) να είναι η δικαιοσύνη, είναι άλλο πράγμα από το πώς είναι στην πραγματικότητα. Συνεπώς, το πολιτικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται ο κ. Μπακογιάννης, μην όντας δίκαιο θεσμικά, αδυνατούμε να αντιληφθούμε πώς εδύνατο ποτέ να αποβεί φορέας κοινωνικής δικαιοσύνης, και συνεπώς να δράσει αποτελεσματικά ως προς την επίλυση των προβλημάτων που έχουν τα άτομα με αναπηρίες.
Ας λέτε λοιπόν ότι η δικαιοσύνη είναι τυφλή, αλλά εμείς βλέπουμε μια χαρά τα παραπάνω. Τον κ. Δήμαρχο δεν έχουμε καμιά όρεξη να τον βλέπουμε στην τηλεόραση, πόσο μάλλον σε προγράμματα του σχολείου μας. Βέβαια εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, μια μερίδα αντιδρώντων μαθητριών/μαθητών είμαστε, και δεν μπορούμε να εμποδίσουμε τους καθηγητές μας από το να καλούν στο σχολείο μας όποιον θέλουν. Θέλουμε όμως να θυμίσουμε πως το σχολείο μας ήταν μπροστά στους μαθητικούς αγώνες του Οκτώβρη φέτος, όπως και κάθε χρόνο, και δεν θα αφήσουμε τη μνήμη των αγώνων μας ενάντια στις νομοθεσίες της κυβέρνησης, να καπελωθεί και να ξεχαστεί λόγω της προβολής του προτύπου αριστείας και της συνδιαλλαγής με ανθρώπους όπως αυτός ο κύριος.
