Ο Νίκος Παπαπαύλου δικηγόρος (62 χρόνων), είχε γεννηθεί και έμενε μέχρι το δημοτικό σχολείο στο παραθαλάσσιο χωριό Κυπαρίσσι της ανατολικής Λακωνίας. Η οικογένεια του στο τέλος της δεκαετίας του ’60 έρχεται και εγκαθίσταται στο Αιγάλεω. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 σπουδάζει ως φοιτητής στη Νομική σχολή Κομοτηνής και δραστηριοποιείται στην αυτόνομη φοιτητική ομάδα «Σπάρτακος». Θα είναι από τους νέους φίλους και συντρόφους που θα γνωρίσω στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και θα βρεθούμε μαζί στα άγρια γεγονότα (συμπλοκές, πέτρες, μολότοφ) με τα ΜΑΤ, ΜΕΑ και τους ντόπιους φασίστες, που είχαν γίνει έξω από το ξενοδοχείο «Κάραβελ» (4/12/84), με την επίσκεψη του αρχιφασίστα Λεπέν στην Αθήνα, στο συνέδριο των ευρωπαίων φασιστών! Τα γεγονότα μεταφέρονται αργότερα στο κέντρο της Αθήνας (Πανεπιστημίου, Ομόνοια) και έξω από την Νομικη (Μασσαλίας Σίνα) όπου στήνονται οδοφράγματα με τουμπαρισμένα αυτοκίνητα και γίνονται συγκρούσεις με τους κρανιοφόρους.
Τον επόμενο χρόνο τον Μάη του ’85, θα βρεθούμε πάλι μαζί στην πρώτη κατάληψη που γίνεται στο Χημείο μαζί με τους συντρόφους του: Βαγγέλης (πολέμαρχος), Χρήστος, Σπύρος, Θανάσης, Αλέξης κ.α. Θα είναι εκεί και ο Ηλίας Πολίτης, οι δυό μας μόνο από τους αναρχικούς του ’70, περιτριγυρισμένοι από τους νέους συντρόφους και συντρόφισσες της ”άγριας” νεολαίας του ’80. Το επόμενο διάστημα έχω κάνει ταξίδι ”επιμορφωτικού και ψυχαγωγικού” χαρακτήρα και βρίσκομαι στην Ινδία (Σεπτ. ’85 -Ιαν. ’86). Στις αρχές του Δεκέμβρη θα πάω στην ελληνική πρεσβεία στο Δελχί για θέμα σχετικό με τη βίζα. Όπως περιμένω καθισμένος στην αίθουσα αναμονής, παίρνω από το τραπεζάκι της μοναδικής εφημερίδας που κυκλοφορούσε εκεί με παλιά ημερομηνία 19 Νοέμβρη και διαβάζω έκπληκτος στην πρώτη σελίδα, για νέα κατάληψη στο Χημείο και τη βίαιη επέμβαση των των μπάτσων. Στις φωτογραφίες ανάμεσα στους πολλούς συλληφθέντες, διακρίνω τον Νίκο και άλλους που γνώριζα.
Τα επόμενα χρόνια στο χωριο του, στα ερείπια του πατρογονικού του, θα κτίσει ένα μεγάλο πέτρινο σπίτι (Πύργος). Ήταν μια ονειρική επιθυμία που είχε από μικρός και θα την πραγματοποιήσει. Μέχρι τις αρχές του 2000 το σπίτι αυτό θα είναι συχνό πέρασμα (χειμώνα – καλοκαίρι) και χώρος φιλοξενίας για δεκάδες φίλους και φίλες από τα Εξάρχεια και αλλού (οι γνωρίζοντες ξέρουν…). Τα τελευταία χρόνια μετά από δύο αποτυχημένες ορθοπεδικές εγχειρήσεις στη σπονδυλική στήλη, η κατάσταση του χειροτέρεψε με κινητικά προβλήματα στα πόδια και καθηλώθηκε στο κρεβάτι. Τα υποκείμενα νοσήματα που είχε επιδείνωσαν την υγεία του…
Ο φίλος και σύντροφος ”Νικολός” παρέμεινε σταθερά αντιεξουσιαστής, νοιαζόταν για τους φίλους/ες του, αγαπούσε το αλκοόλ και γοήτευε τις γυναίκες, ήταν φιλομαθής διάβαζε τακτικά και ήταν ένας αναζητητής μεταφυσικών, ψυχεδελικών, εμπειριών, αισθήσεων και παραισθήσεων. Ζούσε τη ζωή στο ”εδώ και τώρα”, την κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία της ζωής του… Τους φίλους μας τους αγαπάμε, μαζί με τα ”ελαττώματα τους”.
Αναδημοσίευση από το προφίλ του