Η φίμωση, η ψυχιατρικοποίηση και η διαπόμπευση των αρνητών της αστικής κυριαρχίας | Με αφορμή την «αυτοκτονία» του Δημήτρη Ματσάλη, του Νίκου Πελεκούδα
Από τις Μελέτες Χειραφέτησης/ Ελλάδα 1830-1918
Είναι γνωστό πως Νοέμβρη του 1896 ο αναρχικός Δημήτρης Ματσάλης θα σκοτώσει τον τραπεζίτη Δημήτρη Φραγκόπουλο και θα τραυματίσει το μεγαλέμπορο Κόλλα (στην Πάτρα), ενώ τον ίδιο μήνα θα βρεθεί κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες νεκρός στο κελί του (οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους θα πουν πως αυτοκτόνησε).
Κάποιοι θα υιοθετήσουν την εκτίμηση ότι αυτή η πράξη θα είναι η αιτία για τις διώξεις που θα εξαπολύσει το κράτος εναντίον της σκέψης και της πράξης της πάλης για τη χειραφέτηση. Μεγάλο σφάλμα. Το ελληνικό κράτος έχει ήδη ξεκινήσει κλεισίματα εφημερίδων, προσωπικές απειλές, και τρομοκρατία και πριν την ενέργει Ματσάλη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι μια εποχή έντονων εργατικών αγώνων και κοινωνικών συγκρούσεων. Το αντικειμενικό υπόβαθρο είναι η κρατική χρεοκοπία που σοβεί ήδη μια τριετία, οι ταπεινωτικές διαπραγματεύσεις με τις Μεγάλες Δυνάμεις και ταυτόχρονα η εκδήλωση εθνικιστικών κινήσεων για επέκταση των συνόρων. Μην ξεχνάμε πως είμαστε στις παραμονές του πολέμου με την Τουρκία και την πολεμική ταπείνωση που θα αποτελέσει την αφορμή για την εγκαθίδρυση του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου.
Το ενδιαφέρον είναι πως το κράτος θα προχωρήσει σε τρία μέτρα που γενικά δεν έχουν φωτιστεί ιδιαίτερα. Διδαγμένο το ελληνικό κατεστημένο από τον οχετό ύβρεων προς την Παρισινή Κομμούνα από τη γαλλική αντίδραση, θα αξιοποιήσει για πρώτη φορά συντονισμένα μέτρα κοινωνικής απονομιμοποίησης κάθε εκδήλωσης ενάντια στο κράτος.
Το πρώτο μέτρο θα είναι ένα τεράστιο κύμα λογοκρισίας. Σε μια απίστευτη πράξη άρσης ενός βασικού όρου ενός αστικού κράτους δικαίου, θα απαγορεύσει την επαφή των δημοσιογράφων με οποιονδήποτε κατάδικο ή υπόδικο. Η αντιπαράθεση με το κράτος, σε οποιαδήποτε μορφή της τείνει ευθέως να καταστεί μια νομική απόκλιση από το αποδεκτό.
Το δεύτερο μέτρο θα είναι η προσπάθεια ο Ματσάλης να εμφανιστεί πως δεν ήταν και πολύ καλά στα μυαλά του. Πέρα από το γεγονός πως υπάρχουν και τέτοιες ιστορικές αναφορές, ένας εκ των γιατρών που θα τον επισκεφτεί στο κελί του θα δηλώσει πως ο Ματσάλης «είναι φαντασία νοσηρά, ην κατέστησεν τοιαύτην η ανάγνωσις των βιβλίων, άτινα ισχυρίζεται ότι ανέγνωσε». Η αναρχική βιβλιογραφία που βρέθηκε στο σπίτι του Ματσάλη δεν είναι τίποτα παραπάνω από διεγερτικά παραμύθια, στα όρια της σχιζοφρένειας. (όπως αναφέρει στην αξιόλογη δουλειά του ο Γαλανόπουλος).
Το τρίτο θα είναι η προσπάθεια που θα αναλάβουν εργολαβικά οι διανοούμενοι τύπου Κονδυλάκη να εμφανίσουν τον Ματσάλη αλλά κυρίως όλους όσους παλεύουν το αστικό κράτος ως σύμβολο της κοινωνικής καθυστέρησης! Θα γράψουν όπως αναφέρει ο Χρήστος Χαρμπίλας ότι «οι πατρινοί τον ένα πόδα έχουν εις το Μεσαίωνα (η χριστιανοκρατία του Αρνέλλου) και τον άλλον εις τον αιώνα του Κ. Μαρξ».
Το ελληνικό αστικό κράτος θα εφαρμόσει με αφορμή την ενέργεια του Αρνέλλου μέτρα που θα συνοδεύσουν την πορεία του σε όλα τα κατοπινά χρόνια.
Για το καπιταλιστικό σύστημα η αμφισβήτηση εναντίον του μπορεί να είναι πάντα μια ανορθογραφία που θα αντιμετωπίζεται με ένα μείγμα ωμής καταστολής και επιλεκτικής δημοκρατικότητας, προσωπικής διαπόμπευσης και κραυγών περί κοινωνικής καθυστέρησης.
Στον παρονομαστή πάντα θα βρίσκονται οι ιστορικές του κρίσεις.
Για όποιον θέλει να μελετήσει την ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα περίπτωση Ματσάλη παραπέμπω στα:
https://ithanarquista.wordpress.com/2018/05/12/dimitris-troaditis-dimitris-matsalis-and-individual-terrorism-the-liopetas-agallopoulos-case/
Οι αναρχικοί της Πάτρας και του Πύργου, από το Χρήστο Χαρμπίλα (Εκδόσεις Opportuna)
Δημήτριος Ματσάλης από τον Κώστα Γαλανόπουλο ( Εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος)
