Η επιτροπή των ενόρκων έκρινε τον Derek Chauvin ένοχο για όλες τις κατηγορίες εναντίον του για τη δολοφονία του George Floyd , συμπεριλαμβανομένης της ακούσιας δολοφονίας δεύτερου βαθμού, της δολοφονίας τρίτου βαθμού και της ανθρωποκτονίας δεύτερου βαθμού. Ένας δικαστής έθεσε τον Chauvin υπό κράτηση μετά την ετυμηγορία και ένας αστυνομικός πήρε γρήγορα τον ζαλισμένο κατηγορούμενο για να τον μεταφέρει έξω από την αίθουσα του δικαστηρίου. Ο Chauvin θα παραμείνει στη φυλακή μέχρι την ακρόαση της καταδίκης του όπου θα του ανακοινωθούν οι ποινές σε δύο μήνες.
Οι πρόεδροι έκαναν ό,τι κάνουν οι πρόεδροι όταν το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης φαίνεται να λειτουργεί για τους ανθρώπους που εκμεταλλεύεται, αλλά αυτή τη φορά με μια ανατροπή. Ούτε ο Ομπάμα ούτε ο Μπάιντεν εξέτασαν τη δικαιοσύνη της ετυμηγορίας, αλλά μάλλον τη λογοδοσία ως “ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση”. Ο Ομπάμα τόνισε την εξάλειψη της φυλετικής προκατάληψης στην αστυνόμευση και την εφαρμογή συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων για αλλαγή. Ο Μπάιντεν εξήγησε ότι η ετυμηγορία ήταν ένα τεράστιο βήμα προς τη δικαιοσύνη στην Αμερική.
Υπάρχουν δύο μοιραία ελαττώματα με αυτές τις δηλώσεις. Το πρώτο είναι ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να διορθώσουν τη φυλετική προκατάληψη στην αστυνόμευση, επειδή η αστυνομία σχηματίστηκε ως σύστημα φυλετικού και οικονομικού ελέγχου, και παραμένει τέτοια. Όπως έχω ξαναγράψει: αν ο Chauvin ήταν ο πιο ευγενικός μπάτσος στη Μινεσότα και δεν είχε την προκάλυψη κολλημένη στο σώμα του, θα μπορούσε να συλλάβει τον Τζορτζ Φλόιντ για πολλές υποτιθέμενες παράνομες πράξεις. Λόγω του καπιταλισμού, του ρατσισμού και της πρόσβασης, οι έγχρωμοι και φτωχότεροι λαοί στις “Ενωμένες Πολιτείες υποβιβάζονται για να ζήσουν επισφαλείς ζωές όπου κάνουν ό,τι μπορούν για να επιβιώσουν, μερικές φορές συμπεριλαμβανομένης της παραβίασης του νόμου. Αντί να εξαλείψουν τις άδικες συνθήκες, οι πόλεις και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση στέλνουν την αστυνομία για να διαχειριστεί την ανισότητα.
Επιπλέον, ακόμη και αν μπορούσαμε να αφαιρέσουμε τη φυλετική προκατάληψη από την αστυνομία, αυτό δεν θα έλυνε τα βαθύτερα προβλήματα της ανισότητας και της εκμετάλλευσης. Αν συνέβαινε αυτό, τότε δεν θα υπήρχαν τόσοι πολλοί φτωχοί, λευκοί άνθρωποι στη φυλακή. Την περασμένη εβδομάδα, είδα ένα βίντεο με τρεις μπάτσους να συλλαμβάνουν και να χτυπούν μια 73χρονη λευκή γυναίκα με άνοια που μάζευε λουλούδια καθώς επέστρεφε σπίτι. Είχε ξεχάσει να πληρώσει για τα ψώνια της στο Γουόλμαρτ. Η αστυνομία εξάρθρωσε τον ώμο της, και έδεσε τα χέρια και τα πόδια της σαν γουρούνι. Έκλαιγε επανειλημμένα και έλεγε ότι ήθελε να πάει σπίτι και την κορόιδευαν. Εάν η άρση της φυλετικής προκατάληψης στην αστυνομία υποτίθεται ότι διασφαλίζει ότι οι μαύροι θα αντιμετωπίζονται σαν λευκοί σύμφωνα με το νόμο, τότε η ίση προστασία είναι εντελώς ανεπαρκής για την ελευθερία και την ασφάλεια οποιουδήποτε.
Επιπλέον, δεν μπορούμε να περιμένουμε οι καταδίκες των αστυνομικών να σώσουν τις ζωές κανενός επειδή οι προηγούμενες καταδίκες των αστυνομικών δεν έσωσαν καν τη ζωή του Τζορτζ Φλόιντ. Χιλιάδες αστυνομικοί έχουν σκοτώσει περισσότερους από 10.000 ανθρώπους όλων των φυλών μεταξύ 2005 και 2017. μόνο 82 μπάτσοι έχουν κατηγορηθεί για φόνο ή ανθρωποκτονία. Σύμφωνα με τον εγκληματολόγο Φιλ Στίνσον, μόνο 19 αστυνομικοί καταδικάστηκαν και κυρίως με μικρότερες κατηγορίες εκείνη τη χρονική περίοδο. Ένας δικαστής καταδίκασε τον πρώην αστυνομικό της Νότιας Καρολίνας Michael Slaeger σε 20 χρόνια φυλάκισης το 2017 για τον πυροβολισμό του Walter Scott αρκετές φορές στην πλάτη. Ένας δικαστής καταδίκασε τον πρώην αξιωματικό της αστυνομίας του Σικάγο Jason Van Dyke το 2019 σε λίγο περισσότερο από έξι χρόνια φυλάκισης για τον θανάσιμο πυροβολισμό του Laquan McDonald 16 φορές. Παρά τις αυξανόμενες καταδίκες, η αστυνομία σε εθνικό επίπεδο εξακολουθεί να σκοτώνει περίπου τρία άτομα την ημέρα. Μόλις πριν από λίγα χρόνια, η Μινεσότα καταδίκασε έναν μπάτσο για ένα φόνο ενώ ήταν σε υπηρεσία για πρώτη φορά. Ο αστυνομικός της Μινεάπολης Μοχάμεντ Νουρ καταδικάστηκε σε περίπου 12 χρόνια. Γιατί όλες αυτές οι καταδίκες δεν έσωσαν τους χιλιάδες ανθρώπους που σκοτώθηκαν μετά από αυτές; Γιατί ο Σοβίν δεν πήρε το μήνυμα;
Ο εορτασμός της καταδίκης ως “λογοδοσία” ή “δικαιοσύνη” που θα προκαλέσει ρίγη στη σπονδυλική στήλη της αστυνομίας απλά δεν ταιριάζει με το νόμο, ο οποίος προστατεύει το δικαίωμα της αστυνομίας να μην σκέφτεται πριν ενεργήσει. Το ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ δήλωσε στην υπόθεση Graham κατά Connor ότι οι αστυνομικοί «αναγκάζονται συχνά να προβαίνουν σε αποφάσεις σε κλάσματα δευτερολέπτου – σε συνθήκες τεταμένες, αβέβαιες και ταχέως εξελισσόμενες – σχετικά με το μέγεθος της χρήσης δύναμης που είναι απαραίτητη σε μια συγκεκριμένη κατάσταση». Αυτό σημαίνει ότι η αστυνομία έχει επί του παρόντος τη συνταγματική εξουσία να αποφασίζει γρήγορα πότε θα χρησιμοποιήσει βία. Μια στο τόσο, μια καταδίκη θα γλιστρήσει μέσα από τις ρωγμές και οι άνθρωποι θα γιορτάσουν, παρόμοια με το πώς οι περιπολίες σκλάβων του παρελθόντος τιμωρήθηκαν και μερικές φορές στάλθηκαν στη φυλακή για την κακομεταχείριση των σκλάβων. Αλλά, η υποκείμενη δύναμη που θα είναι βίαιη θα παραμείνει ουσιαστικά αμετάβλητη και πολλοί περισσότεροι άνθρωποι θα πεθάνουν εξαιτίας της.
Δυστυχώς, το είδαμε αυτό την Τρίτη. Καθώς το έθνος περίμενε την ανάγνωση της ετυμηγορίας των ενόρκων εναντίον του Chauvin, ένας λευκός μπάτσος στο Κολόμπους του Οχάιο σκότωσε τη Μάχια Μπράιαντ, ένα 15χρονο μαύρο κορίτσι. Σύμφωνα με την οικογένεια της Μπράιαντ, η έφηβη φέρεται να κάλεσε την αστυνομία για βοήθεια επειδή τα μεγαλύτερα παιδιά προσπαθούσαν να της επιτεθούν. Η αστυνομία έφτασε κατά τη διάρκεια του διαπληκτισμού και πυροβόλησε την Μπράιαντ τέσσερις φορές.
Θα υπάρξουν εκκλήσεις για δικαιοσύνη για τη Ma’Khia, ακριβώς όπως υπήρξαν εκκλήσεις για δικαιοσύνη στις πρόσφατες δολοφονίες της αστυνομίας του Daunte Wright στη Μινεσότα και του 13χρονου Adam Toledo στο Σικάγο. Προφανώς οι μπάτσοι δεν έλαβαν το μήνυμα για τη δικαιοσύνη αφού όλα αυτά τα θύματα σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της δίκης του Chauvin. Αλλά ποτέ δεν θα μάθουμε τι σημαίνει λογοδοσία ή δικαιοσύνη για τον Τζορτζ, τον Νταμ, τον Αδάμ ή τη Μάχια επειδή η δικαιοσύνη απαιτεί τη συμμετοχή των ανθρώπων που επηρεάζονται από αυτήν. Οι νεκροί δεν μπορούν να συμμετάσχουν. Οι καταδίκες παρέχουν μόνο ανακούφιση στους ζωντανούς και σίγουρα δεν σώζουν ζωές. Το ερώτημα είναι: θέλουμε καταδίκες ή θέλουμε να ζήσουμε;
Εάν θέλουμε να ζήσουμε, τότε πρέπει να συνεχίσουμε να συμμετέχουμε, να στηρίζουμε και να δημιουργούμε κοινωνικά κινήματα και διαμαρτυρίες για τον τερματισμό της αστυνόμευσης. Η κατάργηση της αστυνομίας δεν είναι απλή απουσία της αστυνομίας. Είναι μια πολιτική δέσμευση και πρακτική για την αναδημιουργία της κοινωνίας που πιστεύει ότι χρειάζεται την αστυνομία. Οι άνθρωποι πρέπει να αποφύγουν να επαναλάβουν τις ίδιες κουρασμένες μεταρρυθμίσεις στον νόμο George Floyd Justice in Policing, ο οποίος δεν υπονομεύει την αστυνομική εξουσία, και να αναζητήσουν πιο μεταμορφωτικές απαιτήσεις, όπως αυτές του νόμου Breathe. Χρειαζόμαστε κατάργηση. Οργανώσεις όπως η Κριτική Αντίσταση, το Κίνημα για τις Μαύρες Ζωές, οι Υπερασπιστές ονείρων και διάφορες εκστρατείες “αναχαίτισης της αστυνομίας” σε ολόκληρη τη χώρα αρθρώνουν τρόπους για να κάνουν αλλαγές. Πρέπει να αποφασίσουμε αν έχουμε τη θέληση και τη φαντασία να ενωθούμε μαζί τους.
Η Derecka Purnell. Είναι η συγγραφέας του Να Γίνεις Υπέρμαχος της Κατάργησης: Αστυνομία, Διαμαρτυρίες και η Επιδίωξη της Ελευθερίας
