Περί συμπεριληπτικότητας και ορατότητας και άλλων ζητημάτων για την χειραφέτηση της λοατκια+ κοινότητας της Αμάντα Έρρικα Μορρέλλ
Είναι γενικά γνωστό στον κόσμο των κινημάτων πόσο σημαντικό είναι για διάφορες κοινωνικές ομάδες και ομαδοποιήσεις να μην είναι πεταμένες στο κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό περιθώριο, έρμαια σε εξουσιαστική βία διαφόρων μορφών, αρνητικές διακρίσεις, κοινωνικό ρατσισμό και πολλά άλλα. Κι αυτό γιατί, η κοινωνική επανάσταση μπορεί να γίνει σύντομα, σχετικά γρήγορα, ή και καθόλου σύντομα ή πολύ μακριά στο μέλλον, οπότε, όπως και να’χει, χρειαζόμαστε να αγωνιστούμε και να πετύχουμε συνθήκες ελεύθερης και αξιοπρεπούς ζωής για όλους όσους και όλες όσες και όλα όσα δεν χωράνε στο επίσημο ή ανεπίσημο συστημικό πλαίσιο. Η λοατκια+ κοινότητα δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτή την γενική παραδοχή.
Είναι επίσης γεγονός και γνωστό, πως, μιλώντας από εδώ και πέρα για την λοατκια+ κοινότητα και μόνον, ότι δεν έχουν όλος ο κόσμος, όλα τα άτομα, που ανήκουν σε αυτήν, ίδιες πολιτικές και κοινωνικές απόψεις, στάσεις ζωής, αντιλήψεις, και, παίζει μεγάλο ρόλο αυτό, δεν ανήκουν στις ίδιες κοινωνικοοικονομικές τάξεις. Οπότε, δεν υπάρχει και ενιαία αντίληψη και θέση πολιτική-κοινωνική τι ακριβώς διεκδικούμε όταν διεκδικούμε δικαιώματα και μια πιο ανοιχτή και δεκτική κοινωνία στα ζητήματα που μας αφορούν. Όπως επίσης δεν υπάρχει και μια ενιαία στάση και αντίληψη για το τι είδους και μορφής συμμαχίες κάνουμε, και – πολύ σημαντικό – με ποιους και για ποιους λόγους τις κάνουμε.
53 χρόνια μετά την εξέγερση του Stonewall, έχουν κατακτηθεί πολύ σημαντικά δικαιώματα, η πολλές φορές δολοφονική βία όμως συνεχίζεται, ο κοινωνικός ρατσισμός δεν έχει εξαφανισθεί, υπάρχει ακόμη και μέσα στην λοατκια+ κοινότητα, και η ενσωμάτωση με συστημικούς όρους ή η αντιμετώπιση των λοατκια+ ατόμων ως ιδιαίτερης μερίδας καταναλωτών δεν αποτελεί καμμιά θετική εξέλιξη για εμάς.
Επίσης δεν αποτελεί θετική εξέλιξη για εμάς, το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι πρωθυπουργοί, υπουργοί, δήμαρχοι, επιχειρηματίες, διασημότητες της σόου μπιζ, στρατιωτικοί, μπάτσοι (!) δηλώνουν υπερήφανοι/υπερήφανες/υπερήφανα λοατκια+ υποκείμενα… Δυστυχώς, από μια μερίδα λοατκια+ ατόμων είτε προσωπικά είτε συλλογικά, αυτό αποτελεί… πρόοδο, εξέλιξη, βελτίωση… Μασάνε την καραμέλα της συμπεριληπτικότητας και της ενσωμάτωσης για ποιο λόγο; Είναι προφανές πως όλα τα άτομα που συγκαταλέγονται με διάφορους τρόπους στην ομπρέλα “λοατκια+” κοινότητα, δεν έχουν τις ίδιες αντιλήψεις για το τι είναι πρόοδος για αυτά.
Θυμάμαι με πόσο θετικά σχόλια αντιμετωπίστηκε και συνεχίζει να αντιμετωπίζεται από πολύ κόσμο στην λοατκια+ κοινότητα η προβολή διαφόρων ατόμων σε νευραλγικές θέσεις στο υπάρχον σύστημα/καθεστώς του καπιταλιστικού κράτους. Με αφορμή πριν από αρκετούς μήνες την υπουργοποίηση του Νικόλα Γιατρομανωλάκη και την προβολή του από κάτι φυλλάδες σαν την Athens Voice, αλλά και τον διορισμό ως συμβούλου του Μητσοτάκη του Αλέξη Πατέλη, συστημικού οικονομολόγου, που δεν έχασε την ευκαιρία να παίξει πολιτικό παιχνίδι από τα πολύ δεξιά, δηλώνοντας δημόσια πως ο πρωθυπουργός γνωρίζει για την σχέση του με τον σύντροφο του, (σίγουρα θα έδωσε την…ευχή του και στο γάμο τους…) άνοιξε για ακόμη μία φορά μια έντονη συζήτηση στους κόλπους της lgbtqia+ κοινότητας, συνοδευόμενη από μερικά ερωτήματα:
α) συμπεριληπτικότητα και αποδοχή μέχρι ποιο σημείο και με τι κοινωνικό κόστος και με ποιο ουσιαστικό όφελος για τα άτομα και τις ομαδοποιήσεις της κοινότητας; Και για τις κοινωνικοπολιτικές της συμμαχίες;
β) η ορατότητα της κοινότητας μέσω της προβολής αντιπροσώπων σε καθεστωτικούς θώκους για χάρη της ορατότητας; και ως όχημα ξεπλύματος εγκληματικών ως προς το κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά “ασθενέστερο” κομμάτι της κοινωνίας;
ή γ) η ορατότητα κοινωνικοπολιτικών εκπροσώπων συλλογικοτήτων από ομάδες, ομαδοποιήσεις, ή άτομα της κοινότητας σε ταξικούς, εργασιακούς και κοινωνικούς αγώνες με συμμάχους τα πληττόμενα από τον καπιταλισμό, το κράτος και την εξουσία κοινωνικά στρώματα; που τολμώντας να δείχνουν και να ζουν αυτό που είναι, βρίσκουν αμέριστη αποδοχή και κοινωνικούς συμμάχους εκεί που κανείς ή σχεδόν καμιά δεν το περίμενε;
ή δ) η συμμετοχή ατόμων ή εκπροσώπων της κοινότητας στον αντιφασιστικό αγώνα και στους αγώνες ενάντια στον σεξισμό, την βία κατά των γυναικών, την κουλτούρα του βιασμού, την πατριαρχία, τα ετεροκανονικά πρότυπα, την ομο/αμφι/τρανσο/φοβία, σε αλληλεγγύη και συμμαχία με μετανάστ(ρι)ες, πρόσφυγες, ριζοσπαστικές φεμινίστριες.
Ας τα πιάσουμε όμως από την αρχή: τι ακριβώς σημαίνει και σηματοδοτεί η έννοια κοινότητα για τα lgbtqia+ άτομα; Καταρχάς είναι εξαιρετικά χρήσιμο και διαφωτιστικό να τονίσουμε πως υπάρχει απίστευτα μεγάλη διαφορετικότητα στην πράξη στους γκέι, στις λεσβίες, στα τρανς άτομα, ομαδοποιήσεις και ομάδες και σε όποιο άλλο άτομο νοιώθει πως ανήκει στην lgbtqia+ κοινότητα.
Όταν λέμε απίστευτα μεγάλη διαφορετικότητα εννοούμε στην προσωπική και συλλογική αυτοέκφραση γενικά.
Κάθε καταπιεσμένη και περιθωριοποιημένη κοινωνική ομάδα, δίνει πολυεπίπεδους αγώνες για έξοδο από την απομόνωση, την καταπίεση, την περιθωριοποίηση. Αν έχει πλήρη, σαφή και ολοκληρωμένη συνείδηση της θέσης της στην καπιταλιστική, πατριαρχική, σεξιστική, ομοφοβική, εξουσιαστική σημερινή κοινωνία δεν θα “βολεύεται” με τίποτα λιγότερο από όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, από την έφοδο στον ουρανό, από έναν κόσμο για όλους, όλες και όλα.
Που δεν θα διεκδικεί απλά μια καλύτερη θέση στον σημερινό κόσμο αλλά έναν κόσμο και μια κοινωνία αληθινά ελεύθερους και αληθινά δίκαιους για όλους. Για μένα προσωπικά, αλλά κι όπου και με όποιους, όποιες και όποια υπάρχει κοινή σε γενικές γραμμές πολιτικοκοινωνική αντίληψη για τα πράγματα, ο κόσμος αυτός είναι ο κόσμος του κοινωνικού αναρχισμού και του ελευθεριακού κομμουνισμού.
Στο όνομα μιας ισοπεδωτικής κανονικότητας, μιας ψευδούς, δήθεν ενσωμάτωσης και συμπεριληπτικότητας, μιας δήθεν νίκης της κοινότητας, βλέπουμε την πραγματικά και εξοργιστικά τραγική, εθελόδουλη, γεμάτη εθελοτυφλία, έπαρση και αλαζονεία στάση των νεοφιλελεύθερων καραδεξιών, ή κεντρώων, ή όπως αλλιώς κι αν αυτοχαρακτηριστούν, lgbtqia+, αλλά κι όσων lgbtqia+ ενδιαφέρονται μόνο για την απόκτηση ελάχιστων, κι αυτών κουτσουρεμένων, “δικαιωμάτων”, που στην ουσία είναι απλά προνόμια έναντι όλων των άλλων καταπιεσμένων, απομονωμένων και περιθωριοποιημένων κοινωνικών ομάδων και ομαδοποιήσεων. Στο φαντασιακό τους μάλλον παρά στην σκληρή πραγματικότητα.
Έτσι φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε στις εμποροπανηγύρεις των θεσμικών pride σημαίες του Ισραήλ, της Ολλανδίας, των ΗΠΑ και άλλων καπιταλιστικών “παράδεισων”. Δεν παν να σφάζουν τον παλαιστινιακό λαό, των παλαιστίνιων lgbtqia+ συμπεριλαμβανομένων, αφού τα σκαλάκια σε δρόμους του Τελ Αβίβ βάφτηκαν στα χρώματα του ουράνιου τόξου, πολλά lgbtqia+ άτομα δεν κοιτάν πέρα από εκεί. Δεν παν οι ΗΠΑ να έχουν 40 εκατομμύρια και πλέον άστεγους και άνεργους, με την ρατσιστική αστυνομική βία στα ύψη, χωρίς καμιάς μορφής κοινωνικής πολιτικής; αφού ο Ομπάμα είχε επιτρέψει σε όσους lgbtqia+ το επιθυμούν να υπηρετούν στον αμερικανικό στρατό, χωρίς αρνητικές διακρίσεις σε βάρος τους; Πριν προκύψει ο ακροδεξιός σίχαμας Τραμπ βεβαίως; όλα καλά μωρε (τραγική ειρωνεία). Πέρασε και ο Τραμπ στην ανυπαρξία, αλλά και με τον Μπάιντεν στον προεδρικό θώκο, τα ίδια και τα ίδια. Και δεν έχω καμμιά ψευδαίσθηση ή προσμονή από οποιονδήποτε εξουσιαστή οποιασδήποτε πολιτικής απόχρωσης ότι δεν θα μας χρησιμοποιήσει για τα δικά του πολιτικά παιχνίδια.
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ανάλογα από διάφορες χώρες του πλανήτη, δεν είναι αυτό όμως το μόνο ζήτημα που θέλει να αναδειχθεί μέσα από αυτό το άρθρο.
Εξοργιζόμαστε από την φρίκη που βιώνουν οι αδελφές μας και οι αδελφοί μας και τα αδέλφια μας στην Τουρκία, την Σερβία, την Ουκρανία και την Ρωσία και αλλού.
Σε τι ωφέλησε όμως όλη η φιλελέ μανούρα του στείρου προνομιακού δικαιωματισμού σε όλες τις τόσο ντεμέκ γαμάτες δυτικές δημοκρατίες, που παρέχουν βέβαια πλήρη στήριξη σε αυταρχικά, φασιστικά, ολοκληρωτικά καθεστώτα, όταν αυτό εξυπηρετεί τα γεωπολιτικά, οικονομικά, ενεργειακά και άλλα συμφέροντα της κυρίαρχης σε αυτές τάξης; και τελευταία όλο και πιο έντονα αυταρχικοποιούνται στο εσωτερικό τους;
Σε τι ωφέλησε όλη η τίγκα στην ετεροκανονικότητα, φιλελέ κουλτούρα της ενσωμάτωσης στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα τον δολοφονημένο Μαρκ Σέπαρντ στον υπερσυντηρητικό νότο των ΗΠΑ το 1998; Τον/την δολοφονημένο/δολοφονημένη Ζακ/Ζάκι Ο στην Ομόνοια το 2018; την άγρια δολοφονημένη τρανς κοινωνική αγωνίστρια Χαντέ Καντέρ το 2016 στην Ιστάνμπουλ;
Την Δήμητρα στην Λέσβο που έπεσε θύμα σκληρού τραμπουκισμού από κάτι πολύ σκληρά αντράκια σχετικά πρόσφατα; τις/τους χιλιάδες αδελφές και αδελφούς μας που συνεχίζεται η καταπίεση τους, σιωπηλά πολλές φορές;
Που κανένας νόμος και καμιά συνάντηση με πολιτικά κόμματα ή γκέι, τρανς, λεσβίες πρωθυπουργούς, υπουργούς, διασημότητες δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι για όλους, όλες και όλα αυτούς, αυτές και αυτά.
Τι μας δίδαξε η εξέγερση του Stonewall Inn; ότι όταν έρχεται η στιγμή να επιλέξεις σε ποια πλευρά του δρόμου θα είσαι στην κοινωνική, πολιτική, ταξική πάλη, υπάρχουμε κάποιες lgbtqia+, που θα είμαστε εκεί που ήταν η Μάρσα Τζόνσον, η Σύλβια Ριβέρα, η Χαντέ Καντέρ, ο/η Ζακ/Ζάκι Ο και αναρίθμητοι και αναρίθμητες άλλες και άλλοι αγωνιστές και αγωνίστριες.
Με τους αδύναμους και απόκληρους και τις εξορισμένες και περιθωριοποιημένες και τα απομονωμένα του σάπιου αυτού κόσμου. Με τους/τις “ανώνυμους και ανώνυμες” σεξεργάτες και σεξεργάτριες που είτε δεν βρίσκουν καμία άλλη βιοποριστική εργασία είτε τους αρέσει αυτό που κάνουν ως εργασία.
Με τους νέους και νέες lgbtqia+ που ακόμη κι όταν βγαίνουν από την ντουλάπα, παλεύουν μέρα και νύχτα, κάθε ώρα και στιγμή, για την αυτοεκτίμηση τους, για την αξιοπρέπεια τους, για την ζωή τους και την ελευθερία τους.
Υπάρχουμε λοατκια+ ατομικότητες και υποκείμενα συνειδητά έξω από την ντουλάπα, ενεργά σε πολιτικοικοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, και δεν μας συνδέει τίποτα απολύτως με τον Πατέλη*, τον Γιατρομανωλάκη, τον γκέι μπάτσο Μανώλη Λώλη και το συνάφι του που θα κάνει και εκκενώσεις καταλήψεων, θα διώξει και αγωνιστές και μετανάστριες και πρόσφυγες…θα τραμπουκίσει και με αρρωστημένη ματσίλα, όσους και όσες δεν τον θέλουν στο pride…
Στα Stonewall της γενιάς μας θα είμαστε συνειδητά απέναντι από τους Γιατρομανωλάκηδες και τους Πατέληδες και τους Λώληδες του κόσμου τούτου, απέναντι από όλους αυτούς που προσπαθούν να καπηλευτούν τους δίκαιους αγώνες μας για ζωή και ελευθερία, μόνο και μόνο για να κάνουν pink washing** στις πλάτες μας, για να έχουν άλλοθι και καλά για τις εγκληματικές τους πολιτικές από την προνομιακή τους θέση εντός του συστήματος, ενός συστήματος που παράγει φτώχεια, αποκλεισμούς, εξουσιαστικές επιβολές, καταστροφή στις κοινωνίες και στους λαούς και στην φύση.
Γιατί η Χαντε Καντέρ και η Σύλβια Ριβέρα και η Ζάκι Ο και η Μάρσα Τζόνσον και όσες μείναμε πίσω να συνεχίσουμε τον αγώνα αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία αληθινά ανοιχτή και ελεύθερη για όλους, όλες και όλα που θέλουν να ζήσουν ελεύθερα χωρίς να βλάπτουν τους διπλανούς τους. Σε αντίθεση με τους Πατέληδες, Γιατρομανωλάκηδες και Λώληδες που κατέχουν εξουσία και προνομιακή θέση και εξ ορισμού και θέσης είναι ταξικοί και κοινωνικοί εχθροί κάθε συνειδητοποιημένου πολιτικά λοατκια+ ατόμου, ομάδας, ομαδοποίησης.
Σε κάθε pink washer, σε κάθε κλεισμένο στην προνομιακή του γυάλα φιλελε lgbtqia+, σε κάθε έναν και κάθε μια που εξαντλεί την… “αγωνιστικότητα” του/της σε πανηγυρισμούς για γκέι μπάτσους, λεσβίες πρωθυπουργούς, τρανς στρατηγούς, τους χαρίζουμε την πλήρη περιφρόνηση μας. Ραντεβού στις συνελεύσεις και στους δρόμους! Για μια ελευθεριακή κοινωνία, με ελευθεριακή παιδεία, που να χωράει όλα όσα δεν χωράνε στον καπιταλιστικό τους “παράδεισο”.
*την στιγμή που ολοκληρωνόταν το παρόν κείμενο, δεν είχε σβήσει ακόμη η αλγεινή εντύπωση που προκάλεσε ο Πατέλης στην δήλωση του για τεμπέληδες που κάνουν διδακτορικά και δεν θέλουν να δουλέψουν. Είμαστε και τεμπέληδες που άλλοι κάνουμε διδακτορικά, άλλοι συνερχόμαστε από δυνατά ψυχολογικά σοκ, κι άλλοι εξερευνούμε στην πράξη τις καλλιτεχνικές μας δυνατότητες. Πατέλη ψόφα λοιπόν!
** pink washing είναι η πολιτική που ασκείται από θεσμούς και κράτη για να δείξει ένα δημοκρατικό ανεκτικό πρόσωπο χρησιμοποιώντας την λοατκια+ κοινότητα για αυτό τον σκοπό, ενώ ταυτόχρονα: είτε ασκεί γενοκτονία σε έναν ολόκληρο λαό (κράτος του Ισραήλ και παλαιστινιακός λαός) είτε φτωχοποιεί και περιθωριοποιεί ολόκληρη την κοινωνία (οι δυτικές δημοκρατίες).
