Η γλώσσα των δικαιωμάτων ως γλώσσα των διαχωρισμών, του Ιωάννη Καψή
πίσω απ’ τη γλώσσα του «ατομικού» δικαιώματος (αυτού που έχει επιλογή) κρύβεται η γλώσσα των διαχωρισμών· η βαθύτερη ουσίας τού κράτους!
Την εποχή τής μεταμοντέρνας αφασίας, όπου η δυσλεκτική τής απουσίας νοήματος έχει κατακλύσει τον «δημόσιο λόγο», χρειάζεται αταλάντευτη ψυχική, αισθητική και θεωρητική προσήλωση για να μην παρασυρθείς από τη γλώσσα των πλαστών διλημμάτ-ισμών, που οι κάθε λογής θεσμικές εξουσίες και οι κάθε λογής παρανοϊκές παραεξουσίες προσπαθούν επιμελώς να σε σύρουν, χρησιμοποιώντας την επιτελική χυδαιολογία τής ενοχής· μια τόσο γνωστή πρακτική των θεολόγων εδώ και αιώνες. Γιατί για όσους αρνήθηκαν τον παράδεισο της μεταφυσικής αρνούμενοι ταυτόχρονα να υπηρετήσουν την κόλαση τού καθεστωτικού υλισμού, δεν υπάρχουν ψεύτικα διλήμματα.
Γιατί όσα χρόνια έχουμε αυτοσυνείδηση της ύπαρξής μας στο μάταια τούτο κόσμο παλεύουμε ενάντια στους διαχωρισμούς. Ενάντια στο διαχωρισμό τού μετανάστη που επειδή γεννήθηκε σε τόπο ζοφερό δεν έχει δικαίωμα ζωής και ταξιδιού στον δικό μας, ενάντια στο διαχωρισμό τού φτωχού, που επειδή δεν έχει ανεμπόδιστη πρόσβαση στο γενικό ισοδύναμο της αγοράς δεν μπορεί να σπουδάσει, να φάει, να ζήσει, ενάντια στον διαχωρισμό τού ΑΜΕΑ που επειδή δεν υπάρχουν πεζοδρόμια, ράμπες και προσβάσεις, δεν μπορεί να μετακινηθεί ούτε μέχρι το μπακάλικο (για θέατρο ούτε λόγος), ενάντια στον αργό θάνατο όσων δεν έχουν πλήρη πρόσβαση στην υγεία, στα φάρμακα, στα εμβόλια, ενάντια στους αλλεπάλληλους διαχωρισμό τού οροθετικού, της τρανς γυναίκας, τού μυωπικού αδύνατου παιδιού που οι συμμορίες των παλικαράδων χτυπούν στο σχολείο, ενάντια σε όλα τα σύνορα, εσωτερικά και εξωτερικά, ενάντια σε ό,τι συντηρεί, διευρύνει και κατασκευάζει φράχτες και διαχωρισμούς (ορατών τε πάντων και αοράτων).
Στον αντίποδα αυτού τού ηθικού αγώνα κάποιοι παλεύουν για το ακριβώς αντίθετο: υπέρ τού ιδιωτικού δικαιώματος. Του δικαιώματα τού εργοδότη να απολύει όποιον θέλει και όποτε θέλει, τού δικαιώματος τού Ελληνάρα να διπλοπαρκάρει, τού δικαιώματος τού μπάτσου να πυροβολεί, τού δικαιώματος τού μεθυσμένου να περνάει με κόκκινο, να χτυπάει τη γυναίκα του (επειδή είναι ιδιοκτησία του!), υπέρ του δικαιώματος (γενικώς) αυτού που έ χ ε ι επιλογή να μην φέρεται σαν τσογλάνι αλλά σαν άνθρωπος με στοιχειώδη ενσυναίσθηση.
Όμως το δικαίωμα αυτού που έχει το προνόμιο της επιλογής είναι η άλλη όψη τού διαχωρισμού· και ας μη το βλέπουμε. Η γλώσσα του είναι η χυδαία γλώσσα τού κράτους, των προνομίων, της εξουσίας· αυτής που συντηρεί, διευρύνει και βαθαίνει τους διαχωρισμούς. Κάποιοι λοιπόν παλεύουν ενάντια στους διαχωρισμούς (για μια κοινωνία χωρίς προνόμια, χωρίς διευθυντικά δικαίωματα) και κάποιοι παλεύουν για τα «δικαιώματα»… το δικαίωμα αυτού που έχει επιλογή και μπορεί να μην διαχωρίζει, να μην βιάζει, να μην ενεργεί αντικοινωνικά, να μην γράφει «στα τέτοια του» μια ολόκληρη κοινωνία με 100 νεκρούς τη μέρα για τα «πιστεύω του»…
Αυτός είναι λοιπόν σήμερα ο διαχωρισμός: άνθρωποι ή τσογλάνια.
Ιωάννης Καψής
Υ.Γ. Για να τελειώσει το αστείο: δεν υπερασπίζεται το κράτος αυτός που πιστεύει πως δεν πρέπει να σκοτωνόμαστε ματαίως μεταξύ μας, αλλά αυτός που υπερασπίζεται το ατομικό «δικαίωμά του» στην οπλοκατοχή.
Υ.Γ.2. Όσο για κάποιους όψιμους ουρμπανοχίπηδες της ακροδεξιάς πολυκατοικίας, που διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον, τουτέστιν: «δεν θέλω να δουλεύω στα θέατρα γιατί κάποιοι δεν μπορούν να μπουν (σωστά μέχρι εδώ) και πάω τώρα να το συζητήσω με τον πνευματικό μου στο Άγιο Όρος»… στο μέρος που δεν μπαίνει ο μισός πληθυσμός της γης από την εποχή του Βουλγαροκτόνου, τους αφιερώνουμε τη χριστιανική ρήση: ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί.
Υ.Γ.3. Σαν υπομειδίαμα της καθημερινής μεταφυσικής, σε ένα γκροτέσκο παιχνίδι αλλαγής ρόλων, ο γνωστός μας παρ’ ολίγον Αρχιεπίσκοπος του 1998 (Μητροπολίτης «πες τα Χρυσόστομε!») δήλωσε πως «όσοι εκ του ποιμνίου δεν υπακούον στις αποφάσεις των συλλογικών καθοδηγητικών οργάνων της εκκλησίας, της Ιεράς Συνόδου και του Πατριαρχείου, θέτουν εαυτούς εκτός εκκλησίας, είναι όργανα του Σατανά»… με άλλα λόγια: θα τα λέμε στην κόλαση Άρη μου…
Υ.Γ.4. Η εστίαση τού παραπάνω σημειώματος γίνεται αποκλειστικά στην φιλολογία περί διαχωρισμών. Είναι αυτονόητο πως την κεντρική ευθύνη για ότι συμβαίνει, την έχει ένα άθλιο κράτος που συνεχίζει μια γελοία πολιτική υποτιθέμενων υγειονομικών μέτρων, την ίδια ώρα που αδιαφορεί για την δημόσια υγεία και τις εκατόμβες των νεκρών. Είναι επίσης αυτονόητο, πως την ειδική ευθύνη για το γεγονός πως 20 άνθρωποι μένουν άνεργοι, την έχει αποκλειστικά η παραγωγή του θεάτρου.