Η Γκουέρνικα ξανά στην πρυτανεία του ΑΠΘ. Τον Μάρτιο του 2021, φοιτητές και φοιτήτριες από τη σχολή καλών τεχνών ζωγράφισαν σε τοίχο της εισόδου της πρυτανείας του ΑΠΘ ένα αντίγραφο του περίφημου πίνακα του Πικάσο, που είχε όμως ως βάση την πρόσφατη τότε δράση των δυνάμεων καταστολής στην εκκένωση της κατάληψης πρυτανείας και τις βαρβαρότητες που ακολούθησαν, σε αγαστή συνεργασία με τον πρύτανη. Αυτή η τοιχογραφία καταστράφηκε με εντολή του πρύτανη αποδεικνύοντας πως η τέχνη μπορεί να γίνει ενοχλητική για την εξουσία. Σήμερα, Δευτέρα 23/5/2022 “άγνωστος/οι καλλιτέχνης/ες” τοποθέτησαν έναν πίνακα, μικρογραφία του αρχικού έργου στον χώρο που υπήρχε η τοιχογραφία με την παρακάτω σημείωση:
Άγνωστος/-οι καλλιτέχνης/-ες “Guernica”, 03/03/21
Πλαστικό χρώμα και σπρέι, τοιχογραφία στα πλαίσια της κατάληψης του κτιρίου της Πρυτανείας (22/02/21-11/03/21) που πραγματοποιήθηκε ως ένδειξη διαμαρτυρίας στον νόμο 4777.
Μια πρώτη, επιφανειακή (ίσως πιο πιασάρικη) περιγραφή του έργου θα ήταν «μία διαφορετική Γκερνίκα», ή «η δική μας Γκερνίκα». Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για κάτι μεγαλύτερο από μια απλή παραλλαγή του γνωστού έργου του Πικάσο.
18 μέρες οξυγόνου. Οι μέρες που τολμήσαμε το ακατόρθωτο, που μέσα στον ζόφο δημιουργήσαμε χώρο να αναπνεύσουμε. Οι μέρες που η ανάγκη για ζωή υπερίσχυσε όλων των (ανα)στολών. Και των καταστολών. Οι μέρες που στα μάτια μας η πόλη μεταμορφώθηκε σε σκακιέρα (μπορείτε να φανταστείτε εσείς ποιοι παίζαν στα λευκά και ποιοι στα μαύρα). Οι μέρες που τα πινέλα μας πάνω στους τοίχους τους έκαναν πιο πολύ θόρυβο απ’ ότι τα γκλοπ τους πάνω μας. Αυτές οι μέρες ήταν δικές μας και αυτό ήταν το αποτύπωμα μας.
Η τοιχογραφία παραμένει επίκαιρη και φέτος, γι’ αυτό έναν χρόνο μετά τρέξατε να την καλύψετε με το αποστειρωμένο λευκό σας, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πόσο ανίκανοι είστε να αναλάβετε τις ευθύνες των πράξεων σας. Αφού λοιπόν δεν ντραπήκατε να ξανακαταστρέψετε ένα έργο επειδή αναδεικνύει τα εγκλήματά σας, το κάδρο αυτό θα είναι εδώ για να σας θυμίζει πως τίποτα δεν τελειώνει με μια απλή εκκένωση. Τον τελευταίο λόγο θα τον έχουμε πάντα εμείς.
Για εκείνες τις ημέρες μας και για όλες αυτές που θα ‘ρθουν.