Ήταν 14 Σεπτέμβρη του 2017, στα βάθη των μνημονίων. Αναδημοσίευση από Κυκλοθυμικός.
Ήταν 14 Σεπτέμβρη του 2017, στα βάθη των μνημονίων. Μετά από χρόνια σκληρής προπαγάνδας ένας βασικός πυλώνας μεταφοράς επιβατών κι εμπορευμάτων στην Ελλάδα, ο ΟΣΕ, περνάει στα χέρια της ιταλικής Ferrovie Dello Stato Italiane S.p.A. για το εξευτελιστικό ποσό των 45 εκατομμυρίων ευρώ. Ο τζίρος της εταιρείας το 2016, πριν την πώληση, ξεπερνούσε τα 120 εκατομμύρια. Εκείνη την χρονιά πάνω από 15,5 εκατομμύρια άνθρωποι είχαν ταξιδέψει με τον ΟΣΕ, πάνω από 1 εκατομμύριο αγαθά. Δεν ανοίγει μύτη. Τα μεγάλα χρέη, οι επιδοτήσεις που χρειαζόταν ο οργανισμός για να επιβιώσει κι η ρητορική γύρω από τη διαφθορά, τα ρουσφέτια και τους παράνομους διορισμούς κάνουν ένα μεγάλο μέρος του κόσμου να πάρει μια βαθιά ανάσα για αυτήν την πώληση – ξεπούλημα. Καμία νομική και πολιτική ευθύνη για αυτούς που δημιούργησαν τα χρέη, για αυτούς που συμμετείχαν στο πάρτι της διαφθοράς, για όσους έβαλαν το βρομόχερό τους σε δημόσια ταμεία και δημόσια περιουσία. Μερικοί μάλιστα από αυτούς συμμετείχαν στις δυσώδεις διαπραγματεύσεις του ξεπουλήματος. Το μονοπώλιο των νεοφιλελεύθερων ιδεών δεν άφηνε επίσης περιθώριο συζήτησης για κρατικές προσπάθειες εξυγίανσης της εταιρείας ώστε ένας τόσο σημαντικός και ρυθμιστικός παράγοντας της οικονομίας και της επικοινωνίας της χώρας να μην περάσει στα χέρια του ιδιωτικού συμφέροντος.
Το «κακό» δημόσιο γίνεται παρελθόν και πλέον τα τρένα μας περνούν σε μια εταιρεία μπλεγμένη σε διάφορα σκάνδαλα, όπως αγορά άχρηστων αυτοκινήτων και βαν που εγκαταλείφθηκαν σε πάρκινγκ και χωράφια για να αρπάξουν μίζες, ασφαλιστικά σκάνδαλα εκατομμυρίων που αφορούσαν τον CEO της επιχείρησης, υπερκοστολογήσεις, 56 συλλήψεις στα 90s, 170 χρόνια ποινές φυλάκισης, με δολοφονημένο πρόεδροι από την ιταλική μαφία.
15.05.2022. Η ανάπτυξη θα ερχόταν. Το «ασημένιο βέλος» θα βγει από το οπλοστάσιο του ιταλικού κολοσσού. Ένα τρένο που κάνει τη διαδρομή Αθήνα – Θεσσαλονίκη σε λιγότερο από 4 ώρες. Σκοπός να αγγίξει τις 3 ώρες. Χαλάλι οι τόσες ταλαιπωρίες όλα αυτά τα χρόνια, το διαλυμένο δίκτυο, η έλλειψη συντήρησης, τα αμέτρητα επικίνδυνα σημεία, οι 20 ώρες που έμειναν εγκλωβισμένοι στα χιόνια στην Οινόη, οι αναβολές κι οι ακυρώσεις δρομολογίων, η ανοργανωσία, το μειωμένο και γερασμένο προσωπικό, οι παραιτήσεις λόγω της επικινδυνότητας του δικτύου κι όλα αυτά που δεν φρόντισαν να ασχοληθούν οι νέοι ιδιοκτήτες. Το «ασημένιο βέλος» με κάποιον μεταφυσικό τρόπο, όπως μόνο το αόρατο χέρι της αγοράς ξέρει παρακάμπτει όλα αυτά τα ασήμαντα προβλήματα της μιζέριας και παραδίδει στο πόπολο άνεση, ταχύτητα και χλιδή. Ο κόσμος συρρέει, κατά τις ειδήσεις, να έρθει σε επαφή με το νέο θαύμα της τεχνολογίας. Οι δημοσιογράφοι αλαλάζουν από έκσταση. ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ! ΖΗΤΩ Ο ΙΔΙΩΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ!
Δεν πρόλαβαν να περάσουν 15 μέρες και ήδη το νεοφιλελεύθερο όνειρο θα ξεφλούδιζε. Καταγγελίες για αδιανόητες καθυστερήσεις, χαμηλές ταχύτητες, σταμάτημα δρομολογίων για ώρες, σπίθες να πετάγονται ύστερα από διακοπές ρεύματος, εγκλωβισμένοι χωρίς εξαερισμό και air condition μέσα στον Ιούλιο, ελλείψεις σε μηχανές ντίζελ για όταν πέφτει το ρεύμα, ταξίδια που γίνονται τελικά με λεωφορεία, ακυρώσεις δρομολογίων, κτλ.
Μόνο μέσα στον Φεβρουάριο: Στις 6 του μήνα τρένο ακινητοποιείται στην Σφενδάλη μετά από πτώση δέντρου με αποτέλεσμα να προκληθεί ζημιά στη γραμμή ηλεκτροκίνησης, οι επιβάτες μένουν εγκλωβισμένοι για 2 ώρες, οι υπεύθυνοι ψάχνουν μπας και βρουν εφεδρική μηχανή. Στις 7 του μήνα, την επόμενη κιόλας μέρα, ο Χριστόφορος Ζαραλίκος καταγγέλλει όσα συνέβησαν στη διαδρομή Θεσσαλονίκη – Αθήνα. Πιο συγκεκριμένα, λόγω μιας βλάβης στην ηλεκτροδότηση, οι επιβάτες ενημερώνονται αρχικά ότι το τρένο θα καθυστερήσει, μετά ενημερώνονται ανεπίσημα ότι η διαδρομή θα αναβληθεί οριστικά χωρίς να δοθούν αποζημιώσεις και τελικά το τρένο φεύγει μετά από απειλές των επιβατών κι η εταιρεία δικαιολογείται ότι οι καθυστερήσεις έγιναν για την ασφάλεια των επιβατών. Πόσο τραγικό ακούγεται αυτό σήμερα. Τελικά η εταιρεία θα τους αποζημίωνε για την ταλαιπωρία με…ληγμένα σάντουιτς. Στις 16 του μήνα, νέα μηχανική βλάβη, 3 ώρες εγκλωβισμένοι οι επιβάτες έξω από την Οινόη. Χτες ακόμα, λίγες ώρες πριν την τραγωδία, τρένο ακινητοποιείται λόγω βλάβης στα Παλαιοφάρσαλα, με λεωφορείο οι επιβάτες να πάνε στη Θεσσαλονίκη και στους ενδιάμεσους σταθμούς.
Σε λίγη ώρα ο ήλιος θα ανατείλει και θα ξημερώσει μια από τις πιο μαύρες μέρες στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, μια μέρα θρήνου, πόνου, φρίκης και βαθύτατου πένθους. Μια μέρα ανάλογη της τραγωδίας της Θύρας 7, του σχολικού λεωφορείου πάλι στα Τέμπη, του ναυαγίου του «Εξπρές Σάμινα». Αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι λέξεις δεν είναι ακόμα γνωστός ο απολογισμός των νεκρών. Με κάθε ανανέωση στα ειδησεογραφικά sites αυξάνεται. Είμαστε ήδη στους 32 νεκρούς και στους 85 τραυματίες. Οι ευχές είναι να μην βρεθεί άλλη σορός, να αντέξουν όλοι οι τραυματίες. Στο ύψος του Ευαγγελισμού μια επιβατική αμαξοστοιχία θα συγκρουστεί μετωπικά με εμπορική. Τα 2 πρώτα βαγόνια καίγονται ολοσχερώς. Άνθρωποι καίγονται ζωντανοί ή εκσφενδονίζονται από τα παράθυρα. Ένας επιβάτης, από τους διασωθέντες, καταγγέλλει ότι άκουσε από τον ασύρματο να λένε οι υπάλληλοι του τρένου «πάμε κι όπου βγει», πιθανώς δεν υπήρχε σωστή ή καθόλου ενημέρωση για το πόσο θα έπρεπε να μείνουν στο σταθμό. Δε λειτουργεί κανένα κεντρικό σύστημα ενημέρωσης, όλα γίνονται πρόχειρα, εκείνη τη στιγμή από τον ανθρώπινο παράγοντα επιβεβαιώνει έμπειρος μηχανοδηγός. Η ιταλική εταιρεία κλείνει τα σχόλια στα social media για να αποφύγει την κατακραυγή. Ένα παιδί από τους διασωθέντες λέει “Μαμά μη με αγκαλιάζεις σφιχτά. Πονάω”.
Δεν είναι η κακή στιγμή. Δεν είναι θεομηνία. Δεν είναι κάρμα. Δεν είναι μοίρα. Είναι πολιτική.
Πολιτική δεν είναι εκείνο το τυλιγμένο χαρτί που πετάμε σε ξύλινους τάφους ψευδαισθήσεων, δεν είναι οι αποστηθίσεις παρόλων από ημιμαθείς κουστουμάτους σε στημένα πάνελ σε κανάλια εφοπλιστών, δεν είναι οι κοκορομαχίες ημιάγριων κρετίνων και κακών ηθοποιών στα έδρανα της Βουλής, δεν είναι οι δημοσκοπήσεις και τα debates, δεν είναι τα δελτία ειδήσεων, δεν είναι οι διαγραφές, οι μεταγραφές κι οι επιστροφές κομματαρχών, δεν είναι το μοίρασμα των υπουργείων, δεν είναι οι μετακλητοί, δεν είναι καν τα σκάνδαλα κι η διαφθορά, δεν είναι οι πολυσέλιδες εξαγγελίες, τα γραφειοκρατικά νομοθετήματα που οριοθετούν την φτώχεια και τα pass/ επιδόματα που την περιπαίζουν και την ξεγελούν.
Πολιτική είναι ο πατέρας σου που έχασες στο νοσοκομείο γιατί δεν βρέθηκε κρεβάτι με σκοπό να ξεχαρβαλωθεί και να ιδιωτικοποιηθεί η Υγεία, Πολιτική είναι τα καμένα δάση κι οι νεκροί άνθρωποι, τα νεκρά ζώα γιατί δεν περισσεύουν λεφτά για πρόληψη και δασοπυρόσβεση, Πολιτική είναι εκείνη η μάνα που αυτοκτόνησε μαζί με το αυτιστικό παιδί της γιατί ήξερε ότι δεν υπάρχει ουσιαστική μέριμνα για τους διαφορετικούς, Πολιτική είναι τα κομμένα φάρμακα στους ηλικιωμένους και τους καρκινοπαθείς, Πολιτική είναι το μέσο που δεν έχεις για να πας στη δουλειά, η σοκολάτα και το παιχνίδι που έκοψες από το παιδί σου, οι διακοπές που έχεις 5 χρόνια να πας, οι προσβολές του αφεντικού σου, η κόρη σου που αποχαιρετάς στο αεροδρόμιο, η εισβολή στο σπίτι σου για να σου το πάρουν, οι σπασμένες ράμπες, τα βουλωμένα φρεάτια, τα δάκρυα του Ζακ, ο άστεγος, το καλοριφέρ που δεν υπάρχει πετρέλαιο για να δουλέψει, τα παιδιά με το μπουφάν μέσα στην σχολική αίθουσα, οι φαβέλες στον Πειραιά, η Πείνα, ο φόβος της εξαθλίωσης, η είσοδος του εξαγριωμένου κουβανικού λαού στα καζίνα και στα πολυτελή σπίτια φωνάζοντας Viva Fidel!
Οι νεκροί κι οι τραυματίες απόψε για αυτούς είναι μερικά ασήμαντα side effects των υπερκερδών μιας επιτυχημένης επιχειρηματικής κίνησης. Μια ακόμα στατιστική. Τα χέρια τους είναι βαμμένα με αίμα. Ελπίζουν ότι κι αυτό το έγκλημα θα ξεχαστεί, όπως τόσα άλλα. Για τις σύγχρονες μαφίες είτε λέγονται funds είτε λέγονται πολυεθνικές είτε ιδιωτικές κλινικές και πανεπιστήμια είτε όπως αλλιώς, αυτός είναι ο κόσμος. Πρώτα φυσικοποίησαν και μετά νομιμοποίησαν τα εγκλήματά τους και μας βάζουν με το έτσι θέλω για πάντα στη θέση του θύματος, στη θέση του εκμεταλλευόμενου, στη θέση του καταπιεσμένου, στη θέση των «απωλειών» για τις μπίζνες τους. Πετάνε λάδι στην φωτιά του ταξικού πολέμου με πρωτόγνωρη αλαζονεία κι ειρωνεία. Θα τους αφήνουμε; Αλήθεια τώρα, θα τους αφήνουμε;
