Ο ρους της ιστορίας αλλάζει μέσα από τους κοινωνικούς αδιαμεσολάβητους αγώνες. Κείμενο του ΕΚΧ Σχολείο για τις εκλογές.
Ηρθε άλλη μία φορά η ώρα όπου η κοινωνία καλείται να επιλέξει τον διαχειριστή της ανισότητας και της υποδούλωσης. Ήρθε η ώρα όπου η δήθεν ισότιμη διαδικασία των εκλογών όπου συμμετέχουν καταπιεστές και καταπιεσμένοι με συνεκτικό στοιχείο την εθνική ταυτότητα θα αποτυπώσει τους συσχετισμούς δυνάμεων του αστικού πολιτικού συστήματος για την ανάθεση της διαχείρισης του κράτους. Με την ψευδαίσθηση, λοιπόν, της επιλογής και του καθορισμού των πραγμάτων μέσω της εκλογικής διαδικασίας, η κυριαρχία επιχειρεί να μας καταστήσει συνυπεύθυνους/ες στην εγκαθίδρυση και κανονικοποίηση τόσο ενός υπάρχοντος όσο και ενός νέου συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Η κοινωνική βάση δέχεται επίθεση με την ένταση της να καθορίζεται σημειακά από την εκάστοτε διακυβέρνηση, ωστόσο, ο καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός είναι παρόν και καθορίζει όλες τις πτυχές του κοινωνικού και υλικού βίου.
Η επέλαση του καπιταλιστικού μοντέλου, κομμάτι του οποίου είναι και οι αστικές δημοκρατίες, εκφράζεται και νομιμοποιείται – τα τελευταία χρόνια με μεγαλύτερη ένταση – μέσω των αλλεπάλληλων κρίσεων και την μονιμοποίηση καθεστώτων έκτακτης ανάγκης. Από την πολιτική των μνημονίων που οδήγησε στην λεηλάτηση των κεκτημένων δικαιωμάτων της κοινωνικής βάσης (υγεία, παιδεία, ασφάλεια κτλ), την υψηλή ανεργία, τους χαμηλούς μισθούς μέχρι και την υγειονομική κρίση, το μεταναστευτικό και τον πόλεμο το μόνο κερδισμένο είναι το κεφάλαιο. Η κοινωνία έχει υποστεί την φτωχοποίηση, την υποβάθμιση των ελευθεριών, την περιστολή των εργατικών δικαιωμάτων, την καταστροφή της φύσης, καθώς και την υποβάθμιση και την (μερική και ολική) ιδιωτικοποίηση των κοινών αγαθών όπως η ενέργεια, το νερό, τα μέσα μεταφοράς, η υγεία και η παιδεία. Οι όψεις της βαρβαρότητας διαμορφώνουν και τους άξονες συνάρθρωσης του κοινωνικού γίγνεσθαι και του δημόσιου βίου, που τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε να διατρέχονται βιαίως από τον φασισμό, τον σεξισμό, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία εις βάρος των μεταστ(ρι)ών, που οι κυβερνητικές πολιτικές θέτουν σε όχημα συγκρότησης του εθνικού κορμού. Σε παράλληλη τροχιά και οι διακρατικοί ανταγωνισμοί με έπαθλο την οικονομική επέκταση και κυριαρχία, που στην περίπτωση της Ελλάδας μεταφράζεται στο άπλωμα των ΝΑΤΟϊκών βάσεων στην επικράτεια και την οικονομική αφαίμαξη εις βάρος κοινωνικών δικαιωμάτων και αναγκών για τον πολεμικό εξοπλισμό της χώρας. Η εξαθλίωση φτάνει βαθιά στα κοινωνικά σπλάχνα, όπου το μεγαλύτερος μέρος των νοικοκυριών αδυνατεί να βγάλει τον μήνα λόγω της τρομερής μείωσης του πραγματικού μισθού ως επακόλουθο της ακρίβειας, ενώ άνθρωποι με αδυναμία αποπληρωμής δανείων χάνουν τα σπίτια τους και πετάγονται στο δρόμο, έρμαια του παραλογισμού της οικονομικής μεγέθυνσης. Στον αντίποδα οι ιδιοκτήτες των σούπερ μάρκετ, οι ιδιοκτήτες των ενεργειακών ομίλων, οι τράπεζες και τα funds πλουτίζουν σε βάρος της κοινωνίας.
Σε όλες αυτές τις κρίσεις και την εξαθλίωση της κοινωνικής βάσης, το κράτος δεν είναι ένας ουδέτερος ρυθμιστής. Αντίθετα, είτε με κυβερνήσεις δεξιές ή σοσιαλδημοκρατίας είτε με κυβερνήσεις συνεργασίας των παραπάνω ή και με ακροδεξιά κόμματα, το κράτος αυτο-τοποθετείται σε ρόλο τοποτηρητή της επίθεσης στη κοινωνία, διαφυλάσσοντας την κερδοφορία του κεφαλαίου εις βάρος των πολλών. Σε κάθε στιγμή που η κοινωνία επιχείρησε και επιχειρεί να δείξει την εναντίωσή της στη βαρβαρότητα που ζούμε, το κράτος είναι εκεί για να καταστείλει με ωμή βία κινήματα διεκδίκησης μιας καλύτερης και δικαιότερης ζωής. Η στάση αυτή, δεν είναι στοιχείο της εκάστοτε κυβέρνησης, αλλά δομικό στοιχείο του ίδιου του κράτους. Όπως, λοιπόν, έχει δείξει και το πρόσφατο παρελθόν, το κράτος έχει συνέχεια ανεξάρτητα από τις μικρές διαφορές των επίδοξων διαχειριστών του και τάσσεται πάντα στο πλευρό των ισχυρών.
Η ιστορία μιλάει από μόνη της. Η καλυτέρευση των ζωών μας μέσα από το αστικό πολιτικό και πολιτιστικό σύστημα και τα εργαλεία που αυτό μας θέτει, δεν είναι παρά ένα συστατικό στοιχείο των ίδιων ανισοτήτων που υποτίθεται πως αντιπαλεύει. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι μόνο κατ’ επίφαση δημοκρατία, μιας και καλούμαστε να επιλέξουμε μια φορά στα τέσσερα χρόνια, χωρίς την ουσιαστική και συνεχή συμμετοχή της κοινωνίας στις αποφάσεις για την ζωή της. Και αν κάποιος οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να παλέψει για όλα αυτά που μας στερούν, είμαστε εμείς. Κόντρα στην απάθεια και την παραίτηση, μακριά από λογικές ανάθεσης και επίδοξους σωτήρες, μοναδική μας ελπίδα είναι η άρνηση του εκμεταλλευτικού συστήματος ως διαμορφωτής των δικών μας ζωών και των αστικών του δημοκρατιών, με την αντίληψη ότι η αλλαγή θα έρθει μόνο όταν η κοινωνία αποφασίσει να αντισταθεί στην βαρβαρότητα, ακολουθώντας τον, δύσβατο κάποιοιες φορές αλλά δίκαιο και τίμιο, δρόμο του αγώνα. Με οργάνωση στη βάση και στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς και στις σχολές, με χώρους και αγώνες αδιαμεσολάβητης δράσης, δίκτυα αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης στον πυρήνα των σχέσεων μας μπορούμε να δομήσουμε ενα ριζοσπαστικό κίνημα άμεσης δημοκρατίας για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, και ελευθερίας, χωρίς τάξεις, πατριαρχία, φυλετική καταπίεση, κράτη και εξουσία σε αρμονία με την φύση. Η μάχη για αυτόν τον κόσμο κερδίζεται στους δρόμους.
Απέναντι στις αυταπάτες που συνθέτουν οι εκλογές – Ενάντια στην ανάθεση και τη διαμεσολάβηση – Αγώνας ενάντια σε κράτος, κεφάλαιο και εξουσία
ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
