Ο κορονοϊός παγκοσμίως μπορεί να άφησε (και να συνεχίζει να θερίζει) χιλιάδες θύματα, όμως απέναντί του δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Είτε σε επίπεδο χωρών είτε σε επίπεδο κοινωνικών ομάδων και μεμονωμένων ανθρώπων, η θνησιμότητα έδειξε το ταξικό της πρόσωπο, στην τεράστια διαφορά σε ΜΕΘ αναμεταξύ πλούσιων/φτωχών περιοχών του κόσμου, στην “επιλεκτικά” υψηλότερη θνησιμότητα των αφροαμερικανών στην Αμερική, στην έλλειψη στοιχειωδών μέσων προστασίας και στα εξαντλητικά ωράρια για τους εκτεθειμένους εργαζόμενους.
Βλέπω τόσο στο alerta όσο και σε άλλα media, οτι οργανώνονται συγκεντρώσεις για την Πρωτομαγιά.
Το πνεύμα της Πρωτομαγιάς είναι η κατοχύρωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων στην ασφαλή και αξιοπρεπή εργασία. Για όλους. Το δικαίωμα όλων μας να δουλεύουμε ανθρώπινα και με ασφάλεια. Το δικαίωμα όλων μας να μην είμαστε υποκείμενοι στον κίνδυνο, στην ασθένεια, στη μιζέρια, να μην αφήνουμε ορφανά πίσω μας επειδή κάποιος αποφάσισε οτι τον συμφέρει ή τον βολεύει, ή απλά δεν τον νοιάζει.
Δεν είναι λοιπόν αξιοπρεπές, εμείς οι ίδιοι στο όνομα αυτής της Πρωτομαγιάς να ευτελίζουμε την θυσία τόσων και τόσων συναδέλφων μας. Τόσο στις απεργίες όσο και στη δουλειά. Δεν θεωρώ οτι έχουμε το ηθικό δικαίωμα, τη στιγμή που στην διπλανή μας Βορεια Ιταλία εν μέσω πανδημίας οι εργαζόμενοι ξεσηκώθηκαν και απαίτησαν να σταματήσει η κυκλοφορία και να σταματήσουν όσες δουλειές δεν είναι αναγκαίες, και να τηρηθούν κατα γράμμα οι αποστάσεις, εμείς να κάνουμε το αντίθετο. Στην Αμερικοί νοσηλευτές που πεθαίνουν σαν τις μύγες από τον ιό (στην Ιταλία 10% των θυμάτων του ιού είναι υγειονομικοί) κάτσανε μπροστά σε οπλισμένους φασίστες που επέμεναν να διαδηλώνουν για το “δικαίωμά τους” να κάνουν οτι γουστάρουν και τους σταματήσανε, και εμείς κάνουμε το αντίθετο. Και να εκθέτουμε με αυτόν τον τρόπο τους εαυτούς μας όσο και συνεπώς και τους συναδέλφους που δουλεύουν στα νοσοκομεία, στα μαγαζιά, στα σουπερμάρκετ, στα ασθενοφόρα και οι οποίοι πρώτοι θα κινδυνέψουν και πάλι, και όχι βέβαια τα αφεντικά και η εξουσία που αμέσως θα τρέξουν να μας βάλουν στο ίδιο σακκούλι με τους κουτοχρίστιανους και τον Παναγιώταρο.
Ως ένας από του εκπροσώπους του σωματείου στο οποίο είμαι πολύ περήφανος που μετέχω, θεωρώ οτι θα είναι τουλάχιστον σχιζοφρενικό να ζητήσω μεθαύριο να σταματήσουν εργασίες που θα φέρνουν εργαζόμενους δίπλα δίπλα και ταυτόχρονα αύριο να πάω να συμμετέχω σε μια μάζωξη ανθρώπων. Και δεν προτίθεμαι να το κάνω.
Ο Αλβερτος Σπάις θυσιάστηκε λέγοντας “τα λόγια που τώρα πνίγετε, αύριο θα γίνουν κραυγή που δε θα μπορείτε να αγνοήσετε”. Μην αγνοείτε αυτή την κραυγή. Προστατέψτε τον εαυτό σας, την οικογένειά σας και τους υπόλοιπους εργαζόμενους.
Αν κάποιος θέλει αύριο να αφήσει ένα λουλούδι στο μνημείο της Πρωτομαγίας, ας το κάνει μόνος του, ν απάει και να φύγει. Η καλύτερα αντί για λουλούδι, να δώσει ένα χαμόγελο μεθαύριο, στην ταμία του σουπερμάρκετ ή στον κούριερ, ή στον περιπτερά. Και να τον μαλώσετε αν δεν έχει τα ενδεδειγμένα μέτρα ασφαλείας γιατί έτσι δίνει το δικαίωμα στο αφεντικό να μην τα δώσει στο συνάδελφό του που τα θέλει και τα χρειάζεται.
Γιατί το μπορούμε να μείνουμε ασφαλείς σπίτι μας δεν είναι καταπιεστική υποχρέωση. Είναι δικαίωμα, και δικαίωμα κερδισμένο με αίμα. Και όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, δεν έχει καταλάβει το νόημα της Εργατικής Πρωτομαγιάς.
Γιώργης
Το alerta.gr αποτελεί μια πολιτική προσπάθεια διαρκούς παρουσίας και παρέμβασης, επιδιώκει να γίνει κόμβος στο πολύμορφο δικτυακό τοπίο για την διασπορά ριζοσπαστικών αντιλήψεων, δράσεων και σχεδίων στην κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης… Η συνεισφορά είναι ξεκάθαρα ένα δείγμα της κατανόησης της φύσης του μέσου και της ανάγκης που υπάρχει για να μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει και να μεγαλώνει. Για όποιον/α θέλει να συνδράμει ας κάνει κλικ
εδώ