Αφού έγινε το πρώτο επίκεντρο της μόλυνσης, το κλείσιμο της πλούσιας γειτονιάς της πρωτεύουσας της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό ωθεί πολλούς πολίτες πέρα από την ακραία φτώχεια.
Είναι οι αποσυνδεδεμένοι από την πλούσια γη του Κονγκό. Κάθε μέρα, χωρίς τον ήλιο να ανατέλλει ποτέ πάνω από τον ορίζοντα, ένα ανθρώπινο ποτάμι εισβάλλει στις όχθες της λεωφόρου Lumumba χωρίς πεζοδρόμιο, το μαστόν που συνδέει την Κινσάσα με το Διεθνές Αεροδρόμιο N’djili. Η παρουσία του, τόσο νωρίς, είναι η κόρη της δυστυχίας του: οι φτωχοί αυτής της πόλης σηκώνονται νωρίς για να κερδίσουν χρόνο με τα πόδια. Εάν είναι δυνατόν, προσπαθούν να σώσουν μερικές από τις διαδρομές, η κάθε μία στα 500 φράγκα (26 σεντς ευρώ), στα βαρέα φορτηγά που αποτελούν τις δημόσιες συγκοινωνίες στην πρωτεύουσα της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό (ΛΔΚ). Αυτή είναι η μοίρα των φτωχών στο Κονγκό: να τρώνε λίγο και να περπατούν πολύ .
Το μέρος όπου πηγαίνουν πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους είναι το ίδιο: το La Gombe, η πλούσια γειτονιά της Κινσάσα, που ήταν η πόλη των λευκών υπό τον Βέλγο αποικιστή. Σαν μια όαση πολυτέλειας που περιβάλλεται από μια θάλασσα δυστυχίας, το La Gombe ενσαρκώνει την τρομερή κληρονομιά αυτού του αποικισμού. Οι τεράστιες αποστάσεις της Κινσάσα δεν οφείλονται μόνο στον γιγαντιαίο πληθυσμό τουλάχιστον 12 εκατομμυρίων ψυχών. Οι δημοφιλείς γειτονιές ήταν πάντα μακριά από το κέντρο , εν μέρει επειδή οι Βέλγοι προβάλλουν τις γειτονιές εκείνων που αποκαλούν «αυτόχθονες» σε μεγάλες αποστάσεις από την ευρωπαϊκή πόλη.
Φοβόταν να πιάσουν επιδημίες όπως αυτή της μηνιγγίτιδας, η οποία άνθισε στην πόλη που έπειτα ονομάστηκε Lopopville στη δεκαετία του 1920. Ο αστικός σχεδιασμός της Κινσάσα ξεκίνησε ως ρατσιστικός και συνεχίζει να είναι αποκλειστικός. Στο La Gombe δεν διαχωρίζεται πλέον μεταξύ μαύρων και λευκών, αλλά μεταξύ πλούσιων και φτωχών .
Η πλούσια γειτονιά της πρωτεύουσας του Κονγκό ήταν το αρχικό επίκεντρο των λοιμώξεων στη χώρα και η μόνη περιορισμένη περιοχή
Για να μπείτε στη γειτονιά σε αποικιακούς χρόνους, οι Κονγκολέζοι χρειάστηκαν ένα πάσο. Αυτή η εικόνα του παρελθόντος επέστρεψε αυτές τις μέρες, επειδή η πολυτελής περιοχή της Κινσάσα – με τους ουρανοξύστες, τα ξενοδοχεία πέντε αστέρων και το γήπεδο γκολφ – έγινε το αρχικό επίκεντρο στο Κονγκό της επιδημίας κοροναϊών. Αυτή ήταν η μόνη από τις 26 περιοχές της πρωτεύουσας που υπέστησαν συνολικό περιορισμό του πληθυσμού από τις 6 Απριλίου. Το μέτρο άρχισε να χαλαρώνει μερικώς πριν από δύο εβδομάδες, αλλά η γειτονιά παραμένει κλειστή για την υπόλοιπη πόλη.
Οι κάτοικοι της La Gombe βγαίνουν σε αποθέματα σε τράπεζες και σούπερ μάρκετ, τα μόνα ιδρύματα που έχουν άδεια να ανοίξουν ξανά τις πόρτες τους σε μερική έλλειψη εμπιστοσύνης | © MONUSCO / John Bompengo
Στα τέλη Μαρτίου, η Κινσάσα είχε βιώσει έναν σύντομο περιορισμό . Η κυβέρνηση του Κονγκό αρχικά αποφάσισε ότι ολόκληρος ο πληθυσμός πρέπει να παραμείνει στο σπίτι. Το μέτρο τέθηκε σε ισχύ στις 21 Μαρτίου. Την επόμενη μέρα, οι αρχές άλλαξαν γνώμη και επέτρεψαν στους ανθρώπους να βγούν έξω. Ίσως είχαν συνειδητοποιήσει ότι σε μια χώρα όπου, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, επτά στους δέκα ανθρώπους ζουν κάτω από το όριο της ακραίας φτώχειας, με λιγότερα από 1,9 $ την ημέρα, το να κλειδώνουν τους κατοίκους της πρωτεύουσας τα σπίτια τους ισοδυναμούσαν με πείνα .
Η εναλλακτική λύση που ενέκρινε η κυβέρνηση πριν από τον αδύνατο περιορισμό της Κινσάσα ήταν να διατάξει την αναγκαστική καραντίνα μόνο στο La Gombe, την πλούσια γειτονιά όπου ζούσαν πολλοί από τους πρώτους μολυσμένους. Όλοι τους ήταν πολίτες με χρήματα, μολυσμένοι στο εξωτερικό. Μόνο μπορούν να ταξιδέψουν στο Κονγκό. ” Οι περισσότεροι από τους φτωχούς δεν έχουν καν περπατήσει ποτέ στο αεροδρόμιο “, εξηγεί η Gloria Sengha Panda Shala, μια 27χρονη ακτιβίστρια που ίδρυσε το κοινωνικό κίνημα των πολιτών.
Οι πρώτοι μολυσμένοι δεν ήταν μόνο πλούσιοι. Ήταν άνθρωποι στην «καρδιά της εξουσίας», λέει η Σένγκα. Προσωπικότητες όπως ο Gérard Mulumba, ο επίσκοπος ομότιμος και επικεφαλής του Πολιτικού Οίκου του ανηψιού του, ο Πρόεδρος του Κονγκό Felix Tshisekedi, ο οποίος πέθανε με κοροναϊό στις 15 Απριλίου. Ή ο αείμνηστος Jean-Joseph Mukendi wa Mulumba, διακεκριμένος σύμβουλος του αρχηγού κράτους που προσβλήθηκε από τη νόσο ενώ βρισκόταν στη Γαλλία. Ο Mukendi wa Mulumba είχε ταξιδέψει στην Ευρώπη για ιατρική περίθαλψη, όπως κάνουν οι προνομιούχοι στο Κονγκό .
Μέτρα ελέγχου επιβατών και υγιεινής μεταξύ των αεροδρομίων της Κινσάσα (Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό) και της Μπραζαβίλ (Δημοκρατία του Κονγκό) | © WHO / Daniel Elombat
Η ασθένεια άρχισε να εξαπλώνεται μεταξύ των πλουσίων, αλλά πολύ σύντομα οι φτωχοί άρχισαν να πληρώνουν ένα βαρύ τίμημα. «Στο Κονγκό, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν αμειβόμενη δουλειά και ζουν απο μικρές επιχειρήσεις. Πολλοί από αυτούς, οι οποίοι πήγεναν να αγοράζουν εμπορεύματα στην κεντρική αγορά της La Gombe για να το πουλήσουν αργότερα στις γειτονιές τους, έχουν εξαντλήσει το εισόδημά τους », εξηγεί η Sengha. Στην αφρικανική χώρα, οι θέσεις εργασίας στην υπόγεια οικονομία, όπως η οδήγηση ταξί μοτοσικλέτας, η πώληση ψωμιού στο δρόμο ή η επισκευή ελαστικών αυτοκινήτων είναι τόσο διαδεδομένες που περιλαμβάνουν ακόμη και μια σχεδόν φιλοσοφική ιδέα: αυτό που το Κονγκό αποκαλούν «το σύστημα D “. “D” για το “débrouillardise”, το “αντιμετώπιση”. Είναι τόσο ριζωμένο στην κοινωνία που ο πληθυσμός μιλά ειρωνικά για ένα φανταστικό άρθρο του Συντάγματος: 15, το οποίο θεωρητικά αναγκάζει τους Κονγκό να επιβιώσουν αναζητώντας ζωή, χωρίς κανένα είδος κοινωνικής προστασίας, επιδόματα ανεργίας,
Με το κλείσιμο της πλούσιας γειτονιάς της πρωτεύουσας, πολλοί άτυποι έμποροι έχουν περάσει τη λεπτή γραμμή που χωρίζει τη φτώχεια από τη δυστυχία
Σύμφωνα με το περιοδικό Jeune Afrique , αυτή η μορφή διαβίωσης, του οποίου το βάρος φτάνει το 90% της οικονομίας του Κονγκό , εξαρτάται πολύ από την αστική κινητικότητα. Με το κλείσιμο της κεντρικής γειτονιάς που συγκεντρώνεται μεταξύ 60% και 70% της οικονομικής δραστηριότητας της πόλης, πολλοί Κονγκολέζοι έχουν περάσει τη λεπτή γραμμή που διαχωρίζει τη φτώχεια από τη δυστυχία σε αυτήν τη χώρα. Σύμφωνα με τις προβλέψεις ερευνητών της Παγκόσμιας Τράπεζας, η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό είναι μία από τις τρεις χώρες που θα υποφέρουν περισσότερο από την αλλαγή στον αριθμό των φτωχών ανθρώπων λόγω της κρίσης που προκλήθηκε από τον κοροναϊό, με άλλα δύο εκατομμύρια. Τα άλλα δύο είναι η Ινδία και η Νιγηρία.
Πείνα και αλυσίδες
Το Telema Center είναι το μοναδικό ίδρυμα υγειονομικής περίθαλψης στην Κινσάσα που προσφέρει προσιτή θεραπεία – και μερικές φορές ακόμη και δωρεάν – σε άτομα με ψυχικές ασθένειες στην πόλη. Η ψυχή του είναι η Ángela Gutiérrez Bada, μια 74χρονη καλόγρια απο τις Αστούριας, από τα οποία πάνω από 30 τα έχουν περάσει στο Κονγκό. Όταν η δυστυχία σφίγγεται στην Κινσάσα, η αδελφή Άνγκελα δέχεται περισσότερους άρρωστους ανθρώπους «φορτωμένους με αλυσίδες», κάτι που συμβαίνει αυτές τις μέρες λόγω του κλεισίματος του Λα Γκόμπε.
Οι τιμές των τροφίμων και των μεταφορών έχουν αυξηθεί λόγω κερδοσκοπίας και περιορισμών που συνδέονται με την επιδημία
Οι τιμές των τροφίμων έχουν αυξηθεί, εν μέρει λόγω της κερδοσκοπίας. εκείνων των μεταφορών, επίσης, επειδή η κυβέρνηση θέσπισε περιορισμό στον αριθμό των επιβατών για να αποφευχθεί η μετάδοση και οι οδηγοί, για να επιβιώσουν, αύξησαν την τιμή του εισιτηρίου. Οι οικογένειες των ασθενών δεν έχουν χρήματα για να αγοράσουν τα φάρμακα. Όταν οι ασθενείς μας σταματούν τη θεραπεία, ξεφεύγουν από τον έλεγχο. . Όταν τελικά έρθουν, βλέπουμε ότι αγοράζουν τα φάρμακα μόνο για μια ή δύο μέρες επειδή δεν έχουν άλλα χρήματα », περιγράφει η καλόγρια. Άλλοι ασθενείς, αυτοί που εργάζονται στο εργαστήριο χειροκίνητης θεραπείας στο κέντρο Telema, λιμοκτονούν. ” Έχουμε δει ότι κάθε φορά που τα πλευρά τους σημαδεύονται περισσότερο “, λυπάται.
Εκπαίδευση που πραγματοποιείται από τον ΠΟΥ και τις υγειονομικές αρχές (Υπουργείο Υγείας) για προσωπικό υγείας από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και το Κονγκό Μπραζαβίλ | © WHO / Marta Villa Monge
Ο Corinne N’Daw, διευθυντής της ΜΚΟ Oxfam στο Κονγκό, επιβεβαιώνει ότι η επιδημία του κοροναϊού και τα μέτρα της κυβέρνησης του Κονγκό για τη συγκράτηση της επέκτασής της απειλούν να εντείνουν τις ανισότητες σε μια από τις «πιο άνισες χώρες στον κόσμο». Αυτή η πανδημία δεν είναι πλέον ασθένεια των πλουσίων . “Η επιδημία μετακινείται από τις κυρίαρχες τάξεις στις πιο ευάλωτες τάξεις”, λέει ο N’Daw, του οποίου η οργάνωση κάνει εργασία ευαισθητοποίησης με τις αρχές της αφρικανικής χώρας, ώστε να καταλάβουν ότι ο περιορισμός πρέπει να γίνει “με τρόπο χωρίς αποκλεισμούς”. .
Το Κονγκό κατέγραψε ότι περίπου 800 άτομα έχουν μολυνθεί με τον κοροναϊό και 35 έχουν πεθάνει. Από αυτά, 744 ζουν στην Κινσάσα. Από τους 35 τομείς υγείας στους οποίους χωρίζεται η πόλη, 30 έχουν αναφέρει λοιμώξεις. Αυτά τα στοιχεία μπορεί να φαίνονται μικρά, αλλά στην πραγματικότητα οφείλονται περισσότερο στις περιορισμένες διαγνωστικές δυνατότητες της χώρας παρά στην πραγματική κατάσταση: φοβάται ότι είναι πολύ χειρότερο από αυτό που αντικατοπτρίζεται από επίσημους αριθμούς. Η ΛΔΚ διαθέτει μόνο ένα εργαστήριο εκπαιδευμένο για τη δοκιμή κοροναϊού , το Εθνικό Ινστιτούτο Βιολογικής Έρευνας στην Κινσάσα.
«Οι πρώτες περιπτώσεις COVID-19 εισήχθησαν, και από άτομα με χρήματα που είχαν πρόσβαση σε ιατρική περίθαλψη αποδεκτής ποιότητας, αλλά τώρα έχουμε ήδη περιπτώσεις τοπικής μετάδοσης στην υπόλοιπη πόλη και αμφιβάλλουμε την ικανότητα του συστήματος υγείας του Κονγκό να να ανταποκριθείτε σε μια ασθένεια που απαιτεί εξαιρετικά εξειδικευμένη φροντίδα και εξοπλισμό », εκφράζει τη λύπη του για τον εκπρόσωπο της ανθρωπιστικής οργάνωσης.
Πέντε μηχανικές αναπνευστικές συσκευές για περισσότερα από 85 εκατομμύρια άτομα
Ένας υπολογισμός από τους The New York Times , με στοιχεία από διάφορες ΜΚΟ, περιόρισε τον αριθμό των μηχανικών αναπνευστικών συσκευών που διατίθενται στη ΛΔΚ στα δημόσια νοσοκομεία του σε πέντε για έναν πληθυσμό άνω των 85 εκατομμυρίων ανθρώπων. δηλαδή, μία αναπνευστική συσκευή για κάθε 17 εκατομμύρια άτομα. Σε κάθε περίπτωση, μια αναπνευστική συσκευή είναι άχρηστη εάν δεν διαθέτει το οξυγόνο που χρειάζεται για να λειτουργήσει ή ένα αναισθησιολόγος ικανό να διασωλήξει τον ασθενή. Και το 2013, σε ολόκληρο το τεράστιο Κονγκό, υπήρχαν μόνο 33 αναισθητικοί.
Η επισφαλής κατάσταση του συστήματος υγείας του Κονγκό είναι η εκδήλωση ενός « βαθιού προβλήματος διακυβέρνησης και διανομής πόρων », λέει ο διευθυντής της Oxfam. Αυτός ο οργανισμός έχει, μεταξύ των στόχων του, την ευαισθητοποίηση του πληθυσμού σχετικά με το δικαίωμά τους στην υγειονομική περίθαλψη και την υποχρέωση των υπευθύνων τους να λογοδοτούν για τη χρήση δημόσιου χρήματος.
Μια θηλυκή ασθένεια
Ο coronavirus δεν έχει ήδη αφήσει μόνο την πλούσια γειτονιά για να αρχίσει να εξαπλώνεται στην υπόλοιπη πόλη. Η Corinne N’Daw εξηγεί ότι είναι επίσης « θηλυκή ». Τον Μάρτιο, επισημαίνει, «για κάθε μολυσμένη γυναίκα υπήρχαν τέσσερις άνδρες», ενώ την τελευταία εβδομάδα του Απριλίου συνέβη ότι «για κάθε άρρωστο άνδρα, υπάρχουν δύο γυναίκες και ένας αυξανόμενος αριθμός παιδιών, ειδικά στη λωρίδα ηλικίας μεταξύ επτά και δέκα ετών “. Οι γυναίκες είναι πιο εκτεθειμένες στο να προσβληθούν από την ασθένεια, αναφέρει ο οργανισμός, “επειδή εργάζονται περισσότερο στην υπόγεια οικονομία, αλλά και λόγω του ρόλου τους ως φροντιστών των ασθενών και των παιδιών, κάτι που έχει πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα μετάδοσης.”
Οι γυναίκες εκτίθενται περισσότερο επειδή εργάζονται περισσότερο στην υπόγεια οικονομία και λόγω του ρόλου τους ως φροντιστές των ασθενών και των παιδιών
Τα μέτρα για την καταπολέμηση του κοροναϊού είναι επίσης πίσω από την αύξηση της ανδρικής βίας και του βιασμού στο ζευγάρι. Η Julienne Lusenge, ιδρυτής του Sofepadi (Γυναικεία Αλληλεγγύη για την Ειρήνη και την Ολοκληρωμένη Ανάπτυξη), μια ένωση που αγωνίζεται για τα δικαιώματα των γυναικών στο Κονγκό, εξηγεί πώς οι εργαζόμενοί της δέχονται όλο και περισσότερες γυναίκες σεξουαλική επίθεση από τους συντρόφους τους . «Πολλοί άντρες που δεν έχουν δουλειά θα περάσουν τη μέρα τους στο La Gombe για να προσπαθήσουν να πάρουν κάποια χρήματα. Τώρα, με τη γειτονιά κλειστή, αυτοί οι άντρες έχουν μείνει στο σπίτι και οι επιθέσεις έχουν αυξηθεί ».
Έμπολα, ιλαρά, κορονοϊός
Το COVID-19 δεν είναι η μόνη επιδημία που αντιμετωπίζει η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό . Από τα μέσα του 2018, μια μαζική επιδημία ιλαράς έχει μολύνει περισσότερους από 300.000 Κονγκό και σκότωσε περισσότερους από 6.000 πολίτες στις 26 επαρχίες της χώρας. Τρεις στους τέσσερις νεκρούς είναι παιδιά. Στα ανατολικά της χώρας, 2.500 χιλιόμετρα από την Κινσάσα, μια άλλη επιδημία, αυτή του Έμπολα, επανεμφανίστηκε με νέα κρούσματα στην πόλη Μπένι, στο Βόρειο Κίβου, όταν ήταν δύο ημέρες πριν από την εμφάνιση της ασθένειας αυτής. οριστικοποιήθηκε. Τουλάχιστον 2.276 άνθρωποι έχουν πεθάνει από τον αιμορραγικό πυρετό στο Κονγκό, σύμφωνα με στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας στις αρχές Απριλίου.
Ένας εργαζόμενος στη ΜΚΟ World Vision στο Μπένι, μία από τις περιοχές που πλήττονται περισσότερο από το ξέσπασμα του Έμπολα, ενημερώνει τους κατοίκους της για την πρόληψη του κοροναϊού | © AP / Al-hadji Kudra Maliro.
Σε αυτές τις επικαλυπτόμενες κρίσεις, τονίζει ο διευθυντής της Oxfam, προστίθενται τώρα οι πρώτες περιπτώσεις κορονοϊών που εντοπίστηκαν στις ανατολικές επαρχίες Ituri, South Kivu και North Kivu. Είναι λίγα: δύο, τέσσερα και επτά μολυσμένα άτομα, αντίστοιχα. Ωστόσο, η συνύπαρξη τέτοιων σοβαρών επιδημιών και η ανασφάλεια που επικρατεί σε αυτήν την περιοχή της χώρας, όπου περίπου 130 ένοπλες ομάδες εξακολουθούν να δραστηριοποιούνται, σύμφωνα με την Ομάδα Μελέτης του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης για το Κονγκό, εγείρουν φόβους για ένα εύθραυστο σύστημα υγείας του Κονγκό και μια καταστροφή στην ανθρώπινη ζωή.
Ο Δρ Guy Mukari, συντονιστής της αντίδρασης στον Έμπολα στην πόλη Butembo στο Βόρειο Κίβου, είναι αισιόδοξος. Λέει ότι η εργασία που πραγματοποιείται εδώ και χρόνια με τις κοινότητες για τη διατήρηση της κοινωνικής απόστασης και την αποφυγή της εξάπλωσης του Έμπολα θα χρησιμεύσει επίσης για την πρόληψη του κορονοϊού . Στο Butembo, μια πρώτη περίπτωση COVID-19 “εντοπίστηκε πολύ νωρίς και τοποθετήθηκε σε απομόνωση.”
Ο γιατρός δεν υπαινίσσεται τον κίνδυνο ότι ο κοροναϊός θα καταλήξει να γίνει ένας από αυτούς τους αόρατους δολοφόνους που περνούν απαρατήρητοι σε μια χώρα όπου οι άνθρωποι πεθαίνουν συχνά στο σπίτι, χωρίς να λάβουν ιατρική βοήθεια και χωρίς να γνωρίζουν ποιος πεθαίνει. Στο Κονγκό, ο θάνατος δεν είναι ο ξένος του οποίου η πλάτη στρέφεται στο τέλος , όπως συμβαίνει στη Δύση. Στο Κονγκό, συνυπάρχει μαζί της και στο τέλος το δέχεται με μια λιθοειδή φράση στα γαλλικά: «Il / elle a rendu l’âme à Dieu», επέστρεψε την ψυχή στον Θεό.
Πηγή: https://especiales.eldiario.es/desprotegido/congo.html?
