Προς το αναρχικό κίνημα και όλους τους αγωνιζόμενους στις ΗΠΑ | Αναρχική Ομοσπονδία

Το παρόν κείμενο έχει μεταφραστεί στα αγγλικά κι έχει σταλεί σε αναρχικές οργανώσεις και συντρόφους/ισσες στις ΗΠΑ.

Προς το αναρχικό κίνημα και όλους τους αγωνιζόμενους στις ΗΠΑ, προς όσους και όσες βρίσκονται στον δρόμο και μάχονται τον ρατσισμό ενάντια στην εξουσία

Παρακολουθούμε με ενθουσιασμό, αγωνία, ελπίδα και λύπη τα όσα γίνονται στους δρόμους των Αμερικανικών πόλεων μετά την ρατσιστική δολοφονία του Αφροαμερικανου George Floyd. Η σκέψη μας είναι μαζί σας και η αλληλεγγύη μας θα εκφραστεί έμπρακτα εδώ που ζούμε. Εσείς είστε που αγωνίζεστε στο κέντρο μιας υπερδύναμης που μαζί με άλλες δυναστεύουν τον πλανήτη. Εσείς είστε σε αυτό που στον υπόλοιπο κόσμο φαίνεται ως “το κέντρο του κόσμου”. Έτσι οι εικόνες και οι μαρτυρίες που λαμβάνουμε από τις διαδηλώσεις, τις συγκρούσεις, τον πόλεμο της προπαγάνδας έχουν ιστορική σημασία και επίδραση πολύ ευρύτερη από τα σύνορα των ΗΠΑ. Εσείς επηρεάζετε εμάς πολύ περισσότερο από ότι θα μπορούσαμε να επηρεάσουμε εμείς εσάς ότι και να κάνουμε. Δεν μπορούμε να πούμε πολλά ούτε για τις κατευθύνσεις του δικού σας αγώνα, ούτε να προτείνουμε το οτιδήποτε. Οι διαφορές ανάμεσα στις Ελληνικές και τις Αμερικανικές συνθήκες είναι τέτοιες που διαμορφώνουν άλλο τοπίο. Εδώ δεν υπάρχουν μειονότητες με χαρακτηριστικά αντίστοιχα των αφροαμερικάνων. Εδώ ο συστημικός ρατσισμός κατευθύνεται εναντίον των μεταναστών, των Ρομά και κάποιων εθνικών μειονοτήτων γεωγραφικά περιορισμένων. Απέναντί μας έχουμε μια καταστολή και ένα κράτος, βάρβαρο όσο κάθε άλλο, αλλά με λιγότερα μέσα από το Αμερικανικό και χωρίς την “αυτοκρατορική” του περηφάνια. Εδώ είμαστε 10 εκατομμύρια με μόλις δύο μεγάλουπόλεις… Το μόνο που θα είχε νόημα να μοιραστούμε είναι η δική μας εμπειρία από γεγονότα αντίστοιχα που παρά τις διαφορές στις συνθήκες ίσως να μπορούν να προσφέρουν στις επιλογές που ο αγωνιζόμενος κόσμος στις ΗΠΑ θα συναντήσει, όπως συμβαίνει σε κάθε τέτοιου τύπου εξέγερση στην ιστορία. Σε τελική ανάλυση το ελληνικό είναι κι αυτό ένα κράτος με ανεπτυγμένο καπιταλισμό, ανήκει στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο του ΝΑΤΟ, έχει σταθερή αστική δημοκρατία, έχει ΜΜΕ ανάλογης αθλιότητας με τα αμερικανικά, έχει εκθρέψει και συνεχίζει να φουντώνει το ρατσισμό και το φασισμό. Και το 2008, μπάτσοι εκτέλεσαν έναν 15χρονο σε μια ιστορική και μαχόμενη γειτονιά της Αθήνας, τα Εξάρχεια. Ζήσαμε σε όλη την χώρα έναν μήνα μαζικής εξέγερσης ενάντια στην κρατική βαρβαρότητα, με την νεολαία να πρωταγωνιστεί και τις ριζοσπαστικές πολιτικές δυνάμεις, με πρώτους τους αναρχικούς, στην άκρη της λόγχης. Συμπληρωματικά, λίγα χρόνια μετά, κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, και της επιτροπείας της Ελλάδας από ΔΝΤ ζήσαμε ξανά σημαντικές συγκρουσιακές καταστάσεις. Έχοντας πια περάσει κάποια χρόνια από όλα αυτά, είμαστε στο στάδιο εξαγωγής συμπερασμάτων και μερικά από αυτά που κρίνουμε ότι ίσως σχετίζονται με τον δικό σας αγώνα, τα απευθύνουμε επιγραμματικά ελπίζοντας ότι σε κάτι μπορούν να σας χρησιμεύσουν.

1. Οι στιγμές εξέγερσης ανοίγουν τα αυτιά του κόσμου. Ξαφνικά χιλιάδες άνθρωποι είναι όχι μόνο είναι πρόθυμοι να ακούσουν νέες προτάσεις και ιδέες αλλά διψούν για αυτό. Είναι μια μοναδική ευκαιρία για κάθε ριζοσπαστικό κίνημα να απευθυνθεί και να πείσει.

2. Σε τέτοιες στιγμές ο χειρότερος εχθρός έρχεται από το εσωτερικό του αγώνα. Πίσω από όσους/ες μάχονται, από όσους/ες ξενυχτούν, τραυματίζονται ή συλλαμβάνονται καιροφυλακτούν καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις που απλά θέλουν να αντλήσουν δύναμη για την πολιτική τους ανέλιξη. Είναι οι πρώτοι που θα προσπαθήσουν να υπονομεύσουν το μαχητικό πνεύμα, οι πρώτοι που όταν αρχίσει να καταλαγιάζει η ένταση θα προσπαθήσουν να γυρίσουν τον κόσμο σπίτι του και να απομονώσουν τα πιο δυναμικά στοιχεία. Στην Ελλάδα μετά το 2008 το ρόλο αυτό τον έπαιξε ένα αριστερό κόμμα που τελικά κατέκτησε την εξουσία και φυσικά στη συνέχεια απεμπόλησε όλες του τις υποσχέσεις.

3. Όταν οι εξεγέρσεις τελειώνουν, το ερώτημα είναι το τι έχουν αφήσει πίσω. Το κράτος δεν θα διστάσει σε πρώτο χρόνο να θυσιάσει τον “άτυχο” υπηρέτη του, αυτόν που προκάλεσε με την πράξη του το ξεχείλισμα της λαϊκής οργής -πράξη που δεκάδες φορές έχουν διαπράξει άλλοι πριν από αυτόν, πράξη η οποία όλοι ξέρουμε ότι στην πραγματικότητα είναι κανονικοποιημένη- για να κατευνάσει την εξεγερμένη κοινωνική βάση. Στην Ελλάδα τον δολοφόνο του 15χρονου τον καταδίκασαν σε ισόβια κάθειρξη. Ανάλογα με την ένταση και την διάρκεια της εξέγερσης, ίσως πέρα από την -πρόσκαιρη συνήθως- τιμωρία του θύτη, να κερδηθούν και κάποιες νέες νομικές ρυθμίσεις. Αυτά είναι θετικά φυσικά, αλλά υπάρχουν πολύ θετικότερα να κατακτηθούν κι αυτά αφορούν την εμπιστοσύνη της κοινωνικής βάσης στις δικές τις δυνάμεις και δυνατότητες, την εξέλιξη της πολιτικής συνείδησης και την οργάνωση του κόσμου σε μαζική και μόνιμη βάση. Μετά την εξέγερση του 2008 το δικό μας κίνημα βγήκε πολύ ισχυρότερο, αλλά όχι τόσο ισχυρότερο όσο θα μπορούσε αν είχε την ετοιμότητα να κάνει οργανωμένη πολιτική δουλειά και να αναπτύξει νέες δομές ικανές να απευθυνθούν σε πολύ περισσότερο κόσμο.

4. Η πάλη ενάντια στην καταστολή ή τον ρατσισμό είναι τα κεντρικά επίδικα της εξέγερσης, η εξέγερση όμως θα δώσει την δυνατότητα να αναδειχτούν πολλά περισσότερα. Στο τέλος το πιο βασικό επίδικο θα είναι, όμως, η οργάνωση του κόσμου από τα κάτω. Στην Ελλάδα κατά τη την διάρκεια της κρίσης και των μεγάλων αγώνων που δόθηκαν τότε δημιουργήθηκαν δομές, συνελεύσεις γειτονιάς, λαϊκές συνελεύσεις. Το αναρχικό κίνημα, κατά την άποψή μας, δεν διαμόρφωσε μια ικανή στρατηγική για την συνέχιση και την επέκτασή τους κι έτσι αυτή η δυναμική στην κοινωνική βάση ατρόφησε και χάθηκε. Όσο λειτούργησε πάντως έδειξε στοιχεία που θα επέτρεπαν να ελπίσουμε σε πολλά…

5. Στις εξεγέρσεις όπως και στις επαναστάσεις, πλάι στην κοινωνική βάση συντάσσονται και άτομα από άλλα πιο προνομιούχα στρώματα. Αυτό είναι καλό. Πολλές φορές η κοινωνική συνείδηση ενός ατόμου υπερβαίνει το ταξικό ή πολιτικό του συμφέρον. Αυτό όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι τελικά η κοινωνική βάση πρέπει να αναζητήσει τις αιτίες για τα δεινά της πρώτα από όλα στην ταξική ανισότητα και την πολιτική ανάθεση. Η ταξική ανάλυση και αναφορά δεν μπορεί να λείπει και με χαρά μας ακούμε το περίφημο σύνθημα “Eat the rich” να δονεί τους δρόμους των αμερικάνικων μεγαλουπόλεων. Εκτός από τους δρόμους -και στη δική μας περίπτωση αυτό εμάς φάνηκε πεντακάθαρα- οι χώροι δουλειάς πρέπει κι αυτοί να είναι πεδία αντίστασης, εξέγερσης, οργάνωσης.

6. Η συκοφαντία, η καταστροφολογία, η παραγωγή τρόμου είναι σίγουρα στο οπλοστάσιο των ΜΜΕ σε κάθε τέτοια συνθήκη. Αυτό είναι αναπόφευκτο. Είναι ανόητη μια φοβική στρατηγική που θέλει να παρουσιάσει ένα ανεκτό στους αστούς πρόσωπο. Οι φτωχοί, οι μετανάστες, οι απόκληροι ασφαλώς και θα λεηλατήσουν το πλούτο από τον οποίο είναι αποκλεισμένοι.

Εμείς παράγουμε τον πλούτο – δεν υπάρχει πράξη πιο ουσιαστικά εξεγερτική, από τη στιγμή που τον παίρνουμε πίσω.

7. Το 2010, στην κορύφωση των αγώνων ενάντια στην οικονομική επιτροπεία της Ελλάδας, κατά την διάρκεια μιας από τις της μεγαλύτερες και πιο συγκρουσιακές διαδήλωσεις στο κέντρο της πρωτεύουσας, μια τράπεζα πήρε φωτιά και 3 εργαζόμενοι που βρίσκονταν μέσα έχασαν τη ζωή τους. Η θλίψη που προκάλεσε σε όλους αυτό το γεγονός αλλά και η λυσσαλέα επιχείρηση συκοφάντησης του κινήματος από τα ΜΜΕ έκαμψε την ορμή του και του έδωσε ένα πλήγμα από το οποίο δεν συνήλθε ποτέ. Τέτοια γεγονότα είτε προϊόν ατυχίας, είτε προϊόν εγκληματικής απροσεξίας είτε προϊόν προβοκάτσιας μπορεί να γίνουν η ταφόπλακα ενός αγώνα.

8. Είναι δεδομένο, πόσο μάλλον όταν η δολοφονία έχει ρατσιστικά κίνητρα, ότι οι φασίστες θα επιχειρήσουν να εμφανιστούν συνδράμοντας το κράτος στην συκοφάντηση και την καταστολή του αγώνα. Τέτοιες συνθήκες που οι φασίστες βγαίνουν μπροστά ενώ παράλληλα το κράτος δυσκολεύεται να τους έχει υπό την προστασία του, είναι πάντα ευκαιρία να ξεκαθαριστούν λογαριασμοί με την πιο επικίνδυνη πολιτική μόλυνση στην κοινωνική βάση.

9. Δεν μπορούμε, παρά τις μάχες πεζοδρομίου που δίνουμε δεκαετίες στην Ελλάδα να κρίνουμε το συγκρουσιακό κομμάτι του αγώνα σας. Δεν αντιμετωπίζουμε εμείς τέτοιο στρατό όπως εσείς. Μπορούμε όμως να μεταφέρουμε την εμπειρία των μαχών του 2008 σε ένα ζήτημα. Πέρα από τις συγκρούσεις σε κεντρικά, μαζικά γεγονότα η παράλληλη περιφερειοποίηση των ακτιβισμών σε όλη την έκταση της πόλης ή της χώρας λειτουργεί πολλαπλασιαστικά στην γενική εικόνα και αποσυντονίζει το κράτος.

10. Σε αυτές τις στιγμές, για τις οργανωμένες επαναστατικές δυνάμεις το πρώτο που μετράει είναι να μπορούν να δώσουν απαντήσεις επιχειρησιακά, οργανωτικά και πολιτικά. Δεν είναι ο τόπος για by the book ιδεολογικές προσεγγίσεις. Είναι χίλιες φορές προτιμότερο να παρθεί μια λάθος απόφαση παρά να μην παρθεί απόφαση. Καμία εξέγερση δεν είναι αντίγραφο προηγούμενης και άρα για κάθε νέα εξέγερση θα χρειαστούν νέες προσεγγίσεις. Και οι αναρχικοί οφείλουν να είναι έτοιμοι να τις ανακαλύψουν χωρίς δισταγμούς και καθυστερήσεις. Πειραματισμός, ανοιχτό μυαλό και κινηματική ενότητα (έτσι ή αλλιώς μια εξέγερση αλλάζει δραστικά το εσωκινηματικό status quo όπως διαπιστώσαμε κι εμείς μετά το 2008). Στην ενότητα και τον κοινό σχεδιασμό των αναρχικών θα επιμείνουμε, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι πόσο δύσκολος μπορεί να είναι ο δρόμος προς τα αυτήν. Το τι είναι μεγάλο όμως και το τι μικρό, τι σημαντικό και τι ασήμαντο, σε τέτοιες συνθήκες το αποφασίζει το μέλλον όχι το παρελθόν.

Σε καμία περίπτωση δεν επιχειρούμε να δώσουμε μαθήματα. Αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει στις ΗΠΑ είναι μεγαλύτερο και σημαντικότερο από οτιδήποτε έχουμε ζήσει εμείς έως τώρα στην Ελλάδα. Θα σταθούμε στο πλευρό σας όσο καλύτερα μπορούμε συνεχίζοντας παράλληλα και τον δικό μας αγώνα εδώ που βρισκόμαστε. Ο διεθνισμός, η ενότητα των αγωνιζόμενων αντανακλά την ενότητα συμφερόντων και ελπίδων της κοινωνικής βάσης σε όλο τον πλανήτη, ανεξάρτητα από χρώμα και τη φυλή. Θυμόμαστε πάντα την αλληλεγγύη που έδειξε το Αμερικανικό κίνημα στους δικούς μας αγώνες εδώ. Ο δρόμος είναι κοινός για όλους σε όποια γωνιά του ορίζονται κι αν έτυχε να βρισκόμαστε. Ο δρόμος του αγώνα ενάντια σε καπιταλισμό, κράτος, φασισμό, ρατσισμό, σεξισμό και διακρίσεις κάθε είδους. Για την ισότητα, την ελευθερία, την μόνιμη και αληθινή δικαιοσύνη. Για την κοινωνική απελευθέρωση

To the anarchist movement and everybody in the USA that participates in the struggle, to everybody that is out in the streets fighting racism and authority.

It is with excitement, suspense, hope and sorrow that we watch what is transpiring in the streets of the cities of the US after the racist murder of African American George Floyd. Our thoughts are with you, our solidarity will be expressed in action from here. You are the ones struggling in the heart of a superpower that, along with others, dominate the planet. You are in what the rest of the world sees as the “centre of the world”. So, the images and reports we receive from the protests, the clashes and the propaganda war have historic value and an effect much wider than just within the borders of the United States. You affect us much more than we ever could affect you, no matter what we did. We cannot talk in length about the direction of your struggle, nor suggest anything.  The differences between the Greek and American conditions are such that they shape a completely different landscape. Here, there are no minorities with the same social characteristics like the African Americans are in the United States. Here, systemic racism is aimed towards refugees, Romani, and some ethnical minorities that are geographically isolated. We face repression from a state that is barbaric like any other but with fewer resources than the equivalent in the United States also lacking its “Imperial” pride. Here, we are but 10 million people with just two metropoles… The only reasonable thing for us to do is to share with you our experiences from similar events that, despite the differences in the circumstances, could contribute to the choices that the people in the struggle will be forced to come across, as they do in every such revolt in history. In the end, the Greek state is itself an advanced capitalist one, a western imperialist power with a bourgeois democracy, with media of similar degeneracy as the ones in America, and with plenty racists and fascists too. And so, in 2008 police officers murdered a 15-year-old in the historically radical region of Athens, Exarcheia. Throughout the country, we experienced a month of massive insurrection against the barbarity of the state, an insurrection lead by the youth and with other radical political forces – the anarchists first among them – on the tip of the spear.  In addition, a few years later, during the economic recess and the over vision of Greece from the IMF and the EU, we again experienced important insurrections. A few years after these events, we are now at the stage of extracting our conclusions, some of which we think could relate to your struggle. We address them in a few words, hoping you will find them useful.

1. Events of insurrection make the people listen. Suddenly, thousands of people are not only willing to listen to new suggestions and ideas, but they ask for it. It is a once in a lifetime chance for the radical movements to address the people and convince them.

2. In times like these, the worst threat comes from within. Behind everyone fighting, everyone losing their sleep, getting injured or arrested, there are conventional political forces biding their time, seeking their own promotion. They are the first to try and undermine the fighting spirit, the first that will try to make people go back to their homes and isolate the more radical elements when the tension dies down. In Greece, after the events of 2008, the ultimate winner was a leftist political party that eventually became government and naturally dismissed their previous promises.

3. Insurrections die and often the question is what is gained in the end. The state will not hesitate to initially sacrifice its “unfortunate” servant who with their actions-which have often been repeated by others like them in the past and are unfortunately “normalized” by the state- in order to quench the public outrage. In Greece, the murderer of the 15-year-old boy was convicted and given life imprisonment. Depending on the duration and intensity of the insurrection, and apart from the- usually temporary- punishment of the perpetrator, some ground could be gained in the form of law reforms. This is good, but there are much better things to gain, such as confidence, the development of the political consciousness and the long-term organization of the people from the grassroots. After the 2008 revolt our movement came out much stronger but at the same time, much less so than it could have been had it had the readiness to engage in organized political work and develop new social structures, able to accept many more people.

4. Although the struggle against repression or racism are central issues, the insurrection will bring forward many more. In the end, this is the most important thing: organizing the people from the grassroots. In Greece, during the time of financial crisis and big popular movements, grassroots assemblies were formed. In our opinion, the anarchist movement lacked a strategy capable of continuing and expanding itself and so, this potential within the working class withered and died. However, while it still functioned, it displayed elements that allowed us to have very high hopes…

5. During revolts, as well as during revolutions, people from more privileged social classes may stand with the people of the working class. This is not a bad thing. Often, the social consciousness of a person overcomes their class or political interest. However, this cannot cancel the fact that in the end the working class must seek the causes of its suffering in class inequality and political delegation. Class analysis and its reference cannot be absent, and it is with joy that we hear the famous slogan “Eat The Rich” shaking the streets of the American cities. Apart from the streets however – this has become apparent to us – workplaces must also be turn into spaces of resistance, insurrection, and organization.

6. Slander, doom-mongering and the production of fear are beyond doubt part of the armoury of the media, every time a situation such as this arises. This is inevitable. It is a fear-producing strategy that tries to present an acceptable facade for the bourgeois. Poor people, immigrants and outcasts will surely loot the wealth which they are denied. However, the problem of organized crime hijacking the revolt requires diligent attention, not for the sake of the media, but for the sake of the soul of the revolt.

We are the ones that produce wealth and there is no other action more deeply revolutionary than reclaiming it.

7. In 2010, during the peak of the struggle against the financial oversight of Greece, during the biggest and most militant protest in the centre of the capital, a bank caught on fire and 3 workers that were inside died. The sorrow that this caused to everyone as well as the fierce slander the media produced against the movement quenched its rage and dealt a blow from which it never recovered. Such events are either products of bad luck, criminal negligence or provocation and can become the tombstone of a movement.

8. It is a given that fascists will step forward, aiding the state in the slander and repression of the struggle, especially since the murder of George Floyd had racial motives. Such circumstances, when the fascists step forward while the state is struggling to keep them under its protection, are always a good chance to settle things with the most dangerous political infestation that plagues the working class.

9. Despite battling in the streets for decades, we cannot criticize the militant part of your struggle. We do not confront the same type of army you do. We can, however, share with you some experience from the 2008 revolt on a certain issue. Aside from the clashes during central, massive events, activism in different districts and throughout the city or country can intensify the general climate and disorient the state forces.

10. During these times, the main thing organized revolutionary forces must do is to be able to give answers on matters of operation, organization, and politics. It is not the time to follow ideological approaches by the book. It is 1000 times better to make a wrong decision than to make no decision at all. No revolt is a copy of another and hence each new revolt requires new approaches. Anarchists must be ready and capable to find what those are without hesitation or delay. Experiment, keep an open mind and unify (a revolt can drastically change the status quo within the movement, as we found out in 2008). We insist on unity and common strategy among anarchists, knowing well it is easier said than done.

In situations such as this, what is great and what is not, what is important and what unimportant is determined by the future, not the past. In no case it is our intention to give lessons. What we see happening in the US is bigger and more important than anything we have lived up to now in Greece. We will stand by your side to the best of our abilities, while maintaining our own struggle over here. Internationalism and unity among people of the struggle reflect the unity of the interests of the working class throughout the world regardless of colour, race, and culture. We remember the solidarity of the American movement to our struggles. The road we follow is common for all of us, no matter where we happen to be on the map. It is the road of the struggle against capitalism, the state, fascism, racism, sexism, and any kind of discrimination.

For equality. For freedom. For true and permanent justice. For social liberation.