«Πείτε στους ανθρώπους ότι ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί» | Ολόκληρες κοινότητες εκδιώκονται στη Βραζιλία και τη Νότια Αφρική
20 Αυγούστου 2020 – από την Tricontinental ,
Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
Χαιρετισμούς από το γραφείο του Tricontinental: Ινστιτούτο Κοινωνικής Έρευνας
Τα μικρά παιδιά θαυμάζουν μια προφανή αντίφαση στις καπιταλιστικές κοινωνίες: γιατί έχουμε καταστήματα γεμάτα φαγητό, αλλά βλέπουμε πεινασμένους ανθρώπους στους δρόμους; Είναι ζήτημα τεράστιας σημασίας. αλλά με την πάροδο του χρόνου το ερώτημα διαλύεται στην ομίχλη της ηθικής αμφιθυμίας, καθώς χρησιμοποιούνται διάφορες εξηγήσεις για να συγκαλύψουν τη σαφήνεια του νεανικού νου.
Η πιο εκπληκτική εξήγηση είναι ότι οι πεινασμένοι άνθρωποι δεν μπορούν να φάνε επειδή δεν έχουν χρήματα και κατά κάποιον τρόπο αυτή η απουσία χρημάτων – η πιο μυστικιστική από όλες τις ανθρώπινες δημιουργίες – είναι αρκετός λόγος για να αφήσουμε τους ανθρώπους να λιμοκτονούν. Δεδομένου ότι υπάρχει άφθονο φαγητό για βρώση και επειδή πολλοί άνθρωποι δεν έχουν αρκετά χρήματα για να αγοράσουν τρόφιμα, το φαγητό πρέπει να προστατεύεται από τους πεινασμένους.
Γι’ αυτό, εμείς – ως ανθρώπινα όντα – επιτρέπουμε τη δημιουργία αστυνομικών σωμάτων και τη χρήση βίας για την υπεράσπιση των τροφίμων έναντι των πεινασμένων. Σε μια από τις πρώτες δημοσιογραφικές του εκθέσεις, ο Καρλ Μαρξ έγραψε για τη βία που χρησιμοποιήθηκε εναντίον των αγροτών της Ρηνανίας που συνέλεγαν πεσμένα ξύλα για να ανάβουν τις φωτιές τους.
Οι αγρότες, έγραψε ο Μαρξ, γνωρίζουν την τιμωρία – συμπεριλαμβανομένου του θανάτου – αλλά δεν γνωρίζουν το έγκλημα. Για ποιο λόγο ξυλοκοπούνται και σκοτώνονται; Η συλλογή ξύλων που έχουν πέσει στο δάσος δεν μπορεί να θεωρηθείται εγκληματική πράξη, ούτε μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοια η βασική ανάγκη των πεινασμένων ανθρώπων για τροφή.
Και όμως, ο κοινωνικός πλούτος σε μια κοινωνία στην οποία είναι εδραιωμένη η ταξική διαστρωμάτωση, διατίθεται για τη δημιουργία μεγαλύτερων και ισχυρώτερων κατασταλτικών θεσμών, από την αστυνομία μέχρι τον στρατό.
Στη Βραζιλία μια μικρή κάστα ολιγαρχών εξακολουθεί να κατέχει το μεγαλύτερο μέρος της γης. Το Landless Movement, το MST κατέλαβε ένα εγκαταλελειμμένο κτήμα και το μετέτρεψε σε έναν κοινόχρηστο παράδεισο για 20 χρόνια. Αλλά τώρα το MST δέχεται ολοκληρωτική επίθεση από τον Bolsonaro και ολόκληρο το μέρος έχει ισοπεδωθεί και καεί, με 450 οικογένειες να έχουν εκδιωχθεί απο τις κατοικίες τους. Το MST υπόσχεται ότι θα επανεγκατασταθεί και θα αγωνιστεί.
Θα νομίζατε ότι εν μέσω πανδημίας, όταν η απασχόληση έχει καταρρεύσει και η πείνα έχει αυξηθεί, ο κοινωνικός πλούτος θα εκτρέπεται από την αστυνομία για να εξαλείψει την πείνα, αλλά έτσι δεν λειτουργεί η κοινωνία της παγιωμένης ταξικής ιεραρχίας.
Τον Ιούλιο, ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας (FAO) και άλλοι οργανισμοί του ΟΗΕ δημοσίευσαν μια έκθεση υπό τον τίτλο ”Η κατάσταση της επισιτιστικής ασφάλειας και της διατροφής στον κόσμο”, η οποία έδειξε ότι οι τάσεις πριν το 2014 ήταν για μείωση της παγκόσμιας πείνας. Έκτοτε οι αριθμοί έχουν αυξηθεί δραματικά και από το μεγάλο lockdown έχουν αυξηθεί εκθετικά.
Οι μισοί εκ των υποσιτισμένων στον κόσμο είναι στην Ασία, με την πλειοψηφία τους να βρίσκεται στην Ινδία. Περίπου τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά μια υγιεινή διατροφή. Οι αποθήκες τροφίμων ανοίγουν μόνο για λίγο, η ανακούφιση τους είναι φευγαλέα. Οι άνθρωποι πλητώμενοι από την επισιτιστική κρίση, όταν βγαίνουν στους δρόμους για να ζητήσουν φαγητό ή να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, αντιμετωπίζουν την σκληρή βία της κρατικής καταστολής.
Πολιτική καταστολή στη Νότια Αφρική
Τον Αύγουστο του 2020, το γραφείο μας στη Νότια Αφρική δημοσίευσε τον φάκελο αρ. 31 , «Η πολιτική του αίματος»: Πολιτική καταστολή στη Νότια Αφρική, ένα ισχυρό κείμενο που καταδεικνύει ένα οδυνηρό γεγονός. Ότι οι βίαιοι κρατικοί θεσμοί που βλάστησαν από την εποχή του απαρτχάιντ, μεταφέρθηκαν από το 1994 στο μετα-απαρτχάιντ νοτιοαφρικανικό κράτος.
Κατά τη διάρκεια της μετάβασης, «ένας αγώνας εκατομμυρίων ανθρώπων για την οικοδόμηση της λαϊκής δημοκρατικής εξουσίας και μιας συμμετοχικής μορφής δημοκρατίας περιορίστηκε σε εκλογές, σε δικαστήρια, στον ελεύθερο εμπορικό Τύπο και στην αντικατάσταση από ΜΚΟ, που τώρα χαρακτηρίζεται ως “κοινωνία των πολιτών”, για δημοκρατικές μορφές λαϊκής οργάνωσης»
Μετά το απαρτχάιντ, οι ανεξάρτητες μορφές αυτοοργάνωσης και οι λαϊκές απαιτήσεις για μια πιο συμμετοχική μορφή δημοκρατίας αντιμετωπίζονταν συχνά ως εγκληματικές. Η κατάσταση έχει επιδεινωθεί σε τέτοιο βαθμό, υποστηρίζει ο φάκελος, όπου στη Νότια Αφρική η αστυνομία σκοτώνει ανθρώπους, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων είναι φτωχοί και μαύροι, με κατά κεφαλήν ρυθμό που είναι τρεις φορές υψηλότερος από αυτόν της αστυνομίας στην Ηνωμένες Πολιτείες.
Οι αριθμοί είναι εκπληκτικοί, το εύρος της βίας είναι συγκλονιστικό.
Στη Νότια Αφρική, η καταστολή εναντίον λαϊκών και συνδικαλιστικών οργανώσεων και πρωτοβουλιών κατοίκων σε υποβαθμισμένες γειτονιές, δεν έχει μειωθεί κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Σχεδόν 300.000 άνθρωποι συνελήφθησαν αυτούς τους μήνες. Οι δημόσιες συγκεντρώσεις έχουν απαγορευτεί, πράγμα που σημαίνει ότι οι λαϊκές οργανώσεις δυσκολεύονται να ορθώσουν τείχη αντίστασης ενάντια στη σκληρότητα της κρατικής βίας.
Madelene Cronjé, New Frame (Νότια Αφρική), η αστυνομία αποκλείει την είσοδο του Δημαρχείου κατά τη διάρκεια πορείας χιλιάδων μελών της AbahlaliMjondolo που διαμαρτύρονται ενάντια στην πολιτική της καταστολής, Ντάρμπαν, 8 Οκτωβρίου 2018.
Μία από τις ελεγχόμενες περιοχές είναι το Ντάρμπαν, όπου το κίνημα των κατοίκων στις φαβέλες – Abahlali baseMjondolo – ηγήθηκε των κατειλημμένων εκτάσεων γης, όπου η τοπική κυβέρνηση ήταν ιδιαίτερα βίαιη εναντίον των ανθρώπων σε αυτούς τους νέους οικισμούς.
Στις 28 Ιουλίου για παράδειγμα, ο δήμος υπό την ηγεσία του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου επιτέθηκε στην κατειλημμένη eKhenana στο Cato Manor, μια ιστορική λαϊκή γειτονιά της εργατικής τάξης, όπου γυναίκες όπως η Dorothy Nyembe και η Florence Mhize καθόρισαν την εξέγερση ενάντια στο κράτος του απαρτχάιντ που άρχισε να κερδίζει λαϊκή υποστήριξη από το Εθνικό Κογκρέσο της Αφρικής.
Όλα αυτά ξεχνιούνται τώρα, καθώς η κρατική βία χρησιμοποιήθηκε – παρά τις δικαστικές εντολές προστασίας των κατοίκων – για να τους εκδιώξει από τα σπίτια τους, να καταστρέψει το έργο της αστικής γεωργίας και τον συνεταιρισμό τους που τους παρείχε τροφική αυτάρκεια.
Την περασμένη εβδομάδα στη Βραζιλία, η σφοδρότητα της κρατικής βίας εκφράστηκε πλήρως ενάντια στην κοινότητα Quilombo Campo Grande. Μετά από εξήντα ώρες αντίστασης ενάντια στη στρατιωτική αστυνομία, η κοινότητα έπρεπε να υποχωρήσει από αυτό που είχε χτίσει. Ο Noam Chomsky και εγώ γράψαμε ένα μήνυμα αλληλεγγύης στις οικογένειες της κοινότητας, το οποίο βρίσκεται παρακάτω.
Η κατειλημμένη eKhenana ύψωσε τη σημαία του Abahlali και ως κομμάτι των αξιών της διεθνιστικής αλληλεγγύης, τη σημαία των συντρόφων τους στο Movimento dos Trabalhadores Rurais Sem Terra (MST), ένα εργατικό κίνημα ακτημώνων στη Βραζιλία.
Quilombo Campo Grande πριν από την έξωση, το κάψιμο και το όργιο της καταστροφής.
Δήλωση των Noam Chomsky και Vijay Prashad σχετικά με την έξωση 450 οικογενειών από το Quilombo Campo Grande
Στις 12 Αυγούστου, ο κυβερνήτης Romeu Zema του Minas Gerais έστειλε τη στρατιωτική αστυνομία για να εκδιώξει 450 οικογένειες από το εικοσιπεντάχρονο Quilombo Campo Grande. Για τρεις μέρες περικύκλωσαν το στρατόπεδο, εκφοβίζοντας οικογένειες, σε μια προσπάθεια να τους αναγκάσουν να εγκαταλείψουν τη γη τους, αλλά οι χωρίς γη οικογένειες αντιστάθηκαν. Στις 14 Αυγούστου, χρησιμοποιώντας δακρυγόνα και χειροβομβίδες, πέτυχαν το έργο τους.
Κατέστρεψαν μια κοινότητα που είχε χτίσει σπίτια και είχε δημιουργήσει βιολογικές καλλιέργειες (συμπεριλαμβανομένου του καφέ, που πωλούνταν ως Café Guaîi). Το 1996, οι οικογένειες, που οργανώθηκαν στο Κίνημα Εργαζομένων χωρίς Γη (MST), είχαν καταλάβει μια εγκαταλελειμμένη φυτεία ζάχαρης (Ariadnópolis, η οποία ανήκε στην Αγροτική Εταιρεία Αδελφών Azevedo). Η Jodil Agricultural Holdings, μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες παραγωγής καφέ στη Βραζιλίας, που ανήκει στον João Faria da Silva, ήθελε την έξωση έτσι ώστε να μπορεί να αναλάβει την παραγωγή του συνεταιρισμού.
Ως ένδειξη περιφρόνυσης, ο κυβερνήτης και η στρατιωτική αστυνομία κατέστρεψαν το Λαϊκό Σχολείο Eduardo Galeano, στο οποίο φοιτούσαν παιδιά και ενήλικες. Ως φίλοι του Eduardo Galeano (1940-2015), τη συνείδηση της Νότιας Αμερικής, αισθανόμαστε βαθιά οδύνη για τις εξώσεις και την καταστροφή.
Αυτή η έξωση πραγματοποιήθηκε λίγες μέρες μετά το θάνατο του επίσκοπου Pedro Casaldáliga (1928-2020), του οποίου η ζωή ήταν αφιερωμένη στους αγώνες για τη χειραφέτηση των φτωχών. Αυτή η έξωση είναι προσβολή στη μνήμη του ανθρώπου που τραγούδησε:
Πιστεύω στη Διεθνή
τα κεφάλια ψηλά,
μιλώντας ως ίσοι και ίσες
με τα χέρια ενωμένα
Αυτός είναι ο τρόπος ζωής, τα χέρια που ενώνονται μεταξύ τους, όχι μέσω των δακρυγόνων και των σφαιρών που εκτοξεύτηκαν στους αγρότες από τη στρατιωτική αστυνομία.
Καταδικάζουμε τις εξώσεις των οικογενειών και την καταστροφή της γης και του σχολείου τους. Στεκόμαστε δίπλα στις οικογένειες του Quilombo Campo Grande…
Ο Benjamin Moloise, εργάτης και ποιητής, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρα, στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής, το 1955. Έγινε μέλος του τότε απαγορευμένου Εθνικού Κογκρέσου της Αφρικής (ANC) και έγραφε ποίηση. Το 1982, ο Moloise κατηγορήθηκε για τη δολοφονία του Philipis Selepe, έναν αξιωματικό της αστυνομίας.
Η ηγεσία του ANC στη Λουσάκα (Ζάμπια) παραδέχτηκε ότι διέταξε την εκτέλεση του Σελέπε, αλλά είπε ότι δεν τον σκότωσε ο Μολόις. Η διεθνής εκστρατεία για την απελευθέρωση του Moloise δεν εμπόδισε την κυβέρνησης του απαρτχάιντ, να δολοφονήσει τον Moloise.
Την ημέρα της εκτέλεσης του στις 18 Οκτωβρίου 1985, η Pauline Moloise – μητέρα του Benjamin – τον είδε για είκοσι λεπτά. Ενώ στην αρχή της ανέφερε ότι δεν σκότωσε τον Selepe, στην συνέχεια είπε «Δεν μετανιώνει για τη συμμετοχή μου. Πείτε στους ανθρώπους ότι ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί». Σχεδόν τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι εξαπλώθηκαν σε όλο το Γιοχάνεσμπουργκ θρηνόντας το θάνατό του. Οι άνθρωποι κάλεσαν τον κόσμο στα όπλα για να εμβαθύνουν τον αγώνα τους ενάντια στο απαρτχάιντ.
Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στα μέσα Ιουλίου, έδειξε ότι δύο στους πέντε ενήλικες στη Νότια Αφρική δήλωσαν ότι τα νοικοκυριά τους είχαν χάσει τις βασικές πήγες που διασφάλιζαν τη διαβίωση τους, από τις 27 Μαρτίου του 2020, όταν ξεκίνησε το lockdown στη χώρα.
Kerry Ryan Chance (Νότια Αφρική), Γυναίκες διαμαρτύρονται κατά των εκδιώξεων και των «μετεγκαταστάσεων» σε μια νέα οικιστική ανάπτυξη στον οικισμό Siyanda στο Durban, Μάρτιος 2009.
Ο αντίκτυπος που έχει αυτό στην πείνα είναι δραματικός, ενώ οι κυβερνητικές πολιτικές για την προστασία του πληθυσμού από την πείνα είναι ελάχιστες. Αντί να στέλνουν ένοπλους άνδρες για να γκρεμίσουν τις καλύβες των ανθρώπων και να ξεριζώσουν τα αγροκτήματά τους, θα ήταν προτιμότερο για ένα κράτος να συνεργαστεί με τις τοπικές δομές για να κανονίσει τη διανομή των απαραίτητων προμηθειών.
Εδώ τα πράγματα είναι συγκεχυμένα: η προστασία της ιδιωτικής ιδιοκτησίας είναι πολύ πιο σημαντική για αυτές τις πολιτείες από την προστασία της ζωής. «Πες στους ανθρώπους ότι ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί», είπε ο Moloise πριν κρεμαστεί μέσα σε μια κρύα φυλακή που περιβάλλεται από δέντρα τζακαράντα.
Με θερμή εκτίμηση,
Βιτζέι.
