Διάταγμα Κεραμέως για καταλήψεις: Διαίρει και βασίλευε με τηλεκπαίδευση και αναπληρώσεις
Με ένα σύντομο “διάταγμα”, μνημείο πολιτικού ολοκληρωτισμού και αδιαλλαξίας, η “Τσαρίνα” της ελληνικής εκπαίδευσης, υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, Νίκη Κεραμέως, αποφάσισε πως πρέπει μια και καλή να αναμετρηθεί με αυτό τον “μεγάλο κοινωνικό κίνδυνο” που ονομάζεται “μαθητικές καταλήψεις 2020”. Αφού η προπαγάνδα των ΜΜΕ σχετικά με την συσκότιση των πραγματικών αιτημάτων των μαθητών πήγε στο διάολο, το Υπουργείο σκάρωσε την νέα του τακτική, η οποία είναι η όξυνση της αντιπαράθεσης σε όλα τα μέτωπα.
Η ανακοίνωση αναφέρει τα εξής:
«Σχετικά με τις καταλήψεις σχολικών μονάδων, σημειώνονται τα εξής:
▪ Όλες οι χαμένες ώρες μαθημάτων θα καλυφθούν μέσω διδασκαλίας τις ημέρες σχολικών εορτών, αργιών, Σαββάτων, σχολικών περιπάτων.
▪ Από αύριο, στις σχολικές μονάδες που τελούν υπό κατάληψη ξεκινά υποχρεωτική για όλους σύγχρονη εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Με ευθύνη του Διευθυντή του σχολείου, καταρτίζεται από σήμερα το πρόγραμμα της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Αναλυτικές οδηγίες για τη λειτουργία της σύγχρονης εξ αποστάσεως εκπαίδευσης έχουν εκδοθεί και αποσταλεί με την έναρξη του σχολικού έτους.
Θεμιτή κάθε θέση και άποψη, αλλά ο διάλογος γίνεται με ανοιχτά σχολεία. Δεν μπορεί οποιοσδήποτε να εμποδίζει την πρόσβαση στην εκπαίδευση.»
Το “διάταγμα” αυτό είναι τόσο επικίνδυνο και διχαστικό για την μαθητιώσσα νεολαία, αλλά και την εκπαίδευση στο σύνολό της, έχει τόσα πολλά φλέγοντα σημεία (μέσα σε τόσες λίγες γραμμές) στα οποία μπορεί και πρέπει να ασκήσει κανείς κριτική, που προκειμένου να μην χαθούμε, θα αποπειραθούμε να τα πιάσουμε ένα-ένα ξεχωριστά.
Ας αρχίσουμε με το στρατηγικό σχέδιο της Κεραμέως, όσον αφορά το εσωτερικό των καταλήψεων και που ακριβώς στοχεύει ως προς αυτό το μέτωπο:
Πρώτον και κύριον, η υπουργός αποσκοπεί σε άμεσα αποτελέσματα, μέσω της πάγιας τακτικής του “διαίρει και βασίλευε”. Μέχρι στιγμής, τόσο οι ίδιοι οι μαθητές που έκαναν την κατάληψη, όσο και οι συμμαθητές τους που δεν συμφωνούσαν, γνώριζαν πως οι κινητοποιήσεις αυτές έχουν μια άλφα διάρκεια και έναν βήτα σκοπό και-δυστυχώς ή ευτυχώς- το σχολείο επιστρέφει στην κανονικότητα ,μετά το πέρας των κινητοποιήσεων, όποια κι αν είναι η εξέλιξη.
Τώρα, η “Τσαρίνα” Κεραμέως, με την διαταγή της αναπλήρωσης των ωρών, ακόμη και σε αργίες και Σάββατα, αλλά και με την απειλή της ακύρωσης των περιπάτων για τον ίδιο σκοπό, βάζει άμεσα το ένα παιδί (καταληψία) απέναντι στο άλλο (μη καταληψία). Θέλει να δημιουργήσει στους μη καταληψίες μαθητές την εντύπωση πως πλέον, εκτός από διαφορετική άποψη με τους συμμαθητές τους σχετικά με την κατάληψη, έχουν και διαφορετικά συμφέροντα (τα ελεύθερα Σάββατα, τους περιπάτους και τις Αργίες), τα οποία οι καταληψίες θέτουν σε κίνδυνο.
Την ίδια στιγμή, η Κεραμέως αναμένει και ρήγμα στο εσωτερικό των ίδιων των καταληψιών σχετικά με την υποχρεωτική παρακολούθηση της τηλεκπαίδευσης. Θα προχωρήσουν άραγε μεταξύ τους οι μαθητές σε κουβέντες σχετικά με την παρακολούθηση, εν ώρα κατάληψης, της τηλεκπαίδευσης, κάνοντας ουσιαστικά μια τεράστια παραχώρηση στο Υπουργείο; Και αν ναι, τι είδους κατάληψη θα είναι αυτή; Ποια διαδικασία θα μπλοκάρει και πως θα πιέζει για τα αιτήματά της; Ακόμη όμως και να υποκύψουν τα παιδιά σε αυτόν τον εκβιασμό, θα καταστεί αυτό άραγε δυνατό (η κατάληψη με ταυτόχρονη παρακολούθηση) ή θα σαμποταριστεί; Μήπως αυτό θα φέρει μια αποσυσπείρωση των μαθητών ως προς την ίδια την κατάληψη, ώστε να παρακολουθήσουν την υποχρεωτική τηλεκπαίδευση και να μην πάρουν απουσία;
Επιπλέον, με βάση όλα τα παραπάνω, η στάση των γονέων ποια θα είναι; Η Κεραμέως σίγουρα αναμένει πως και τα δυο μέτρα -η υποχρεωτική τηλεκπαίδευση με απουσίες και οι αναπληρώσεις σε αργίες- θα οξύνουν τα πνεύματα ανάμεσα σε γονείς και μαθητές, ενώ ήδη βλέπουμε τραγικά σκηνικά υπερσυντηρητικών γονέων που επιτίθενται στις καταλήψεις των σχολίων των παιδιών τους. Χτυπάει λοιπόν από την μια στο συναίσθημα τους γονείς, σχετικά με τον κίνδυνο να χάσουν τα παιδιά τους την χρονιά, ενώ από την άλλη, παρεμβαίνει αισχρά στον οικογενειακό προγραμματισμό, αφού αν τα παιδιά υποχρεωθούν να βρίσκονται στο σχολείο Σάββατα και αργίες, αυτό επηρεάζει άμεσα και τους υπόλοιπους γύρω τους.
Κάπως έτσι φιλοδοξεί το υπουργείο να λειτουργήσει το “εσωτερικό μέτωπο”.
Για πάμε όμως τώρα στις ευρύτερες κοινωνικές προεκτάσεις του διατάγματος της Κεραμέως:
Το υπουργείο, εμμέσως πλην σαφώς, επιχειρεί την καταστολή των καταλήψεων χωρίς να φαίνεται ότι ασκεί βία. Σίγουρα η εξουσία δεν θέλει επανάληψη των γεγονότων των σχολικών καταλήψεων των προηγούμενων δεκαετιών και έχει πλέον στη φαρέτρα της τα εργαλεία για να το “παίξει αλλιώς”. Χωρίς αστυνομική καταστολή δηλαδή απέναντι σε ανήλικους. (Βέβαια είδαμε τον ξεκάθαρο αστυνομικό τραμπουκισμό να λαμβάνει χώρα τις προηγούμενες μέρες, τόσο μέσω απειλών σε καταληψίες, όσο και μέσω της άσκησης βίας καθ’αυτής)
Η υποχρεωτική παρακολούθηση μέσω τηλεκαπαίδευσης είναι ουσιαστικά ένα μέσο ώστε να αχρηστευθεί πρακτικά το όπλο της κατάληψης. Όπως είπαμε και παραπάνω: μια σχολική κατάληψη που δεν σαμποτάρει καμία διαδικασία, δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα.
Εδώ βλέπουμε πλέον μια ξεκάθαρη αναλογία με το “δικαίωμα του lock-out” σε περιπτώσεις απεργίας. Το “δικαίωμα” δηλαδή του εργοδότη να θέτει την επιχείρηση σε αναστολή, να βάζει λουκέτο τις ημέρες των εργασιακών διεκδικήσεων. Όπως λοιπόν η ανενεργή παραγωγή δεν μπορεί να σαμποταριστεί, έτσι και αν το σχολείο, ως κτήριο, καταστεί αχρείαστο για την τέλεση της λειτουργίας που είναι φτιαγμένο να επιτελεί, αν, δηλαδή, αυτή η λειτουργία μεταφερθεί σε μέρος που δεν μπορεί να μπλοκαριστεί, τότε η μαθητική κατάληψη έχει το ίδιο νόημα με την απεργία απέναντι στο “lock-out”. Πολύ μικρότερη.
Η τηλεκπαίδευση φυσικά δεν είναι καινούριο φρούτο. Την είδαμε πολύ πρόσφατα, εν μέσω καραντίνας, να παρουσιάζεται ως πανάκεια για φοιτητές και μαθητές, αλλά πολύ γρήγορα να μετατρέπεται σε φιάσκο “σκοιλ ελικικου”. Φιάσκο που φυσικά ακολουθήθηκε και από ένα ωραιότατο σκάνδαλο.
Αντιμετωπίζοντάς την όμως μόνο ως “αστείο”, μάλλον κάνουμε την χάρη στο κράτος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως, μαζί με το κομμάτι της τηλεργασίας, βασικά κυρίως με αυτό το τελευταίο, το κράτος προσπαθεί να εξασφαλίσει για το κεφάλαιο την ομαλή διεξαγωγή της κυκλοφορίας και της αναπαραγωγής του εν μέσω συνθηκών εκτάκτου ανάγκης. Ταυτόχρονα δε, να κάνει γενικευμένα πειράματα επανα-προσαρμογής της αγοράς εργασίας καθαυτής. Έτσι τώρα, με την ίδια στρατηγική, το κράτος προσπαθεί να αντιμετωπίσει ένα δικό του εσωτερικό λειτουργικό μέτωπο με τον ίδιο τρόπο. Φυσικά, όπως τις περισσότερες φορές στο εργασιακό κομμάτι αυτό συνέβη με ακόμη χειρότερους όρους, όπου τα κόστη της τηλε-(εκπαίδευσης ή εργασίας) βάραιναν τον εργαζόμενο ή τον φοιτητή, έτσι και τώρα θα βαρύνουν τον μαθητή και την οικογένειά του.
Γιατί φυσικά, άλλο ένα κομμάτι του σκανδάλου είναι πως η Κεραμέως προχώρησε σε αυτό το “διάταγμα”, χωρίς καν να λάβει υπόψιν της εάν κάθε σπίτι, κάθε οικογένεια, έχει πρόσβαση στο ίντερνετ. Και αν ναι, τι ποιότητας είναι αυτή; Λες και ζούμε στο Μονακό των Κροίσων ή έστω στην Σουηδία του (ακόμη υπαρκτού) κοινωνικού κράτους. Οι μαθητές των οποίων οι οικογένειες τα βγάζουν δύσκολα πέρα και ζουν στα όρια της φτώχειας, που πολλές φορές δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα ή τους κόβουν το νερό, μάλλον είναι αόρατες για την “Τσαρίνα”. Αλλά το ξεχάσαμε, τους έδωσε παγουρίνα και τεντόπανα για μάσκες.
(Μεγάλη παρένθεση:Είναι πραγματικά πολύ μεγάλη κουβέντα το ως που μπορεί να φτάσει το καθεστώς της τηλεργασίας και σε τι κατάσταση μπορεί να φέρει την εργατική τάξη, σε μια εποχή στην οποία η τεχνολογία ίσως υποκαταστήσει σε τεράστιο βαθμό τα δικαιώματά τους και τις υποχρεώσεις των αφεντικών (η παροχή του υλικοτεχνικού εξοπλισμού και του χώρου εργασίας υπολογίζονται ακόμη μέσα σε αυτά), ακόμη και την ίδια την δυνατότητά τους να εργαστούν. Κουβέντα που μας φέρνει στον νου την εποχή της πρώιμης βιομηχανικής ανάπτυξης, της δημιουργίας των πρώτων μηχανών εργασίας και του κινήματος των Λουδδιτών. Να μην ξεχνάμε πάντως πως η ίδια η τεχνολογία που νομίζουμε πως μας απελευθερώνει και μας διευκολύνει, πως κάνει την ζωή μας πιο άνετη, την ίδια στιγμή δεν είναι παρά ένα εργαλείο καταπίεσης, συσσώρευσης κεφαλαίου, καταστολής και ελέγχου. Και αυτό το βλέπουμε να συμβαίνει με τον καλύτερο τρόπο με το κομμάτι τη τηλε-εργασίας και της τηλεκπαίδευσης το τελευταίο διάστημα.)
Το στοίχημα των μαθητών:
Η εξέλιξη του μαθητικού καταληψιακού κινήματος μετά το διάταγμα της Κεραμέως, είναι ένα μεγάλο στοίχημα για όλους τους μαθητές. Από την μια, θα πρέπει να σκεφτούν προσεκτικά τις κινήσεις τους, να οργανωθούν και να συντονιστούν μεταξύ τους. Η κοινή πορεία και η αποφυγή της διαίρεσης είναι κομβικής σημασίας σε αυτό το σημείο. Οι μαθητές θα πρέπει να έχουν πάντα στο μυαλό τους τον στόχο τους και τα αιτήματά τους, που πλέον υπερβαίνουν και το φάσμα της παιδείας και έχουν να κάνουν με την ίδια τους την ζωή και την υγεία.
Απέναντι σε μια υπουργό που προκλητικά θέλει να τους αναγκάσει να παρακολουθήσουν εξ αποστάσεως τα μαθήματά (υλοποιώντας ουσιαστικά με τον πιο γελοίο τρόπο το αίτημα για αποσυμφόρηση των τάξεων!!!), ώστε να χαθεί κάθε μέσω πίεσης, ενώ τους απειλεί με μάθημα στις αργίες και τις γιορτές, οι μαθητές πρέπει να επιμείνουν στις καταλήψεις τους χωρίς φόβο και με νέα αιτήματα, δηλαδή την κατάργηση του διατάγματος Κεραμέως.
Ταυτόχρονα, για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει να ζητήσουν την μίνιμουμ αλληλεγγύη από τους συμμαθητές τους που δεν στηρίζουν τις καταλήψεις, προτρέποντάς τους να μην παρακολουθήσουν ούτε αυτοί την τηλεκπαίδευση, ώστε το σχέδιο αυτό να καταργηθεί στην πράξη. Η ιστορία έχει δείξει ότι η μαζική ανυπακοή καταργεί την νομιμότητα, η κοινωνική αποδοχή ή η γενικευμένη άρνηση είναι αυτές που νομιμοποιούν ή απο-νομιμοποιούν μια απόφαση, ακόμη και παρμένη από τα ανώτερα κλιμάκια του κράτους.
Επιπλέον, οι γονείς πρέπει να δείξουν επιτέλους εμπιστοσύνη στα παιδιά τους και στον αγώνα τους. Να καταλάβουν ότι τα αιτήματα τους αφορούν ολόκληρη την κοινωνία, έστω και αν προς στιγμήν φαίνονται να επηρεάζουν μόνο τα σχολεία. Μια νίκη του μαθητικού κινήματος, που θα εμπεριέχει την καλυτέρευση των συνθηκών υγιεινής και προστασίας στα σχολεία, της αποσυμφόρησης των τάξεων, της πρόσληψης καθηγητών και καθαριστών κλπ, είναι μια νίκη η οποία θα έχει άμεση αντανάκλαση και σε όλους τους υπόλοιπους τομείς της καθημερινότητας όπου η κοινωνία βάλλεται από την ανεργία και τον κίνδυνο της πανδημίας. Ακριβώς μάλιστα αυτή η αντανάκλαση που θα έχει στην υπόλοιπη κοινωνία είναι και ο βασικός λόγος που η Κυβέρνηση φοβάται το μαθητικό κίνημα.
Γιατί αν κερδίσουν τα παιδιά μας, ενώ εμείς ακόμη δεν έχουμε καν ξεκινήσει να αγωνιζόμαστε, τότε ντροπή σε λόγου μας. Αλλά θα είναι η αρχή μιας συνειδητοποίησης και για τους υπόλοιπους.
Αν χάσουν όμως, τότε θα έχουμε χάσει όλοι μαζί.
