Αύριο όλοι στην πορεία – Οργάνωση κι αγώνας γιατί μας πνίγει η μπόχα τους
Αύριο είναι μια σημαντική ημέρα. Σε όλη την Ελλάδα, με επίκεντρο την Θεσσαλονίκη, υπάρχουν καλεσμένες συγκεντρώσεις, μικροφωνικές και πορείες αλληλεγγύης και υπεράσπισης των καταλήψεων και του προσφάτως εκκενωμένου (δις) Στεκιού στο Βιολογικό (αρχικά) και πίσω από το Χημικό (μετέπειτα). Αύριο πρέπει να είμαστε όλοι στον δρόμο. Οι Θεσσαλονικείς στην πορεία και οι Αθηναίοι, οι Πατρινοί, οι Γιαννιώτες, οι Ηρακλειώτες και όλοι οι υπόλοιποι στις συγκεντρώσεις τους. Οι λόγοι είναι πολλοί, αμέτρητοι. Τους έχουμε αναλύσει ξανά διεξοδικά, έχουμε μιλήσει πολλές φορές αυτό το διάστημα σχετικά με το τι σήμαινε το Στέκι στο Βιολογικό και σχετικά με τους ανοιχτούς λογαριασμούς που είχε με τον κόσμο της εξουσίας επί 34 χρόνια.
Η αυριανή μέρα όμως σημαίνει πολλά περισσότερο από αυτά, αφού έρχεται ως απάντηση του κόσμου του κινήματος σε μια περίοδο οξυμένης καταστολής. Το Κράτος, στην προσπάθειά του να διαχειριστεί την πανδημία ως προς το συμφέρον του Κεφαλαίου και στην κατεύθυνση της ριζικής αναδιάρθρωσης, στο κομμάτι του ελέγχου, των εργασιακών σχέσεων και των κοινωνικών κεκτημένων, τα έχει κάνει πασιφανώς μαντάρα σε κάθε κομμάτι -πέραν αυτού τις ικανοποίησης των αιτημάτων των αφεντικών. Το τεράστιο κύμα αγανάκτησης ως προς την κυβερνησάρα συνεργασίας ακροδεξιών-νεοφιλελεύθερων, που έχουν βάψει τα χέρια τους με το αίμα χιλιάδων νεκρών, μπορεί προς το παρόν να εκφράζεται από την πλειοψηφία της κοινωνικής βάσης κυρίως με έναν κυνικό τρόπο και με καμπάνιες στα social media, αλλά δεν αργεί η ώρα που το ζωνάρι των εργαζομένων δεν θα χωράει άλλη τρύπα. Και αυτό το έχουν καταλάβει πολύ καλά ο Μητσοτάκης και η συμμορία του, αυτοί δηλαδή που θα πληρώσουν αρχικά και σε πρώτη φάση το τίμημα της οργής του προλεταριάτου.
Σε τέτοιες περιόδους, η τακτική του κάθε κράτους, το τελευταίο του προπύργιο, είναι γνωστό: Κατασκευή ενός “εσωτερικού εχθρού”, ποντάρισμα στο δόγμα “Νόμος και Τάξη” (ή “Τάξης και Ηθική”, κατά το προσφιλέστερο στους ντόπιους ακροδεξιούς), θόλωμα των νερών σε σχέση με τις αιτίες των πραγματικών προβλημάτων της κοινωνίας και οξυμένη καταστολή απέναντι σε όποιον αντιστέκεται. Το κράτος περνάει από την άμυνα και την διαχείριση του κοινωνικού-ταξικού “ντέρμπι” στην ευθεία επίθεση, βάζοντας στο στόχαστρο τον πιο δραστήριο “παίκτη” του αντιπάλου και προσπαθεί να τον απομονώσει και να τον εξουδετερώσει.
Παρά τις μικρές και μεγάλες νίκες της “σκληρής” εργατικής τάξης τους τελευταίους μήνες (βλέπε Cosco, Efood), αποτελεί γενική ομολογία πως, κατά το προηγούμενο χρονικό διάστημα, ο πιο δραστήριος “παίκτης” των καταπιεσμένων κοινωνικών τάξεων μέσα στο κίνημα ήταν πασιφανώς η νεολαία -και πιο συγκεκριμένα οι φοιτητές και η αγωνιστική πανεπιστημιακή κοινότητα. Το κράτος δεν θα ξεχάσει ποτέ το χουνέρι που του επιφύλαξαν οι φοιτητές στην Θεσσαλονίκη, με την πολύμηνη κατάληψη ολόκληρου του campus του ΑΠΘ και φυσικά τις απανωτές καταλήψεις της Πρυτανείας, ενώ και στην Αθήνα, από ένα σημείο και μετά υπήρξε ανάλογος (πιο χαμηλής έντασης) αγώνας. Το κράτος όμως γνωρίζει επίσης πως οι αγώνες αυτοί κατέστη δυνατό να συμβούν επειδή αυτή η νεολαία ήρθε σε άμεση επαφή με τις ριζοσπαστικές ιδέες, ιδίως τις ελευθεριακές και τις αναρχικές. Και κάπως έτσι μπήκε προς το παρόν φραγμός στα σχέδιά του για αναδιάρθρωση στα πανεπιστήμια και για την καθιέρωση της (ήδη αποφασισμένης και ψηφισμένης) ΟΠΠΙ.
Ωστόσο, ο αγώνας σταδιακά ατόνησε, κάτι που είναι χαρακτηριστικό τέτοιων μαζικών μεν, μερικών δε αγώνων, που δεν καταφέρνουν (ή πολλές φορές δεν επιδιώκουν επαρκώς) να συνδέσουν τα δικά τους αιτήματα με αυτά της υπόλοιπης εργατικής τάξης, να βρουν τους κοινούς τόπους, να “ταρακουνήσουν” το υπόλοιπο προλεταριάτο ώστε να βγει από τον μαζικό λήθαργο.
Και αυτή η περίοδος, κατά την οποία η κυβέρνηση πιέζεται περισσότερο από ποτέ να κρατήσει την συνοχή της και τους -όποιους- ψηφοφόρους της απομένουν, η περίοδος κατά την οποία η μπόχα από την σήψη της απείλη να πνίξει την κοινωνία, είναι η κατάλληλη για να δημιουργήσει το κράτος τον εσωτερικό εχθρό, στο πρόσωπο των χώρων και των ανθρώπων που συνδυάζουν στοιχεία του σκληρού αγώνα των προηγούμενων μηνών. Το Στέκι στο Βιολογικό, αν και πολύ συγκεκριμένου χαρακτήρα κατάληψη μέχρι και χθες, απέκτησε, κατά την περίοδο του φοιτητικού κινήματος της περασμένης περιόδου, νέους “φίλους”. Στέγασε πρωτοβουλίες, εκδηλώσεις, συνελεύσεις και συνέδραμε οικονομικά στον αγώνα των φοιτητών. Ήταν ένα μέρος στο οποίο αυτοί οι φοιτητές μπορούσαν να έρθουν σε επαφή με εικόνες και παραστάσεις του ελευθεριακού, αναρχικού, ριζοσπαστικού κινήματος, καθώς το Στέκι βρισκόταν μέσα στον φυσικό τους χώρο, τα πανεπιστήμια, το ΑΠΘ, δίπλα μάλιστα σε ένα εκ των μεγαλύτερων κέντρων αγώνα του φοιτητικού κινήματος, την ΣΘΕ. Το ίδιο συμβαίνει φυσικά και με τις εστίες αγώνα μέσα στην ΑΣΟΕΕ, που έχει παράδοση φοιτητικών διεκδικήσεων, ανακατεμένων με αγώνες του ευρύτερου κινήματος.
Στην αρχή ίσως να μας φάνηκαν λίγο περίεργα τα επίπεδα του ψεύδους και η μπόχα που παρήχθη από τα όργανα του συστήματος σε αυτή την προσπάθεια. Τα ψέματα του Πρύτανη του ΑΠΘ (και φανατικού νεοδημοκράτη, εμβολιασμένου πριν από την σειρά προτεραιότητάς του, για να μην ξεχνιόμαστε) Παπαϊωάννου σχετικά με την κατάσταση τόσο του Στεκιού στο Βιολογικό, όσο και της νέας κατάληψης που έγινε στο Χημικό, έφτασαν σε τέτοια ύψη, που μετέτρεψαν στα μυαλά μεγάλης μερίδας της κοινωνίας (που ακόμη εμπιστεύεται όσα ακούσει στην τηλεόραση και διαβάζει στα καλοπληρωμένα σάιτ) ένα ζωντανό, ανοιχτό σε όλους χώρο γεμάτο ζωή -όπως το Στέκι στο Βιολογικό- σε “άνδρο παραβατικότητας και ανομίας, αποκλεισμένο από τους φοιτητές”. Και με τη σειρά του, ένα κλειστό, παρατημένο για χρόνια ολόκληρα πρώην εργαστήριο, ένα κοντέινερ με αμίαντο, που δεν το ήθελε κανείς -όπως το νέο Στέκι πίσω από το Χημικό- σε “πολύτιμο εργαστήριο με χιλιάδες ευρώ εξοπλισμού”, κατά τον Πρύτανη! Οι δε επεμβάσεις της αστυνομίας μετέτρεψαν αμφότερα από -λιγότερο ή περισσότερο- λειτουργικούς χώρους συλλογικής ύπαρξης σε γκρεμίδια.
Σε αυτή του την προσπάθεια φυσικά το κράτος έχει συνεργούς -ποιους άλλους;- τα ΜΜΕ. Αν μιλούσα σε αυτό το άρθρο αναλυτικά για τον ρόλο που έπαιξαν τα κανάλια και τα καθεστωτικά σάιτ στην παραχάραξη της πραγματικότητας και τον επιτελικό τους ρόλο στον κρατικό σχεδιασμό και το επικοινωνιακό πλασάρισμα της κατασταλτικής μανίας, θα έπρεπε να γράψω σελίδες ατέλειωτες. Η παραβίαση της δημοσιογραφικής ηθικής και δεοντολογίας και η διασπορά ψευδών ειδήσεων από κανάλια όπως η ΕΡΤ1 έφτασε την μπόχα σε τέτοια επίπεδα, που σε μια ευνομούμενη, μετριοπαθή δημοκρατία θα διωκόταν ποινικά, με τεράστια πρόστιμα -και όχι μόνο. Στην Ελλάδα φυσικά, στην χώρα στην οποία τα επίπεδα Ελευθερίας του Τύπου είναι πιο χαμηλά και από απολυταρχικά και δικτατορικά καθεστώτα σε χώρες-μπανανίες της Λ. Αμερικής ή της Αφρικής, κάτι τέτοιο είναι η κανονικότητα.
Απλά να αναφέρουμε για τους τύπους κάποια ενδεικτικά παραδείγματα: Τις τελευταίες μέρες τα σάιτ και τα κανάλια της ΕΡΤ (1,2,3), πρωτοστατούντος του νέου πουλέν της ΓΑΔΘ, Λίας Χριστάρα, αλλά και το OPEN, κάνουν συνεχώς λόγο για συνέχιση καταλήψεων που δεν υπάρχουν στην Θεσσαλονίκη (όπως αυτή της κοσμητείας της ΣΘΕ, που έληξε σχετικά σύντομα) και για εκκένωση νέων καταλήψεων, που όμως δεν έγιναν ποτέ! Το αποκορύφωμα βέβαια ήταν άλλο: Στην πρωινή εκπομπή της ΕΡΤ1 “Συνδέσεις”, ο παρουσιαστής Κώστας Παπαχλιμίντζος έφτασε στο σημείο να ανακρίνει και να ψέγει τον Πρύτανη της ΑΣΟΕΕ επειδή δεν φώναξε την αστυνομία για να συλλάβει αυτούς που έδειραν τον παιδοβιαστή και τοκογλύφο καθηγητή! Κάνοντας μάλιστα σαφείς αναφορές σε “κουκουλοφόρους” και “αναρχικούς”, παρόλο που κανείς ακόμη δεν γνωρίζει περί τίνος πρόκειται, ενώ το ίδιο το…”θύμα” κατηγορεί συναδέλφους του και όχι κάποιον φοιτητή ή…αναρχικό. Η συνέχεια γνωστή: Την άλλη μέρα, οι παραινέσεις του Παπαχλιμίντζου έπιασαν τόπο και η αστυνομία μπούκαρε με τα όπλα στα χέρια και συνέλαβε φοιτητές που διεκδικούσαν την επιστροφή στην χρηστικότητα ενός χώρου που η Πρυτανεία περιέφραξε χωρίς λόγο και κατέστησε εντελώς άχρηστο.
Είναι πασιφανές λοιπόν πως το κράτος παίζει το χαρτί της απομόνωσης των ριζοσπαστικών δυνάμεων μέσα στα Πανεπιστήμια -φοιτητικών ή μη- και τη δαιμονοποίησή τους στα μάτια της κοινωνίας, έχοντας διπλό σκοπό: Από τη μία, στο πιο γενικό, την δημιουργία, όπως είπαμε, του αποδιοπομπαίου τράγου, του “εσωτερικού εχθρού” και της απόσπασης της κοινής γνώμης από τα αποτελέσματα της εγκληματικής και εμμονικά νεοφιλελεύθερης κυβερνητικής διαχείρισης κάθε πτυχής της κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Από την άλλη, στο πιο ειδικό, μέσω του δόγματος “Νόμος και Τάξη”, να καταφέρει να περάσει και την ίδια την αναδιάρθρωση που τόσο επιθυμεί στα πανεπιστήμια και της στέρησαν προς στιγμήν τα κινήματα. Αρχικά την είσοδο της ΟΠΠΙ, η οποία όμως θα λειτουργήσει ως προγεφύρωμα για την πλήρη φιλελευθεροποίησή τους και την λειτουργία τους με όρους αγοράς και μόνο στο μέλλον, αφού η αστυνομική παρουσία θα εγγυηθεί την “ασφάλεια” απέναντι στα “ταραχοποιά στοιχεία”, δηλαδή τους φοιτητές που αγωνίζονται, αλλά και όσες δομές και διαδικασίες δραστηριοποιούνται στον ζωτικό για τα κινήματα χώρο των πανεπιστημίων.
Είτε το αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, είτε όχι, όλα τα παραπάνω συνδέονται άρρηκτα με την εκκένωση του Στεκιού στο Βιολογικό και την ακόλουθη του Στεκιού στο Χημικό, αλλά και με την μπούκα της αστυνομίας με τα όπλα στα χέρια μέσα στην ΑΣΟΕΕ για να συλλάβει φοιτητές.Και για αυτόν τον λόγο, αύριο θα πρέπει να είμαστε όλοι στον δρόμο, στις πορείες και τις συγκεντρώσεις, σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας. Και ποιος ξέρει, ίσως εκεί, στον δρόμο, να καταφέρουμε τελικά να βρούμε τις συνδέσεις αυτές αναμεταξύ μας, τις οποίες το κράτος και το κεφάλαιο θέλουν να αγνοήσουμε. Να ξεκινήσουμε να μετατρεπόμαστε σταδιακά από “τάξη καθ’ εαυτή” σε “τάξη δι’ εαυτή”, όπως έλεγε και ο μπαρμπα-Μαρξ.
Αυτό όμως θα πρέπει να είναι μόνο η αρχή. Γιατί, πολύ καλές και χρήσιμες οι πορείες και οι μικροφωνικές, (λιγότερο) καλά τα hashtag, ο κυνισμός και οι τρολιές στα social media, αλλά χωρίς οργάνωση δεν πάμε πουθενά. Και είναι τόσο προφανής η συνολική επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου στις ζωές μας, με κύριο άξονα την εκμετάλλευση της εργασιακής μας δύναμης και την διάσπαση της τάξης μας, που είναι πραγματικά απορίας άξιο το πως δεν έχουμε ακόμη αντιληφθεί την ανάγκη της συνολικής οργάνωσης του αγώνα μας σε εξίσου ταξική κατεύθυνση και βάση. Πάντα φυσικά με τα επαναστατικά μας προτάγματα, αυτά δηλαδή που για αιώνες συγκινούσαν και συνεχίζουν να εμπνέουν την νεολαία και την εργατική τάξη, σε πρώτο πλάνο.
Στους δρόμους, στις σχολές, τα σχολεία, στους εργασιακούς χώρους και σε κάθε κοινωνικό πεδίο, οργάνωση και αγώνας για να απαλλαγούμε από την μπόχα τους που μας πνίγει κάθε μέρα και περισσότερο.
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις και στους διωκόμενους αγωνιστές. Τα ντουβάρια που γκρεμίσατε θα πέσουν στα κεφάλια σας!
